Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerLieve Mensen,
Ik heb de hele dag het forum zitten bekijken en wat een verhalen, en zoveel herkenbaarheid, en wat een sterke mensen allen!
Ook al is het herkenbaar, toch wil ik ook even mijn verhaal van me afschrijven, gewoon voor mezelf en omdat ik jullie reacties allemaal zo lief vind en dat af en toe misschien even nodig heb.
Mijn moeder heeft uitgezaaide borstkanker, al een aantal jaar, vanaf dag 1 weten we dat het ongeneezelijk is en dat het niet meer goed komt. Er zijn al heel veel medicijnen geprobeerd, alles slaat ongeveer een half jaartje aan en natuurlijk mag ik al heel blij zijn dat dat dat doet, toch zitten we al 4,5 jaar in stress en angst en ik heb daar best veel last van. Ze is nu toch nog met een chemo bezig, maar het is maar weer afwachten wat dat doet. Vanaf dag 1 ben ik er voor haar, ik was de gene die meteen van alles regelde (in het begin ging het even heel slecht) maar nu nog steeds, sinds vorig jaar juni kan ze niet meer lopen, de tumoren gaan dwars door de zenuwen heen, en ze is bijna verlamd. We hebben veel in het huis van m'n ouders aangepast, traplift, douche stoel, rolstoel enz.
Daar hebben we allemaal weer onze rol in gevonden, ze heeft veel hulp nodig is maar is echt een superwoman en wil nog heel veel zelf doen. Ze is heel sterk, wat voor ons allen fijn is omdat we er met z'n allen positief willen blijven en er voor willen gaan, zolang het is. Toch ben ik ook vaak verdrietig, het idee dat we niet weten hoe lang het duurt, de uitslagen, het verdriet over de aftakeling, het verdriet over de toekomst, ik ben ook een jonge meid van 26, heb een ontzettend lieve vriend en wil zo graag dat ze mijn kinderen en mijn trouwdag nog mee maakt, maar vind ook niet dat ik dit allemaal eerder moet doen, terwijl ik er misschien nog niet aan toe ben, maar ja heb er natuurlijk wel twijfels over. Probeer zoveel mogelijk bij haar te zijn, haar te helpen, leuke dingen met haar te doen, haar mee te nemen in de rolstoel. M'n vader doet ook een hele hoop, zorgt goed voor haar en is een ontzettend lieve man, ik heb een goede band met hem. M'n broertje is een stukje jonger en heeft het er heel lastig mee (natuurlijk zoals wij allemaal) maar kan z'n gevoel slecht uiten, hij heeft ADHD en moet zich dus vooral op zich zelf richten en niet zo zeer op de zorg van m'n moeder. Maar ja hij voelt natuurlijk ook de angst en komt dan af en toe bij zijn grote zus uithuilen, waar grote zus dan weer een paar dagen kapot van is. Nou misschien maar even goed voor nu, vind het fijn om mijn verhaal even te doen. Liefs!
Mijn mams
Re: Mijn mams
Dag dochter,
Welkom op het forum! Ik ben hier ook nog een groentje hoor, maar je zal vlug merken dat hier heel veel superlieve lotgenoten zijn, ook mensen met ongeveer dezelfde leeftijd als jou, ik ben er zeker van dat ook zij héél binnenkort op jouw berichtje zullen reageren
!
Voor jou is het vast ook niet gemakkelijk en ik heb heel veel respect voor de moed en het doorzettingsvermogen van jou en je moeder al die jaren! Ik sta er van te kijken hoe jij ondanks je jonge leeftijd alles voor je moeder regelt en altijd voor haar klaar staat! Dus jij hoort ook tot die sterke mensen hoor!
Gelukkig heb je ook de weg naar het forum gevonden, want je kan hier heel veel gevoelens kwijt en iedereen begrijpt hier perfect wat je bedoelt: je verdriet, je angst, die kleine dingen die je blij maken, en je kan ook raad vragen aan iedereen, daarom ben ook ik hier zo graag.
Deel dus gerust lief en leed, en tot binnenkort
Isabeau
Welkom op het forum! Ik ben hier ook nog een groentje hoor, maar je zal vlug merken dat hier heel veel superlieve lotgenoten zijn, ook mensen met ongeveer dezelfde leeftijd als jou, ik ben er zeker van dat ook zij héél binnenkort op jouw berichtje zullen reageren
!Voor jou is het vast ook niet gemakkelijk en ik heb heel veel respect voor de moed en het doorzettingsvermogen van jou en je moeder al die jaren! Ik sta er van te kijken hoe jij ondanks je jonge leeftijd alles voor je moeder regelt en altijd voor haar klaar staat! Dus jij hoort ook tot die sterke mensen hoor!
Gelukkig heb je ook de weg naar het forum gevonden, want je kan hier heel veel gevoelens kwijt en iedereen begrijpt hier perfect wat je bedoelt: je verdriet, je angst, die kleine dingen die je blij maken, en je kan ook raad vragen aan iedereen, daarom ben ook ik hier zo graag.
Deel dus gerust lief en leed, en tot binnenkort
Isabeau
Re: Mijn mams
Dag dochter,
Welkom op het forum! Het van je afschrijven van je gevoel helpt vaak al een beetje om alles een stukje te verwerken. En met een beetje geluk krijg je nog lieve reacties ook
Mijn moeder heeft ook ongeneeslijke kanker. Ik weet dus waar je doorheen gaat... Helaas... Wees welkom om ook mijn verhaal eens te lezen, misschien herken je je erin. En voel je je daardoor misschien een stukje minder eenzaam!!!
Veel groetjes,
Lini
Welkom op het forum! Het van je afschrijven van je gevoel helpt vaak al een beetje om alles een stukje te verwerken. En met een beetje geluk krijg je nog lieve reacties ook
Mijn moeder heeft ook ongeneeslijke kanker. Ik weet dus waar je doorheen gaat... Helaas... Wees welkom om ook mijn verhaal eens te lezen, misschien herken je je erin. En voel je je daardoor misschien een stukje minder eenzaam!!!
Veel groetjes,
Lini
Re: Mijn mams
Ook van mij, welkom op het forum.
Hier vind je lotgenoten, mensen die je niet kent en die jou toch begrijpen vanuit hun eigen ervaring.
Zo iemand ben ik dus ook.
Schrijf hier gerust je verhalen, schrijven helpt.
Hier mag je zijn wie je bent.
Hier vind je lotgenoten, mensen die je niet kent en die jou toch begrijpen vanuit hun eigen ervaring.
Zo iemand ben ik dus ook.
Schrijf hier gerust je verhalen, schrijven helpt.
Hier mag je zijn wie je bent.
Re: Mijn mams
Dag lieve dochter!
Ik had je al iets kleins geschreven naar aanleiding van je reactie op mijn topic, maar ik heb zojuist jouw verhaal gelezen. Elke keer verbaas ik mij er weer over hoeveel gelijkenissen mijn verhaal heeft met dat van anderen. Ook bij jou zie ik een en al herkenning!
Ik wil als eerst zeggen dat ik jou ook echt ontzettend sterk vind!! Hoe je er al jaren voor je mama bent, maar ook voor je vader en je broertje.. dat kan niet iedereen hoor. Ik vind het echt bewonderenswaardig en daar mag je echt wel trots op zijn! En schrijf hier heerlijk van je af, dat is super fijn.
Het moet slopend zijn om al zo'n tijd met kanker te moeten leven.. al die jaren van onzekerheid. Wat gaat er wel werken en wat niet? Hoe lang hebben we nog? Pff.. echt zwaar hoor. Wat knap dat je alles regelt, je vind idd allemaal je rol. Mijn vader zorgde dag en nacht voor mijn moeder.. is 4,5 maand vrij geweest van werk. Ik regelde dingen daarom heen.. het contact met familie en vrienden en ik hield het blog bij. Later heb ik de crematie geregeld en nu regel ik de officiele zaken zoals erfenis, bank, belasting, pensioen.. etc. Hoewel het soms zwaar is, geeft het toch wel voldoening. Heb jij dat ook? Ooit kan je hierop terugkijken met een gevoel van 'ik heb alles gedaan wat ik kon' en dat is fijn. Ik wilde ook vanalles regelen, dat gaf me het gevoel dat ik toch nog iets van controle had. Daarbij ben ik vrij perfectionistisch van aard en ik wilde alleen het beste voor mama. Ik weet niet hoe jij dat ervaart?
Dus jouw mama is ook zo sterk. Knap is dat he?! Ziek zijn en toch zo positief blijven, dat maakt het makkelijker voor de mensen om haar heen. Wij hadden ook zo'n bewondering voor hoe sterk mijn mama was en hoe positief. Dat heeft een blijvende invloed op ons gehad! Mijn vader, broertje en ik proberen allemaal in de positieve gedachte van mama verder te leven.
Maar het is echt niet gek dat je vaak verdrietig bent. Wees ook maar lekker verdrietig, laat die tranen dan maar even rollen. Beter dan het opkroppen! Heb jij dan ook niet dat je na een flinke huilbui weer even kan ademhalen zeg maar. Dat je er weer even tegenaan kan? Ik ben blij dat je een lieve vriend hebt, wees ook niet bang om op hem te leunen. Mijn vriend wilde graag dat ik hem vertelde wat me dwars zat enzo.
Och lieve dochter! Dat verdriet en die onzekerheid over de toekomst! Dat kan zo'n pijn doen! Vooral als je (net als ik) op een leeftijd bent dat je nadenkt over kinderen en trouwen enzo. Maar doe niets waar je niet klaar voor bent, dat zou je moeder denk ik ook niet willen. Ik vind het heel erg verstandig van je dat je dat zelf ook al zegt. Maar die drang begrijp ik heel goed! Toen wij de uitslag kregen, dacht ik 'oké nu moet het gebeuren, zwanger worden en trouwen'. Maar dat zakte. Aan de andere kant waren we er al wel soort van mee bezig en waren we er zeker klaar voor. Mama heeft nog mogen meemaken dat ik ten huwelijk ben gevraagd (wilde nog snel en klein trouwen, maar dat ging niet meer) en dat ik zwanger ben geraakt. Maar ook bij mij gaat ze zoveel missen en dat doet zeer. Ik begrijp je dan ook heel goed. Maar concentreer jij je nu nog maar lekker op je lieve mama! Lekker bij haar zijn en samen dingen doen. Saampjes genieten, moeder en dochter.
Ja, als grote zus moet je af en toe je eigen verdriet een beetje inslikken. Ook weer een gelijkenis tussen ons. Put kracht uit het feit dat je je broertje hiermee kan helpen. Hij voelt zich prettig genoeg bij jou en vertrouwd jou zodanig, dat hij bij jou troost zoekt.
Nou, voor het geval je het nog niet gemerkt hebt.. ik ben van de lange verhalen Ik merkte en merk alleen dat als ik de verhalen en ervaringen van anderen las/lees dat ik daar kracht uit haal, het stelt me gerust. Dus ik hoop gewoon dat ik jou ook een beetje kan helpen door mijn ervaringen met je te delen.
Tot slot wil ik nog een maal zeggen dat jij echt trots mag zijn op jezelf! Ik vind het super knap hoe je met alles omgaat! Zeg dat ook maar eens tegen jezelf.
Heel veel liefs,
Cil
Ik had je al iets kleins geschreven naar aanleiding van je reactie op mijn topic, maar ik heb zojuist jouw verhaal gelezen. Elke keer verbaas ik mij er weer over hoeveel gelijkenissen mijn verhaal heeft met dat van anderen. Ook bij jou zie ik een en al herkenning!
Ik wil als eerst zeggen dat ik jou ook echt ontzettend sterk vind!! Hoe je er al jaren voor je mama bent, maar ook voor je vader en je broertje.. dat kan niet iedereen hoor. Ik vind het echt bewonderenswaardig en daar mag je echt wel trots op zijn! En schrijf hier heerlijk van je af, dat is super fijn.
Het moet slopend zijn om al zo'n tijd met kanker te moeten leven.. al die jaren van onzekerheid. Wat gaat er wel werken en wat niet? Hoe lang hebben we nog? Pff.. echt zwaar hoor. Wat knap dat je alles regelt, je vind idd allemaal je rol. Mijn vader zorgde dag en nacht voor mijn moeder.. is 4,5 maand vrij geweest van werk. Ik regelde dingen daarom heen.. het contact met familie en vrienden en ik hield het blog bij. Later heb ik de crematie geregeld en nu regel ik de officiele zaken zoals erfenis, bank, belasting, pensioen.. etc. Hoewel het soms zwaar is, geeft het toch wel voldoening. Heb jij dat ook? Ooit kan je hierop terugkijken met een gevoel van 'ik heb alles gedaan wat ik kon' en dat is fijn. Ik wilde ook vanalles regelen, dat gaf me het gevoel dat ik toch nog iets van controle had. Daarbij ben ik vrij perfectionistisch van aard en ik wilde alleen het beste voor mama. Ik weet niet hoe jij dat ervaart?
Dus jouw mama is ook zo sterk. Knap is dat he?! Ziek zijn en toch zo positief blijven, dat maakt het makkelijker voor de mensen om haar heen. Wij hadden ook zo'n bewondering voor hoe sterk mijn mama was en hoe positief. Dat heeft een blijvende invloed op ons gehad! Mijn vader, broertje en ik proberen allemaal in de positieve gedachte van mama verder te leven.
Maar het is echt niet gek dat je vaak verdrietig bent. Wees ook maar lekker verdrietig, laat die tranen dan maar even rollen. Beter dan het opkroppen! Heb jij dan ook niet dat je na een flinke huilbui weer even kan ademhalen zeg maar. Dat je er weer even tegenaan kan? Ik ben blij dat je een lieve vriend hebt, wees ook niet bang om op hem te leunen. Mijn vriend wilde graag dat ik hem vertelde wat me dwars zat enzo.
Och lieve dochter! Dat verdriet en die onzekerheid over de toekomst! Dat kan zo'n pijn doen! Vooral als je (net als ik) op een leeftijd bent dat je nadenkt over kinderen en trouwen enzo. Maar doe niets waar je niet klaar voor bent, dat zou je moeder denk ik ook niet willen. Ik vind het heel erg verstandig van je dat je dat zelf ook al zegt. Maar die drang begrijp ik heel goed! Toen wij de uitslag kregen, dacht ik 'oké nu moet het gebeuren, zwanger worden en trouwen'. Maar dat zakte. Aan de andere kant waren we er al wel soort van mee bezig en waren we er zeker klaar voor. Mama heeft nog mogen meemaken dat ik ten huwelijk ben gevraagd (wilde nog snel en klein trouwen, maar dat ging niet meer) en dat ik zwanger ben geraakt. Maar ook bij mij gaat ze zoveel missen en dat doet zeer. Ik begrijp je dan ook heel goed. Maar concentreer jij je nu nog maar lekker op je lieve mama! Lekker bij haar zijn en samen dingen doen. Saampjes genieten, moeder en dochter.
Ja, als grote zus moet je af en toe je eigen verdriet een beetje inslikken. Ook weer een gelijkenis tussen ons. Put kracht uit het feit dat je je broertje hiermee kan helpen. Hij voelt zich prettig genoeg bij jou en vertrouwd jou zodanig, dat hij bij jou troost zoekt.
Nou, voor het geval je het nog niet gemerkt hebt.. ik ben van de lange verhalen
Ik merkte en merk alleen dat als ik de verhalen en ervaringen van anderen las/lees dat ik daar kracht uit haal, het stelt me gerust. Dus ik hoop gewoon dat ik jou ook een beetje kan helpen door mijn ervaringen met je te delen. Tot slot wil ik nog een maal zeggen dat jij echt trots mag zijn op jezelf! Ik vind het super knap hoe je met alles omgaat! Zeg dat ook maar eens tegen jezelf.
Heel veel liefs,
Cil
-
**dochter**
- Lid
- Berichten: 17
- Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24
Re: Mijn mams
Lieve mensen,
Bedankt voor de fijne reacties, dat doet me echt goed, hoe naar het ook klinkt, fijn die herkenning.
Ik ben jullie verhalen aan het lezen en er zijn inderdaad zoveel dezelfde verhalen, de pijn, het verdriet, de reacties van vrienden.
Ik merk ook dat ik het lastig vind om op mijn werk er over te praten. Toen mijn moeder net ziek werd, merkte ik meteen dat er op mijn werk weinig tot niet over wordt gepraat, natuurlijk doe ik dat zelf, maar zeker in het begin had ik heel erg de behoefte dat iemand er om vroeg, ik begon er niet zelf over en nu eigenlijk nog steeds niet en waarschijnlijk vinden mijn collega's het eng om te vragen. M'n moeder moet vaak naar het ziekenhuis en als ik dan een dag ruil of vrij neem, vraagt af en toe iemand er naar, maar als het dan heftig wordt moet iedereen wat anders doen. Mijn baas vraagt er ongeveer 1x in het half jaar naar, natuurlijk weet ik dat het ook komt omdat ik er zelf niet over begin maar ik zou af en toe wat interesse toch wel fijn vinden, snap je? Hoe doen jullie dat?
In veel verhalen lees ik ook het " probleem" met de vrienden, ik heb ontzettend lieve vrienden, maar inderdaad niemand begrijpt hoe je je voelt, hoe het is om elke ochtend wakker te worden met de angst, hoe lang nog? zou ze goed geslapen hebben? Iedereen is echt betrokken en er wordt regelmatig naar gevraagd alleen op sommige momenten overvalt het verdriet me, en dan is er geen reden maar is het zo. Er kunnen weken zijn dat het gaat maar dan ineens is het weer een periode zo, er hoeft dan niet eens een reden te zijn maar dan is het besef er ineens weer zo erg, ik vind het moeilijk om er dan over te praten, mijn vriend merkt het wel aan me en inderdaad Cil ik mag bij hem uithuilen maar omdat mijn mams al een tijd ziek is staat ons leven al zo lang in het teken daarvan en ik wil ook een hele leuke lieve en vrolijke vriendin zijn en niet altijd de vriendin die verdrietig is
Af en toe heb ik periodes dat ik zo slecht slaap omdat ik te veel angst heb, tenminste zo voelt het, angst dat ik niet weet wat de morgen brengt, angst voor als m'n moeder weer pijn krijgt. Als ik aan haar vraag hoe het gaat, ben ik zo bang dat ze zegt dat ze pijn heeft, want pijn betekend nieuwe uitzaaiingen.. en nog een stap dichterbij.. Dat is de afgelopen jaren wel gebleken. Sinds dat mijn moeder niet meer kan lopen en ze bij alles hulp nodig heeft kunnen we de ziekte nooit meer negeren, je ziet het continue en dat is af en toe zo confronterend.
Ik ben af en toe zo bang voor wat er nog allemaal komen gaat, nou voor nu misschien even genoeg! Liefs!
Bedankt voor de fijne reacties, dat doet me echt goed, hoe naar het ook klinkt, fijn die herkenning.
Ik ben jullie verhalen aan het lezen en er zijn inderdaad zoveel dezelfde verhalen, de pijn, het verdriet, de reacties van vrienden.
Ik merk ook dat ik het lastig vind om op mijn werk er over te praten. Toen mijn moeder net ziek werd, merkte ik meteen dat er op mijn werk weinig tot niet over wordt gepraat, natuurlijk doe ik dat zelf, maar zeker in het begin had ik heel erg de behoefte dat iemand er om vroeg, ik begon er niet zelf over en nu eigenlijk nog steeds niet en waarschijnlijk vinden mijn collega's het eng om te vragen. M'n moeder moet vaak naar het ziekenhuis en als ik dan een dag ruil of vrij neem, vraagt af en toe iemand er naar, maar als het dan heftig wordt moet iedereen wat anders doen. Mijn baas vraagt er ongeveer 1x in het half jaar naar, natuurlijk weet ik dat het ook komt omdat ik er zelf niet over begin maar ik zou af en toe wat interesse toch wel fijn vinden, snap je? Hoe doen jullie dat?
In veel verhalen lees ik ook het " probleem" met de vrienden, ik heb ontzettend lieve vrienden, maar inderdaad niemand begrijpt hoe je je voelt, hoe het is om elke ochtend wakker te worden met de angst, hoe lang nog? zou ze goed geslapen hebben? Iedereen is echt betrokken en er wordt regelmatig naar gevraagd alleen op sommige momenten overvalt het verdriet me, en dan is er geen reden maar is het zo. Er kunnen weken zijn dat het gaat maar dan ineens is het weer een periode zo, er hoeft dan niet eens een reden te zijn maar dan is het besef er ineens weer zo erg, ik vind het moeilijk om er dan over te praten, mijn vriend merkt het wel aan me en inderdaad Cil ik mag bij hem uithuilen maar omdat mijn mams al een tijd ziek is staat ons leven al zo lang in het teken daarvan en ik wil ook een hele leuke lieve en vrolijke vriendin zijn en niet altijd de vriendin die verdrietig is
Af en toe heb ik periodes dat ik zo slecht slaap omdat ik te veel angst heb, tenminste zo voelt het, angst dat ik niet weet wat de morgen brengt, angst voor als m'n moeder weer pijn krijgt. Als ik aan haar vraag hoe het gaat, ben ik zo bang dat ze zegt dat ze pijn heeft, want pijn betekend nieuwe uitzaaiingen.. en nog een stap dichterbij.. Dat is de afgelopen jaren wel gebleken. Sinds dat mijn moeder niet meer kan lopen en ze bij alles hulp nodig heeft kunnen we de ziekte nooit meer negeren, je ziet het continue en dat is af en toe zo confronterend.
Ik ben af en toe zo bang voor wat er nog allemaal komen gaat, nou voor nu misschien even genoeg! Liefs!
Re: Mijn mams
Lieve dochter,
Met name werk herken ik heel erg helaas.. als ik weer bij een pc ben reageer ik uitgebreider
Heel veel sterkte!
Groetjes Bart
Met name werk herken ik heel erg helaas.. als ik weer bij een pc ben reageer ik uitgebreider
Heel veel sterkte!
Groetjes Bart
Re: Mijn mams
Lieve dochter,
En dat ben jij natuurlijk ! Ik vind jouw verhaal en hoe je ermee omgaat wel heel bijzonder !
Wat moet dit moeilijk zijn ... ik weet niet zo goed hoe ik kan reageren - zo'n jarenlange strijd moet enorm moeilijk zijn. Ook ben jij heel snel heel volwassen moeten worden zowel voor jezelf, voor je ouders, maar ook voor je broertje. Hij treft het met zijn zus - jullie zullen altijd een heel close band hebben.
'k Vind het ongelofelijk dapper hoe jij hierop reageert en ik kijk dan ook heel erg naar je op. Waarschijnlijk reageren de mensen rondom jou ook zo .. en staren zich blind op die sterke kracht die je uitstraalt doorheen dit proces.
Daarom denk ik dat het heel moeilijk is voor die omgeving om jou op jouw zwakkere momenten op te vangen - zo kennen ze je niet denk ik .. jij bent ook een superwoman hé.
Goh .. ik hoop zo dat je hier wat steun kan vinden - hier kennen we de pijn en het verdriet die spijtig genoeg ook jouw deel is.. en die steun heb je echt wel nodig hé. Niemand kan altijd de vrolijke, lieve vriendin/partner/dochter/zus/werknemer ... zijn - zeker niet in zo een situatie. Ik hoop dat je je hier soms kan komen op-of ontladen en wil je in alle geval heel veel sterkte toewensen !
Lieve groet,
Ann
En dat ben jij natuurlijk ! Ik vind jouw verhaal en hoe je ermee omgaat wel heel bijzonder !
Wat moet dit moeilijk zijn ... ik weet niet zo goed hoe ik kan reageren - zo'n jarenlange strijd moet enorm moeilijk zijn. Ook ben jij heel snel heel volwassen moeten worden zowel voor jezelf, voor je ouders, maar ook voor je broertje. Hij treft het met zijn zus - jullie zullen altijd een heel close band hebben.
'k Vind het ongelofelijk dapper hoe jij hierop reageert en ik kijk dan ook heel erg naar je op. Waarschijnlijk reageren de mensen rondom jou ook zo .. en staren zich blind op die sterke kracht die je uitstraalt doorheen dit proces.
Daarom denk ik dat het heel moeilijk is voor die omgeving om jou op jouw zwakkere momenten op te vangen - zo kennen ze je niet denk ik .. jij bent ook een superwoman hé.
Goh .. ik hoop zo dat je hier wat steun kan vinden - hier kennen we de pijn en het verdriet die spijtig genoeg ook jouw deel is.. en die steun heb je echt wel nodig hé. Niemand kan altijd de vrolijke, lieve vriendin/partner/dochter/zus/werknemer ... zijn - zeker niet in zo een situatie. Ik hoop dat je je hier soms kan komen op-of ontladen en wil je in alle geval heel veel sterkte toewensen !
Lieve groet,
Ann
Re: Mijn mams
Lieve dochter,
Wat ik nog wilde zeggen is dat ik het ook heel erg herken dat je snel allemaal dingen wil doen zodat je mama die nog mee kan maken. Mijn vriend en ik waren toen zij kanker kreeg zes jaar bij elkaar en hadden het al wel eens (oppervlakkig) over trouwen gehad. We stonden daar allebei in principe positief tegenover, maar hadden nog geen geld en hadden ook verschillende ideeën over de ceremonie. Toen we ineens dat nieuws kregen dat mijn moeder kanker had, had ik meteen zoiets van: dat geld komt er wel en die ceremonie, daar komen we ook wel uit. Ik heb toen mijn vriend ten huwelijk gevraagd en gelukkig zei hij meteen ja Ik heb er geen seconde spijt van gehad dat we het sneller hebben gedaan dan we zelf hadden gepland, maar ik zeg er wel bij dat we het in principe ook al wilden.
Met kinderen ligt dat een stuk anders voor ons. Misschien heb je gelezen dat ik weer studeer. Ik heb nu dus geen werk en dat duurt zeker nog een jaar. Mijn vriend is bezig met een promotieonderzoek en dat biedt ook geen riant inkomen of op dit moment veel zekerheid qua inkomen. Daarbij rammelen mijn eierstokken absoluut nog niet, haha. Maar als ik dan zo naar mama kijk dan kan me dat wel verscheuren. Dat ik weet dat ik het in de toekomst, over een jaar of vier ofzo, best allemaal zou willen, maar nu nog niet. En dat zij er dan niet meer is. Dan denk ik wel eens stiekem: moet ik niet gewoon er toch voor gaan? Toch denk ik niet dat ik het doe, want het komt niet uit mezelf en dat is uiteindelijk toch waar het om gaat. En daarbij, stel dat ik nu zwanger word en mama krijgt ook nog de kans de baby te zien, dan nog zal ik het heel erg moeilijk vinden dat ze het kindje niet zal kunnen zien opgroeien, of de tweede of derde nooit zal leren kennen. Het blijft hoe dan ook een veel te vroeg afscheid...
Ik hoop dat je hier wat aan hebt...
Wat ik nog wilde zeggen is dat ik het ook heel erg herken dat je snel allemaal dingen wil doen zodat je mama die nog mee kan maken. Mijn vriend en ik waren toen zij kanker kreeg zes jaar bij elkaar en hadden het al wel eens (oppervlakkig) over trouwen gehad. We stonden daar allebei in principe positief tegenover, maar hadden nog geen geld en hadden ook verschillende ideeën over de ceremonie. Toen we ineens dat nieuws kregen dat mijn moeder kanker had, had ik meteen zoiets van: dat geld komt er wel en die ceremonie, daar komen we ook wel uit. Ik heb toen mijn vriend ten huwelijk gevraagd en gelukkig zei hij meteen ja
Ik heb er geen seconde spijt van gehad dat we het sneller hebben gedaan dan we zelf hadden gepland, maar ik zeg er wel bij dat we het in principe ook al wilden.Met kinderen ligt dat een stuk anders voor ons. Misschien heb je gelezen dat ik weer studeer. Ik heb nu dus geen werk en dat duurt zeker nog een jaar. Mijn vriend is bezig met een promotieonderzoek en dat biedt ook geen riant inkomen of op dit moment veel zekerheid qua inkomen. Daarbij rammelen mijn eierstokken absoluut nog niet, haha. Maar als ik dan zo naar mama kijk dan kan me dat wel verscheuren. Dat ik weet dat ik het in de toekomst, over een jaar of vier ofzo, best allemaal zou willen, maar nu nog niet. En dat zij er dan niet meer is. Dan denk ik wel eens stiekem: moet ik niet gewoon er toch voor gaan? Toch denk ik niet dat ik het doe, want het komt niet uit mezelf en dat is uiteindelijk toch waar het om gaat. En daarbij, stel dat ik nu zwanger word en mama krijgt ook nog de kans de baby te zien, dan nog zal ik het heel erg moeilijk vinden dat ze het kindje niet zal kunnen zien opgroeien, of de tweede of derde nooit zal leren kennen. Het blijft hoe dan ook een veel te vroeg afscheid...
Ik hoop dat je hier wat aan hebt...
-
**dochter**
- Lid
- Berichten: 17
- Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24
Re: Mijn mams
Denk dat ik even mijn hart moet luchten.. gewoon om het even van me af te schrijven..
Zaterdag kwam ik bij m'n moeder aan en ze zat heel hard te huilen, nu is dat misschien heel logisch in haar situatie maar mijn moeder huilt bijna nooit, ze probeert altijd positief te zijn en nu zat ze er dus helemaal doorheen.
En toen vroeg ik aan haar wat er was en toen zei ze, ik zit er gewoon even doorheen en ik snapte dat heel goed alleen het laat me niet los.. suf he.. ik merkte aanmezelf dat ik tegen haar wilde zeggen kom op mam positief denken, dat is namelijk ook altijd de manier waar op zij mijn"behandeld"als ik verdrietig ben in haar bij zijn. En eigenlijk vind ik dat altijd heel vervelend dat ze dat doet en ik wilde dus nu precies hetzelfde doen. Nu zei ik het niet, maar probeerde haar eigenlijk meteen te helpen met van alles in plaats van even mee te huilen en verdrietig te zijn om de situatie. terwijl ik daar altijd zoveel behoefte aan heb of niet dus? Snap het gewoon even niet, en kwam er ineens achter dat we zoveel opelkaar lijken..
Het is zo'n aftakeling die ziekte, daarover was ze ook zo verdrietig, zelfstandig opstaan vanuit de stoel of WC gaat bijna niet meer waardoor ze nog meer geholpen moet worden. Ik vind het af en toe gewoon even niet eerlijk, dan komen de waarom vragen? Waarom gebeurd het ons? Nou goed daar wil ik niet te lang in blijven hangen.
Zaterdag kwam ik bij m'n moeder aan en ze zat heel hard te huilen, nu is dat misschien heel logisch in haar situatie maar mijn moeder huilt bijna nooit, ze probeert altijd positief te zijn en nu zat ze er dus helemaal doorheen.
En toen vroeg ik aan haar wat er was en toen zei ze, ik zit er gewoon even doorheen en ik snapte dat heel goed alleen het laat me niet los.. suf he.. ik merkte aanmezelf dat ik tegen haar wilde zeggen kom op mam positief denken, dat is namelijk ook altijd de manier waar op zij mijn"behandeld"als ik verdrietig ben in haar bij zijn. En eigenlijk vind ik dat altijd heel vervelend dat ze dat doet en ik wilde dus nu precies hetzelfde doen. Nu zei ik het niet, maar probeerde haar eigenlijk meteen te helpen met van alles in plaats van even mee te huilen en verdrietig te zijn om de situatie. terwijl ik daar altijd zoveel behoefte aan heb of niet dus? Snap het gewoon even niet, en kwam er ineens achter dat we zoveel opelkaar lijken..
Het is zo'n aftakeling die ziekte, daarover was ze ook zo verdrietig, zelfstandig opstaan vanuit de stoel of WC gaat bijna niet meer waardoor ze nog meer geholpen moet worden. Ik vind het af en toe gewoon even niet eerlijk, dan komen de waarom vragen? Waarom gebeurd het ons? Nou goed daar wil ik niet te lang in blijven hangen.
Re: Mijn mams
Hoi dochter,
Verschrikkelijk om je moeder zo verdrietig te zien. Maar hoe positief iemand ook is, elk mens heeft een keertje een moment dat het even niet meer gaat.. heel logisch. Een keer goed verdrietig zijn en huilen kan ook opluchten soms. Maak je geen zorgen over jouw reactie. Je moeder was verdrietig.. ineens zijn de rollen omgedraaid.. je moeder is dan niet de persoon die er voor jou is, maar jij moet er op zo'n moment voor haar zijn. Dat is even heel erg schrikken en is erg moeilijk. Zoiets kan je overdonderen en dan weet je even niet hoe je moet reageren. Je wil op zo'n moment ook sterk zijn voor haar en haar bij wijze van spreken niet nog verdrietiger maken door zelf ook te huilen. Ik had ook van die momenten dat ik mijn moeder hielp met dingen en me later besefte dat ik nu degene was die voor haar zorgde. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad.
Daarbij handel je inderdaad zoals je moeder dat ook altijd bij jou deed/doet. Dat is wat je geleerd hebt, heel begrijpelijk. Volgens mij heeft iedere vrouw een moment waarop ze denkt 'jeetje, wat lijk ik daarin op mijn moeder'. Maar dat is toch iets heel moois ook.. een stukje van je moeder wat ook duidelijk in jou aanwezig is. De mooie eigenschap van het positief zijn wat er bij jou ook in zit. Daar mag je trots op zijn hoor
Maar laat je moeder maar af en toe even goed verdrietig zijn, daar heeft ze ook recht op. Er overkomt haar heel wat. En dat gevoel van oneerlijkheid zal je nog wel vaker krijgen.. het is soms ook gewoon zo ontzettend oneerlijk. Vooral je moeder zien aftakelen is zwaar om te zien, dat gun je niemand. Maar vaak merk ik zelf dat als ik even flink boos of verdrietig ben, ik het daarna weer even naast me neer kan leggen als het ware. Dus door op momenten goed verdrietig te zijn, voorkom je dan eigenlijk dat je blijft hangen in je verdriet.
Verschrikkelijk om je moeder zo verdrietig te zien. Maar hoe positief iemand ook is, elk mens heeft een keertje een moment dat het even niet meer gaat.. heel logisch. Een keer goed verdrietig zijn en huilen kan ook opluchten soms. Maak je geen zorgen over jouw reactie. Je moeder was verdrietig.. ineens zijn de rollen omgedraaid.. je moeder is dan niet de persoon die er voor jou is, maar jij moet er op zo'n moment voor haar zijn. Dat is even heel erg schrikken en is erg moeilijk. Zoiets kan je overdonderen en dan weet je even niet hoe je moet reageren. Je wil op zo'n moment ook sterk zijn voor haar en haar bij wijze van spreken niet nog verdrietiger maken door zelf ook te huilen. Ik had ook van die momenten dat ik mijn moeder hielp met dingen en me later besefte dat ik nu degene was die voor haar zorgde. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad.
Daarbij handel je inderdaad zoals je moeder dat ook altijd bij jou deed/doet. Dat is wat je geleerd hebt, heel begrijpelijk. Volgens mij heeft iedere vrouw een moment waarop ze denkt 'jeetje, wat lijk ik daarin op mijn moeder'. Maar dat is toch iets heel moois ook.. een stukje van je moeder wat ook duidelijk in jou aanwezig is. De mooie eigenschap van het positief zijn wat er bij jou ook in zit. Daar mag je trots op zijn hoor
Maar laat je moeder maar af en toe even goed verdrietig zijn, daar heeft ze ook recht op. Er overkomt haar heel wat. En dat gevoel van oneerlijkheid zal je nog wel vaker krijgen.. het is soms ook gewoon zo ontzettend oneerlijk. Vooral je moeder zien aftakelen is zwaar om te zien, dat gun je niemand. Maar vaak merk ik zelf dat als ik even flink boos of verdrietig ben, ik het daarna weer even naast me neer kan leggen als het ware. Dus door op momenten goed verdrietig te zijn, voorkom je dan eigenlijk dat je blijft hangen in je verdriet.
-
**dochter**
- Lid
- Berichten: 17
- Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24
Re: Mijn mams
Moet weer even iets van me afschrijven.
Zoals ik al eerder schreef gaat het de afgelopen weken/maanden slechter, je merkt dat het lichaam heel erg moe is van de chemo en het strijden. Het gaat langzaam achteruit, maar wel achteruit, lopen gaat nu helemaal niet meer, ze kan niet meer op een normale stoel zitten omdat ze niet meer opkomt, ze heeft heel veel hulp nodig en eigenlijk moet er altijd wel iemand bij zijn. Afgelopen maandag kregen we weer bloeduitslagen en natuurlijk zijn we daar allemaal altijd heel zenuwachtig voor, gelukkig waren de bloeduitslagen stabiel en dat is natuurlijk heel erg fijn!
De afgelopen weken ook met een aantal vriendinnen en anderen er over gehad dat ze achteruit ging, en iedereen vraagt dan automatisch wanneer krijgt ze weer uitslagen, nu de uitslagen afgelopen maandag stabiel waren reageerd iedereen zo ontzettend blij, nou hier zal ze wel meer kracht uit halen of hopelijk zien jullie het allemaal positiever en zie je wel dat het meevalt..
En natuurlijk ik weet.. iedereen bedoeld het goed en ik weet.. ze weten niet wat ze moeten zeggen maar het voelt voor mij gewoon dubbel, het gaat niet goed met haar, ze gaat achteruit en met die opmerkingen krijg ik het gevoel dat we het allemaal weer positiever moeten gaan zien, snappen jullie een beetje wat ik bedoel? Natuurlijk zijn wij ook ontzettend blij dat er geen uitzaaingen zijn, want en achteruitgang en uitzaaingen waren helemaal verschrikkelijk geweest maar tegen deze achteruitgang is niks te doen.. en dat maakt me bang en wordt geen plan op gemaakt, artsen kunnen er niks aan doen, dat hoort bij de ziekte. Ik krijg eigenkijk het gevoel dat ik er nu weer even niet over mag zeuren, terwijl er eigenlijk sinds maandag niks veranderd is..
Zoals ik al eerder schreef gaat het de afgelopen weken/maanden slechter, je merkt dat het lichaam heel erg moe is van de chemo en het strijden. Het gaat langzaam achteruit, maar wel achteruit, lopen gaat nu helemaal niet meer, ze kan niet meer op een normale stoel zitten omdat ze niet meer opkomt, ze heeft heel veel hulp nodig en eigenlijk moet er altijd wel iemand bij zijn. Afgelopen maandag kregen we weer bloeduitslagen en natuurlijk zijn we daar allemaal altijd heel zenuwachtig voor, gelukkig waren de bloeduitslagen stabiel en dat is natuurlijk heel erg fijn!
De afgelopen weken ook met een aantal vriendinnen en anderen er over gehad dat ze achteruit ging, en iedereen vraagt dan automatisch wanneer krijgt ze weer uitslagen, nu de uitslagen afgelopen maandag stabiel waren reageerd iedereen zo ontzettend blij, nou hier zal ze wel meer kracht uit halen of hopelijk zien jullie het allemaal positiever en zie je wel dat het meevalt..
En natuurlijk ik weet.. iedereen bedoeld het goed en ik weet.. ze weten niet wat ze moeten zeggen maar het voelt voor mij gewoon dubbel, het gaat niet goed met haar, ze gaat achteruit en met die opmerkingen krijg ik het gevoel dat we het allemaal weer positiever moeten gaan zien, snappen jullie een beetje wat ik bedoel? Natuurlijk zijn wij ook ontzettend blij dat er geen uitzaaingen zijn, want en achteruitgang en uitzaaingen waren helemaal verschrikkelijk geweest maar tegen deze achteruitgang is niks te doen.. en dat maakt me bang en wordt geen plan op gemaakt, artsen kunnen er niks aan doen, dat hoort bij de ziekte. Ik krijg eigenkijk het gevoel dat ik er nu weer even niet over mag zeuren, terwijl er eigenlijk sinds maandag niks veranderd is..
Re: Mijn mams
Hoi dochter!
Ik heb net je verhaal gelezen en vind het ongelooflijk shit voor je dat je moeder zo ziek is en dat ze achteruit gaat. Wat is het toch een rotziekte! Helaas heb ook ik ervaring..
Wat betreft je laatste berichtje: ja ik herken wel wat je zegt. Mensen om je heen proberen altijd positief te zijn, omdat ze denken dat ze je op die manier het beste steunen. Vaak is dat ook wel zo. Uitslagen zijn bovendien altijd kenmerkende momenten: iedereen weet dat er een uitslag komt en jij vertelt hen die. Die is dan in dit geval goed en zij reageren dan opgelucht en bemoedigend voor jou. Zij zien je moeder echter niet op momenten dat ze moet opstaan of naar de wc met hulp van iemand anders, zij zien je moeder niet als ze moet huilen etc. Zij horen en zien over een beperkt aantal punten - zoals uitslagen - terwijl jij het hele proces ziet. Dat maakt alle verschil!
Een voorbeeld wat bij mij gebeurde: in januari van dit jaar kreeg mijn moeder een slechte uitslag, de tumor in haar hoofd was fors gegroeid sinds de scan daarvoor (3 maanden eerder). Ik zag die uitslag wel aankomen, het ging toch wat achteruit met haar. Bovendien was ik altijd voorbereid op de mogelijkheid van een slechte uitslag. Mijn vrienden reageerden veel geschokter dan ik en toen besefte ik dat het voor hen ook veel meer een schok was dan voor mij. Ik leef(de) er elke dag mee, zij niet. Snap je wat ik bedoel? Ander voorbeeld: Veel mensen zeiden altijd tegen mijn moeder dat ze er toch zo goed uitzag. Daar kon ze soms zo boos over zijn! Konden ze maar eens in mijn hoofd kijken, zei ze dan. Dan zouden ze die vergeetachtigheid, verwarring, gebrek aan concentratie etc. ook kunnen zien.
Komt er eigenlijk op neer dat de meeste mensen heel blij voor je zijn als er een 'goede' uitslag is en verdrietig voor/om je zijn als het tegenovergestelde het geval is. Voor jou is het niet zo zwart wit en soms wil je gewoon dat mensen inzien dat het zwaar is, of verdrietig, ook al waren de bloeduitslagen goed. Dus ik zeg het je nu! Ik ben blij voor je dat de uitslagen goed waren, maar wat ontzettend rot dat ze toch achteruit blijft gaan. Het is verschrikkelijk om te moeten zien dat iemand waar je zoveel van houdt steeds iets minder kan en steeds meer anderen nodig heeft om haar te helpen. En ik begrijp dat het zwaar moet zijn voor je moeder, voor jou en de rest van jullie familie.
Nu ga ik toch nog iets positiefs zeggen, sorry, want ik ben wel blij om te lezen dat je moeder en jij ook zo sterk zijn en dat jullie in je familie goed zorgen voor elkaar! Ik hoop dat dat het in ieder geval makkelijker maakt om samen te kunnen genieten van dagen en momenten waarin ze zicht nog goed voelt.
Veel sterkte!!
p.s. Jouw verhaal deed me denken aan een stukje dat ik een paar maanden terug heb opgeschreven. Ik heb het op mijn blog gezet, misschien herken je er iets in. Zie http://mamamettumor.blogspot.com/2012/05/woorden.html
Ik heb net je verhaal gelezen en vind het ongelooflijk shit voor je dat je moeder zo ziek is en dat ze achteruit gaat. Wat is het toch een rotziekte! Helaas heb ook ik ervaring..
Wat betreft je laatste berichtje: ja ik herken wel wat je zegt. Mensen om je heen proberen altijd positief te zijn, omdat ze denken dat ze je op die manier het beste steunen. Vaak is dat ook wel zo. Uitslagen zijn bovendien altijd kenmerkende momenten: iedereen weet dat er een uitslag komt en jij vertelt hen die. Die is dan in dit geval goed en zij reageren dan opgelucht en bemoedigend voor jou. Zij zien je moeder echter niet op momenten dat ze moet opstaan of naar de wc met hulp van iemand anders, zij zien je moeder niet als ze moet huilen etc. Zij horen en zien over een beperkt aantal punten - zoals uitslagen - terwijl jij het hele proces ziet. Dat maakt alle verschil!
Een voorbeeld wat bij mij gebeurde: in januari van dit jaar kreeg mijn moeder een slechte uitslag, de tumor in haar hoofd was fors gegroeid sinds de scan daarvoor (3 maanden eerder). Ik zag die uitslag wel aankomen, het ging toch wat achteruit met haar. Bovendien was ik altijd voorbereid op de mogelijkheid van een slechte uitslag. Mijn vrienden reageerden veel geschokter dan ik en toen besefte ik dat het voor hen ook veel meer een schok was dan voor mij. Ik leef(de) er elke dag mee, zij niet. Snap je wat ik bedoel? Ander voorbeeld: Veel mensen zeiden altijd tegen mijn moeder dat ze er toch zo goed uitzag. Daar kon ze soms zo boos over zijn! Konden ze maar eens in mijn hoofd kijken, zei ze dan. Dan zouden ze die vergeetachtigheid, verwarring, gebrek aan concentratie etc. ook kunnen zien.
Komt er eigenlijk op neer dat de meeste mensen heel blij voor je zijn als er een 'goede' uitslag is en verdrietig voor/om je zijn als het tegenovergestelde het geval is. Voor jou is het niet zo zwart wit en soms wil je gewoon dat mensen inzien dat het zwaar is, of verdrietig, ook al waren de bloeduitslagen goed. Dus ik zeg het je nu! Ik ben blij voor je dat de uitslagen goed waren, maar wat ontzettend rot dat ze toch achteruit blijft gaan. Het is verschrikkelijk om te moeten zien dat iemand waar je zoveel van houdt steeds iets minder kan en steeds meer anderen nodig heeft om haar te helpen. En ik begrijp dat het zwaar moet zijn voor je moeder, voor jou en de rest van jullie familie.
Nu ga ik toch nog iets positiefs zeggen, sorry
, want ik ben wel blij om te lezen dat je moeder en jij ook zo sterk zijn en dat jullie in je familie goed zorgen voor elkaar! Ik hoop dat dat het in ieder geval makkelijker maakt om samen te kunnen genieten van dagen en momenten waarin ze zicht nog goed voelt.Veel sterkte!!
p.s. Jouw verhaal deed me denken aan een stukje dat ik een paar maanden terug heb opgeschreven. Ik heb het op mijn blog gezet, misschien herken je er iets in. Zie http://mamamettumor.blogspot.com/2012/05/woorden.html
Re: Mijn mams
Dag dochter,
Ik herken het ook helemaal. Ik denk dat er twee redenen zijn waarom mensen zo reageren:
1. Ze begrijpen gewoon niet waar je doorheen gaat.
2. Ze weten (dus) niet hoe ze erop moeten reageren. Uit alle mogelijke reacties kiezen ze dan die reactie waarvan ze denken dat die jou het meest zal opbeuren, namelijk een positieve reactie.
Je kunt het daarom ook niemand kwalijk nemen, dat ze zo reageren, maar het kan je wel enorm kwetsen. Ik voel me niet echt gezien als mensen zeggen: 'en ze ziet er zo goed uit!' Dan denk ik: ja, en dus? Is de kanker dan minder erg? Wordt het vooruitzicht daardoor minder erg? En moet ik nu minder verdrietig zijn, nu het iets minder slecht gaat dan verwacht? Bij mij zorgt het ervoor dat ik sommige vrienden niet meer bel, terwijl ze het toch heel goed bedoelen en mij wel bellen.
Ik heb het bij goede vrienden wel eens ter sprake gebracht, die irritatie en gekwetstheid. Ze zeiden dan, dat ze het gewoon heel moeilijk vinden om te reageren en dat ze zo graag voor mij en voor ons willen dat het goed gaat, en daarom die reactie bijna automatisch geven. Daarbij willen ze ook niet mij op verdrietige ideeën brengen met reacties als: 'ja, maar ja, ze gaat nog steeds dood natuurlijk!' maar juist het positieve benadrukken. Ik begrijp dat wel. Maar als je ermee te maken hebt, is het toch soms zoooo veel fijner als iemand gewoon eens DURFT te zeggen hoe kut het wel niet is. Of zegt: wat erg voor je, dat je met zulk nieuws blij moet zijn, terwijl het gewoon zo erg is.
Gisteravond hadden we vrienden op visite en die zeiden gewoon eerlijk dat ze liever hadden dat hun ouders een auto ongeluk ofzo zouden krijgen, dan door te moeten maken wat ik doormaak. Dat het ze vreselijk lijkt om van bloeduitslag naar bloeduitslag te moeten leven. Ik vind het dan fijn, dat ze zo eerlijk zijn, het tot zich laten doordringen, zich even in mij verplaatsen, en niet zo politiek correct en positief reageren zonder het echt bij zich naar binnen te laten komen. Ik voelde me ontspannen na hun bezoek, terwijl ik me na het bezoek van sommige andere vrienden soms echt helemaal opgefokt en verdrietig voel. En dat door een paar zinnetjes over het onderwerp. Tja wat ik dus doe, ik zoek die fijne vrienden op, en vermijd die vrienden waar ik zo'n opgefokt gevoel van krijg. Maar makkelijk is dit niet, zeker niet als je weet dat mensen het in principe wel goed bedoelen. Maar ik trek het gewoon niet, ook al is het nog zo goed bedoeld, om de 'verkeerde' reactie te krijgen...
Ik herken het ook helemaal. Ik denk dat er twee redenen zijn waarom mensen zo reageren:
1. Ze begrijpen gewoon niet waar je doorheen gaat.
2. Ze weten (dus) niet hoe ze erop moeten reageren. Uit alle mogelijke reacties kiezen ze dan die reactie waarvan ze denken dat die jou het meest zal opbeuren, namelijk een positieve reactie.
Je kunt het daarom ook niemand kwalijk nemen, dat ze zo reageren, maar het kan je wel enorm kwetsen. Ik voel me niet echt gezien als mensen zeggen: 'en ze ziet er zo goed uit!' Dan denk ik: ja, en dus? Is de kanker dan minder erg? Wordt het vooruitzicht daardoor minder erg? En moet ik nu minder verdrietig zijn, nu het iets minder slecht gaat dan verwacht? Bij mij zorgt het ervoor dat ik sommige vrienden niet meer bel, terwijl ze het toch heel goed bedoelen en mij wel bellen.
Ik heb het bij goede vrienden wel eens ter sprake gebracht, die irritatie en gekwetstheid. Ze zeiden dan, dat ze het gewoon heel moeilijk vinden om te reageren en dat ze zo graag voor mij en voor ons willen dat het goed gaat, en daarom die reactie bijna automatisch geven. Daarbij willen ze ook niet mij op verdrietige ideeën brengen met reacties als: 'ja, maar ja, ze gaat nog steeds dood natuurlijk!' maar juist het positieve benadrukken. Ik begrijp dat wel. Maar als je ermee te maken hebt, is het toch soms zoooo veel fijner als iemand gewoon eens DURFT te zeggen hoe kut het wel niet is. Of zegt: wat erg voor je, dat je met zulk nieuws blij moet zijn, terwijl het gewoon zo erg is.
Gisteravond hadden we vrienden op visite en die zeiden gewoon eerlijk dat ze liever hadden dat hun ouders een auto ongeluk ofzo zouden krijgen, dan door te moeten maken wat ik doormaak. Dat het ze vreselijk lijkt om van bloeduitslag naar bloeduitslag te moeten leven. Ik vind het dan fijn, dat ze zo eerlijk zijn, het tot zich laten doordringen, zich even in mij verplaatsen, en niet zo politiek correct en positief reageren zonder het echt bij zich naar binnen te laten komen. Ik voelde me ontspannen na hun bezoek, terwijl ik me na het bezoek van sommige andere vrienden soms echt helemaal opgefokt en verdrietig voel. En dat door een paar zinnetjes over het onderwerp. Tja wat ik dus doe, ik zoek die fijne vrienden op, en vermijd die vrienden waar ik zo'n opgefokt gevoel van krijg. Maar makkelijk is dit niet, zeker niet als je weet dat mensen het in principe wel goed bedoelen. Maar ik trek het gewoon niet, ook al is het nog zo goed bedoeld, om de 'verkeerde' reactie te krijgen...
-
**dochter**
- Lid
- Berichten: 17
- Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24
Re: Mijn mams
Lieve Muis en Lini,
Wat vond ik het ontzettend fijn om jullie reacties te lezen, de afgelopen maanden voel ik me inmiddels een beetje de ondankbare vriendin die niet blij is met positieve reacties en niet blij is met een " goede" uitslag. En inderdaad ze willen allemaal dat het goed gaat met mij en m'n moeder dus zijn ze blij als er een positieve uitslag is, want dan zal het wel goed gaan.
Vriendinnen kunnen zulke " lompe" dingen zeggen en daar baal ik eigenlijk zo van, maar inderdaad ze weten niet wat ik meemaak, ze voelen het niet maar het doet me af en toe zoveel pijn. Ik zit weer even in de fase dat ik boos ben ik dat ik mee maak, ik weet dat dit wel weer zakt hoor heb het wel vaker gehad, maar merk dan dat ik er meer over wil praten en dat mijn vriendinnen eigenlijk niet de gene zijn waar mee dat lukt, met m'n vriend lukt dat wel maar die wil ik er niet steeds mee lastig vallen, dus doe ik dat bij jullie, fijn dat jullie de tijd nemen om te reageren! Liefs!!
Wat vond ik het ontzettend fijn om jullie reacties te lezen, de afgelopen maanden voel ik me inmiddels een beetje de ondankbare vriendin die niet blij is met positieve reacties en niet blij is met een " goede" uitslag. En inderdaad ze willen allemaal dat het goed gaat met mij en m'n moeder dus zijn ze blij als er een positieve uitslag is, want dan zal het wel goed gaan.
Vriendinnen kunnen zulke " lompe" dingen zeggen en daar baal ik eigenlijk zo van, maar inderdaad ze weten niet wat ik meemaak, ze voelen het niet maar het doet me af en toe zoveel pijn. Ik zit weer even in de fase dat ik boos ben ik dat ik mee maak, ik weet dat dit wel weer zakt hoor heb het wel vaker gehad, maar merk dan dat ik er meer over wil praten en dat mijn vriendinnen eigenlijk niet de gene zijn waar mee dat lukt, met m'n vriend lukt dat wel maar die wil ik er niet steeds mee lastig vallen, dus doe ik dat bij jullie, fijn dat jullie de tijd nemen om te reageren! Liefs!!
Re: Mijn mams
Dag dochter,
En, hoe is het inmiddels? Ik vroeg me nog af, hoe jij vervolgens met je vrienden omgaat als je ontdekt dat ze je niet begrijpen of vervelende reacties geven (al dan niet onbedoeld)? Ik merk bij mezelf namelijk dat ik deze vrienden eigenlijk een beetje 'dump'. Maar ik ben bang weinig vrienden over te houden op die manier. Nu zul je misschien denken, echte vrienden zijn ook maar op één hand te tellen. En nu kom je er dan achter wat je echte vrienden zijn. Maar toch gaat dit ook weer niet helemaal op. Je hebt namelijk niet alleen die paar 'echte' vrienden nodig in je leven, ook die B-vrienden komen op z'n tijd toch echt van pas, als je zin hebt in een gezellige avond. Maar in al die vrienden heb ik gewoon nog maar weinig zin. Ik merk dat ik ze op die zogenaamde gezellige avonden flink uit de tent lok en kattig uit de hoek kan komen. Ik ben van mezelf al een behoorlijk pittige dame, dat weet ik, maar dit kan ik normaal gesproken vrij goed in de hand houden. Nu niet meer. Ik zoek de confrontaties op, conflicten. Ik wil het zelf niet eens echt, maar het gaat gewoon vanzelf. Misschien alsof ik door die houding aandacht wil krijgen die ik op mijn normale manier niet krijg? De frustratie toch ergens naartoe moet? Ik weet het niet. Maar ik weet ook echt niet wat ik er nu mee moet. Want ik hield wel van mijn sociale leven en sociale vaardigheden, met veel mensen omgaan, met iedereen kunnen praten. Ik raak nu toch een beetje in een isolement voor mijn gevoel. Ik vroeg me gewoon af, hoe jij dat dan oplost met je vriendinnen.
Liefs Lini
En, hoe is het inmiddels? Ik vroeg me nog af, hoe jij vervolgens met je vrienden omgaat als je ontdekt dat ze je niet begrijpen of vervelende reacties geven (al dan niet onbedoeld)? Ik merk bij mezelf namelijk dat ik deze vrienden eigenlijk een beetje 'dump'. Maar ik ben bang weinig vrienden over te houden op die manier. Nu zul je misschien denken, echte vrienden zijn ook maar op één hand te tellen. En nu kom je er dan achter wat je echte vrienden zijn. Maar toch gaat dit ook weer niet helemaal op. Je hebt namelijk niet alleen die paar 'echte' vrienden nodig in je leven, ook die B-vrienden komen op z'n tijd toch echt van pas, als je zin hebt in een gezellige avond. Maar in al die vrienden heb ik gewoon nog maar weinig zin. Ik merk dat ik ze op die zogenaamde gezellige avonden flink uit de tent lok en kattig uit de hoek kan komen. Ik ben van mezelf al een behoorlijk pittige dame, dat weet ik, maar dit kan ik normaal gesproken vrij goed in de hand houden. Nu niet meer. Ik zoek de confrontaties op, conflicten. Ik wil het zelf niet eens echt, maar het gaat gewoon vanzelf. Misschien alsof ik door die houding aandacht wil krijgen die ik op mijn normale manier niet krijg? De frustratie toch ergens naartoe moet? Ik weet het niet. Maar ik weet ook echt niet wat ik er nu mee moet. Want ik hield wel van mijn sociale leven en sociale vaardigheden, met veel mensen omgaan, met iedereen kunnen praten. Ik raak nu toch een beetje in een isolement voor mijn gevoel. Ik vroeg me gewoon af, hoe jij dat dan oplost met je vriendinnen.
Liefs Lini
-
**dochter**
- Lid
- Berichten: 17
- Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24
Re: Mijn mams
Hoi Lini,
Ik vind het ontzettend lastig, doordat ik vorige week jullie reacties heb gekregen voel ik me ineen zo versterkt dat ik niet de enige ben die dit af en toe voelt.
Ik hou zo vaak rekening met iedereen en vind het zo jammer dat er nu zo weinig rekening met mij wordt gehouden, toen een vriendin van mij ineens weer vrijgezel werd na 10 jaar vertelde ik ook niet continu hoe blij ik was met mijn vriend, hoe gelukkig we waren etc. Waarom moeten vriendinnen dan nu wel vertellen hoe fijn het is dat hun ouders lekker van hun pensioen gaan genieten en dat ze het straks zo leuk vinden om op te passen op de kleinkinderen, ik zeg er dan niks van, maar het doet pijn merk ik. Want ik denk alleen ja, dat is bij mij niet zo. En natuurlijk ik weet, iedereen mag zeggen wat hij voelt op dat moment, maar dan denk ik zou dan niemand denken, o wat zal zij nu voelen? Volgens mij komt het niet in ze op..
Ik merk dat ik de confrontaties niet heel erg op zoek, maar dat ik er eigenlijk heel verdrietig van wordt en het nog niet heb gezegd dat het me pijn doet. Niemand heeft door hoeveel ik er mee bezig ben, en het suffe vind ik ook dat iedereen altijd een beetje vergeet hoe het zit, en misschien is dat heel logisch, want het beinvloed mijn leven maar ja, ik moet altijd weer even uitleggen, hoe kwamen ze er achter? Wat hebben de doktoren gezegd? Nouja dat soort vragen storen me..
Of de vraag, voelt ze zich al wat beter? GRR!
Ik herken helemaal wat je zegt, we voelen ons niet begrepen, niemand weet wat we voelen en dat maakt het eenzaam, jij zoekt dan misschien de confrontatie op, ik zet me lachende gezicht op en er wordt niet over gepraat, ik weet niet wat beter is
Inderdaad er zijn A vriendinnen en B vriendinnen, maar ik zit op dit moment even in de fase dat niemand precies snapt wat ik voel, en voor nu moet ik dat maar even accepteren, het is niet anders, m'n vriend zei gister, misschien komt het wel weer, misschien niet. Als iemand er om vraagt vertel ik hoe het zit en ga ik er niet helemaal op in, want ik trek het nu even niet om opmerkingen te horen waar ik me dan weer druk om ga maken, dus het moet maar even zo..
Heb jij vriendinnen die het wel helemaal begrijpen? En in die confrontaties/conflicten,wat zeg je dan en ontstaan er dan ruzies??
Helpt dat in je gevoel?
Toevallig bedacht ik me ineens dat m'n moeder eigenlijk een beetje hetzelfde heeft gehad de afgelopen jaren, ze is natuurlijk al een tijdje ziek, in het begin stond iedereen dag en nacht voor haar en voor ons klaar, nu is het "gewoon" en is 80% van de vriendinnen eigenlijk een beetje afgehaakt, terwijl m'n moeder er helemaal niet zo veel over praat, maar hoe kan iets normaal worden als je een dodelijke ziekte hebt? Ik snap dat niet.
Liefs!
Ik vind het ontzettend lastig, doordat ik vorige week jullie reacties heb gekregen voel ik me ineen zo versterkt dat ik niet de enige ben die dit af en toe voelt.
Ik hou zo vaak rekening met iedereen en vind het zo jammer dat er nu zo weinig rekening met mij wordt gehouden, toen een vriendin van mij ineens weer vrijgezel werd na 10 jaar vertelde ik ook niet continu hoe blij ik was met mijn vriend, hoe gelukkig we waren etc. Waarom moeten vriendinnen dan nu wel vertellen hoe fijn het is dat hun ouders lekker van hun pensioen gaan genieten en dat ze het straks zo leuk vinden om op te passen op de kleinkinderen, ik zeg er dan niks van, maar het doet pijn merk ik. Want ik denk alleen ja, dat is bij mij niet zo. En natuurlijk ik weet, iedereen mag zeggen wat hij voelt op dat moment, maar dan denk ik zou dan niemand denken, o wat zal zij nu voelen? Volgens mij komt het niet in ze op..
Ik merk dat ik de confrontaties niet heel erg op zoek, maar dat ik er eigenlijk heel verdrietig van wordt en het nog niet heb gezegd dat het me pijn doet. Niemand heeft door hoeveel ik er mee bezig ben, en het suffe vind ik ook dat iedereen altijd een beetje vergeet hoe het zit, en misschien is dat heel logisch, want het beinvloed mijn leven maar ja, ik moet altijd weer even uitleggen, hoe kwamen ze er achter? Wat hebben de doktoren gezegd? Nouja dat soort vragen storen me..
Of de vraag, voelt ze zich al wat beter? GRR!
Ik herken helemaal wat je zegt, we voelen ons niet begrepen, niemand weet wat we voelen en dat maakt het eenzaam, jij zoekt dan misschien de confrontatie op, ik zet me lachende gezicht op en er wordt niet over gepraat, ik weet niet wat beter is
Inderdaad er zijn A vriendinnen en B vriendinnen, maar ik zit op dit moment even in de fase dat niemand precies snapt wat ik voel, en voor nu moet ik dat maar even accepteren, het is niet anders, m'n vriend zei gister, misschien komt het wel weer, misschien niet. Als iemand er om vraagt vertel ik hoe het zit en ga ik er niet helemaal op in, want ik trek het nu even niet om opmerkingen te horen waar ik me dan weer druk om ga maken, dus het moet maar even zo..
Heb jij vriendinnen die het wel helemaal begrijpen? En in die confrontaties/conflicten,wat zeg je dan en ontstaan er dan ruzies??
Helpt dat in je gevoel?
Toevallig bedacht ik me ineens dat m'n moeder eigenlijk een beetje hetzelfde heeft gehad de afgelopen jaren, ze is natuurlijk al een tijdje ziek, in het begin stond iedereen dag en nacht voor haar en voor ons klaar, nu is het "gewoon" en is 80% van de vriendinnen eigenlijk een beetje afgehaakt, terwijl m'n moeder er helemaal niet zo veel over praat, maar hoe kan iets normaal worden als je een dodelijke ziekte hebt? Ik snap dat niet.
Liefs!
Re: Mijn mams
Hoi dochter,
Pff het blijft soms moeilijk hè, dit soort situaties met vriendinnen... (ik heb er net zelf ook wat over geplaatst hier op t forum haha!) een terugkerend probleem dus.
Het rotte is dat
1. veel mensen je niet echt (kunnen) begrijpen
2. dat je het zelf vaak niet goed kunt uitleggen, terwijl
3. je wel graag wilt dat mensen het zo uit zichzelf begrijpen en precies de goede dingen zeggen.
(tenminste, zo ervaar ik het vaak)
Dat levert dan vaak teleurstellingen op als mensen toch anders reageren of andere dingen zeggen dan je had gehoopt.
Ik ben net als jij, ik zoek ook de confrontatie niet op. In mijn hoofd voer ik hele boze monologen, maar ik zeg ze uiteindelijk nooit. Soms schrijf ik het wel op, dat helpt wel. En als ik er dan te lang mee wacht, dan wordt het allemaal wat minder erg en zeg ik er maar niets meer over. Maar weet je, soms mag je er best wat van zeggen. Als je merkt dat iemand over de grens gaat, kun je dat best aanstippen. Als je dat rustig doet en op een moment dat je niet rood ziet van boosheid, zullen mensen dat ook accepteren! Of als je het beter kan uiten op papier schrijf je een brief voordat je er met diegene over praat.
Zelf heb ik een goede vriendin die ook gezinsleden heeft verloren en ik merk dat ik met haar een ander soort band voel, in ieder geval wat dit soort zaken betreft. Ik heb bij haar ook van dichtbij het rouwproces meegemaakt en zij doet dit nu ook voor mij. Ik merk dat ik het heel fijn vind om met haar af te spreken en met haar te praten, én dat ik van haar veel meer pik dan van anderen, dat is ook wel typisch eigenlijk.
Ja het is vreemd dat kanker op een gegeven moment 'gewoon' wordt en dat er minder aandacht is dan in het begin of dan in de allerheftigste momenten. Het is echt heel hard, maar alles went, ook al lijkt dat voor jezelf soms helemaal niet zo.
Hoe gaat het nu met je, een paar dagen later? Ik denk dat je vriend wel gelijk heeft en dat je straks weer wel het gevoel hebt dat er mensen zijn die je begrijpen. Het gevoel dat ik er alleen voor sta, en dat ik niet wist hoe ik het moet delen, heb ik ook altijd met periodes. Het gaat wel weer voorbij, en het komt ook vast nog wel een keer terug. Zoals je zelf al zegt: dat is niet anders.
Veel sterkte!
liefs muis
Pff het blijft soms moeilijk hè, dit soort situaties met vriendinnen... (ik heb er net zelf ook wat over geplaatst hier op t forum haha!) een terugkerend probleem dus.
Het rotte is dat
1. veel mensen je niet echt (kunnen) begrijpen
2. dat je het zelf vaak niet goed kunt uitleggen, terwijl
3. je wel graag wilt dat mensen het zo uit zichzelf begrijpen en precies de goede dingen zeggen.
(tenminste, zo ervaar ik het vaak)
Dat levert dan vaak teleurstellingen op als mensen toch anders reageren of andere dingen zeggen dan je had gehoopt.
Ik ben net als jij, ik zoek ook de confrontatie niet op. In mijn hoofd voer ik hele boze monologen, maar ik zeg ze uiteindelijk nooit. Soms schrijf ik het wel op, dat helpt wel. En als ik er dan te lang mee wacht, dan wordt het allemaal wat minder erg en zeg ik er maar niets meer over. Maar weet je, soms mag je er best wat van zeggen. Als je merkt dat iemand over de grens gaat, kun je dat best aanstippen. Als je dat rustig doet en op een moment dat je niet rood ziet van boosheid, zullen mensen dat ook accepteren! Of als je het beter kan uiten op papier schrijf je een brief voordat je er met diegene over praat.
Zelf heb ik een goede vriendin die ook gezinsleden heeft verloren en ik merk dat ik met haar een ander soort band voel, in ieder geval wat dit soort zaken betreft. Ik heb bij haar ook van dichtbij het rouwproces meegemaakt en zij doet dit nu ook voor mij. Ik merk dat ik het heel fijn vind om met haar af te spreken en met haar te praten, én dat ik van haar veel meer pik dan van anderen, dat is ook wel typisch eigenlijk.
Ja het is vreemd dat kanker op een gegeven moment 'gewoon' wordt en dat er minder aandacht is dan in het begin of dan in de allerheftigste momenten. Het is echt heel hard, maar alles went, ook al lijkt dat voor jezelf soms helemaal niet zo.
Hoe gaat het nu met je, een paar dagen later? Ik denk dat je vriend wel gelijk heeft en dat je straks weer wel het gevoel hebt dat er mensen zijn die je begrijpen. Het gevoel dat ik er alleen voor sta, en dat ik niet wist hoe ik het moet delen, heb ik ook altijd met periodes. Het gaat wel weer voorbij, en het komt ook vast nog wel een keer terug. Zoals je zelf al zegt: dat is niet anders.
Veel sterkte!
liefs muis
Re: Mijn mams
Dag dochter,
Ik heb net bij Muis iets gepost waarvan ik denk dat jij er misschien ook wat aan hebt, over vrienden enzo. Ik weet nog steeds ook niet hoe het allemaal moet, maar denk er wel veel over na zoals je misschien in die post wel kunt zien haha Samen komen we er wel uit, hoe we die vrienden een goed plekje kunnen geven in ons leven!
Ik wou nog wel zeggen dat ik misschien de confrontaties wel opzoek, maar niet de échte confrontatie. Ik ga gewoon de confrontatie aan over onbelangrijke dingetjes, om die frustratie maar kwijt te kunnen, maar durven zeggen wat me nu eigenlijk écht dwars zit aan iemand, dat durf ik niet. Dat komt te dichtbij. Misschien komt dat ooit nog. Op dit moment probeer ik het via de andere weg: positief gedrag bij vrienden belonen door ze ervoor te bedanken, in de hoop dat ze dit vaker zullen doen. Maar ook dit werkt niet altijd, en dan kan ik ook gekwetst raken
Ik heb geen vriendinnen die het echt begrijpen, in de zin dat ze iets soortgelijks hebben meegemaakt. Maar ik heb gelukkig wel (een paar) vrienden die zich in ieder geval probéren zich in me te verplaatsen. Dat je ziet dat ze moeite doen om zich even in te leven. In plaats van een standaard meeleef-gezicht op te zetten. Maar dit zijn maar weinig vrienden. Ik koester ze daarom des te meer.
Veel liefs!
Lini
Ik heb net bij Muis iets gepost waarvan ik denk dat jij er misschien ook wat aan hebt, over vrienden enzo. Ik weet nog steeds ook niet hoe het allemaal moet, maar denk er wel veel over na zoals je misschien in die post wel kunt zien haha
Samen komen we er wel uit, hoe we die vrienden een goed plekje kunnen geven in ons leven!Ik wou nog wel zeggen dat ik misschien de confrontaties wel opzoek, maar niet de échte confrontatie. Ik ga gewoon de confrontatie aan over onbelangrijke dingetjes, om die frustratie maar kwijt te kunnen, maar durven zeggen wat me nu eigenlijk écht dwars zit aan iemand, dat durf ik niet. Dat komt te dichtbij. Misschien komt dat ooit nog. Op dit moment probeer ik het via de andere weg: positief gedrag bij vrienden belonen door ze ervoor te bedanken, in de hoop dat ze dit vaker zullen doen. Maar ook dit werkt niet altijd, en dan kan ik ook gekwetst raken
Ik heb geen vriendinnen die het echt begrijpen, in de zin dat ze iets soortgelijks hebben meegemaakt. Maar ik heb gelukkig wel (een paar) vrienden die zich in ieder geval probéren zich in me te verplaatsen. Dat je ziet dat ze moeite doen om zich even in te leven. In plaats van een standaard meeleef-gezicht op te zetten. Maar dit zijn maar weinig vrienden. Ik koester ze daarom des te meer.
Veel liefs!
Lini
-
**dochter**
- Lid
- Berichten: 17
- Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24
Re: Mijn mams
Hi Lini en Muis en natuurlijk alle andere lezers!
Het blijft lastig maar ik snap wat je bedoeld met de confrontatie niet aangaan, ik heb dat ook een beetje, dan word ik eigenlijk over andere dingen geirriteerd, helpt natuurlijk niet maar ik vind het te lastig om het gewoon te zeggen. Wat grappig dat je dat zegt over dat positief belonen, ik deed dat laatst ook bij een vriendin, gewoon zeggen dat je het fijn vindt hoe ze reageert, eigenlijk is dat een beetje gek want voor ons is dat normaal, maar het helpt wel een beetje.
Het is "grappig" dat het een veel voorkomend onderwerp is op het forum, het blijft af en toe een beetje een eenzaam bestaan als je een ouder met kanker hebt, niemand begrijpt het echt behalve m'n forum vrienden.
Ik probeer er de laatste tijd wat minder mee bezig te zijn, maar dan merk ik dat ik weer terug val in wat ik in het begin van het ziekteproces deed, zolang ik er niks over zeg kan iemand me ook niet kwetsen, dat is het ook niet.. maar soms even beter voor een periode:)
Zijn jullie soms ook zo jaloers op onbezorgde levens? Ons geluk gevoel wordt toch vaak overschaduwt...
Hoe doen jullie het trouwens met vakanties? Durven jullie weg te gaan? of dicht bij huis? Liefs!
Het blijft lastig maar ik snap wat je bedoeld met de confrontatie niet aangaan, ik heb dat ook een beetje, dan word ik eigenlijk over andere dingen geirriteerd, helpt natuurlijk niet maar ik vind het te lastig om het gewoon te zeggen. Wat grappig dat je dat zegt over dat positief belonen, ik deed dat laatst ook bij een vriendin, gewoon zeggen dat je het fijn vindt hoe ze reageert, eigenlijk is dat een beetje gek want voor ons is dat normaal, maar het helpt wel een beetje.
Het is "grappig" dat het een veel voorkomend onderwerp is op het forum, het blijft af en toe een beetje een eenzaam bestaan als je een ouder met kanker hebt, niemand begrijpt het echt behalve m'n forum vrienden.
Ik probeer er de laatste tijd wat minder mee bezig te zijn, maar dan merk ik dat ik weer terug val in wat ik in het begin van het ziekteproces deed, zolang ik er niks over zeg kan iemand me ook niet kwetsen, dat is het ook niet.. maar soms even beter voor een periode:)
Zijn jullie soms ook zo jaloers op onbezorgde levens? Ons geluk gevoel wordt toch vaak overschaduwt...
Hoe doen jullie het trouwens met vakanties? Durven jullie weg te gaan? of dicht bij huis? Liefs!
Re: Mijn mams
Hoi dochter,
Goeie benadering van dat positief belonen! Ik doe dat ook, tot nu toe onbewust, maar misschien dat ik het vanaf nu wat vaker bewust ga doen
En dochter, fijn dat je iets hebt aan onze reacties.
Ja, ik ben soms heel jaloers. Daar doe je weinig tegen, ik denk dat eht heel normaal is. Je wilt gewoon graag dat de situatie anders zou zijn en dat je je net als je vrienden druk kon maken om andere dingen dan een zieke moeder. Maar ik probeer altijd niet teveel te vergelijken: iedereen heeft zijn/haar eigen problemen en uiteindelijk is niemands leven echt onbezorgd. Ik kan er verder weinig over zeggen behalve dat je niet de enige bent..
Wat betreft vakanties, voor mij geldt het nu niet meer (helaas), maar toen mama nog leefde ben ik wel altijd gewoon op vakanties geweest, vorig jaar ben ik zelf 2 maanden weggeweest (over die beslissing heb ik wel jaren gedaan hoor!). Maar binnen Europa vond ik nooit een probleem, als er maar veel contact was. We hadden wel goede afspraken: ze zouden me altijd de waarheid vertellen over hoe het ging, ook al was het onhandig omdat ik in het buitenland zat. Weet je, als het moet, ben je altijd snel terug. En vakanties zijn te leuk en bijzonder om op te geven!
Voor mij is het nu heel raar, want nu kan alles weer wat betreft vakanties zonder rekening te hoeven houden met mama.
Heb je al leuke vakantieplannen?
liefs, muis
Goeie benadering van dat positief belonen! Ik doe dat ook, tot nu toe onbewust, maar misschien dat ik het vanaf nu wat vaker bewust ga doen
En dochter, fijn dat je iets hebt aan onze reacties.
Ja, ik ben soms heel jaloers. Daar doe je weinig tegen, ik denk dat eht heel normaal is. Je wilt gewoon graag dat de situatie anders zou zijn en dat je je net als je vrienden druk kon maken om andere dingen dan een zieke moeder. Maar ik probeer altijd niet teveel te vergelijken: iedereen heeft zijn/haar eigen problemen en uiteindelijk is niemands leven echt onbezorgd. Ik kan er verder weinig over zeggen behalve dat je niet de enige bent..
Wat betreft vakanties, voor mij geldt het nu niet meer (helaas), maar toen mama nog leefde ben ik wel altijd gewoon op vakanties geweest, vorig jaar ben ik zelf 2 maanden weggeweest (over die beslissing heb ik wel jaren gedaan hoor!). Maar binnen Europa vond ik nooit een probleem, als er maar veel contact was. We hadden wel goede afspraken: ze zouden me altijd de waarheid vertellen over hoe het ging, ook al was het onhandig omdat ik in het buitenland zat. Weet je, als het moet, ben je altijd snel terug. En vakanties zijn te leuk en bijzonder om op te geven!
Voor mij is het nu heel raar, want nu kan alles weer wat betreft vakanties zonder rekening te hoeven houden met mama.
Heb je al leuke vakantieplannen?
liefs, muis
Re: Mijn mams
Lieve dochter,
Alweer twee dingen die ik maar o zo goed herken. Allereerst: de jaloezie. Vooral op dagen dat ik even niet zo sterk in mijn schoenen sta kan ik allesverterend jaloers zijn op mijn vrienden/leeftijdgenoten die zich alleen maar druk hoeven maken over of ze hun baan nog wel leuk vinden of welk huis ze zullen gaan kopen. Ook al weet ik dat het me geen stap verder helpt om naar andermans leven te kijken en daar jaloers op te worden, toch gebeurt het. En dan vind ik het zo ontzettend oneerlijk en totaal niet te verkroppen dat nou uitgerekend míj dit moet overkomen. Omdat ik verder helemaal geen goede band heb met iemand in mijn familie dan mijn moeder en ik dus echt het gezinsgevoel, het familiegevoel ga kwijtraken. Ik kan mijn moeder dus helemaal niet missen, tenminste nog niet nu! Terwijl veel andere mensen helemaal niet zo'n goede band hebben met hun ouders, waarom overkomt het hen dan niet, denk ik weleens. Niet dat ik het iemand toewens!!! Maar het gaat dan toch onwillekeurig even door je heen. Of de jaloezie op het feit dat zij dan wel een heel fijne band hebben met een broer of zus. Dat had ik ook altijd wel gewild, maar nu helemaal, en het zit er gewoon niet in, ik moet het qua familie echt in mijn eentje fixen. Zo jaloers kan ik dan worden van verhalen over broers en zussen! Of van die oppervlakkige blije mensen waarbij alles altijd maar goed lijkt te gaan zonder dat ze ooit ergens bij stilstaan. Van binnen kan ik dan wel eens koken van woede dat hun onbezorgde leventje maar gewoon eindeloos door lijkt te gaan, en dat van mij niet. Zelfs op de begrafenis van mijn man zijn bomama was ik jaloers, op haar, dat zij al die fantastische momenten heeft mogen beleven met haar vele kleinkinderen, die allemaal zo veel van haar hebben gehouden. Natuurlijk probeer ik het te relativeren en mezelf te 'troosten' met het feit dat je niet weet wat andere mensen nog gaat overkomen, en je niet weet waar zij misschien wel niet allemaal mee zitten, dat iedereen z'n eigen kruis te dragen heeft. Maar als ik naar mezelf kijk 2 jaar geleden, dan denk ik: zeker, ook ik zat wel eens ergens mee. Maar niets, werkelijk helemaal niets haalt het bij het verliezen van iemand die je zo ongelooflijk dierbaar is. En dat maakt toch echt niet iedereen mee. Dat maakt het deels ook zo moeilijk, dat je er zo alleen in bent! Als geen enkele ouder ooit grootouder werd, was het bijvoorbeeld waarschijnlijk gemakkelijker te aanvaarden dat mijn moeder dat ook niet zou worden. Maar juist omdat je het om je heen ziet gebeuren alsof het niets is, dat maakt het zo schrijnend en jaloersmakend. Vreselijk. Want voordat mijn moeder kanker kreeg, was ik eigenlijk nooit jaloers op iemand...
En dan: het reizen. Mijn man en ik zijn echt gek op lange reizen maken. Voor onze bruiloft hebben we geld gekregen voor een reis naar Nieuw Zeeland, daar wilden we graag eens naartoe, voor de natuur, daar wandelen enzo. Maar op de bruiloft dachten we dat mama misschien nog beter werd. En nu durf ik niet meer zo ver weg.. Zelfs een weekje ergens heengaan vreet al aan me (ook al doe ik het wel, ook om wat Muis zegt inderdaad, vakanties zijn belangrijk, maar inderdaad ik hou het kort en ga niet te ver, kijk of er vliegvelden in de buurt zijn etc.). Ook alweer niks voor mij: voordat mama ziek werd, vond ik het geen enkel probleem om langere tijd in het buitenland te zitten, en goed ver weg ook. Ik heb 2 keer voor mijn studie in het buitenland gezeten en ik vond het heerlijk.
Maar het wordt nog ingewikkelder dan alleen vakanties. De vakgebieden van mijn man en mij zijn eigenlijk geen gebieden waarmee je gemakkelijk in Nederland leuk werk kunt vinden. Eigenlijk moet je wel naar het buitenland. Iets wat we wederom altijd graag hebben gewild en van hebben gedroomd. Maar nu kan het niet meer. Want ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om nu zo ver weg te gaan. Ik woon nu 1.5 uur rijden van mijn mama, en zelfs dat vind ik al te ver. Na een week haar niet gezien te hebben mis ik haar alweer, soms zelfs al sneller. En meestal duurt het zo'n 2 weken voordat ik haar weer zie, omdat het gewoon te ver weg is voor een avondje. Dus emigreren naar het buitenland zal me zeker niet gelukkig gaan maken op dit moment. Daar kan ik echt verdrietig van worden, want ook al wil ik dolgraag bij mama blijven op dit moment, ik neem daarmee toch afscheid van een droom, de zoveelste droom, die ik voor mezelf en mijn man had. Lekker de wereld over te gaan. Ook dat kan nu niet meer.
Ik denk wederom niet dat ik je veel verder heb geholpen met mijn reactie haha! Maar ik moest gewoon reageren, omdat ik het zo herken.
Veel liefs,
xxx Lini
Alweer twee dingen die ik maar o zo goed herken. Allereerst: de jaloezie. Vooral op dagen dat ik even niet zo sterk in mijn schoenen sta kan ik allesverterend jaloers zijn op mijn vrienden/leeftijdgenoten die zich alleen maar druk hoeven maken over of ze hun baan nog wel leuk vinden of welk huis ze zullen gaan kopen. Ook al weet ik dat het me geen stap verder helpt om naar andermans leven te kijken en daar jaloers op te worden, toch gebeurt het. En dan vind ik het zo ontzettend oneerlijk en totaal niet te verkroppen dat nou uitgerekend míj dit moet overkomen. Omdat ik verder helemaal geen goede band heb met iemand in mijn familie dan mijn moeder en ik dus echt het gezinsgevoel, het familiegevoel ga kwijtraken. Ik kan mijn moeder dus helemaal niet missen, tenminste nog niet nu! Terwijl veel andere mensen helemaal niet zo'n goede band hebben met hun ouders, waarom overkomt het hen dan niet, denk ik weleens. Niet dat ik het iemand toewens!!! Maar het gaat dan toch onwillekeurig even door je heen. Of de jaloezie op het feit dat zij dan wel een heel fijne band hebben met een broer of zus. Dat had ik ook altijd wel gewild, maar nu helemaal, en het zit er gewoon niet in, ik moet het qua familie echt in mijn eentje fixen. Zo jaloers kan ik dan worden van verhalen over broers en zussen! Of van die oppervlakkige blije mensen waarbij alles altijd maar goed lijkt te gaan zonder dat ze ooit ergens bij stilstaan. Van binnen kan ik dan wel eens koken van woede dat hun onbezorgde leventje maar gewoon eindeloos door lijkt te gaan, en dat van mij niet. Zelfs op de begrafenis van mijn man zijn bomama was ik jaloers, op haar, dat zij al die fantastische momenten heeft mogen beleven met haar vele kleinkinderen, die allemaal zo veel van haar hebben gehouden. Natuurlijk probeer ik het te relativeren en mezelf te 'troosten' met het feit dat je niet weet wat andere mensen nog gaat overkomen, en je niet weet waar zij misschien wel niet allemaal mee zitten, dat iedereen z'n eigen kruis te dragen heeft. Maar als ik naar mezelf kijk 2 jaar geleden, dan denk ik: zeker, ook ik zat wel eens ergens mee. Maar niets, werkelijk helemaal niets haalt het bij het verliezen van iemand die je zo ongelooflijk dierbaar is. En dat maakt toch echt niet iedereen mee. Dat maakt het deels ook zo moeilijk, dat je er zo alleen in bent! Als geen enkele ouder ooit grootouder werd, was het bijvoorbeeld waarschijnlijk gemakkelijker te aanvaarden dat mijn moeder dat ook niet zou worden. Maar juist omdat je het om je heen ziet gebeuren alsof het niets is, dat maakt het zo schrijnend en jaloersmakend. Vreselijk. Want voordat mijn moeder kanker kreeg, was ik eigenlijk nooit jaloers op iemand...
En dan: het reizen. Mijn man en ik zijn echt gek op lange reizen maken. Voor onze bruiloft hebben we geld gekregen voor een reis naar Nieuw Zeeland, daar wilden we graag eens naartoe, voor de natuur, daar wandelen enzo. Maar op de bruiloft dachten we dat mama misschien nog beter werd. En nu durf ik niet meer zo ver weg.. Zelfs een weekje ergens heengaan vreet al aan me (ook al doe ik het wel, ook om wat Muis zegt inderdaad, vakanties zijn belangrijk, maar inderdaad ik hou het kort en ga niet te ver, kijk of er vliegvelden in de buurt zijn etc.). Ook alweer niks voor mij: voordat mama ziek werd, vond ik het geen enkel probleem om langere tijd in het buitenland te zitten, en goed ver weg ook. Ik heb 2 keer voor mijn studie in het buitenland gezeten en ik vond het heerlijk.
Maar het wordt nog ingewikkelder dan alleen vakanties. De vakgebieden van mijn man en mij zijn eigenlijk geen gebieden waarmee je gemakkelijk in Nederland leuk werk kunt vinden. Eigenlijk moet je wel naar het buitenland. Iets wat we wederom altijd graag hebben gewild en van hebben gedroomd. Maar nu kan het niet meer. Want ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om nu zo ver weg te gaan. Ik woon nu 1.5 uur rijden van mijn mama, en zelfs dat vind ik al te ver. Na een week haar niet gezien te hebben mis ik haar alweer, soms zelfs al sneller. En meestal duurt het zo'n 2 weken voordat ik haar weer zie, omdat het gewoon te ver weg is voor een avondje. Dus emigreren naar het buitenland zal me zeker niet gelukkig gaan maken op dit moment. Daar kan ik echt verdrietig van worden, want ook al wil ik dolgraag bij mama blijven op dit moment, ik neem daarmee toch afscheid van een droom, de zoveelste droom, die ik voor mezelf en mijn man had. Lekker de wereld over te gaan. Ook dat kan nu niet meer.
Ik denk wederom niet dat ik je veel verder heb geholpen met mijn reactie haha! Maar ik moest gewoon reageren, omdat ik het zo herken.
Veel liefs,
xxx Lini
Re: Mijn mams
Dag dochter!
Hoe gaat het met je?
Lieve groetjes,
Lini
Hoe gaat het met je?
Lieve groetjes,
Lini
-
**dochter**
- Lid
- Berichten: 17
- Lid geworden op: Di 22 Mar 2011 16:24
Re: Mijn mams
Hoi Lini en de andere natuurlijk:)
Ik ben een tijdje niet op het forum geweest, veel met andere dingen bezig geweest en dan merk ik dat ik er wat minder behoefte aan heb. Maar helaas net als je denkt dat het goed gaat komt er ineens weer een boze wolk voorbij
Vorige week was m'n moeder een beetje ziekjes( je begrijpt anders ziek dan ze normaal is) ze had griepverschijnselen, misselijk enz. Afgelopen maandag was ze naar het ziekenhuis voor uitslagen en nu blijkt haar lever geprikkeld te zijn, arts wil meteen een echo maken en volgende week krijgen we de uitslag. Geen idee wat we nu moeten denken, het kan zijn dat de lever geprikkeld is doordat ze ziek was, het kan door de medicijnen komen en het kan dat er een uitzaaiing zit.. Het voelt zo gek, net nu ik weer even wat rust er in had gevonden, pakt het me weer zo hard, ben er verdrietig over omdat ik niet wil wachten op een uitslag, wil het nu weten en ik wil geen week onzekerheid. Ik wil volgende week gewoon horen dat er niks aan de hand is, ik hoop het zo. Nou goed even in een notendop hoe het gaat Liefs!
Ik ben een tijdje niet op het forum geweest, veel met andere dingen bezig geweest en dan merk ik dat ik er wat minder behoefte aan heb. Maar helaas net als je denkt dat het goed gaat komt er ineens weer een boze wolk voorbij
Vorige week was m'n moeder een beetje ziekjes( je begrijpt anders ziek dan ze normaal is) ze had griepverschijnselen, misselijk enz. Afgelopen maandag was ze naar het ziekenhuis voor uitslagen en nu blijkt haar lever geprikkeld te zijn, arts wil meteen een echo maken en volgende week krijgen we de uitslag. Geen idee wat we nu moeten denken, het kan zijn dat de lever geprikkeld is doordat ze ziek was, het kan door de medicijnen komen en het kan dat er een uitzaaiing zit.. Het voelt zo gek, net nu ik weer even wat rust er in had gevonden, pakt het me weer zo hard, ben er verdrietig over omdat ik niet wil wachten op een uitslag, wil het nu weten en ik wil geen week onzekerheid. Ik wil volgende week gewoon horen dat er niks aan de hand is, ik hoop het zo. Nou goed even in een notendop hoe het gaat Liefs!
Re: Mijn mams
Oh dochter...
Wat naar! Als geen ander ken ik die beruchte week voor iedere uitslag, die week dat je maag iedere keer als je aan je mama denkt door de grond wil zakken en je zo hoopt dat het allemaal mee zal vallen dit keer... En inderdaad als je dan op een gegeven moment een klein beetje ontspannen achterover gaat zitten, BAM! Komt er weer een klap uit onverwachte hoek. BAH! Ik leef echt ontzettend met je mee!
Ik snap je trouwens helemaal hoor, dat je niet op het forum komt als je druk bent met andere dingen. Ik had dat de afgelopen maanden ook. Dan wil je even gewoon leven, je concentreren op jezelf, even niet steeds op een forum zitten waar allemaal drama zich afspeelt. Maar soms, ineens, ben je dan toch benieuwd hoe het met de anderen gaat Ik duim voor je!
Veel liefs,
Lini
Wat naar! Als geen ander ken ik die beruchte week voor iedere uitslag, die week dat je maag iedere keer als je aan je mama denkt door de grond wil zakken en je zo hoopt dat het allemaal mee zal vallen dit keer... En inderdaad als je dan op een gegeven moment een klein beetje ontspannen achterover gaat zitten, BAM! Komt er weer een klap uit onverwachte hoek. BAH! Ik leef echt ontzettend met je mee!
Ik snap je trouwens helemaal hoor, dat je niet op het forum komt als je druk bent met andere dingen. Ik had dat de afgelopen maanden ook. Dan wil je even gewoon leven, je concentreren op jezelf, even niet steeds op een forum zitten waar allemaal drama zich afspeelt. Maar soms, ineens, ben je dan toch benieuwd hoe het met de anderen gaat
Ik duim voor je!Veel liefs,
Lini
Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 18 gasten