Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerHallo,
Maandag 29 september 2003 is mijn vader toch nog onverwachts overleden. Hij had kanker in de lymfeklieren met uitzaaingen naar longen en hersenen. Volgens de arts is hij gestorven aan een longembolie. Dit schijnt vaker te gebeuren. Toch vind ik dit raar; zo onverwachts! Had ik iets kunnen doen?
Ik heb zondag 28 september samen met mijn vader en moeder nog op het terras gezeten. Hij had het wel zwaar; het lopen ging wat moeilijk.
Mijn vader was de rust zelve en als men aan hem vroeg hoe het met ging zei hij altijd goed. Hij klaagde nooit! Niet bij de chemokuren waar hij ontzettend ziek van werd en ook niet van de bestraling. Ik vind hem ontzettend dapper.
Ik mis hem ontzettend en ik kan zijn dood niet begrijpen ondanks het feit dat ik wist dat hij geen jaren meer te leven had. Door zijn sterke houding en weinige woorden wisten wij allemaal niet hoe zwaar hij het had.
Ik wil zo graag nog een keer met hem praten, hem knuffelen, hem zeggen hoeveel ik van hem hou. Dit gaat niet meer en ik weet gewoon niet hoe ik dit ooit een plek kan gaan geven. Ik kan alleen maar huilen, ondanks de mooie herinneringen die we hebben.
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen!!
mijn papa
Hoi Sam,
wat ontzettend rot voor je dat je afscheid hebt moeten nemen van je vader. Uit wat je schrijft maak ik op dat je vader een ontzettend optimistische man was. Doorgaan en sterk zijn voor jou en je moeder. En wat fijn dat jullie met z'n drieen nog zo'n fijne dag hebben gehad, de dag voor hij overleed.
Misschien vind je het wel vervelend dat ik dit zo zeg, maar volgens mij was het voor je vader beter om zo plotseling te overlijden. Ik heb bij mijn oma en opa meegemaakt hoe het is als mensen zo aftakelen dat ze op het eind alleen nog maar kunnen liggen en geen contact met de buitenwereld hebben. Misschien voor de omgeving 'makkelijker' om zo afscheid te nemen, omdat je het eind nog beter voelt naderen, maar voor de persoon zelf lijkt het me afschuwelijk om op het punt aan te komen dat je over de kleinste dingetjes zelfs geen controle meer hebt.
Je voelt je nu zo rot omdat je middenin je rouw zit. Het vraagt tijd om over het verlies van je vader heen te komen. Je zegt dat je hem nog zoveel zou willen vertellen. Misschien kun je een brief schrijven en die bij zijn graf neerzetten of begraven op een plek waar jij en je vader mooie herinneringen aan hebben. Ik weet niet in hoeverre jij in een hemel of hiernamaals gelooft, maar ik ben er van overtuigt dat als ik iets kwijt wil aan een overledene, die dit ook door krijgt. Misschien hou ik mezelf voor de gek, dat zullen we nooit weten, maar het is voor mij een geruststellende gedachte.
Ik wil je bij deze een hart onder de riem steken en je complimenteren met de manier waarop je je verhaal opgeschreven hebt. Het was vast niet makkelijk.
Marieke
wat ontzettend rot voor je dat je afscheid hebt moeten nemen van je vader. Uit wat je schrijft maak ik op dat je vader een ontzettend optimistische man was. Doorgaan en sterk zijn voor jou en je moeder. En wat fijn dat jullie met z'n drieen nog zo'n fijne dag hebben gehad, de dag voor hij overleed.
Misschien vind je het wel vervelend dat ik dit zo zeg, maar volgens mij was het voor je vader beter om zo plotseling te overlijden. Ik heb bij mijn oma en opa meegemaakt hoe het is als mensen zo aftakelen dat ze op het eind alleen nog maar kunnen liggen en geen contact met de buitenwereld hebben. Misschien voor de omgeving 'makkelijker' om zo afscheid te nemen, omdat je het eind nog beter voelt naderen, maar voor de persoon zelf lijkt het me afschuwelijk om op het punt aan te komen dat je over de kleinste dingetjes zelfs geen controle meer hebt.
Je voelt je nu zo rot omdat je middenin je rouw zit. Het vraagt tijd om over het verlies van je vader heen te komen. Je zegt dat je hem nog zoveel zou willen vertellen. Misschien kun je een brief schrijven en die bij zijn graf neerzetten of begraven op een plek waar jij en je vader mooie herinneringen aan hebben. Ik weet niet in hoeverre jij in een hemel of hiernamaals gelooft, maar ik ben er van overtuigt dat als ik iets kwijt wil aan een overledene, die dit ook door krijgt. Misschien hou ik mezelf voor de gek, dat zullen we nooit weten, maar het is voor mij een geruststellende gedachte.
