Mijn moeder heeft uitzaaiingen
Geplaatst: Ma 26 Nov 2012 19:28
Hallo,
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, dus ik begin maar gewoon.
Ik ben Lianne en 19 jaar, thuiswonend. Ik heb een broertje van 13. Bij mijn moeder is dit jaar maart schildklierkanker gevonden.
Zij heeft toen een operatie gehad, alles is verwijderd en er was hoop. Enige ding was dat haar stembanden waren geraakt waardoor zij lastig kon praten.
Afgelopen oktober hebben we te horen gekregen dat er uitzaaiingen zijn gevonden in haar lymfeklieren bij de nek. 26 oktober is zij daaraan geopereerd.
De artsen hadden het over een dag en een nacht, uiteindelijk kwam zij pas na 3 weken thuis vanwege allerlei complicaties.
Inmiddels zijn er ook uitzaaiigen in haar longen gevonden.
Gelukkig hebben we 2x per dag wijkverpleging en komt er iemand langs om te helpen in het huishouden. Toch blijft er, naar mijn idee, erg veel liggen.
Mensen vergelijken het constant met: ja maar als je op jezelf had gewoond, dan had je het ook zelf moeten doen.
Maar dan had ik er geen zieke moeder en een broertje bij waar ik voor moest zorgen.
Mijn energie is gewoon helemaal op, heb moeite met mijn bed uit te komen s ochtends en ik zit er gewoon helemaal doorheen.
Alles is teveel, en elke dag krijg ik steeds een stukje meer het idee dat ik ook teveel ben.
Constant probeer ik naast school en mijn werk vanalles voor mn moeder en broertje te regelen, en elke keer weer heb ik ruzie met 1 van de 2.
Dan is er iets niet goed gegaan of gegaan zoals zij het wil.
Vanavond heb ik haar daarmee geconfronteerd. Ik ga naar een psycholoog om geholpen te worden, en elke keer ramt mn moeder me de grond weer in.
Want ze is machteloos omdat ze geen stem heeft om mee te praten en zit vast aan de sonde voeding( 2 van de vele complicaties )
Ik begrijp dat het voor haar erg moeilijk is en dat het in deze situatie om haar draait.
Maar ik voel me totaal vergeten en vriendinnen laten me zitten in deze periode. Mijn ex-vriend heeft daarbij ook 2 weken terug de relatie beindigd.
Het liefst loop ik gewoon weg en wil ik niet meer terugkomen. Zoeken ze het lekker zelf maar uit.
Dat laatste kan ik niet over mijn hart verkrijgen dus doe ik het maar niet.
Krijg nu constant berichtjes via whatsapp dat ik normaal moet doen en positief moet gaan denken. Nou ik haal hier niets positiefs uit.
Het enige wat ik hierop terug heb gekregen is dat zij dan stopt met het gesprek want ze heeft hier niks aan.
Dat begrijp ik wel, maar ik kan dus nu niet meer eerlijk zijn.
Erg frustrerend, want mijn moeder was altijd mijn praatmaatje.
Ik zou zo graag met iemand in contact willen komen die een soort gelijk iets mee maakt, of heeft mee gemaakt.
De uitzichten zijn somber, ze gaan het groeien tegen maar genezen kunnen ze niet meer.
Zelf wil ik gewoon weer normaal zijn. Normale dingen doen met normale mensen. Dat normaal een relatief begrip is begrijp ik, maar ik kan buiten school en werk bijna niet weg omdat er dan geen zorg voor mijn moeder is.
Zou ook wel s gewoon uit willen met 'vriendinnen' of op jongensjacht.
Mja, vriendinnen nemen mijn rugzak al niet aan, laat staan iemand anders van buitenaf.
Mijn ouders zijn trouwens 10 jaar gescheiden, maar mijn vader bemoeit zich ermee alsof hij weer haar man is, erg verwarrend allemaal. Ben wel blij dat hij in beeld is, maar soms kan het ook teveel. Zoveel heeft hij zich niet met mij bemoeid te afgelopen paar jaar, en als hij dat deed was het negatief.
