Onze lieve neef
Geplaatst: Vr 31 Jul 2009 23:24
Hallo allemaal,.
Ik ben vuurmeisje, ben 25 jaar oud en ben gelukkig getrouwd. Mijn man komt uit een apart maar hechte familie. Zijn tante is toen hij 15 was overleden aan kanker en was binnen een maand overleden, ze heeft geen chemo gehad, ze was al te ziek. We hebben heel wat meegemaakt en elk familielid heeft zijn eigen lange geschiedenis met hoogte maar ook vele dieptepunten. Ons dieptepunt dachten wij was toen mijn schoonmoeder werd gediagnosticeerd met levercirrose en op het randje is gered met een levertransplantatie. Als ze die operatie niet had gehad zou ze binnen een half jaar zijn overleden. Gelukkig is dat allemaal goed gekomen. Mijn man is vanaf januari thuis door een burn-out. We dachten en hoopten dat we onze portie ellende wel hadden gehad. Niet dus. Maar zijn neef, 10 jaar ouder die elkaar zien als broers, kreeg last van zijn luchtwegen. Er werd astma geconstateerd, dat vonden we heel naar voor hem, maar het zou weer goed komen. Nou niet dus, in april van dit jaar heeft hij te horen gekregen, 39 jaar jong, dat hij longkanker had. Het zou beter kunnen worden door een longverwijdering. Voor hem en ons was dit een geruststelling. Hij moest nog wat onderzoeken doen maar hij had zoiets van, ik hoop er het beste van. Wij kregen op een donderdag van hem te horen dat hij uitzaaiingen had in zijn botten en dat een longverwijdering niet zou helpen. Hij zei vervolgens dat er zou begonnen worden met chemo, de dokter had gezegd dat ze totdat zijn lichaam het aankon zouden doorgaan met chemo. En dat ze ook niks konden zeggen over eventuele levensverwachting. Wij, zijn familie, waren in shock. Dit hadden we inclusief hij natuurlijk nooit verwacht. Toch is onze neef vanaf dag 1 vol positieve energie en hoop. Hij begon aan de chemo en het leek goed te gaan.
Tot 2 weken geleden . Hij voelde zich op maandag grieperig. Dinsdag was het vreselijk en woensdag voelde hij zich weer top. De huisarts heeft gezegd tegen hem, voor alles moet je bellen. Maar onze neef dacht, nou het gaat weer beter, niks aan de hand. Toen kwam donderdag, hij werd wakker en kon niks meer, ga bloed op en voelde zich verschrikkelijk. Met spoed is hij opgehaald en daar constateerde de artsen een longontsteking. Wij zijn de woensdag nadat alles gebeurd was langs geweest en schrokken van wat wij zagen. Het ging slecht. Zo slecht dat wij helemaal in paniek raakten. Wat nu? Na een ct-scan zagen ze iets in zijn longen wat misschien kon duiden op een verdubbeling van het gezwel, zeker wisten ze dat niet. Wij zijn vrijdag nog langs geweest en omdat er was begonnen met prednison ging het tegen alle verwachtingen in stukken beter. We hebben flink gelachen en zijn blij naar huis gegaan. Zaterdag kwam bij ons wel de klap, dat besef dat iemand doodziek is. Ik heb op dat moment veel gehad aan het liedje De Weg van Guus Meeuwis. Wij zijn dinsdag van de nieuwe week langs geweest en wat schetste onze verbazing? Hij had geen infuus meer en kon lekker naar beneden! Ook had hij te horen gekregen dat ie weer naar huis mocht. Ik ben bijna nog nooit zo gelukkig geweest als dat ik die dag was. Ook hadden de artsen hem verteld dat hij helaas immuun was geworden voor de chemo die hij al die tijd kreeg, daar maak ik me wel zorgen om... Gisteren hebben we hem thuis opgezocht bij zijn moeder (onze tante, hij woont nog lekker thuis, lang verhaal ) en hebben zijn zus opgehaald. Ook kwam een goede vriend van hen die mijn man ook supergoed kent langs. We hebben zo'n verschrikkelijk mooie en leuke dag gehad. Krijg weer rillingen van geluk als ik terugdenk aan gisteren. Dinsdag denk ik dat we weer langsgaan als onze neef dat aankan.
Tot zover mijn verhaal, ik weet helaas niet wat de toekomst zich brengt, hoe het bijvoorbeeld in september gaat. Hij en wij, zijn familie leven per dag. Zolang het goed gaat, genieten we van zijn aanwezigheid.
