Mijn moeder en mijn zus hebben kanker
Geplaatst: Do 04 Feb 2010 23:25
Hey,
9 jaar geleden kwam m'n moeder (55j.) op bezoek, met de boodschap dat ze borstkanker had.
Eén week later werd mijn tweede zoontje, Arthur, geboren.
Behandeling : borstsparende operatie, bestraling en gedurende 5 jaar anti-hormonenbehandeling.
Nadien, kankervrij verklaard. Gedurende 10 maanden voortdurend klachten allerhande... en ineens... uitzaaiingen tussen longen, borstbeen, lymfeklieren, lever.... Dus heel hevige chemo!...
Man, dit is zwaar voor dochters om je moeder zo te zien afzien....
En uiteindelijk heeft de chemo alles maar stabiel gehouden. Dan is het een hele tijd redelijk gegaan... Je leeft van "controle" tot "controle".
En dan begint het terug he... Gewichtverlies... heel veel. Mijn mamske is 63 en een week voor haar verjaardag was haar gewicht amper 50 kg.. En dan weer terug bij af... volledig uitgezaaid naar de lever. Terug chemo. En als deze niet werkt.... voorbereiden op afscheid nemen. Man dit is moeilijk.
Ik heb 3 zonen : Louis, bijna 13, Arthur, 8 en Maxime net 6. Ik ben altijd open geweest tegen m'n kids. M'n verdriet proberen uit te leggen tegen hen..... Dus iedereen terug verdrietig.... voorbereiden. In november werd ze 63.. Ik kon zelfs niet "gelukkige verjaardag" wensen. Al wat ik kon zeggen was : mamsie, ik zie jou toch zo graag... Heavy! Maar mirakel! De chemo slaagt aan! Mijn mamoechkatje reageert super goed op de chemo! Dus ik en m'n zusje super enthousiast, euforisch.
Maar klote! 4 weken geleden voelde m'n zus een gezwel in d'r borst... En yep... Kwaardaardig!
Zij heeft een dochtertje van dezelfde leeftijd als mijn oudste zoon.... Ondertussen hebben wij gesprekken : Veer, als ik het niet haal, kan jij je dan ontfermen over Lisa?... Ik ben in shock! Ik kan dit niet plaatsen, ik huil elke dag, en moet er toch zijn voor m'n 3 zonen.
Het is donderdagavond... half twaalf... en ik zit hier al uren te wenen.... dit klopt niet. Ik kan dit niet plaatsen, ik kan dit niet vatten! Ik weet niet hoe dit verder moet.... dit is zo onréeel....
Ook angst..... ga ik het ook krijgen... (volgende week onderzoek op erfelijkheid).... Ik kan er alleen maar zijn voor m'n zusje en haar prachtige dochter....
Ze heeft heel veel steun uit haar vriendenkring.. Maar uiteindelijk, je kan de computer uitzetten, GSM ook. je kan in de armen van je lief gaan slapen... maar dan ben je toch alleen in je hoofd en je maakt je geen zorgen om al je onderzoeken en pijn die je zal hebben... je kan alleen denken aan je dochtertje..... hoe moet dit kind verder. Hoe kan zij dit verwerken.
Mensen denken vaak met chemo : ziek zijn, braken en kaalheid.... Maar de ontnuchterende ervaring met m'n mamske... er komt zo veel meer van verschrikkelijke bijwerkingen.... die een meisje van 12 niet zou moeten meemaken.
9 jaar geleden kwam m'n moeder (55j.) op bezoek, met de boodschap dat ze borstkanker had.
Eén week later werd mijn tweede zoontje, Arthur, geboren.
Behandeling : borstsparende operatie, bestraling en gedurende 5 jaar anti-hormonenbehandeling.
Nadien, kankervrij verklaard. Gedurende 10 maanden voortdurend klachten allerhande... en ineens... uitzaaiingen tussen longen, borstbeen, lymfeklieren, lever.... Dus heel hevige chemo!...
Man, dit is zwaar voor dochters om je moeder zo te zien afzien....
En uiteindelijk heeft de chemo alles maar stabiel gehouden. Dan is het een hele tijd redelijk gegaan... Je leeft van "controle" tot "controle".
En dan begint het terug he... Gewichtverlies... heel veel. Mijn mamske is 63 en een week voor haar verjaardag was haar gewicht amper 50 kg.. En dan weer terug bij af... volledig uitgezaaid naar de lever. Terug chemo. En als deze niet werkt.... voorbereiden op afscheid nemen. Man dit is moeilijk.
Ik heb 3 zonen : Louis, bijna 13, Arthur, 8 en Maxime net 6. Ik ben altijd open geweest tegen m'n kids. M'n verdriet proberen uit te leggen tegen hen..... Dus iedereen terug verdrietig.... voorbereiden. In november werd ze 63.. Ik kon zelfs niet "gelukkige verjaardag" wensen. Al wat ik kon zeggen was : mamsie, ik zie jou toch zo graag... Heavy! Maar mirakel! De chemo slaagt aan! Mijn mamoechkatje reageert super goed op de chemo! Dus ik en m'n zusje super enthousiast, euforisch.
Maar klote! 4 weken geleden voelde m'n zus een gezwel in d'r borst... En yep... Kwaardaardig!
Zij heeft een dochtertje van dezelfde leeftijd als mijn oudste zoon.... Ondertussen hebben wij gesprekken : Veer, als ik het niet haal, kan jij je dan ontfermen over Lisa?... Ik ben in shock! Ik kan dit niet plaatsen, ik huil elke dag, en moet er toch zijn voor m'n 3 zonen.
Het is donderdagavond... half twaalf... en ik zit hier al uren te wenen.... dit klopt niet. Ik kan dit niet plaatsen, ik kan dit niet vatten! Ik weet niet hoe dit verder moet.... dit is zo onréeel....
Ook angst..... ga ik het ook krijgen... (volgende week onderzoek op erfelijkheid).... Ik kan er alleen maar zijn voor m'n zusje en haar prachtige dochter....
Ze heeft heel veel steun uit haar vriendenkring.. Maar uiteindelijk, je kan de computer uitzetten, GSM ook. je kan in de armen van je lief gaan slapen... maar dan ben je toch alleen in je hoofd en je maakt je geen zorgen om al je onderzoeken en pijn die je zal hebben... je kan alleen denken aan je dochtertje..... hoe moet dit kind verder. Hoe kan zij dit verwerken.
Mensen denken vaak met chemo : ziek zijn, braken en kaalheid.... Maar de ontnuchterende ervaring met m'n mamske... er komt zo veel meer van verschrikkelijke bijwerkingen.... die een meisje van 12 niet zou moeten meemaken.