Kankerzooi
Geplaatst: Ma 24 Mei 2010 02:54
Lieve mensen,
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, hier een pakkende titel bovenaan mijn bericht.
Sinds 2007 heeft mijn vader endeldarmkanker. Al 3 jaar lijdt hij aan deze verschrikkelijke ziekte, die niet alleen zeer onvoorspelbaar is, maar ook een slopende, tergend langzame strijd kent.
Naast het feit dat pa kanker heeft, lijdt hij ook al ruim 20 jaar aan chronische depressie. Dit -en zijn pessimistische houding- maakt het hele proces er nog moeilijker op.
Inmiddels weten wij al ruim een jaar dat pa niet meer beter wordt. Een aantal uitgezaaide lymfeklieren zijn al verwijderd, zowel in de liezen als in de buik. Verder heeft hij nog 'nieuwe' uitzaaiingen bij de aorta (!) en in de rug en buik. De chemo slaat wel aan, de groei wordt redelijk goed geremd en de huidige uitzaaiingen zijn redelijk in grootte afgenomen, maar het blijft een kwestie van tijd voor we de laatste fase in gaan.
Pa is niet alleen mijn vader, maar ook mijn maatje en mentor. Niet veel kinderen zijn gezegend met een hele sterke band met de ouder(s), maar ik kan zeggen dat ik die wel heb, gelukkig.
Ik ben geboren met een ernstige hartafwijking, waar ik nog voor mijn 7e levensjaar (ik ben nu 28) 3 keer aan geopereerd ben. Inmiddels gaat het gelukkig goed, al ben ik mijn leven lang gebonden aan medicatie en is mijn energie vaak aanzienlijk lager dan van 'gezonde' leeftijdsgenoten. Ook ben ik op 4-jarige leeftijd slechthorend -en op 7jarige leeftijd plotsdoof geraakt.
Mijn vader, een opgeleid musicus en leraar, heeft het met dit alles erg moeilijk gehad. Dit is ook één van de redenen waarom hij depressief geraakt is. De hoofdreden is dat hij weggepest is op het werk dat hij met zoveel liefde deed, omdat iemand anders zijn baantje wel zag zitten.
Afijn, pa heeft dus een vrij zwaar leven gekend. Daarom -en omdat hij ondanks alles er toch altijd voor ma, mijn broer en -vooral- mij was, vind ik het zo bitter, zo wrang, zo moeilijk te accepteren dat juist hij nu zo ziek is.
De laatste tijd gaat pa achteruit, is het niet lichamelijk, dan wel geestelijk. Hij heeft lekkage van onderen, draagt luiers en heeft om de zoveel tijd constiptatie of juist obstipatie. Ook heeft hij veel buik -en rugpijn en is hij erg moe. Verder eet hij veel te weinig (al geeft ma hem veel lekker eten dat hij vroeger heel graag lustte) en hij is dan ook aanzienlijk vermagerd. En, had hij vroeger een hele volle baard en haardos die op honderd meter afstand al in de lucht prijkte
, is er nu weinig meer van over dan een mager, dun hoopje krullen. Triest.
Verder is hij wel vrij mobiel, als hij iets kan, dan doet hij het ook. Heel bedlegerig is hij dus (gelukkig) nog niet.
Wat mij het meest dwars zit is vooral het feit dat ik niks kan doen. Ik vind al het zo moeilijk om te erkennen dat mijn vader ziek is, maar het feit dat hij zich er zelf ook nog voor afsluit en zijn ziekte soms tegen ons gebruikt om zijn zin te krijgen (hij heeft ook trekjes van PDD-NOS, een aan autisme verwante stoornis, dus misschien ligt het daar wel aan), en bovenal dat hij een gesloten man is en niet gauw over zijn gevoelens praat, maakt dat het hele proces voor mij bijna ondraaglijk is.