Ik wil je bij deze een hart onder de riem steken en je complimenteren met de manier waarop je je verhaal opgeschreven hebt. Het was vast niet makkelijk.
Marieke
-
b
Hallo Sam
Je wist dat het eraan kwam.....voor je vader is het beter zoals het gegaan is echt waar....(mijn man heeft wel het proces af moeten maken en ik kan je vertellen dat wil je ze echt niet aandoen!)
Maar voor jullie moet het ook heel moeilijk zijn om nu geen 'afscheid' genomen te hebben. Ik vind het van Marieke wel een goed idee. Ik geloof ook dat je ook nu nog je vader dingen kunt vertellen en dat hij je hoort.
Je leert er mee leven maar het gemis en het verdriet blijft......
Je wist dat het eraan kwam.....voor je vader is het beter zoals het gegaan is echt waar....(mijn man heeft wel het proces af moeten maken en ik kan je vertellen dat wil je ze echt niet aandoen!)
Maar voor jullie moet het ook heel moeilijk zijn om nu geen 'afscheid' genomen te hebben. Ik vind het van Marieke wel een goed idee. Ik geloof ook dat je ook nu nog je vader dingen kunt vertellen en dat hij je hoort.
Je leert er mee leven maar het gemis en het verdriet blijft......
-
Sam
Hoi Marieke,
Dank je wel voor je lieve woorden! Dat doet gewoon goed. Ik denk ook wel dat je gelijk hebt in het feit dat een ziekbed veel erger was geweest voor mijn vader; daar was hij ook de persoon niet naar. Ik weet ook dat het egoistisch is van mij om te denken dat hij dan wel langer bij me was geweest... Mijn vader is gecremeerd en over ca. 2 weken komt hij naar huis.. bij mijn moeder. Ik hoop inderdaad dat hij me nog kan zien en horen en zo toch een beetje bij me zijn en ik bij hem natuurlijk. Weet je, ik mis gewoon zijn wijze woorden als ik zijn hulp nodig had, zijn liefde, zijn lach.. gewoon zijn fysieke aanwezigheid. Hij is en blijft de man van mijn leven die altijd voor me klaar staat. Ik heb een hele lieve vriend die ook altijd voor me daar is, maar je vader is toch anders.
Ik vind het gewoon heel erg moeilijk. Ik weet heel goed dat ik niet de enige ben die zoiets overkomt en ik wil absoluut niet zielig overkomen of zo. Ik bewonder ook mijn moeder die heel sterk is.
Toch blijft de dood een onbegrijpelijk iets en ik hoop dat ik ooit een klein stukje ervan kan begrijpen. Zou mijn papa het nu echt beter hebben dan en zo ja zou hij dit dan ook laten weten? Iedereen zegt nl. wel dat hij het nu beter heeft, maar is dit echt zo??
Groetjes Sam
Dank je wel voor je lieve woorden! Dat doet gewoon goed. Ik denk ook wel dat je gelijk hebt in het feit dat een ziekbed veel erger was geweest voor mijn vader; daar was hij ook de persoon niet naar. Ik weet ook dat het egoistisch is van mij om te denken dat hij dan wel langer bij me was geweest... Mijn vader is gecremeerd en over ca. 2 weken komt hij naar huis.. bij mijn moeder. Ik hoop inderdaad dat hij me nog kan zien en horen en zo toch een beetje bij me zijn en ik bij hem natuurlijk. Weet je, ik mis gewoon zijn wijze woorden als ik zijn hulp nodig had, zijn liefde, zijn lach.. gewoon zijn fysieke aanwezigheid. Hij is en blijft de man van mijn leven die altijd voor me klaar staat. Ik heb een hele lieve vriend die ook altijd voor me daar is, maar je vader is toch anders.
Ik vind het gewoon heel erg moeilijk. Ik weet heel goed dat ik niet de enige ben die zoiets overkomt en ik wil absoluut niet zielig overkomen of zo. Ik bewonder ook mijn moeder die heel sterk is.
Toch blijft de dood een onbegrijpelijk iets en ik hoop dat ik ooit een klein stukje ervan kan begrijpen. Zou mijn papa het nu echt beter hebben dan en zo ja zou hij dit dan ook laten weten? Iedereen zegt nl. wel dat hij het nu beter heeft, maar is dit echt zo??
Groetjes Sam
-
Sam
Hoi b,
Ja, je hebt inderdaad gelijk dat ik wist dat het eraan kwam. Maar niet zo snel. Ik wist echt zeker dat hij dit jaar nog bij ons zou zijn. Ik weet ook dat jij en Marieke gelijk hebben dat een ziekbed veel erger zou zijn geweest voor hem.
Ik vind het gewoon moeilijk om te accepteren dat hij er niet meer is. Iedereen zegt dat ik het gewoon nog een plek moet geven, maar ik heb echt geen idee hoe ik dit moet doen. Ik praat ook wel tegen hem, maar ik krijg maar geen antwoord..
Toen hij overleden was en nog in bed lag was het alsof hij nog sliep. Ik heb hem 100 keer gevraagd om wakker te worden, tegen beter weten in..
Ik vind de dood een onbegrijpbaar iets en als je me kunt helpen om hier iets van te begrijpen dan graag.
Ja, je hebt inderdaad gelijk dat ik wist dat het eraan kwam. Maar niet zo snel. Ik wist echt zeker dat hij dit jaar nog bij ons zou zijn. Ik weet ook dat jij en Marieke gelijk hebben dat een ziekbed veel erger zou zijn geweest voor hem.
Ik vind het gewoon moeilijk om te accepteren dat hij er niet meer is. Iedereen zegt dat ik het gewoon nog een plek moet geven, maar ik heb echt geen idee hoe ik dit moet doen. Ik praat ook wel tegen hem, maar ik krijg maar geen antwoord..
Toen hij overleden was en nog in bed lag was het alsof hij nog sliep. Ik heb hem 100 keer gevraagd om wakker te worden, tegen beter weten in..
Ik vind de dood een onbegrijpbaar iets en als je me kunt helpen om hier iets van te begrijpen dan graag.
-
Mar
Hoi Sam,
Ook ik heb mijn vader aan kanker verloren. Hij had alvleesklierkanker en op het moment dat het ontdekt werd, was het al te ver uitgezaaid om nog behandeld te kunnen worden. Hij is vier weken ziek geweest en overleed vier weken en een dag na de diagnose. We hebben hem thuis verzorgd en daar heb ik geen minuut spijt van. Het enige waar ik wel heel veel moeite mee had (en nog steeds heb) is dat ik hem iedere dag zag aftakelen. Van die periode heb ik meer nachtmerries gehad dan van het moment dat hij stierf.
Het is absoluut niet egoistisch van je om te willen dat je vader langer bij je zou zijn. Dat is slechts menselijk en ik heb precies hetzelfde ervaren. Ik wist ook dat het voor mijn vader beter was als het snel afgelopen zou zijn maar je hoopt toch dat je iemand wat langer bij je kunt houden...
Ook ik geloof dat mijn vader nu op een betere plek is en soms heb ik het gevoel dat hij over mijn schouder meekijkt. Ik praat zelfs nog regelmatig tegen hem en gek genoeg helpt het. Soms schrijf ik hem brieven om hem te vertellen hoe erg ik hem mis of om hem gewoon te vertellen wat ik gedaan heb. Het klinkt idioot maar voor mij helpt het om dingen op papier te zetten...
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je het een plekje kunt geven.
Veel liefs
Ook ik heb mijn vader aan kanker verloren. Hij had alvleesklierkanker en op het moment dat het ontdekt werd, was het al te ver uitgezaaid om nog behandeld te kunnen worden. Hij is vier weken ziek geweest en overleed vier weken en een dag na de diagnose. We hebben hem thuis verzorgd en daar heb ik geen minuut spijt van. Het enige waar ik wel heel veel moeite mee had (en nog steeds heb) is dat ik hem iedere dag zag aftakelen. Van die periode heb ik meer nachtmerries gehad dan van het moment dat hij stierf.
Het is absoluut niet egoistisch van je om te willen dat je vader langer bij je zou zijn. Dat is slechts menselijk en ik heb precies hetzelfde ervaren. Ik wist ook dat het voor mijn vader beter was als het snel afgelopen zou zijn maar je hoopt toch dat je iemand wat langer bij je kunt houden...
Ook ik geloof dat mijn vader nu op een betere plek is en soms heb ik het gevoel dat hij over mijn schouder meekijkt. Ik praat zelfs nog regelmatig tegen hem en gek genoeg helpt het. Soms schrijf ik hem brieven om hem te vertellen hoe erg ik hem mis of om hem gewoon te vertellen wat ik gedaan heb. Het klinkt idioot maar voor mij helpt het om dingen op papier te zetten...
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je het een plekje kunt geven.
Veel liefs
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten