Moeder (52) gaat sterven
Geplaatst: Ma 16 Jul 2012 12:08
Hallo allemaal,
Ik heb dit forum net gevonden. Was op zoek naar een plek om te kunnen praten met mensen die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. Vooral omdat ik wil zien dat anderen hier doorheen komen, want dat wil ik zelf ook kunnen.
Mijn leven is de afgelopen paar maanden een enorm zooitje geweest, dat is allemaal weer opgelost, op 1 ding na. 1 ding wat niet op te lossen valt, en waar ik mee om zal moeten gaan. (Dat kon ik eerder niet, en daardoor heb ik er toen een rotzooi van gemaakt). Ik zal beginnen bij het begin.
Ik ben Denise, en ik ben op dit moment 20 jaar.
3 jaar geleden, overleed mijn opa plotseling (vader van moeder). Dit was een harde klap voor ons gezin, maar natuurlijk vooral voor mijn moeder. Na deze gebeurtenis had ze veel last van haar maag. Iedereen denkt natuurlijk dan aan stress, en maagzweer. Dus ze kreeg tabletten, in dan zou het na een maandje of twee toch wel minder moeten zijn. Maar nee, begin van het volgende jaar (2010), had ze nog steeds last. Er werd een afspraak gemaakt voor een echo, maar daar moet je hier in Nederland dan nog weken op wachten. Toen het zover was, was op de echo niet goed te zien wat het was. Dat is vaak zo, werd gezegd (waarom gebruikt men dan nog die methode, als daarmee heel vaak niets vast te stellen is? vraag ik me dan af, maar goed). Er zou een scan gemaakt moeten worden, wat weer de nodige weken in beslag nam van afspraak tot uitslag. Uiteindelijk kwam dus de uitslag: maagkanker, met uitzaaiingen naar de lever. Rotnieuws, maar we bleven hoop houden. Behandeling in Nederland ging te lang duren om op te wachten, zei onze belgische huisarts, dus hij hielp ons, en we konden de volgende dag (!) al terecht in een belgisch ziekenhuis voor verder onderzoek, en beginnen met kuren.
Een aantal keren was het nieuws positief, tumoren waren gekrompen, de eerste keer zelfs allemaal 50%, maar daarna werd het steeds minder. Telkens nieuwe recepten, steeds weer geen resultaat.
Tot dat de hoop door doctoren echt werd opgegeven, hielden wij onze hoop ook nog, en zelfs daarna nog een tijdje, tegen beter weten in. Begin dit jaar, januari/februari, werd ons dan verteld dat er echt niks meer te proberen viel. Nieuws wat bij mij pas een paar weken later echt binnenkwam, en toen werd het een zooitje.
Ik had al 4,5 jaar een relatie met een hele lieve jongen, die ik al mijn hele leven kende, en echt mijn beste maatje en perfecte match is. Maar, ik leerde in die periode begin dit jaar, een andere jongen kennen, en stortte me in zijn armen. Stiekem. Ik wist niet meer wat ik moest, want gevoelens had ik voor allebei. Na twee maanden, besloot ik te kiezen voor die ander, maar daar kreeg ik onmiddelijk spijt van, en gelukkig kreeg ik het voor elkaar dat mijn lieve vriend, me weer terug nam (ook al kreeg hij daarna nog een moeilijke tijd waarin hij moest zien om te gaan met zijn woede voor mij). Dat is uiteindelijk allemaal weer goedgekomen (en contact met die ander is verbroken, roze bril is af, en ik heb de goede keus gemaakt dit keer). Dus genoeg over mijn liefdesleven. School ging trouwens toen ook even wat minder, maar dat is ook weer ingehaald. Maar de situatie met mijn moeder bleef, uiteraard.
Ik krijg professionele hulp, daarmee weet ik ietsje beter hoe ik met mijn en andermans gevoelens moet omgaan, maar het wordt nu weer steeds moeilijker. Ik weet dat ik dit kan doorkomen, en dat het allemaal niet zo zal lopen in nachtmerries (waar ik doordraai en het niet wil accepteren, en roep dat ik opgenomen moet worden enzo), maar ik wil het zien. Ik wil steun van mensen die WETEN hoe het voelt. Tips als het kan, zouden ook heel fijn zijn. Ik zoek zo veel mogelijk afleiding, soms een beetje meer dan goed is misschien, waardoor ik wat vaker van huis ben, als mijn ouders zouden willen. En ik krijg volop steun van mijn vriend, en mijn vriendinnen. Ik kan nog lachen, niet zo vaak als eerder, maar het lukt.
Waar ik alleen nu mee kamp, zijn wegloopneigingen. Ik wil weglopen van de ellende. Zodra het weer tegenvalt, wordt ik kwaad, zwijg ik, en been ik weg. Naar mijn kamer, of naar buiten, en ik been opgelucht het huis uit, als ik weer wat te doen heb buitenshuis. Maar, ik moet ook steeds terugkomen.
Tegenvallers zijn er nu steeds vaker. Mijn moeder is mager, maar heeft een buik alsof ze zwanger is, ziet geel en heeft ook gele ogen. (En nog haar slordige korte multicolor kapseltje, als resultaat van eerdere chemokuren waar haar haar van uitviel). Ze kan nu steeds minder, ze wordt overal moe van, en kan nu zelfs niet meer zichzelf van de wc lichten sinds vanmorgen, of de trap op (ook niet met hulp van mijn vader dus), naar boven, waar badkamer en slaapkamer zijn. Dus vanmiddag wordt het bed gebracht. Hier wordt ik zo kwaad van.. Vanaf vanmiddag zal het dus alleen nog maar in bed liggen zijn.. Niets anders meer.
Ik wordt hier zo ontzettend kwaad van. Ik zit in een situatie, en die is niet op te lossen. Ik moet er doorheen, maar dat kan ook niet sneller dan het gaat. Soms wil ik dat, maar andere momenten ben ik weer bang dat het te snel gaat. Dat ik er niet klaar voor ben, als het moment komt.. Help..
Ik ben iemand die, als er een probleem is, of als ik iets wil, aan de slag gaat, de mouwen opstroopt, en dingen gaat oplossen. Dat maakt dit zo frustrerend, ik kan niets oplossen, ik kan mijn energie van die woede nergens in stoppen. Ik kan alleen huilen, en weglopen. Het huis uit, de natuur in, weg. Weg van alles. De leegte in. Maar ik moet terugkomen. Ik moet dit doorstaan, overleven, en doorgaan.
Geef me hoop.. Ik kan niks.
Bedankt voor iedereen die de moeite leest om dit hele verhaal te lezen. Dat waardeer ik enorm.
(Edit, voor de duidelijkheid: ik studeer, maar woon nog gewoon thuis bij mijn ouders (zou graag met mijn vriend samen wonen, maar die is ook nog student, dus daar hebben we gewoon nog geen geld voor))
Ik heb dit forum net gevonden. Was op zoek naar een plek om te kunnen praten met mensen die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. Vooral omdat ik wil zien dat anderen hier doorheen komen, want dat wil ik zelf ook kunnen.
Mijn leven is de afgelopen paar maanden een enorm zooitje geweest, dat is allemaal weer opgelost, op 1 ding na. 1 ding wat niet op te lossen valt, en waar ik mee om zal moeten gaan. (Dat kon ik eerder niet, en daardoor heb ik er toen een rotzooi van gemaakt). Ik zal beginnen bij het begin.
Ik ben Denise, en ik ben op dit moment 20 jaar.
3 jaar geleden, overleed mijn opa plotseling (vader van moeder). Dit was een harde klap voor ons gezin, maar natuurlijk vooral voor mijn moeder. Na deze gebeurtenis had ze veel last van haar maag. Iedereen denkt natuurlijk dan aan stress, en maagzweer. Dus ze kreeg tabletten, in dan zou het na een maandje of twee toch wel minder moeten zijn. Maar nee, begin van het volgende jaar (2010), had ze nog steeds last. Er werd een afspraak gemaakt voor een echo, maar daar moet je hier in Nederland dan nog weken op wachten. Toen het zover was, was op de echo niet goed te zien wat het was. Dat is vaak zo, werd gezegd (waarom gebruikt men dan nog die methode, als daarmee heel vaak niets vast te stellen is? vraag ik me dan af, maar goed). Er zou een scan gemaakt moeten worden, wat weer de nodige weken in beslag nam van afspraak tot uitslag. Uiteindelijk kwam dus de uitslag: maagkanker, met uitzaaiingen naar de lever. Rotnieuws, maar we bleven hoop houden. Behandeling in Nederland ging te lang duren om op te wachten, zei onze belgische huisarts, dus hij hielp ons, en we konden de volgende dag (!) al terecht in een belgisch ziekenhuis voor verder onderzoek, en beginnen met kuren.
Een aantal keren was het nieuws positief, tumoren waren gekrompen, de eerste keer zelfs allemaal 50%, maar daarna werd het steeds minder. Telkens nieuwe recepten, steeds weer geen resultaat.
Tot dat de hoop door doctoren echt werd opgegeven, hielden wij onze hoop ook nog, en zelfs daarna nog een tijdje, tegen beter weten in. Begin dit jaar, januari/februari, werd ons dan verteld dat er echt niks meer te proberen viel. Nieuws wat bij mij pas een paar weken later echt binnenkwam, en toen werd het een zooitje.
Ik had al 4,5 jaar een relatie met een hele lieve jongen, die ik al mijn hele leven kende, en echt mijn beste maatje en perfecte match is. Maar, ik leerde in die periode begin dit jaar, een andere jongen kennen, en stortte me in zijn armen. Stiekem. Ik wist niet meer wat ik moest, want gevoelens had ik voor allebei. Na twee maanden, besloot ik te kiezen voor die ander, maar daar kreeg ik onmiddelijk spijt van, en gelukkig kreeg ik het voor elkaar dat mijn lieve vriend, me weer terug nam (ook al kreeg hij daarna nog een moeilijke tijd waarin hij moest zien om te gaan met zijn woede voor mij). Dat is uiteindelijk allemaal weer goedgekomen (en contact met die ander is verbroken, roze bril is af, en ik heb de goede keus gemaakt dit keer). Dus genoeg over mijn liefdesleven. School ging trouwens toen ook even wat minder, maar dat is ook weer ingehaald. Maar de situatie met mijn moeder bleef, uiteraard.
Ik krijg professionele hulp, daarmee weet ik ietsje beter hoe ik met mijn en andermans gevoelens moet omgaan, maar het wordt nu weer steeds moeilijker. Ik weet dat ik dit kan doorkomen, en dat het allemaal niet zo zal lopen in nachtmerries (waar ik doordraai en het niet wil accepteren, en roep dat ik opgenomen moet worden enzo), maar ik wil het zien. Ik wil steun van mensen die WETEN hoe het voelt. Tips als het kan, zouden ook heel fijn zijn. Ik zoek zo veel mogelijk afleiding, soms een beetje meer dan goed is misschien, waardoor ik wat vaker van huis ben, als mijn ouders zouden willen. En ik krijg volop steun van mijn vriend, en mijn vriendinnen. Ik kan nog lachen, niet zo vaak als eerder, maar het lukt.
Waar ik alleen nu mee kamp, zijn wegloopneigingen. Ik wil weglopen van de ellende. Zodra het weer tegenvalt, wordt ik kwaad, zwijg ik, en been ik weg. Naar mijn kamer, of naar buiten, en ik been opgelucht het huis uit, als ik weer wat te doen heb buitenshuis. Maar, ik moet ook steeds terugkomen.
Tegenvallers zijn er nu steeds vaker. Mijn moeder is mager, maar heeft een buik alsof ze zwanger is, ziet geel en heeft ook gele ogen. (En nog haar slordige korte multicolor kapseltje, als resultaat van eerdere chemokuren waar haar haar van uitviel). Ze kan nu steeds minder, ze wordt overal moe van, en kan nu zelfs niet meer zichzelf van de wc lichten sinds vanmorgen, of de trap op (ook niet met hulp van mijn vader dus), naar boven, waar badkamer en slaapkamer zijn. Dus vanmiddag wordt het bed gebracht. Hier wordt ik zo kwaad van.. Vanaf vanmiddag zal het dus alleen nog maar in bed liggen zijn.. Niets anders meer.
Ik wordt hier zo ontzettend kwaad van. Ik zit in een situatie, en die is niet op te lossen. Ik moet er doorheen, maar dat kan ook niet sneller dan het gaat. Soms wil ik dat, maar andere momenten ben ik weer bang dat het te snel gaat. Dat ik er niet klaar voor ben, als het moment komt.. Help..
Ik ben iemand die, als er een probleem is, of als ik iets wil, aan de slag gaat, de mouwen opstroopt, en dingen gaat oplossen. Dat maakt dit zo frustrerend, ik kan niets oplossen, ik kan mijn energie van die woede nergens in stoppen. Ik kan alleen huilen, en weglopen. Het huis uit, de natuur in, weg. Weg van alles. De leegte in. Maar ik moet terugkomen. Ik moet dit doorstaan, overleven, en doorgaan.
Geef me hoop.. Ik kan niks.
Bedankt voor iedereen die de moeite leest om dit hele verhaal te lezen. Dat waardeer ik enorm.
(Edit, voor de duidelijkheid: ik studeer, maar woon nog gewoon thuis bij mijn ouders (zou graag met mijn vriend samen wonen, maar die is ook nog student, dus daar hebben we gewoon nog geen geld voor))