Ik hoop dat er iemand is die dit leest wie mij een beetje hoop kan geven dat ik er door heen kan komen..
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, dus ik begin maar gewoon.
Ik ben Lianne en 19 jaar, thuiswonend. Ik heb een broertje van 13. Bij mijn moeder is dit jaar maart schildklierkanker gevonden.
Zij heeft toen een operatie gehad, alles is verwijderd en er was hoop. Enige ding was dat haar stembanden waren geraakt waardoor zij lastig kon praten.
Afgelopen oktober hebben we te horen gekregen dat er uitzaaiingen zijn gevonden in haar lymfeklieren bij de nek. 26 oktober is zij daaraan geopereerd.
De artsen hadden het over een dag en een nacht, uiteindelijk kwam zij pas na 3 weken thuis vanwege allerlei complicaties.
Inmiddels zijn er ook uitzaaiigen in haar longen gevonden.
Gelukkig hebben we 2x per dag wijkverpleging en komt er iemand langs om te helpen in het huishouden. Toch blijft er, naar mijn idee, erg veel liggen.
Mensen vergelijken het constant met: ja maar als je op jezelf had gewoond, dan had je het ook zelf moeten doen.
Maar dan had ik er geen zieke moeder en een broertje bij waar ik voor moest zorgen.
Mijn energie is gewoon helemaal op, heb moeite met mijn bed uit te komen s ochtends en ik zit er gewoon helemaal doorheen.
Alles is teveel, en elke dag krijg ik steeds een stukje meer het idee dat ik ook teveel ben.
Constant probeer ik naast school en mijn werk vanalles voor mn moeder en broertje te regelen, en elke keer weer heb ik ruzie met 1 van de 2.
Dan is er iets niet goed gegaan of gegaan zoals zij het wil.
Vanavond heb ik haar daarmee geconfronteerd. Ik ga naar een psycholoog om geholpen te worden, en elke keer ramt mn moeder me de grond weer in.
Want ze is machteloos omdat ze geen stem heeft om mee te praten en zit vast aan de sonde voeding( 2 van de vele complicaties )
Ik begrijp dat het voor haar erg moeilijk is en dat het in deze situatie om haar draait.
Maar ik voel me totaal vergeten en vriendinnen laten me zitten in deze periode. Mijn ex-vriend heeft daarbij ook 2 weken terug de relatie beindigd.
Het liefst loop ik gewoon weg en wil ik niet meer terugkomen. Zoeken ze het lekker zelf maar uit.
Dat laatste kan ik niet over mijn hart verkrijgen dus doe ik het maar niet.
Krijg nu constant berichtjes via whatsapp dat ik normaal moet doen en positief moet gaan denken. Nou ik haal hier niets positiefs uit.
Het enige wat ik hierop terug heb gekregen is dat zij dan stopt met het gesprek want ze heeft hier niks aan.
Dat begrijp ik wel, maar ik kan dus nu niet meer eerlijk zijn.
Erg frustrerend, want mijn moeder was altijd mijn praatmaatje.
Ik zou zo graag met iemand in contact willen komen die een soort gelijk iets mee maakt, of heeft mee gemaakt.
De uitzichten zijn somber, ze gaan het groeien tegen maar genezen kunnen ze niet meer.
Zelf wil ik gewoon weer normaal zijn. Normale dingen doen met normale mensen. Dat normaal een relatief begrip is begrijp ik, maar ik kan buiten school en werk bijna niet weg omdat er dan geen zorg voor mijn moeder is.
Zou ook wel s gewoon uit willen met 'vriendinnen' of op jongensjacht.
Mja, vriendinnen nemen mijn rugzak al niet aan, laat staan iemand anders van buitenaf.
Mijn ouders zijn trouwens 10 jaar gescheiden, maar mijn vader bemoeit zich ermee alsof hij weer haar man is, erg verwarrend allemaal. Ben wel blij dat hij in beeld is, maar soms kan het ook teveel. Zoveel heeft hij zich niet met mij bemoeid te afgelopen paar jaar, en als hij dat deed was het negatief.
Ik hoop dat er iemand is die dit leest wie mij een beetje hoop kan geven dat ik er door heen kan komen..