hallo ik ben nieuw

[patricia32]

hoi ik ben een vrouw van 32 en ik heb sinds een week het bericht dat mijn moeder een hersentumor heeft en er is ook iets op de longen gevonden ik ben enigst kind en sta er nu alleen voor ik heb wel een man en een zoontje maar voor de verwerking zou k toch graag eens met lotgenoten praten zodat we ervaringen en ander soort emoties kunnen uitwissellen dus ik wacht maar wat af of ik hier iemand tref die een soortgelijke situatie meemaakt of heeft meegemaakt groetjes van patricia

[sannoah]

Hoi Patricia,

Als je wilt kunnen we elkaar steunen. Sinds afgl vrijdag weten wij ook dat mijn moeder een kwaadaardige tumor heeft. En dat het heel waarschijnlijk in de alvleesklier zit. Wie weet waar nog meer. En dat is er moeilijk om daar iets aan te doen.
Ik heb ook het gevoel dat ik er alleen voor sta.
Ik ben ook 32 en ben getrouwd en heb 2 kinderen een zoon van 4 jaar en een zoon van 8 maanden.
Het zou fijn zijn om te kunnen praten met iemand die in het zelfde schuitje zit. Het is misschien wel een andere vorm van kanker
maar de gevoelens zijn het zelfde.

Mail me maar, of voeg me maar bij met msn.

Heel veel sterkte en ik vecht met je mee

Heel veel liefs Sandra

[Freebird]

Ik ben 33, samenwonend en enigste zoon. Sinds januari weet mijn moeder dat ze (endel-)darmkanker heeft, met uitzaaiingen in de longen.

Na veel emoties in het begin, kunnen we het momenteel iets beter van ons af zetten. 'Iets' betekent dan wel dat er niet meer (openlijk) gehuild wordt. Eraan denken doe ik echter de hele dag, elke dag. Ik ga ervan uit dat het mijn ouders hetzelfde vergaat. Je vraagt er nl. na een tijdje niet meer naar, omdat je 't van elkaar wel weet en ziet. Dat betekent overigens weer niet dat we 'er' niet meer over praten.

Na de eerste klappen gezamenlijk te hebben verwerkt (slecht nieuws 1: u heeft kanker, slecht nieuws 2: het is uitgezaaid) ben ik als een pitbull op alle (inter)nationale info gedoken die ik maar kon vinden op het net, in folders, via hulplijnen etc. Ik heb familie met toevallig bevriende oncologen ingeschakeld (van dokter meegekregen medische info doorgespeeld) en een second opinion geregeld in Daniel den Hoed.

Uit alle hoeken was de diagnose en de voorgestelde behandeling hetzelfde. Dit bracht ons in ieder geval (voorlopig) de rust en zekerheid die we zochten m.b.t. de juistheid hiervan.

Sinds vorige week krijgt m'n moeder dagelijks bestraling, waarna een chemokuur zal volgen. Een loodzware test, die ze tot nu toe dapper doorstaat.

Ik kan nu alleen maar hopen dat ze zich er goed doorheen slaat en dat het het juiste (palliatieve) effect zal hebben. Verder voel ik me momenteel heel erg machteloos. Ik heb in het begin 'praktisch' gedaan wat ik kon, nu kan ik haar (en m'n vader) enkel steunen. Dat is niet makkelijk, want door elke dag langs te gaan, leg je er weer teveel nadruk op.

Het is onbeschrijfelijk welke gevoelens kanker met zich meebrengt. Het is een mengeling van intens verdriet, woede uit onmacht, schuldgevoelens, opluchting als er weer eens gelachen wordt, angst en ook hoop dat het nog zal gaan meevallen.

Ik probeer sterk te zijn voor m'n ouders, uit te leggen aan m'n vriendin wat ik voel (zij steunt me waar ze kan, ook al beschouw ik haar in deze als een buitenstaander, als jullie snappen wat ik bedoel), maar mis nu meer dan ooit steun van broers of zussen. Onze familie is erg klein, maar gelukkig hebben m'n ouders veel steun aan goede vrienden en kennissen. Ik voel me echter gespannen, rusteloos, gefrustreerd, leeg en vooral eenzaam.

Waarom zij? Waarom zo vroeg? Het leven is keihard en oneerlijk, verdomme!!!

Ik voel met jullie mee, omdat ik ondertussen ècht kan zeggen dat ik jullie begrijp. Iemand die dit niet bewust en van nabij heeft meegemaakt in zijn omgeving (en ik heb helaas al eerdere ervaringen), weet niet echt waar hij/zij over praat als ie je wil steunen. Daarom voelt die steun ook zo afstandelijk, terwijl het juist zo goed bedoeld is. Gevolg voor mij: nog meer frustraties, gevolgd door schuldgevoel over mijn eigen gedachten.

Zo, mijn hartje is weer even gelucht (snif). Het is troostend om de vele verhalen te lezen die op dit forum staan, zodat je weet dat je niet de enige bent. En daarmee bedoel ik nadrukkelijk nìet dat ik het ook maar mijn ergste vijand toewens.

Heel veel sterkte allemaal, en mocht je willen reageren, zie ik je reactie via mail of op deze site graag tegemoet.

Freebird

[Hilde-k]

Hee Freebird,

ik vind dat je het allemaal goed hebt beschreven.
Maar ik schrik van het feit dat je je vriendin zo buitensluit.
Alles wat je hier schrijft, zou je toch echt met haar moeten delen, want zij maakt het net zo van dichtbij mee als jij!
en daar komt bij, dat zij ook nog eens de zorg om jou erbij heeft...
vergeet dat nou niet!

Ik heb het proces ondertussen gelukkig achter de rug, mijn moeder bleek borstkanker te hebben. Ondertussen is ze klaar met de behandeling, en gaat het hartstikke goed met haar. dus ik weet echt wel waar je het over hebt.

Maar toch.
Praat erover met je vriendin!!
Je hoeft het niet alleen op te lossen!

Sterkte,
Hilde