Verloren

Rouwverwerking: Hoe ga jij ermee om? Hoe gaan anderen ermee om?

(Voor gedichten zie: http://www.diagnose-kanker.nl/zakendieraken )
Anthony
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Di 19 Sep 2006 01:58
Locatie: dordrecht

Verloren

Berichtdoor Anthony » Di 19 Sep 2006 02:55

Hallo
mijn naam is anthony
ik ben 20 jaar
Ons gezin bestond uit mijn moeder (55jaar) en mijn zus (20 jaar)
ik ben mijn moeder verloren op 11-02-2006 aan slokdarm/long kanker
Op de dag dat we het te horen kregen van de arts storte mijn wereld in..
ik wist niet wat ik moets doen
het leek of ik geen lucht meer kreeg, alles om me heen vervaagde en ik van binnen gilde ik om hulp en steun maar niemand die me kon helpen..
de eerste 3 maanden na dat we het gehoord hadden probeerde ik mijn moeder te ontwijken, ik wou haar niet meer zien of spreken, ik dacht bij me zelf als ik haar ontwijk dan zie ik het vast niet in of dan is het niet waar wat er gebeurde..
maar na die tijd begon mijn moeder verschijnselen te krijgen dat zo echt achteruit ging.. en toen kwam bij mij de klap zo hard aan ik moest het in me hoofd een plek gaan geven dat het echt was.. geen geintje .. maar pure waarheid.. :(
en sinds de dag dat ik die dingen zag ben ik haar gaan helpen.. ik had mijn school een mailtje gestuurd dat ik vanaf die betreffende dag niet meer zou komen in vervand met mijn moeder..
Toen begon de hell...
steeds sneller en sneller begon mijn moeder binngen niet meer te kunnen.. tot momenten dat ze zefls weg viel en stukken niet meer wist..
dat heeft ongeveer 2 maanden geduurt. na die 2 maanden begon zelfs haar lichaam te weigeren.. ze kom niet meer staan lopen, dat was voor mij nog het minste probleem vond ik toen zelf.. ik maakte me zo boos van binnen dat dit gebeurde BIJ MIJ, BIJ MIJN MOEDER dat ik haar met die kracht haar overal heen kon verplaatsen waar ik maar wou..
maar hoe verder we gingen in de tijd hoe slaper en kwetsbaarder mijn moedere werd en opeen gegeven moment kom mijn moedere niet meer praten of kijken.. ze was op dat moment denk ik niet meer aanwezig..

Er was zelfs een keer dat ik haar verplaatste en haar ogen waren altijd gesloten omdat ze ze niet meer kon open houden.
dat door de beweging haar ogen open vielen en ik keek haar aan..

DIE BLIK die ik in haar ogen zag.. dat was totale afwezigheid het voelde of ze dwars door me heen keek. en dat deed mij zoveel pijn van binnen DIE BLIK WAS HET MES STEEK DOOR MIJN HART,

ik ben uit verdriet naar me kamer gerent en ben toen totaal door het lint gegaan. ik ben uit verdriet en boosheid op mijn muur gaan slaan en ging zolang door dat het bloed op mijn muur zat en er stukken beton uit de muur vielen, me vuisten waren helemaal kapot ,,zo boos en verdrietig was ik >>ik had het niet meer..
mijn lieve moeder is overleden op 11-02-2006.. en tot op de dag van vandaag kan ik me zelf nog steeds niet plaatsen.. heel mijn leven is compleet veranderd.. ik ben de jongen niet meer die ik was.. ik ben cmpleet 100% omgeslagen van lieve rustig jongen tot zeer agressieve snle geirriteerde jongen :cry: als het iets fout gaat raak ik zo snel uit me vel en word zo boos dat ik helemaal door het lint gaat alles om me heen gaat kapot omdat ik boos word:S
ik voel me nergens meer zo als vroeger..
vroeger kon ik lachen om alles nu leef ik met een constante pijn in me hart.
ik moet me zelf nu laten dwingen door andere om verder te gaan
ik zelf het zo iets van het zal allemaal wel... ik ben zo wanhopig geworden dat ik zelfs bij het spoor ben gaan staan.. in de hoop dat ik geraakt zou worden en dichter bij mijn moeder kon zijn.. maar toch hield me iets tegen, de gedachte dat mijn zus alleen zou zijn op de ze (SORRY) klote planeet.voor haar wil ik nog wel blijven..
maar ik weet echt niet meer wat ik moet doen. om weer de oude ik van vroeger te worden :(

Maar toch vond ik het nu even fijn om mijn verhaal hier kwijt te kunnen bij jullie mensen die toch ook wel een soort van gelijkenis hebben..

Iedereen heel veel sterkte!!!

estelle
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Vr 23 Jan 2004 13:52

Verlies

Berichtdoor estelle » Di 19 Sep 2006 12:01

Hallo,

Inderdaad een heel zware periode die je meemaakt. Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om dit te verwerken en alles een plaatsje te geven. Je bent inderdaad ook nog erg jong om al je moeder te moeten missen.
Kan je er met je zus over praten?
Misschien is het wel zinvol om eens een afspraak te maken bij een psycholoog. Hulp heb je waarschijnlijk wel nodig.
Veel sterkte!!

Renee
Lid
Berichten: 65
Lid geworden op: Za 11 Mar 2006 11:34

Berichtdoor Renee » Wo 20 Sep 2006 13:51

Hai Anthony
Kan me voorstellen dat wat je hebt meegemaakt, ontiegelijk zwaar is. Om je moeder zo ziek te zien, zo af te zien zwakken, dat is voor iedereen te zwaar. Laat staan voor een twintig-jarige.
Het is ook niet logisch, het is niet eerlijk en het is niet goed te praten. Dat maakt het ontzettend moeilijk om de boel een plekje te geven.

Ik ben het met Estelle eens: zoek hulp. Daar is helemaal niets mis mee, in tegendeel. Ik denk dat je moeder heel ongelukkig is als ze zou zien hoe het nu met jou gaat. Ik ken haar uiteraard niet maar ik kan me niet voorstellen dat zij het fijn vindt om te zien dat je nu een boze jongen bent die diep ongelukkig is.

Je zult je moeder altijd blijven missen en het zal altijd pijn doen, maar met hulp bij je rouwverwerking kun je heus weer tot jezelf komen. Zie het maar als een verplichting naar je moeder toe. Je kunt op verschillende manieren een psycholoog vinden, maar misschien kunnen links als deze al helpen?
http://www.verwerk.nl/
http://www.achterderegenboog.nl/
http://verliesouders.verwerk.nl/

Heel veel sterkte!

starfleet
Lid
Berichten: 129
Lid geworden op: Wo 07 Jun 2006 12:31

Re: Verloren

Berichtdoor starfleet » Do 21 Sep 2006 00:43

Anthony schreef:ik moet me zelf nu laten dwingen door andere om verder te gaan
ik zelf het zo iets van het zal allemaal wel... ik ben zo wanhopig geworden dat ik zelfs bij het spoor ben gaan staan.. in de hoop dat ik geraakt zou worden en dichter bij mijn moeder kon zijn.. maar toch hield me iets tegen, de gedachte dat mijn zus alleen zou zijn op de ze (SORRY) klote planeet.voor haar wil ik nog wel blijven..
maar ik weet echt niet meer wat ik moet doen. om weer de oude ik van vroeger te worden :(


Ik denk toch ook dat je moeder graag wil dat je leeft en op den duur weer gelukkig wordt. Het is allemaal nu zo rauw dat het lijkt of je je altijd zo zult voelen. Je moeder zal je altijd blijven missen en er regelmatig aan denken, maar dat rauwe verdriet en de boosheid die je nu voelt die blijft niet.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat je af en toe van je af kunt praten. Ergens anders las ik dat je moeite hebt met je huisarts en ook wel andere hulpverlening, maar je zou misschien ook eens kunnen bellen met correlatie of de telefonische hulpdienst als je wil praten en je het gevoel hebt dat je stikt in je verdriet. Dat staat wat verder weg en is misschien gemakkelijker voor je voor nu.

Ik hoop heel erg dat je je weg vindt en op den duur kunt leven met het gemis. Houd alsjeblieft in je achterhoofd, dat zoals je je nu voelt, dat dat zo niet blijft. Het is een rottijd en een lange weg, maar het is iets waar je doorheen gaat, ieder op zijn eigen tempo en eigen manier.

Anne

henkkamphuis
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Za 06 Feb 2010 19:43

Re: Verloren

Berichtdoor henkkamphuis » Za 06 Feb 2010 20:01

hoi ik ben benieuwd wat u vind van mijn liedje wat ik schreef voor een overleden vriendin ?
ik denk dat mensen die ook een dierbare hebben verloren steun uit dit lied kunnen trekken.
de opbrengst van deze cd verkoop gaat naar kika, ik heet henk kamphuis en het liedje heet zonder jou

u kunt het beluisteren op youtube .

Witchita
Lid
Berichten: 44
Lid geworden op: Do 04 Feb 2010 13:45
Locatie: Hoorn
Contact:

Re: Verloren

Berichtdoor Witchita » Za 06 Feb 2010 23:12

Ik heb het liedje beluisterd, de video gezien......ontroerend hoor!!!
reiki
reiki is
reiki is onvoorwaardelijk
reiki is onvoorwaardelijke liefde
reiki


Terug naar “Rouwverwerking”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten