Diagnose Kanker lotgenotenforum

3 jaar geleden is mijn moeder ziek geworden en kreeg de diagnose longkanker. Toen was ik net 3 maanden zwanger van ons eerste kindje. Ons werd direct na de onderzoeken verteld dat het om een erg agressieve vorm van kanker ging, zodat ze niet meer beter kon worden. Wel heeft ze nog chemokuren gehad om haar en ons wat meer tijd te kunnen geven.
Tot mijn grote verdriet is ze helaas 3 weken voor de geboorte van onze zoon, gestorven. Ik was hoogzwanger en stond aan het graf van degene die mij het meest dierbaar was van jongsaf aan.
Maar helaas stopt mijn verhaal hier niet, want nu ben ik inmiddels zwanger van ons tweede kindje en het ziet er naar uit dat de hele geschiedenis zich gaat herhalen.
Nu is mijn vader ernstig ziek. Woensdag krijgen we het hele verhaal te horen, maar hoogstwaarschijnlijk heeft hij longkanker wat inmiddels al is uitgezaaid naar de hersenen. En als dat zo is, heeft hij geen kans op genezing.
Dus heb ik weer geen zorgeloze zwangerschap. en dat vind ik erg moeilijk. Telkens worden mijn gedachten gedomineerd door de vreselijke zorgen over de toekomst. eerst rond mijn moeder en nu door de zorgen rond de ziekte van mijn vader.
Gelukkig heb ik de troost van het geloof dat het leven hierna zonder pijn, verdriet en ellende is. Want zonder die troost zou ik niet weten hoe ik het nu weer vol zou moeten houden. Heel stiekem hoop ik nog op een wonder van genezing. Maar menselijker wijs gesproken zit het er maar somber uit.
Nu ik er over praat, besef ik in wat voor spannende tijd ik weer zit. Zeker aan de reacties van de mensen om mij heen, merk ik de impact van de ziekte. En wat voor impact dat dus heeft op mijn leven en die van mijn gezinnetje....!

Er zijn mensen die heel veel op hun bordje krijgen.
Jij bent daar een van.
Hoe moeilijk het ook is, ik geloof dat Onze Lieve Heer die mensen veel heel sterk moet vinden.
Bij jouw verhaal moest ik gelijk denken aan "De Heer geeft en de Heer neemt".
Dit gaat bij jou wel heel letterlijk op.
Ik geloof niet alleen in een leven hierna zonder pijn e.d.,
echter ik geloof ook dat ik door degenen die al zijn overgegaan geholpen kan worden.
Dat ik hen om kracht mag vragen. Dat ze een oogje op me houden.

Daarom heeft het weinig zin om je af te vragen hoe je het gaat volhouden.
Geloof me, het loopt altijd weer anders dan je bedacht had.
Probeer om bij de dag te leven, geniet van het feit dat je vader weet dat je in verwachting bent.
Ja, je mag je zorgen maken, eventjes en dan afleiding zoeken.
Ik hoop dat jullie woensdag duidelijkheid krijgen.

hoi anneliefs,
zwaar en dat net tijdens je zwangerschappen,
heb je mensen om het mee te delen?
probeer niet teveel last op je schouders te nemen,al is dat gemakkelijk gezegt!
zorg op tijd dat er afgesproken wordt met de huisarts dat er thuiszorg is als het nodig is.
zorg voor jezelf en je gezinnetje,jullie levens gaan door!!!
zorg tussendoor voor ontspanning met de kleine ong. 3 jr.?
van heel dichtbij heb ik ong. hetzelfde meegemaakt.
zoek iemand met wie je er over kan praten,zelf had ik een dominee.
ieder praat met een ander gemakkelijker,denk aan je kindjes.
zo snel achter elkaar en zo jong,het is ook een kl.... ziekte.
ik hoop dat de uitslag zo positief mogelijk is.
hoelang ben je al zwanger als ik vragen mag?
je moeder zou trots op je zijn !!!
geniet nog zoveel mogelijk samen.
goed dat je het hier al schrijft!
veel sterkte stoffel..

Hoi, de diagnose van mijn vader is idd. longkanker met uitzaaiingen naar zijn hersenen. de prognose varieerd van 2 maanden tot een jaar. Hij krijgt nu 5 bestralingen en hopelijk zorgen die ervoor dat hij minder last heeft van het slikken ed.
We leven bij de dag, dat is genoeg. Ondertussen genieten we van de kleinde dingen die ons nog gegeven zijn. Als gezin leuke dingen doen. Gelukkig kom ik uit een groot gezin, waardoor mijn broers en zus heel veel praktische dingen kunnen oppakken. Ik woon ook twee uur reizen van hem af, waardoor dat wel een heel geruststellend idee is.Ik ben nu 3 maanden zwanger en dat gaat gelukkig prima. mijn buik begint nu echt te groeien wat wel fijn is, waardoor je ook voelt dat er weer nieuw leven groeit. Dat vind ik heel bijzonder en mooi in deze moeilijke tijd.
Wat fijn dat je zegt dat mijn moeder trots op me zou zijn. Dat zou ze zeker zijn. En dat is een mooie troostvolle gedachte.
Ik heb idd. gelukkig hele lieve vrienden die me bijstaan en naar me luisteren. Er zijn ook heel veel mensen uit de kerk die met ons meebidden en dat doet ons erg goed.
We staan er nooit alleen voor...!

hoi anneliefs,
dat is schrikken!
maar goed dat je ook broers en een zus hebt.
je deelt het verdriet en de zorg toch wat.
hoop dat je vader er wat tijd bij krijgt om de geboorte nog mee te maken.
je klinkt vrij positief, probeer dat te blijven.
het kan wat zwaarder worden als je vader wisselende buien krijgt.
maar trek je dat niet persoonlijk aan het komt van de uitzaaingen in de hersenen <het hoeft niet>!
wens je nog mooie tijden met je vader toe, laat hem nog van je kindje genieten!
en alleen staan we er idd. nooit alleen voor.
wat fijn dat ze in de kerk zo meeleven!
3 mnd. echt al een heel klein levend mensje, een wondertje in deze periode.
veel sterkte stoffeltje..