Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hey allemaal, ik ben 14 jaar en
ik ben 6 maanden geleden mijn dierbare moeder verloren.
Ze heeft jarenlang gevochten:
In 1995(toen ik 3 jaar was) kreeg ze borstkanker, daarna was ze vijf jaar goed, maar in het vijfde jaar was het terug(ik zat toen in het zesde leerjaar), het was een hele kleine uitzaaiing op haar bot. Maar met bestraling was het weg. Een jaar later kreeg ze weer borstkanker!!!!
Dan hebben ze haar borst afgezet en echt niet te doen veel chemo's gegeven en dan moest ze ook nog eens baxters hebben voor haar botten.
Daarna was het weg, ik besefte echt niet dat mijn mama daaraan kon doodgaan,maar ja. En weer een jaar later, op eind december 2005 of begin januari: uitgezaaid in de botten en de lever. Het ging dan echt net zo goed met haar, maar ze sloeg zich er toch wel door.
Ze heefd dan pillen moeten pakken en dan bleef de tumormarker stabiel.

Maar het noodlot sloeg weer toe en de tumoren groeiden en verspreidden zich. Ze heeft het laatste jaar zoveel afgezien! Maar ze bleef echt vechten. 14 maart had ik een gesprongen appendix die mij bijna fataal werd en sinsdien ging het echt slecht met haar.
Wat bleek: er waren ook een tumoren in haar hersenen.
Ik kon de 3 laatste weken dat mijn moeder thuis was niet eens meemaken omdat ik nog herstelde van mijn appendicitis.

Ik heb nog 1 wandeling met haar gedaan in een rolstoel en toen moest ze het ziekenhuis in, waar ze nooit meer uit zou komen.

IK vind het echt verschrikkelijk en ik ben ook nog maar 14 jaar.
Ik verdring mijn gevoelens, en ik heb haar dood nog niet eens verwerkt, ik kan zelfs niet aan haar denken. Ik kan mijn gevoelens niet plaatsen. Nu heb ik alleen nog mijn vader en mijn broer. Ik hoop dat ik het ooit kan beginnen verwerken.

Weten jullie hoe??

Katharina

Beste Katharina,

Van harte gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Om haar op jouw leeftijd te moeten afgeven is verschrikkelijk.
Het is een heel normale reactie om alles te verdringen.
Dit zul je best nog een tijdje kunnen volhouden.
Je terechte vraag is of dit wel goed is.
Ik zou je aanraden om naar de huisarts te gaan en met hem/haar over je gevoelens te praten.
Samen met je huisarts kun je bepraten hoe je nu verder moet gaan.
Zoiets kun je niet in je eentje verwerken, hier heb je hulp bij nodig.
De moeilijkste stap heb je al gezet door hier erover te schrijven.
Weet dat je hier welkom bent.
Veel sterkte,

Liddy

Bedankt voor je reactie,
Ik heb nu examens op school en ik ben superbang om slechte punten te halen, want mijn concentratievermogen is er niet op vooruit gegaan.
En ik heb altijd ruzie met mijn vader, het is echt niet meer leuk. we maken ruzie over vanalles en nog wat, en niemand steunt me. Mijn broer trekt altijd partij voor hem.
Ik heb het echt moeilijk met de dood van mijn moeder op sommige ogenblikken. Mar mijn vader denkt daar volgens mi geen moment aan. Soms vind ik hem zo egoïstish.
Is dit normaal? Zo hou ik echt niet meer uit, ik kan met niemand meer praten en ik krop het allemaal op.
Ik durf niet naar de dokter te gaan, want eigenlijk ken ik hem niet zo goed.
Katharina

Beste Katharina,

Goed dat je beseft dat je hulp nodig hebt.
Julie weten alle drie niet hoe het nu verder moet gaan.
Grote kans dat je vader helemaal niet met jou ruzie wil maken, doordat hij echter hij
echter niet weet hoe om te gaan met zijn en jouw verdriet loopt alles uit de hand.
Daarom is het nu tijd voor de volgende stap.
Wel even doorzetten, denk terug aan het goede gevoel dat je kreeg toen je hier je bericht gepost had en antwoord kreeg.
Wat ik je wil aanraden is, print wat we geschreven hebben 2x uit.
Geef een kopie aan je klasseleraar of mentor, ik weet niet hoe dat tegenwoordig heet.
Dan weten ze op school ook wat er speelt en weten ze meteen dat je vrij wilt hebben om
naar de huisarts te gaan, al weet je nog niet precies wanneer..
Stuur een kopie aan je huisarts of geef die af aan zijn assistente, zet daar wel je e-mailadres op.
Dan kan de dokter jou uitnodigen voor een gesprek en weet hij vantevoren waar het overgaat.
Het is juist goed als hij weet dat je niet goed durft.
Je zult zien dat hij heel begripvol zal zijn.
Hij kan jouw problemen niet in een keer oplossen, maar hij kan wel naar je luisteren en
samen met jou bekijken hoe nu het beste verder te gaan.
Geloof me er zijn mensen die jou willen helpen, daarvoor moet je ze wel vragen: help me.
Ik wens je veel moed toe.

Liddy