Moeder verloren na 8 weken ziektebed (alvleesklierkanker)

[Hanneke37]

Hallo allemaal

IK ben nieuw op deze site en ben op zoek naar mensen om mijn verhaal bij kwijt te kunnen/ lotgenoten.

Mijn moeder kreeg op vrijdag 6 mei te horen dat ze alvleesklierkanker had. Ze had al langere tijd "vage" klachten, maar in het ziekenhuis konden ze steeds niets vinden. Tot op die 6e mei. Vanaf dat moment was ook al meteen duidelijk dat ze niet geopereerd kon worden en dat er verder niets meer aan te doen was. Wat er toen door me heen ging is echt niet te beschrijven. De weken daarna waren spannend, erg verdrietig, en heel emotioneel. Want we wisten dat ze dood zou gaan, maar wanneer en hoe?

Op vrijdag 1 juli is ze al overleden. Precies 8 weken erna. De laatste weken/ dagen zijn we heel veel bij mama geweest en ik vond het heel heel erg zwaar om haar zo ziek te zien en zo te zien wegglijden.

Ik had een super goede band met mijn moeder. Ze was echt mijn beste vriendin. En ook mijn vader had een super relatie met haar. Mijn vader is net 2 jaar met pensioen en wat zouden ze samen gaan genieten......helaas niet dus.

Nu bijna 4 maanden erna merk ik dat ik het heel erg lastig vind om het verlies een plekje te geven. Ik ben 37 jaar, heb een lieve man, 2 super lieve kindjes van 2 en 3 jaar, een fijne baan, en alles gaat "gewoon"maar door, maar bij mij hangt een super verdrietig gevoel dat niet uit te schakelen valt. Ik loop er echt tegen aan en kan het niet bij veel mensen kwijt. Ik heb bij mijn vriendinnen ook niemand die ook al haar moeder verloren is, dus voor die meiden is het ook heel moeilijk te begrijpen wat ik voel.

Ik vind het ook héél moeilijk om mijn vader zo verdrietig te zien. Hij mist echt zijn maatje en vind er niets aan om alleen te zijn. Het is een harstikke jonge, leuke, sportieve vent, maar hij ziet er niet meer onbezorgd uit.

Hoe gaan anderen hier mee om? Wie zit een beetje in hetzelfde schuitje en wil hier met mij in contact komen?

Groetjes,
Hanneke

[sonjas]

Hoi Hanneke,

Ik zit in hetzelfde schuitje als jij. Mijn moeder (55 jaar) is afgelopen juni overleden na een ziekte bed van ruim 7 maanden. Mijn vader is 60 en gaat over 2 jaar met pensioen. De arme man is ook erg eenzaam en druk. Werkt heel de week en wil thuis alles alles zelf doen en bijhouden. (dat lukt hem overigens erg goed).
Zelf ben ik 32, getrouwd en moeder van 2 jongens van 3,5 en 5,5.
Na het overlijden heb ik lang in een roes geleefd, de emoties en het besef kwamen later pas.
Het praat zeker fijner met mensen die ervaring hebben, die weten waar je het over hebt.


Gr Sonjas

[Hanneke37]

Hoi Sonjas,

Jeetje, jouw moeder pas 55; da's ook echt jong!
Jij zit er dus ook middenin......zwaar hè!

Wat jij schrijft herken ik ook heel erg; de emoties komen later pas.
Ik heb nu ineens zo'n week dat de emoties veel erger zijn dan dat ze de afgelopen periode zijn geweest.

En jou vader die nog met pensioen moet gaan!
Heb je heel je leven hard gewerkt.....
Wel fijn dat hij nog afleiding heeft aan zijn werk.
Mijn vader moet echt afleiding zoeken.
Doet hij heel goed, maar hij meot echt op pad gaan.

Sterkte Sonjas!

Groetjes
Hanneke

[liddy]

Schrijf je emoties van je af. Dat geeft opluchting.
Is het een idee om in het wijkcentrum te kijken wat ze daar organiseren, moet er natuurlijk wel zo iets als een wijkcentrum zijn.
Bedenk dat het een goed teken is dat je emoties eruit komen.
Kennelijk heb je iets meer rust in je lijf dat je de ruimte hebt om je emoties te laten komen.

[sonjas]

Mijn vader is trouwens nu 1x na een 'bijeenkomst' geweest voor mensen die hun partner verloren zijn. 1x in de 2 maanden komen ze samen (naar behoefte natuurlijk) en elke week word er iets georganiseerd waar je aan mee kunt doen. Hij vond het wel fijn om met mensen te praten die in hetzelfde schuitje zitten. Volgens mij kwam de Dela zelf hiermee, dat deze groep bestaat.


