Diagnose Kanker lotgenotenforum

Ik ben het spoor even helemaal kwijt en ben door wat te zoeken op dit forum terecht gekomen.

Ik kan niet eens aangeven waarom ik hier ben, wat ik hier zoek of hoop te vinden. Ik geloof dat ik op dit moment gewoon mijn verhaal van me af moet typen, in de hoop de storm in mijn hoofd te kalmeren..

Gisteren was het precies 3 maanden geleden dat we te horen kregen dat mijn moeder kanker heeft. Eierstokkanker met een uitzaaiing op de milt. De tumor was 15 cm groot en het feit dat er een uitzaaiing was gaf aan dat de tumor al enige tijd actief was.

Hoe is het mogelijk dat zoiets vernietigends zo lang ongemerkt kan groeien in iemands lichaam? In mijn moeders lichaam nog wel! Mijn allerliefste moeder, van wie ik zo verschrikkelijk veel houdt. De enige persoon waarvan ik altijd zo bang ben geweest om haar te verliezen!
En nu gaat dat misschien wel gebeuren, onze toekomst is zo onzeker geworden..

Een grote operatie en zes chemokuren moeten het leven van mijn moeder gaan redden. De operatie is alweer eventjes achter de rug en ook de eerste drie chemo's zijn gegeven. Rest ons nu nog drie chemokuren die mijn moeder in leven moeten gaan houden.

De prognose van eierstokkanker is helaas niet zo goed. De kans dat mijn moeder recidief tumoren zal krijgen ligt rond de 70-75 procent. Mocht dat gebeuren dan zullen we afscheid van haar moeten nemen.

Hoe kun je zoiets bevatten? Hoe kun je zoiets accepteren? Verwerken? Een plaatsje geven? Ik weet het niet.

Het is op het moment zo'n puinhoop in mijn hoofd. Aan de ene kant voel ik me zo rot, aan de andere kant leef ik verder. Doe ik het goed? Ben ik er genoeg voor mijn ouders? Loop ik mezelf voorbij of niet?

En dan nu die decembermaand, die dit jaar zo anders is als voorgaande jaren. Zoveel meer verdriet en onzekerheid. Het besef dat geluk zo breekbaar is. Aan de andere kant willen genieten omdat het de laatste keer kan zijn..

Nou ik geloof dat er eindelijk weer een beetje rust in mn hoofd terugkomt. Misschien helpt het toch om dingen zo nu en dan op te schrijven.

Beste Lady,

Welkom hier.
Je bent niet de eerste die ervaart dat het schrijven hier op het forum helpt.
Eierstokkanker is dé vorm die je niet merkt.
Bij mij is een tumor van 9 cm weggehaald die bij de linkereierstok zat.
Als door het gewicht de eileider niet geknakt was, had ik het nooit geweten en was ik er nu niet meer geweest.
Dus ergens mag je heel blij zijn, dat ze het al ontdekt hebben.
Ja, kanker is verradelijk en niet te bevatten.
De enige manier om ermee om te gaan is, volgens mij, leef bij de dag.
Probeer toch van vandaag te genieten.
Je weet niet wat morgen komt, en als het dan morgen is, loopt het toch anders dan je verwacht had.
Heel veel sterkte met de komende feestdagen.

Liddy

Bedankt voor je reactie. Het op papier zetten van dit alles heeft een beetje ruimte in mijn hoofd gegeven.

Ik zal een manier moeten vinden om er mee om te gaan en een goed evenwicht te vinden in het proberen te genieten van het leven en het toegeven aan je pijn, angst en verdriet.

Het doet in elk geval goed om hier lotgenoten te treffen..