mama is er niet meer, ik voel verdriet, eenzaam en schuldig

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
mellie.s
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Do 02 Jan 2014 23:58

mama is er niet meer, ik voel verdriet, eenzaam en schuldig

Berichtdoor mellie.s » Vr 03 Jan 2014 00:20

Mijn moeder is op 23 november 2013 overleden op 46 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. 2 jaar geleden werd er maagkanker geconstateerd maar na een maagverwijdering en een aantal chemos dachten wij allemaal dat het wel goed ging. Tot een aantal maanden geleden. Ze had weer veel buikpijn maar de dokters konden niks vinden. Uiteindelijk hebben ze een biopsie gedaan van een beetje vocht in der buik en daar kwam uit dat ze buikvlies kanker had. Wij kregen dit 14 november te horen. Mijn moeder heeft uiteindelijk gekozen voor euthanasie omdat de pijn en de misselijkheid ondragelijk werd en ze wilde er mentaal volledig bij zijn als ze afscheid ging nemen. De hele familie was tijdens de euthanasie aanwezig. Meteen nadat ze de prik kreeg ben ik weggegaan want ik kon het niet aan om mijn moeder dood te zien. Mijn hele familie had daar blijkbaar geen moeite mee en zijn na het overlijden nog een aantal keer bij mijn moeder wezen kijken. Hierdoor voelde ik mij schuldig. Want het is ten slotte wel mijn moeder. In het opbaar centrum wilde ik haar eigenlijk ook niet zien, maar ik ben toch wel gegaan. Na de dag van het overlijden heb ik niet veel gehuild, tot op de crematie. De crematie was op 28 november. Ik ben die maandag erna weer gewoon naar school geweest en ben ook weer gaan werken. Ik werd helemaal gek van de vraag : hoe gaat het met je?. Ik zei dan altijd dat het wel ging. Ze keken mij dan raar aan. Maar het ging ook wel. Maar de weken daarna begon ik mij steeds schuldiger te voelen als ik lol had, als ik leuke dingen deed en als ik even niet aan haar dacht en dit heb ik nog steeds. De laatste week moet ik ook altijd huilen voordat ik slaap en heb ook al een aantal keer gehad dat als ik mijn ogen dicht deed, dat ik mijn moeder dood voor mij zag. Ze zeggen dat naarmate de tijd verstrijkt het makkelijker wordt, maar ik vind het alleen maar moeilijker worden. Mijn moeder zal er niet bij zijn als ik ga trouwen, ze zal nooit mijn kinderen leren kennen, ze zal er niet bij zijn als ik mijn studie afrond en deze gedachten maken het steeds moeilijker. Ik weet gewoon niet hoe ik verder moet. Ik weet niet of de pijn ooit minder wordt en op de een of andere manier denk ik dat ik mij schuldig ga voelen als ik die pijn niet meer heb want het was wel mijn moeder voor 18 jaar. Ik wilde vragen of er anderen zijn die zich net zo voelen als ik dat doe en hoe zij er mee omgaan.

Groetjes,

Melanie

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: mama is er niet meer, ik voel verdriet, eenzaam en schul

Berichtdoor liddy » Vr 03 Jan 2014 14:33

Jij hoeft je niet schuldig te voelen.
Jouw moeder kent jou beter dan alle anderen. Dus jouw moeder heeft heel goed begrepen waarom jij weg bent gegaan.
Zij weet dat jij met hele goede redenen er niet bij wilde zijn. Zij verwijt jou helemaal niets, echt helemaal niets.
Het is puur jouw onmacht die dat gevoel van schuld teweeg brengt. Het is niet normaal om op jouw leeftijd je moeder
af te moeten geven.
De afgelopen weken heb jij op de automatische piloot geleefd. Het verdriet was te groot en daarom besliste jouw lichaam
ik laat het verdriet niet toe. Daarom heb jij nu het gevoel dat het verdriet je overvalt.
Dit is een heel normale reactie, maar wel een heel zware.
Ga eens praten met je huisarts en bekijk samen met haar/hem hoe je verder gaat.
Ik hoop zo dat je iemand in de omgeving hebt om mee te praten.
Rouwen is zo moeilijk omdat we het niet leren, er is geen handleiding van.
Probeer naast je verdriet ook te denken aan mooie herinneringen die je hebt.

houthouse
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Wo 23 Apr 2014 01:03

Re: mama is er niet meer, ik voel verdriet, eenzaam en schul

Berichtdoor houthouse » Wo 23 Apr 2014 01:15

Ik kwam je post toevallig tegen toen ik op internet aan het rondsnuffelen was en ik herkende me enigszins in je verhaal. Mijn moeder is inmiddels al weer 2,5 jaar geleden overleden aan de gevolgen van borstkanker (ik was toen 20 jaar) en ik heb ook geworsteld met de gevoelens die jij noemt. Helaas doe ik dit soms nog steeds.

Er is, zoals aangegeven, helaas geen voorgeschreven manier hoe je een dergelijk verlies moet verwerken en ik kan je dan ook niet echt tips geven. Ik ben op een gegeven moment, op een avond, een soort van 'gebroken' en heb toen een aantal uur achter elkaar staan janken, janken en nog eens janken. Voor mij voelde het toen, en dat was denk ik na zo'n 4 maand, alsof ik het gevoel van pijn en schuldgevoel eindelijk erkende en toeliet. Ik heb er zelf niet zo veel over gesproken, maar het kunnen voelen op zichzelf, hoe veel zeer dit ook doet, heeft mij wel geholpen. De periode was wel even heftig, want ik wilde het eigenlijk helemaal niet voelen. Ten eerste omdat het zo'n intense pijn is. En ten tweede had ik het idee dat het niet meer 'mocht' en dat het 'raar' was omdat het, zo dacht ik dat anderen zouden denken, al zo lang geleden was dat m'n moeder was overleden.

Inmiddels heb ik wel redelijk geleerd dat het belangrijk is dat je inziet dat de gevoelens er gewoon mogen zijn en dat dit zelfs helend werkt.

Ik weet niet in hoeverre je nog worstelt met je gevoel, maar als je wilt kunnen we er samen nog wat meer over spreken. Je kunt me altijd een pb'tje sturen. Sterkte!


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 21 gasten