Wie kan mij vertellen wat ik als dochter nog voor hem kan betekenen? Ik bied hem vaak van alles aan, om te eten of drinken, om te doen. Ik vraag regelmatig hoe hij zich voelt, en of hij wil praten. Maar bovenal probeer ik hem niet overdreven veel als patiënt te behandelen, omdat ik weet dat het voor hem heel confronterend kan aanvoelen. Maar uit bijna niets, echt bijna niets, blijkt ook maar dat hij mijn hulp waardeert. Het is nooit goed. Hadden we vroeger zulke leuke gesprekken, is daar nu niks meer van over, omdat hij niks meer kan hebben. Begrijpelijk, maar zelfs een normale conversatie kan al bijna niet meer.
Aan de ene kant voel ik medelijden, ik leef mee met het feit dat hij zo ziek is en dat hij deze strijd niet kan winnen. Aan de andere kant mis ik ook een beetje kracht bij hem, die zegt: laten we van deze weinige tijd die ons als gezin en mij als persoon nog rest, te genieten. Laten we het zo aangenaam mogelijk maken.
Ik zit tegenwoordig vaker bij mijn vriend dan bij mijn ouders (ik woon weer tijdelijk thuis), en ook al lijkt het heel erg op vluchten, toch wil ik het niet zo noemen. Door mijn ziekteverleden en een slechte relatie heb ik zelf chronische PTSS, heb ik een paniekstoornis en ben ik ook behandeld voor depressie. Dat laatste is nu gelukkig minder, ik slik anti-depressiva, heb geleerd om te gaan met mijn aangepaste leefpatroon, etc. etc. Maar nog altijd vind ik het door mijn geestelijke toestand heel erg moeilijk om me een houding te geven.
Ben ik nou een egoïst, als ik zeg dat ik mij soms bewust voor de kanker afsluit? Als ik zeg dat ik er bijna niet meer tegen kan?
Ben ik slecht, als ik zeg dat ik soms fantaseer over mijn vaders dood? En dat ik het soms ook hoop, om van de pijn af te zijn? (Terwijl ik hem helemaal niet bij mij weg wil hebben!!!)
Lieve mensen, een heel verhaal. Ook al weet ik niet of ik nog reacties krijg, in ieder geval ben ik voor nu even mijn ei kwijt.
Sterkte met jullie eigen leed en verdriet.
Liefs,
Anne.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, hier een pakkende titel bovenaan mijn bericht.
Sinds 2007 heeft mijn vader endeldarmkanker. Al 3 jaar lijdt hij aan deze verschrikkelijke ziekte, die niet alleen zeer onvoorspelbaar is, maar ook een slopende, tergend langzame strijd kent.
Naast het feit dat pa kanker heeft, lijdt hij ook al ruim 20 jaar aan chronische depressie. Dit -en zijn pessimistische houding- maakt het hele proces er nog moeilijker op.
Inmiddels weten wij al ruim een jaar dat pa niet meer beter wordt. Een aantal uitgezaaide lymfeklieren zijn al verwijderd, zowel in de liezen als in de buik. Verder heeft hij nog 'nieuwe' uitzaaiingen bij de aorta (!) en in de rug en buik. De chemo slaat wel aan, de groei wordt redelijk goed geremd en de huidige uitzaaiingen zijn redelijk in grootte afgenomen, maar het blijft een kwestie van tijd voor we de laatste fase in gaan.
Pa is niet alleen mijn vader, maar ook mijn maatje en mentor. Niet veel kinderen zijn gezegend met een hele sterke band met de ouder(s), maar ik kan zeggen dat ik die wel heb, gelukkig.
Ik ben geboren met een ernstige hartafwijking, waar ik nog voor mijn 7e levensjaar (ik ben nu 28) 3 keer aan geopereerd ben. Inmiddels gaat het gelukkig goed, al ben ik mijn leven lang gebonden aan medicatie en is mijn energie vaak aanzienlijk lager dan van 'gezonde' leeftijdsgenoten. Ook ben ik op 4-jarige leeftijd slechthorend -en op 7jarige leeftijd plotsdoof geraakt.
Mijn vader, een opgeleid musicus en leraar, heeft het met dit alles erg moeilijk gehad. Dit is ook één van de redenen waarom hij depressief geraakt is. De hoofdreden is dat hij weggepest is op het werk dat hij met zoveel liefde deed, omdat iemand anders zijn baantje wel zag zitten.
