Verloren
Geplaatst: Di 19 Sep 2006 02:55
Hallo
mijn naam is anthony
ik ben 20 jaar
Ons gezin bestond uit mijn moeder (55jaar) en mijn zus (20 jaar)
ik ben mijn moeder verloren op 11-02-2006 aan slokdarm/long kanker
Op de dag dat we het te horen kregen van de arts storte mijn wereld in..
ik wist niet wat ik moets doen
het leek of ik geen lucht meer kreeg, alles om me heen vervaagde en ik van binnen gilde ik om hulp en steun maar niemand die me kon helpen..
de eerste 3 maanden na dat we het gehoord hadden probeerde ik mijn moeder te ontwijken, ik wou haar niet meer zien of spreken, ik dacht bij me zelf als ik haar ontwijk dan zie ik het vast niet in of dan is het niet waar wat er gebeurde..
maar na die tijd begon mijn moeder verschijnselen te krijgen dat zo echt achteruit ging.. en toen kwam bij mij de klap zo hard aan ik moest het in me hoofd een plek gaan geven dat het echt was.. geen geintje .. maar pure waarheid..
en sinds de dag dat ik die dingen zag ben ik haar gaan helpen.. ik had mijn school een mailtje gestuurd dat ik vanaf die betreffende dag niet meer zou komen in vervand met mijn moeder..
Toen begon de hell...
steeds sneller en sneller begon mijn moeder binngen niet meer te kunnen.. tot momenten dat ze zefls weg viel en stukken niet meer wist..
dat heeft ongeveer 2 maanden geduurt. na die 2 maanden begon zelfs haar lichaam te weigeren.. ze kom niet meer staan lopen, dat was voor mij nog het minste probleem vond ik toen zelf.. ik maakte me zo boos van binnen dat dit gebeurde BIJ MIJ, BIJ MIJN MOEDER dat ik haar met die kracht haar overal heen kon verplaatsen waar ik maar wou..
maar hoe verder we gingen in de tijd hoe slaper en kwetsbaarder mijn moedere werd en opeen gegeven moment kom mijn moedere niet meer praten of kijken.. ze was op dat moment denk ik niet meer aanwezig..
Er was zelfs een keer dat ik haar verplaatste en haar ogen waren altijd gesloten omdat ze ze niet meer kon open houden.
dat door de beweging haar ogen open vielen en ik keek haar aan..
DIE BLIK die ik in haar ogen zag.. dat was totale afwezigheid het voelde of ze dwars door me heen keek. en dat deed mij zoveel pijn van binnen DIE BLIK WAS HET MES STEEK DOOR MIJN HART,
ik ben uit verdriet naar me kamer gerent en ben toen totaal door het lint gegaan. ik ben uit verdriet en boosheid op mijn muur gaan slaan en ging zolang door dat het bloed op mijn muur zat en er stukken beton uit de muur vielen, me vuisten waren helemaal kapot ,,zo boos en verdrietig was ik >>ik had het niet meer..
mijn lieve moeder is overleden op 11-02-2006.. en tot op de dag van vandaag kan ik me zelf nog steeds niet plaatsen.. heel mijn leven is compleet veranderd.. ik ben de jongen niet meer die ik was.. ik ben cmpleet 100% omgeslagen van lieve rustig jongen tot zeer agressieve snle geirriteerde jongen als het iets fout gaat raak ik zo snel uit me vel en word zo boos dat ik helemaal door het lint gaat alles om me heen gaat kapot omdat ik boos word:S
ik voel me nergens meer zo als vroeger..
vroeger kon ik lachen om alles nu leef ik met een constante pijn in me hart.
ik moet me zelf nu laten dwingen door andere om verder te gaan
ik zelf het zo iets van het zal allemaal wel... ik ben zo wanhopig geworden dat ik zelfs bij het spoor ben gaan staan.. in de hoop dat ik geraakt zou worden en dichter bij mijn moeder kon zijn.. maar toch hield me iets tegen, de gedachte dat mijn zus alleen zou zijn op de ze (SORRY) klote planeet.voor haar wil ik nog wel blijven..
maar ik weet echt niet meer wat ik moet doen. om weer de oude ik van vroeger te worden
Maar toch vond ik het nu even fijn om mijn verhaal hier kwijt te kunnen bij jullie mensen die toch ook wel een soort van gelijkenis hebben..