Gr Sonjas

[autimam]

Zo herkenbaar... Helaas, ik verloor mijn vader aan dezelfde ziekte. Samen met mijn moeder en mijn kinderen hebben we een kleine 6 maanden voor mijn vader gezorgd, zo goed als we konden. Het was een heel intense en heftige periode en ondanks dat we mijn vader steeds zieker zagen worden en zijn leven niet meer menswaardig was, kwam zijn dood (afgelopen september 2011) voor ons onverwachts en snel.... We missen hem nog iedere minuut van de dag. Mijn vader was 69 en zou dit jaar, (afgelopen september) 45 jaar getrouwd zijn met mijn moeder. Vanaf hun 15e jaar waren ze al samen, ze hoorden gewoon bij elkaar.

Ik vind het moeilijk en heel zwaar dat ik mijn vader missen moet. Ik zie mijn moeder worstelen om verder te gaan, zo zonder mijn vader, alleen en eenzaam... Iedereen vind dat we er vrede mee moeten hebben dat mijn vader er niet meer is, "het is beter voor hem, zijn lijden was onmenselijk, nu heeft hij rust" ..... Allemaal uitspraken die waar zijn, maar wij missen hem zo ongelofelijk erg...

ik wens jou het allerbeste en ik herken je verhaal zo enorm. Ik hoop dat jij, je gezin en je vader het voor elkaar krijgen om je leven weer op te pakken. Ik kan zeggen dat je verder moet en dat je moeder dit gewild zou hebben... (de standaard teksten die iedereen uitspreekt) maar ik weet gewoon dat dit niet zo simpel is.

Ik wens je alle kracht toe om door deze enorme zware periode te komen!

Sterkte, Ingrid

[jada]

Na een tijd van bewuste afwezigheid op dit forum keer ik hier toch weer even terug. Eigenlijk weet ik me af en toe geen raad met mijn gevoelens en vind het toch fijn deze nu even van me af te schrijven. Mijn vader 68 jaar is op 25 december 6 maanden geleden overleden aan hals/strottenhoofd kanker. De laatste 6 weken heeft hij in een hospice gelegen omdat de verzorging thuis te heftig was.

Zo herkenbaar de verhalen van de anderen. Ook ik zat eerst in een roes. Komt bij dat we 2 maanden na het overlijden van mijn vader een nieuw huis hebben gekocht en toen heel druk zijn geweest om de financiering etc. te regelen. Dit was 1 maand geleden rond en ik kwam tot rust. Direkt kwam er een loodzwaar verdriet naar boven. Flarden van de maanden van ziekte en overlijden kwamen steeds in mijn hoofd en hoewel ik absoluut geen huiler ben huil ik nu af en toe eindeloos. Uren lang soms.
Ik heb zo'n medelijden met mijn moeder, ze is zo dapper maar zo alleen. Ook mis ik mijn vader af en toe zo erg dat het lijkt of er een steek door je maagstreek gaat, letterlijk pijn. Half november was er een herdenking in het hospice en dat was zo confronterend om daar weer te zijn!, ik heb het wel fijn gevonden maar sindsdien ben ik helemaal van slag.

Vorige week keek ik toevallig even op de site van een stichting van vrijwilligers die helpen in Congo. Mijn vader werkte daar ook en was 3 x naar Congo geweest. Zie ik daar tot mijn ontzetting een grote foto van mijn vader met een groot zwart kruis erdoor. Tevens de laatste nieuwsbrief die hij nog tijdens zijn ziekte had geschreven. Wij wisten hier niets van, ik wist wel dat hij nog bezig was met die nieuwsbrief maar heb hem na het overlijden niet gevonden. Ik ben daarna gaan huilen en 3 uur later huilde ik nog. Daarna ging het wel wat beter en deze week gaat het wel weer.

Wat ik maar niet los kan laten is dat gruwelijke lijden. Ook het feit dat alles nu anders is en dat iedereen een keer doodgaat kan me helemaal in paniek maken.

[liddy]

Luister goed naar jezelf, geef jezelf tijd.
Als je het idee hebt dat je er zelf niet uitkomt, ga dan naar de huisarts en praat daar over wat je dwarszit.
Misschien dat enkele gesprekken met de huisarts je kunnen helpen of bekijk samen met hem/haar hoe je het gaat aanpakken.
Jij bent te kostbaar.