Afijn, pa heeft dus een vrij zwaar leven gekend. Daarom -en omdat hij ondanks alles er toch altijd voor ma, mijn broer en -vooral- mij was, vind ik het zo bitter, zo wrang, zo moeilijk te accepteren dat juist hij nu zo ziek is.
De laatste tijd gaat pa achteruit, is het niet lichamelijk, dan wel geestelijk. Hij heeft lekkage van onderen, draagt luiers en heeft om de zoveel tijd constiptatie of juist obstipatie. Ook heeft hij veel buik -en rugpijn en is hij erg moe. Verder eet hij veel te weinig (al geeft ma hem veel lekker eten dat hij vroeger heel graag lustte) en hij is dan ook aanzienlijk vermagerd. En, had hij vroeger een hele volle baard en haardos die op honderd meter afstand al in de lucht prijkte
![Razz :P](./images/smilies/icon_razz.gif)
Verder is hij wel vrij mobiel, als hij iets kan, dan doet hij het ook. Heel bedlegerig is hij dus (gelukkig) nog niet.
Wat mij het meest dwars zit is vooral het feit dat ik niks kan doen. Ik vind al het zo moeilijk om te erkennen dat mijn vader ziek is, maar het feit dat hij zich er zelf ook nog voor afsluit en zijn ziekte soms tegen ons gebruikt om zijn zin te krijgen (hij heeft ook trekjes van PDD-NOS, een aan autisme verwante stoornis, dus misschien ligt het daar wel aan), en bovenal dat hij een gesloten man is en niet gauw over zijn gevoelens praat, maakt dat het hele proces voor mij bijna ondraaglijk is.
Wie kan mij vertellen wat ik als dochter nog voor hem kan betekenen? Ik bied hem vaak van alles aan, om te eten of drinken, om te doen. Ik vraag regelmatig hoe hij zich voelt, en of hij wil praten. Maar bovenal probeer ik hem niet overdreven veel als patiënt te behandelen, omdat ik weet dat het voor hem heel confronterend kan aanvoelen. Maar uit bijna niets, echt bijna niets, blijkt ook maar dat hij mijn hulp waardeert. Het is nooit goed. Hadden we vroeger zulke leuke gesprekken, is daar nu niks meer van over, omdat hij niks meer kan hebben. Begrijpelijk, maar zelfs een normale conversatie kan al bijna niet meer.
Aan de ene kant voel ik medelijden, ik leef mee met het feit dat hij zo ziek is en dat hij deze strijd niet kan winnen. Aan de andere kant mis ik ook een beetje kracht bij hem, die zegt: laten we van deze weinige tijd die ons als gezin en mij als persoon nog rest, te genieten. Laten we het zo aangenaam mogelijk maken.
Ik zit tegenwoordig vaker bij mijn vriend dan bij mijn ouders (ik woon weer tijdelijk thuis), en ook al lijkt het heel erg op vluchten, toch wil ik het niet zo noemen. Door mijn ziekteverleden en een slechte relatie heb ik zelf chronische PTSS, heb ik een paniekstoornis en ben ik ook behandeld voor depressie. Dat laatste is nu gelukkig minder, ik slik anti-depressiva, heb geleerd om te gaan met mijn aangepaste leefpatroon, etc. etc. Maar nog altijd vind ik het door mijn geestelijke toestand heel erg moeilijk om me een houding te geven.
Ben ik nou een egoïst, als ik zeg dat ik mij soms bewust voor de kanker afsluit? Als ik zeg dat ik er bijna niet meer tegen kan?
Ben ik slecht, als ik zeg dat ik soms fantaseer over mijn vaders dood? En dat ik het soms ook hoop, om van de pijn af te zijn? (Terwijl ik hem helemaal niet bij mij weg wil hebben!!!)
Lieve mensen, een heel verhaal. Ook al weet ik niet of ik nog reacties krijg, in ieder geval ben ik voor nu even mijn ei kwijt.
Sterkte met jullie eigen leed en verdriet.
Liefs,
Anne.