Moeder jong verloren aan kanker. Hoe nu mee omgaan?
Geplaatst: Vr 01 Apr 2011 23:00
Hallo,
Mijn moeder was een sterke vrouw die lang gestreden heeft tegen haar ziekte. Ze vocht 9 jaar, met een pauze in van anderhalf jaar, tegen de ziekte van botkanker. In de pauze waarin de dokters haar vertelden dat ze genezen was, kreeg ze mij en was ze dolgelukkig. Totdat enkele maanden na mijn geboorte opnieuw kanker werd vastgesteld. Ditmaal met uitzaaiingen in de hersenen. Op het einde had ze een tumor en kon ze niets meer door haar linkeroog zien. De dokters vertelden haar 2 jaar voor ze uiteindelijk stierf dat ze niets meer voor haar konden doen. Ze bleef erg moedig en genoot van elk moment. Ze bleef ook strijden door middel van homeopathische middelen (met de gedachte, je kan er toch niets mee verliezen) al stond ze niet echt volledig achter dat homeopathische maar werd ze daarin vooral gestuurd door haar ouders. In 2000 stierf ze uiteindelijk en op dat moment was ik 6 jaar. Ik besefte het dus nog niet zo echt. Ik wist het wel maar het drong niet echt tot me door. De effectieve gevolgen zag ik ook pas onder ogen rond de leeftijd van 12. Dan werd ik nieuwsgieriger naar haar en haar dood en ben ik veel meer te weten gekomen dankzij mijn papa die mij meer over haar vertelde.
Waartoe ik wil komen is; het is sinds mijn 12 ongeveer dat ik begin te beseffen wat er gebeurd is en wat ik eigenlijk mis. Ik heb het er vaak nog heel moeilijk mee een moederfiguur te missen. Het is ook erg stil thuis aangezien mijn vader werkt en ik op internaat zit. In de weekends zijn we maar met 2 thuis aangezien ik dus ook geen broers of zussen meer heb kunnen krijgen. Op sommige momenten denk ik echt dat ik op sociaal vlak iets mis omdat ik een deel opvoeding niet gehad heb, namelijk een moeder-dochterrelatie. Ik heb zoveel zelfstandig moeten ontdekken en dat lukt maar dat brengt soms eenzame gevoelens met zich mee.
Een pijnlijk moment voor mij was namelijk gisteren: ik zat in de auto met enkele vrienden en de mama van een meisje die reed was mee aan het discussiëren (bijna als een vriendin) over de liefdesrelatie tussen één van hen en ging er volledig in op en gaf haar goede raad en haar mening. Op dat moment brak er iets bij mij. Ik voelde, ik heb zo'n moederfiguur nooit echt gehad en ik mis dat ongeloofelijk hard.
Nu wou ik graag weten of er andere mensen zijn die ook op jonge leeftijd hun moeder hebben verloren en hoe zij hiermee omgaan, gewoon wat ervaringen delen ik denk dat beide partijen hieruit dingen kunnen uithalen, het zou mij alleszins wel helpen:)
groeten
Sara (17j)
Mijn moeder was een sterke vrouw die lang gestreden heeft tegen haar ziekte. Ze vocht 9 jaar, met een pauze in van anderhalf jaar, tegen de ziekte van botkanker. In de pauze waarin de dokters haar vertelden dat ze genezen was, kreeg ze mij en was ze dolgelukkig. Totdat enkele maanden na mijn geboorte opnieuw kanker werd vastgesteld. Ditmaal met uitzaaiingen in de hersenen. Op het einde had ze een tumor en kon ze niets meer door haar linkeroog zien. De dokters vertelden haar 2 jaar voor ze uiteindelijk stierf dat ze niets meer voor haar konden doen. Ze bleef erg moedig en genoot van elk moment. Ze bleef ook strijden door middel van homeopathische middelen (met de gedachte, je kan er toch niets mee verliezen) al stond ze niet echt volledig achter dat homeopathische maar werd ze daarin vooral gestuurd door haar ouders. In 2000 stierf ze uiteindelijk en op dat moment was ik 6 jaar. Ik besefte het dus nog niet zo echt. Ik wist het wel maar het drong niet echt tot me door. De effectieve gevolgen zag ik ook pas onder ogen rond de leeftijd van 12. Dan werd ik nieuwsgieriger naar haar en haar dood en ben ik veel meer te weten gekomen dankzij mijn papa die mij meer over haar vertelde.
Waartoe ik wil komen is; het is sinds mijn 12 ongeveer dat ik begin te beseffen wat er gebeurd is en wat ik eigenlijk mis. Ik heb het er vaak nog heel moeilijk mee een moederfiguur te missen. Het is ook erg stil thuis aangezien mijn vader werkt en ik op internaat zit. In de weekends zijn we maar met 2 thuis aangezien ik dus ook geen broers of zussen meer heb kunnen krijgen. Op sommige momenten denk ik echt dat ik op sociaal vlak iets mis omdat ik een deel opvoeding niet gehad heb, namelijk een moeder-dochterrelatie. Ik heb zoveel zelfstandig moeten ontdekken en dat lukt maar dat brengt soms eenzame gevoelens met zich mee.
Een pijnlijk moment voor mij was namelijk gisteren: ik zat in de auto met enkele vrienden en de mama van een meisje die reed was mee aan het discussiëren (bijna als een vriendin) over de liefdesrelatie tussen één van hen en ging er volledig in op en gaf haar goede raad en haar mening. Op dat moment brak er iets bij mij. Ik voelde, ik heb zo'n moederfiguur nooit echt gehad en ik mis dat ongeloofelijk hard.
Nu wou ik graag weten of er andere mensen zijn die ook op jonge leeftijd hun moeder hebben verloren en hoe zij hiermee omgaan, gewoon wat ervaringen delen ik denk dat beide partijen hieruit dingen kunnen uithalen, het zou mij alleszins wel helpen:)
groeten
Sara (17j)