Iedereen heel veel sterkte!!!
mijn naam is anthony
ik ben 20 jaar
Ons gezin bestond uit mijn moeder (55jaar) en mijn zus (20 jaar)
ik ben mijn moeder verloren op 11-02-2006 aan slokdarm/long kanker
Op de dag dat we het te horen kregen van de arts storte mijn wereld in..
ik wist niet wat ik moets doen
het leek of ik geen lucht meer kreeg, alles om me heen vervaagde en ik van binnen gilde ik om hulp en steun maar niemand die me kon helpen..
de eerste 3 maanden na dat we het gehoord hadden probeerde ik mijn moeder te ontwijken, ik wou haar niet meer zien of spreken, ik dacht bij me zelf als ik haar ontwijk dan zie ik het vast niet in of dan is het niet waar wat er gebeurde..
maar na die tijd begon mijn moeder verschijnselen te krijgen dat zo echt achteruit ging.. en toen kwam bij mij de klap zo hard aan ik moest het in me hoofd een plek gaan geven dat het echt was.. geen geintje .. maar pure waarheid..
en sinds de dag dat ik die dingen zag ben ik haar gaan helpen.. ik had mijn school een mailtje gestuurd dat ik vanaf die betreffende dag niet meer zou komen in vervand met mijn moeder..
Toen begon de hell...
steeds sneller en sneller begon mijn moeder binngen niet meer te kunnen.. tot momenten dat ze zefls weg viel en stukken niet meer wist..
dat heeft ongeveer 2 maanden geduurt. na die 2 maanden begon zelfs haar lichaam te weigeren.. ze kom niet meer staan lopen, dat was voor mij nog het minste probleem vond ik toen zelf.. ik maakte me zo boos van binnen dat dit gebeurde BIJ MIJ, BIJ MIJN MOEDER dat ik haar met die kracht haar overal heen kon verplaatsen waar ik maar wou..
maar hoe verder we gingen in de tijd hoe slaper en kwetsbaarder mijn moedere werd en opeen gegeven moment kom mijn moedere niet meer praten of kijken.. ze was op dat moment denk ik niet meer aanwezig..
Er was zelfs een keer dat ik haar verplaatste en haar ogen waren altijd gesloten omdat ze ze niet meer kon open houden.
dat door de beweging haar ogen open vielen en ik keek haar aan..
DIE BLIK die ik in haar ogen zag.. dat was totale afwezigheid het voelde of ze dwars door me heen keek. en dat deed mij zoveel pijn van binnen DIE BLIK WAS HET MES STEEK DOOR MIJN HART,
ik ben uit verdriet naar me kamer gerent en ben toen totaal door het lint gegaan. ik ben uit verdriet en boosheid op mijn muur gaan slaan en ging zolang door dat het bloed op mijn muur zat en er stukken beton uit de muur vielen, me vuisten waren helemaal kapot ,,zo boos en verdrietig was ik >>ik had het niet meer..
mijn lieve moeder is overleden op 11-02-2006.. en tot op de dag van vandaag kan ik me zelf nog steeds niet plaatsen.. heel mijn leven is compleet veranderd.. ik ben de jongen niet meer die ik was.. ik ben cmpleet 100% omgeslagen van lieve rustig jongen tot zeer agressieve snle geirriteerde jongen als het iets fout gaat raak ik zo snel uit me vel en word zo boos dat ik helemaal door het lint gaat alles om me heen gaat kapot omdat ik boos word:S
ik voel me nergens meer zo als vroeger..
vroeger kon ik lachen om alles nu leef ik met een constante pijn in me hart.
ik moet me zelf nu laten dwingen door andere om verder te gaan
ik zelf het zo iets van het zal allemaal wel... ik ben zo wanhopig geworden dat ik zelfs bij het spoor ben gaan staan.. in de hoop dat ik geraakt zou worden en dichter bij mijn moeder kon zijn.. maar toch hield me iets tegen, de gedachte dat mijn zus alleen zou zijn op de ze (SORRY) klote planeet.voor haar wil ik nog wel blijven..
maar ik weet echt niet meer wat ik moet doen. om weer de oude ik van vroeger te worden
Maar toch vond ik het nu even fijn om mijn verhaal hier kwijt te kunnen bij jullie mensen die toch ook wel een soort van gelijkenis hebben..
Iedereen heel veel sterkte!!!