I Miss You Mom

Dit forum is voor jongeren die kanker meemaken in hun directe omgeving
(vader, moeder, broer, zus, vriend(in), goede collega, klasgenoot, enz.)
en daar graag met hun lotgenoten over willen praten.
Tessie54a
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Ma 07 Okt 2013 21:37
Locatie: Klaaswaal/ Zuid-Holland

I Miss You Mom

Berichtdoor Tessie54a » Ma 07 Okt 2013 22:58

Mijn naam is Tessa en ik ben 17 jaar oud. Dit forum kwam ik tegen en ik wil hier graag mijn verhaal kwijt.
Ik ben mijn moeder 14 september 2013 aan kanker verloren. Bijna 5 jaar geleden had zij borstkanker gekregen. Zij heeft er alles aan gedaan om zeker te weten dat het weg was. Ze had haar borst laten amputeren en chemo gedaan. een jaar erna heeft ze haar eierstokken eruit latenhalen af daarna ook haar andere borst preventief leeg laten halen en protheses laten zetten. het is toen tot eind vorig jaar goed gegaan, ze ging elk half jaar op controle en nam de tamoxifen zoals dat moest maar het heeft uiteindelijk niet geholpen.
Ze had sinds afgelopen jaar last van één borst, dus ging zij naar de dokter om het te laten controleren. Ze moest een nieuwe prothese krijgen omdat de oude dubbel zat gevouwen op een puntje. dus had zij zich weer laten opereren.
Met haar nieuwe borst ging alles weer goed. Tot ze in November 2012 stopte met werken, ze had volgens de fysio een 'ischias' dat is een beknelde spier in je rug. Het liep bij haar door naar haar been dus kon ze al moeilijk lopen. Daardoor zat ze al thuis van het werken want ze kon niet meer normaal in een auto of stoel zitten zonder pijn.
Ze was net genezen van de operatie van de andere prothese toen ze was gevallen tijden het grasmaaien samen met mij. Mijn vader zat tijdelijk in het buitenland voor zijn werk dus gingen wij het doen. Tijdens het grasmaaien was zij gevallen en zodanig neergekomen dat zij haar heup/been had gebroken.
Ze was afgevoerd naar het ziekenhuis en er zijn foto's gemaakt, zij hadden op de foto's meerdere 'plekken' op haar botten gezien dus hadden zij voor de zekerheid een aantal scans gemaakt. Zij zijn er toen achter gekomen dat mijn moeder weer kanker had.
Mijn moeder heeft toen niks tegen mij of mijn broer verteld, omdat onze vader in het buitenland zat wilde ze niet dat wij niemand hadden om op terug te vallen. Zij heeft er 2 weken mee gelopen zonder het tegen iemand te vertellen, na die 2 weken trok ze het niet meer en had zij onze vader gebeld zodat hij naar huis zou komen.
De volgende dag stond hij thuis, ze heeft het toen tegen hem verteld maar nog niks tegen mijn broer of mij.
Ze hebben het pas begin Juli tegen ons verteld omdat ik zelf nog op vakantie ging en ze het ons tegelijk wilden vertellen. Toen ik het hoorde stond de wereld even voor mij stil. Ik wist niet wat ik moest denken, Ik geloofde het eerst niet. wie gelooft nu dat je moeder dood gaat?
Toen het eindelijk doordrong was het al avond, ik kwam beneden en heb mijn moeder niet meer losgelaten voor een uur.
De volgende dagen heb ik met me ouders erover gehad hoe het verder zou gaan, we hadden alles al besproken. Hoe ze aan de chemo zou gaan en dat ze een crematie wou en alles. Ze zou gaan schrijven voor mijn vader, mijn broer en mij in schriften en ze zou alles over de crematie opschrijven zodat het voor ons makkelijker zou zijn als ze weg gevallen was. Dat heeft ze jammer genoeg niet meer kunnen doen, ze heeft allen voor mijn broer kunnen schrijven en voorderest niks.

