Diagnose Kanker lotgenotenforum

Ik ben net op dit forum terecht gekomen, omdat ik het nu wel heel erg moeilijk ga vinden om hiermee om te gaan. Even een korte samenvatting:
Afgelopen september is de zwaarste (nr 4) tumor gevonden in zijn rechterhersenhelft.
In november is hij 13 radiobehandelingen ondergaan en
In februari kregen wij te horen dat de tumor (van 4 cm trouwens) niet is gegroeid. Dus super goed nieuws!

In deze periode is wel erg veel gebeurd.
-Mijn vader is terug naar zijn exvriendin (met wie ik niet goed overweg kan),
-hij is erg negatief geworden en alles draait om hem want hij heeft de tumor
-band mij en zijn kleinzoon van 1 jaar uit (maar accepteert nog wel dat ik kom, wel na een fikse ruzie moet ik zeggen, want dat accepteerde ik gewoon niet)
-wilt liever niemand van zijn vrienden zien en eigenlijk alleen zijn vriendin is het belangrijkste. Zij was ook degene die eigenlijk alleen maar meemocht met de bestralingen. (terwijl hij en ik, voordat hij ziek was, echt super goede band hadden, ik en mijn kind waren alles voor hem)
-Zijn vriendin is ongeveer 3x per week bij hem, en ik ook ongeveer. Maar hij slaapt wel alleen. Maar wilt absoluut geen thuiszorg.


We hebben wederom ruzie gekregen om het feit dat ik steeds tegen hem inga. Hij benoemd bijv. dat hij wel eet, en ik zeg van niet. (en wat ik zeg klopt wel echt, hij at gewoon niet, nu gelukkig weer wel, verhoging medicatie dexamethason) En dan mag ik niet zeggen dat het niet zo is. Ophouden! zegt hij dan. Geen discussie! Dat kan ik niet aan! Sinds afgelopen week is het erg uit de hand gelopen. Hij werd zo boos dat hij vroeg of ik weg wilde gaan. Ik heb dat geweigerd. Dit vond hij vreselijk. En nu kan hij niet meer normaal tegen me doen. Doet nors, is boos en kapt het liefst alles af tijdens een telefoontje of gesprek. En dit is zoooo moeilijk en doet zoveel pijn! Ik weet dat de agressie wel voor een gedeelte met de tumor te maken heeft, maar toch.

Ik vraag me eigenlijk gewoon af of iemand dit herkend en eventueel ideeen of iets dergelijks hoe hiermee om te gaan. Ik vind het zo moeilijk.

Dat het heel moeilijk is voor je, dat begrijp ik terdege.
Toch wil ik je het volgende voorleggen:
Jij wilt graag gelijk hebben, als je het gelijk aan jouw kant hebt. Wat levert jou dit op?
Heel veel ruzie en een nare sfeer.
Is het misschien mogelijk dat je zegt dat jij er anders tegenaan kijkt en dat je vader recht heeft op een andere mening?
Jouw vader heeft het recht om het op zijn manier te willen doen.
Om te zeggen hoe hij er tegenaan kijkt.
Dat jij hier een andere mening over hebt, dat mag. Alleen ruzie maken om gelijk te hebben lijkt mij zinloos.
Als je vader geen thuiszorg wil, prima. Vertel hem wat hij dan misloopt en dat het zijn keuze is om het zo te doen.
Als hij geen hulp wil voor bepaalde taken, dan blijven die taken maar liggen.
Wordt het echt te gek, dan kun je de huisarts inschakelen.
Het zal voor jou heel moeilijk te verteren zijn, dat je vader het recht hebt om er een enorme puinzooi van te maken.
Wel zijn puinzooi en niet die van jou.
Als hij heel onredelijk is, dan kun je zeggen dat je gaat en terug komt als hij redelijker is, dus niet in discussie gaan.
Blijft wel de vraag in hoeverre zijn handelen veroorzaakt wordt door de hersentumor.
Dit kan er toe leiden dat iemand zich heel anders gaat gedragen.
En daar zit een deel van jouw probleem.
Laat een probleem niet uit de hand lopen, je schiet er niets mee op.
Ik vraag je niet om toe te geven, ik vraag je om ruimte aan je vader te geven, zodat hij een andere mening op na mag houden.
Ookal heeft hij met die andere mening geen gelijk.
Hopelijk heb je hier iets aan.
Sterkte.

hey liddy! Bedankt voor je reactie. Het klopt wat je zegt, het is mijn vader zijn leven en hoe hij zijn laatste tijd wilt indelen is voor een groot gedeelte aan hem. Maar sommige dingen zijn toch belangrijk en als hij dat niet meer doet moet het toch voor hem gedaan worden. Het is daarom in mijn ogen niet zozeer dat ik mijn gelijk moet hebben, ik wil hem eigenlijk meer inzicht geven in hoe hij het doet. Hij at soms niet, waste zichzelf niet, kwam zn bed niet uit. En tuurlijk mag hij hier allemaal voor kiezen, maar zijn gebrek aan inzicht wat hij wel en niet doet komt door zijn tumor. Dat is wel al gezegd door de dokter. En ook doordat hij zo ontzettend depressief is/was had hij hier gewoon geen zin meer in.
Maar ook de dokter zei dat hij het wel moest doen. En als hij het niet meer kon, dat hij daar wel begeleiding in moest krijgen (thuiszorg) Je kan niet weken ongewassen en slecht etend op bed blijven liggen. Als de dokter het zegt accepteert hij het bijvoorbeeld wel, maar bij mij dus niet altijd. En dat maakt het zo moeilijk, want de dokter is er niet steeds bij. En ik zit ook echt niet te wachten om met hem ruzie te maken.
Het is ook wel lastig, omdat die tumor er natuurlijk ook voor zorgt dat hij anders is, anders gedraagd, anders doet. Hierdoor zegt hij vaak zijn kant, wat hij vind. Maar wat ik dan vind (of een ander maakt eigenlijk niet uit) dat is totaal niet van toepassing en dan kapt hij het af. En dat vind ik ook erg moeilijk.
Maar toch bedankt voor je tips en advies, bijvoorbeeld die ruimte geven etc, dat ga ik toch proberen meer te doen. Misschien gewoon wat vaker minder mijn idee opperen en het dan maar even laten. Het bijvoorbeeld alleen bij hele belangrijke zaken dit doen.