Mijn vrouwtje overleden

[Mark]

Eind oktober vorig jaar is mijn lieve vrouw overleden.
Begin augustus konden we een dikke buik op 2 dagen tijd niet verklaren en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Dagen later kregen we te horen dat het kanker was in het buikvlies, met uitzaaiing aldaar en waarschijnlijk ook naar andere organen. Veel vocht productie in de buikholte, en daardoor de dikke buik. Het blijkt een melanoom te zijn van cellen die in haar lichaam zijn gebleven na een huidkanker plekje 11 jaar geleden die toen operatief verwijderd is ... nu blijkt dat het niet volledig weg gehaald is.
Chemo gestart, met complicaties, en de vocht productie in de buikholte stopte niet. Toen de enorme klap in de boodschap dat de 2e chemo ronde geen zin had daar het niet aansloeg, en een mogelijke herhaling van de complicaties te riskant zou zijn. In 5 weken tijd van geen idee hebben dat er iets was, naar chemo behandeling, naar je bent ten dode opgeschreven. Ze was 39 jaar, we hadden net een dochtertje gekregen in April, een zoontje van bijna 2, en mijn stiefzoon van 11 uit haar vorige huwelijk.
Dan 7 weken thuis, met stervens begeleiding / palliatieve zorg. Dat was nog het zwaarste van alles. Niet willen accepteren dat het terminaal is ... niet willen geloven dat het toch zo is. Verlof om mijn vrouw te verzorgen, kinderen naar de creche zodat ik tijd bij mijn vrouw had. Van zwak naar steeds zwakker, eerst langzaam en stabiel voor 1-2 weken, dan steeds sneller verzwakken tot ze eind oktober overleed. In die 7 weken thuis wisten we niet hoe lang het zou duren, behalve dat ze in het ziekenhuis hadden gezegd "waarschijnlijk weken, niet maanden". Zo zwaar om haar zo te zien, zo zwak maar mentaal zo sterk. Ze wilde thuis bij ons zijn om afscheid te nemen en nog te genieten van ons gezinsleven voor zover dat kon; bij de kinderen en mij zijn. Ik mis haar enorm, wat een leegte zo.

Weduwnaar nu op mijn 34e, met 2 kleine kindjes, na 3 jaar huwelijk. We waren zo trots op de 2 kleintjes, onze kinderen samen, en ook de stiefzoon. De oudste was zo een goede grote broer, alles was perfect ... bijna. De grote broer is gelijk na het overlijden terug naar zijn vader gegaan. Je moet en wil sterk zijn voor de kinderen, en het leven gaat gewoon door. Ook voor jezelf wil je door, maar ik weet nu nogsteeds niet precies hoe. Het gaat gewoon. Werk, kinderen, en alles daaromheen. Gelukkig voor mij zijn de kinderen er, het trekt me er zeker doorheen. Mijn zoontje zoekt 's avonds naar de maan vanuit het dakraam en zegt dan wel te rusten tegen mama. We missen haar enorm. Nu bijna 3 maanden verder is het leven heringericht, en het loopt. We krijgen veel steun van familie uit NL die nu dichter bij wonen dan in toen we nog in de andere landen voor Belgie woonden. De kinderen gaan naar de creche dicht bij, en er is vaste oppas om 's avonds te helpen en naar huis gaat wanneer ik thuis kom. Moet er nu nog niet aan denken om een au-pair in huis te hebben die ook in-huis zou wonen; de vaste oppas werkt goed.

Ik kan niet helpen met afvragen of we dit hadden kunnen vermijden als we er sneller bij geweest waren. Maar hoe hadden we dit moeten ontdekken? Tijdens de 2 zwangerschappen is er nooit iets van deze aard naar boven gekomen tijdens de onderzoeken en controles.

Hoe dan ook, ze is weg. Wat een gemis. Ondanks dat, en hoe moeilijk ook, life does go on.
Bijna een jaar nadat gast schreef over haar overleden man. Ze is helemaal juist dat hij in hun kindje doorleefde. Zo ook bij mijn vrouw, in onze kinderen. Het geeft wat troost.

[miep]

Ha Mark...

Alsnog gecondoleerd met t verlies van je vrouw...

Wat een verhaal zeg... Ik heb dr weinig woorden voor.
Wat zal t een stilte en gemis zijn voor jullie.
Ik weet nu wat t missen van een dierbaar persoon is.
Mijn moeder is 15 sep. jl op 52 jarige leeftijd gestorven aan de gevolge van longkanker met uitzaaíngen.

Mark, ik wens je SUPER veel STERKTE en KRACHT.....
Zeker ook voor die kleintjes voor jullie wat er natuurlijk ook weinig van begrijpen wat er allemaal gaande is.

Als je ergens over wil praten of gewoon ff iets van je af wil schrijven: zéker doen. K zal t zeker lezen en reageren als je dat wil.

Nogmaals heel veel sterkte

Gr. Miep

[miep]

Ha Mark...

Alsnog gecondoleerd met t verlies van je vrouw...

Wat een verhaal zeg... Ik heb dr weinig woorden voor.
Wat zal t een stilte en gemis zijn voor jullie.
Ik weet nu wat t missen van een dierbaar persoon is.
Mijn moeder is 15 sep. jl op 52 jarige leeftijd gestorven aan de gevolgen van longkanker met uitzaaíngen.

Mark, ik wens je SUPER veel STERKTE en KRACHT.....
Zeker ook voor die kleintjes van jullie wat er natuurlijk ook weinig van begrijpen wat er allemaal gaande is.

Als je ergens over wil praten of gewoon ff iets van je af wil schrijven: zéker doen. K zal t zeker lezen en reageren als je dat wil.

Nogmaals heel veel sterkte

Gr. Miep

[lis]

Hoi Mark,
Dank voor je verhaal.
Ik ben er door begonnen met huilen.
Wat er al een tijd aan zat te komen.
Maar wat ik maar uit bleef stellen.
In mijn situatie is het mijn moeder.
Bij wie ze de kanker een jaar geleden over het hoofd zagen tijdens de colonscopie.
En die 6 maanden later met een zelfde buik liep als jouw vrouw.
De arts hield haar, zonder haar gezien te hebben, op afstand met de mededeling dat 'er niks aan de hand' was.
Nu 2 maanden geleden, dec2005, kregen we te horen dat er weldegelijk kanker is, en dat het al te ver is om iets anders te doen dan zoveel mogelijk lijden te voorkomen.
Ze zou nog ongeveer 6 maanden hebben ..
Er zijn er al weer twee voorbij ..
.. dank je voor je verhaal .
groet,
Lis