Het is allemaal te snel gegaan, ze had eind Juli een maagperforatie gehad, dus zij was daardoor ook veel afgevallen en verzwakt. Ze heeft een lange tijd niet kunnen eten, maar dat was niet het enigste dat der verzwakte. De chemo heeft de grootste klap gegeven, ze was kennelijk allergisch voor iets was er in de chemo zat want ze kreeg blazen in haar mond waardoor ze weer niet kon eten door de pijn. Drinken ging nog, maar daar kon ze niet op leven.
Deze laatste paar maanden waren gewoon niks, doordat ze haar been had gebroken heeft ze tot het laatst in een rolstoel moeten doorbrengen en een postoel in haar slaapkamer.
Ik ben erbij geweest toen ze haar been had gebroken en heb al die tijd voor der gezorgd, ik ben thuis gebleven om haar te helpen omdat het allemaal te vermoeiend voor haar was om alleen al drinken te pakken.
Het was slopend voor me om haar elke dag te zien pijnlijden en zien te stribbelen om naar de wc te gaan of om naar bed te gaan. Niemand wil haar of zijn moeder ziek of zo weerloos zien. Ik heb mijn best gedaan om voor haar klaar te staan, ik heb alles schoongemaakt en het eten gemaakt, etc. Maar ik zag dat het haar pijn deed om mij alles te zien doen, dat heeft ze zelf nog gezegd. Ik vertelde haar altijd "moeders, vroeger heb jij voor ons gezorgd en nog steeds, maar nu is het mijn beurt dus geniet er lekker van" ik hopte altijd dat het hielp, maar dat weet ik nog steeds niet.
De laatste week was het zwaar voor ons allemaal. ze kwam der bad al niet meer luit, omdat het bed te laag was en ze geen kracht meer had in der lichaam. Alles wat ze had gegeten kotste ze alleen maar uit. Het was de bedoeling dat mijn vader die vrijdag zou gaan vissen, maar omdat het donderdag al niet goed ging is hij gelukkig niet gegaan. Ze bleef donderdag in bed liggen omdat ze zich niet lekker voelde zei ze. De pillen voor de pijn werkte niet meer en ze begon steeds meer dingen te vergeten en heel snel ook. Ik stond die donderdag naast haar bed zodat ze wat kon drinken, maar ik stond ook te koken dus ik moest tussendoor checken of alles nog goed ging. Ik heb 15 minuten naast haar bed gestaan zodat ze eindelijk wat ging drinken en toe ik net weg wou gaan om bij het eten te checken toen ze vroeg "heb ik nou al wat gedronken?" Dat deed me best wel pijn om haar zo te zien. De volgende dag zat ze te schreeuwen van de pijn, dus hadden wij de huisarts gebeld. Want wij konden niks doen voor der.
De huisarts was er om 1 uur, maar van wat ze zag schrok ze. Mijn moeder was al geel uitgeslapgen en haar ogen waren al bijna helemaal bruin. zij vroeg an ons hoelang zij al zo was, want zij was zichzelf langzaam aan het vergiftigen zei ze. Haar lever was ermee aan het stoppen.
We hadden aan het begin al besproken dat ze een soort eutanasie zou krijgen als het niet meer ging en dat is gebeurt. Mijn moeder kreeg om 5 uur de eerste prik en het was om half 2 s'nachts voorbij. Wij hebben niet echt afscheid kunnen nemen voor mijn geveoel. we wisten dat het ooit zou komen maar niet zo vroeg en alles wat wij zeiden de laatste 2 dagen sloeg ze niet meer op. Ik heb zoveel dingen niet meer met der kunnen doen of zeggen tegen der.
De crematie was de donderdag en alles was hoe ze het wou, we hebben veel steun aan de mensen oms ons heen maar het is lastig om die hulp aan te nemen.
Het verwerken is vorge week bij mij begonnen, de tijd ervoor was een soort waas. Het ging allemaal zo snel dat ik veel dingen ben vergeten en nu spijt van heb.
Ik hoop dat ze zo min mogelijk pijn heeft gehad.