Groetjes,
Vuurmeisje
Ik ben vuurmeisje, ben 25 jaar oud en ben gelukkig getrouwd. Mijn man komt uit een apart maar hechte familie. Zijn tante is toen hij 15 was overleden aan kanker en was binnen een maand overleden, ze heeft geen chemo gehad, ze was al te ziek. We hebben heel wat meegemaakt en elk familielid heeft zijn eigen lange geschiedenis met hoogte maar ook vele dieptepunten. Ons dieptepunt dachten wij was toen mijn schoonmoeder werd gediagnosticeerd met levercirrose en op het randje is gered met een levertransplantatie. Als ze die operatie niet had gehad zou ze binnen een half jaar zijn overleden. Gelukkig is dat allemaal goed gekomen. Mijn man is vanaf januari thuis door een burn-out. We dachten en hoopten dat we onze portie ellende wel hadden gehad. Niet dus. Maar zijn neef, 10 jaar ouder die elkaar zien als broers, kreeg last van zijn luchtwegen. Er werd astma geconstateerd, dat vonden we heel naar voor hem, maar het zou weer goed komen. Nou niet dus, in april van dit jaar heeft hij te horen gekregen, 39 jaar jong, dat hij longkanker had. Het zou beter kunnen worden door een longverwijdering. Voor hem en ons was dit een geruststelling. Hij moest nog wat onderzoeken doen maar hij had zoiets van, ik hoop er het beste van. Wij kregen op een donderdag van hem te horen dat hij uitzaaiingen had in zijn botten en dat een longverwijdering niet zou helpen. Hij zei vervolgens dat er zou begonnen worden met chemo, de dokter had gezegd dat ze totdat zijn lichaam het aankon zouden doorgaan met chemo. En dat ze ook niks konden zeggen over eventuele levensverwachting. Wij, zijn familie, waren in shock. Dit hadden we inclusief hij natuurlijk nooit verwacht. Toch is onze neef vanaf dag 1 vol positieve energie en hoop. Hij begon aan de chemo en het leek goed te gaan.
Tot 2 weken geleden . Hij voelde zich op maandag grieperig. Dinsdag was het vreselijk en woensdag voelde hij zich weer top. De huisarts heeft gezegd tegen hem, voor alles moet je bellen. Maar onze neef dacht, nou het gaat weer beter, niks aan de hand. Toen kwam donderdag, hij werd wakker en kon niks meer, ga bloed op en voelde zich verschrikkelijk. Met spoed is hij opgehaald en daar constateerde de artsen een longontsteking. Wij zijn de woensdag nadat alles gebeurd was langs geweest en schrokken van wat wij zagen. Het ging slecht. Zo slecht dat wij helemaal in paniek raakten. Wat nu? Na een ct-scan zagen ze iets in zijn longen wat misschien kon duiden op een verdubbeling van het gezwel, zeker wisten ze dat niet. Wij zijn vrijdag nog langs geweest en omdat er was begonnen met prednison ging het tegen alle verwachtingen in stukken beter. We hebben flink gelachen en zijn blij naar huis gegaan. Zaterdag kwam bij ons wel de klap, dat besef dat iemand doodziek is. Ik heb op dat moment veel gehad aan het liedje De Weg van Guus Meeuwis. Wij zijn dinsdag van de nieuwe week langs geweest en wat schetste onze verbazing? Hij had geen infuus meer en kon lekker naar beneden! Ook had hij te horen gekregen dat ie weer naar huis mocht. Ik ben bijna nog nooit zo gelukkig geweest als dat ik die dag was. Ook hadden de artsen hem verteld dat hij helaas immuun was geworden voor de chemo die hij al die tijd kreeg, daar maak ik me wel zorgen om... Gisteren hebben we hem thuis opgezocht bij zijn moeder (onze tante, hij woont nog lekker thuis, lang verhaal ) en hebben zijn zus opgehaald. Ook kwam een goede vriend van hen die mijn man ook supergoed kent langs. We hebben zo'n verschrikkelijk mooie en leuke dag gehad. Krijg weer rillingen van geluk als ik terugdenk aan gisteren. Dinsdag denk ik dat we weer langsgaan als onze neef dat aankan.
Tot zover mijn verhaal, ik weet helaas niet wat de toekomst zich brengt, hoe het bijvoorbeeld in september gaat. Hij en wij, zijn familie leven per dag. Zolang het goed gaat, genieten we van zijn aanwezigheid.
Groetjes,
Vuurmeisje