Het leven gaat gewoon door maar het is moeilijk.
Bednakt voor diegene die het hebben gelezen
It is not fair
You have been ripped out of my life when i still need you
You where my everything and still are even if you're not here anymore
I will never forget you
I Love You Mom(L)

{R.I.P Mom - 14.09.2013}

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: I Miss You Mom

Berichtdoor liddy » Za 12 Okt 2013 21:11

Respect!
Het is heel normaal om het gevoel te hebben dat je al dingen vergeet.
Spijt hebben is een emotie waar je weinig mee kunt.
Probeer eens inplaats van spijt te hebben, te kijken naar dingen waar je wel trots op bent.
Bijv. ik vind het heel knap dat de crematie precies zo verlopen is, zoals je moeder dat wilde.
Ik ben er van overtuigd dat ondanks jij het gevoel hebt dat je niets alles hebt kunnen zeggen, dat je dat wel gedaan hebt.
Immers je kunt door je daden dingen zeggen zonder woorden te gebruiken, daar hebben moeders een aparte antenne voor.
Het afscheid is als vanzelf gegaan. Je moeder wist dat ze na die prik niet meer wakker zou worden. Je hebt je moeder
zo'n enorm cadeau gegeven dat ze rustig mocht heengaan, dat is het grootste geschenk wat je iemand kunt geven die daar naar verlangt.
Het zal de komende weken raar voor je zijn. De wereld om je heen draait door en die van jou staat stil.
Tranen komen zomaar en vaak op momenten dat je het eigenlijk niet wilt. Laat het gebeuren, dat hoort allemaal bij het rouwproces.
Geef jezelf de tijd. Ik hoop dat je iemand hebt om mee te praten.

Tessie54a
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Ma 07 Okt 2013 21:37
Locatie: Klaaswaal/ Zuid-Holland

Re: I Miss You Mom

Berichtdoor Tessie54a » Ma 14 Okt 2013 20:22

liddy schreef:Respect!
Het is heel normaal om het gevoel te hebben dat je al dingen vergeet.
Spijt hebben is een emotie waar je weinig mee kunt.
Probeer eens inplaats van spijt te hebben, te kijken naar dingen waar je wel trots op bent.
Bijv. ik vind het heel knap dat de crematie precies zo verlopen is, zoals je moeder dat wilde.
Ik ben er van overtuigd dat ondanks jij het gevoel hebt dat je niets alles hebt kunnen zeggen, dat je dat wel gedaan hebt.
Immers je kunt door je daden dingen zeggen zonder woorden te gebruiken, daar hebben moeders een aparte antenne voor.
Het afscheid is als vanzelf gegaan. Je moeder wist dat ze na die prik niet meer wakker zou worden. Je hebt je moeder
zo'n enorm cadeau gegeven dat ze rustig mocht heengaan, dat is het grootste geschenk wat je iemand kunt geven die daar naar verlangt.
Het zal de komende weken raar voor je zijn. De wereld om je heen draait door en die van jou staat stil.
Tranen komen zomaar en vaak op momenten dat je het eigenlijk niet wilt. Laat het gebeuren, dat hoort allemaal bij het rouwproces.
Geef jezelf de tijd. Ik hoop dat je iemand hebt om mee te praten.



Ik ben heel blij dat ik de tijd die ze nog had bij der heb kunnen zijn en veel voor der heb kunnen doen. Ze wou het wel niet, maar ik heb nog iets voor der kunnen doen.
Soms heb ik van die momenten dat alles weer terug komt, dat ik het weer opnieuw hoor van me vader dat ze is overleden. Die momenten zullen nog vaker komen dat weet ik, maar het voelt zo raar.
Het is een heel raar gevoel, je wilt dat ze nog leeft maar ik weet dat ze er niet meer is. Maar ik blijf toch elke dag naar der slaapkamer lopen om te kijken of ze er toch niet ligt.
De tranen komen inderdaad op momenten die ik niet wil, maar ik heb gelukkig veel hulp.
Mijn vriend staat voor me klaar en ik kan er met hem goed over praten. Ook met mijn vader en broer kan ik er over praten.
Bedankt voor het lezen van min verhaal. Het lucht heel erg op om erover te schrijven
It is not fair
You have been ripped out of my life when i still need you
You where my everything and still are even if you're not here anymore
I will never forget you
I Love You Mom(L)

{R.I.P Mom - 14.09.2013}


Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten