Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerMijn schoonzus (34 jaar) heeft al een tijdje last van haar gezondheid. Het zijn allemaal vage klachten, heel veel last van haar buik, pijn in haar heup, en ook vreselijke pijn in haar been. Al sinds oktober loopt ze hier mee, maar er is nooit serieus onderzoek geweest. Tot ze vorige week vrijdag onder de scan is geweest. Vandaag moest ze direct op gesprek komen, en er werd gezegd dat ze kanker heeft. Waar het precies begonnen is, dat weten we nog niet. Ze heeft in elk geval uitzaaiingen in haar botten, in haar been dus, en ook haar heupen. Het was een vreselijke schok voor ons allemaal. We zijn direct allemaal naar haar toe gegaan en vreselijk zitten huilen met z'n allen. Er is zoveel onduidelijkheid, waar zit het allemaal, hoe ver is het al, en wat is er aan te doen? Woensdag gaat ze weer naar het ziekenhuis, en dan zullen we wel meer weten. Sinds ik net thuis kwam, ben ik direct op zoek gegaan naar allemaal informatie. Maar het is nog zo onduidelijk allemaal, dus waar moet je beginnen met zoeken? Heel deprimerend allemaal. Mijn schoonzusje, ik zal haar Annie noemen, is er zelf zo raar onder, ze beseft het volgens mij helemaal nog niet. Ze praat zo vreemd 'ooo, ik ben straks ook kaal', en allemaal van die dingen. Ze blijft maar lachen, ook als iedereen zit te huilen, maakt ze grapjes enzo. Ze heeft net een kindje gekregen, die nu bijna 1,5 jaar is, en haar man ziet het ook helemaal niet zo zitten. Pas geleden is er een kennis van hun aan kanker overleden, die ook zo'n jong kindje en haar man achterliet. Dus ja, dat blijft maar door je hoofd spoken.
Ik heb me hier vanavond aangemeld, omdat ik zo veel mogelijk wil weten, wat ons te wachten staat, wat ik voor haar kan doen, en noem maar op. En al krijg ik hier geen antwoord op, ik ben al blij dat ik mijn verhaal kwijt kon.
Mijn schoonzus heeft kanker.
Beste Kylindra,
Welkom hier.
Ja, het is erg schrikken als je te horen krijgt dat er kanker in het spel is.
Zeker als men nog niet kan vertellen welke vorm.
Gaan zoeken op internet heeft, volgens mij, nu nog geen zin.
Zoals je zelf al zegt, je weet niet waarop je moet zoeken.
Ik hoop voor jullie dat jullie snel antwoord krijgen, zodat je meer weet.
veel sterkte,
Liddy
Welkom hier.
Ja, het is erg schrikken als je te horen krijgt dat er kanker in het spel is.
Zeker als men nog niet kan vertellen welke vorm.
Gaan zoeken op internet heeft, volgens mij, nu nog geen zin.
Zoals je zelf al zegt, je weet niet waarop je moet zoeken.
Ik hoop voor jullie dat jullie snel antwoord krijgen, zodat je meer weet.
veel sterkte,
Liddy
-
stoffeltje
- Lid
- Berichten: 1370
- Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
- Locatie: bennebroek
hallo kylindra,
zelf kan ik hier wel op antwoorden maar iedereen reageerd anders na zo een uitslag.
bij mijn broer was het anders,eerst eerst ook een lange voorgeschiedenis.
moe en niet een snelle verbetering van verkoudheid etc.
maar hij heeft ook een ander kankertype.
toen ook huisarts en onderzoeken en de uitslag.
hij had lever en alvleesklier.
hij hield zich groot <te groot>.
toen het bij hem door drong reageerde hij voor zijn kinderen en anderen heel <optimistisch>.
hij heeft een kei van een vrouw achter hem staan.
luisteren en er zijn is erg belangrijk wat de reacties ook zijn.
wees er voor haar,laat ze het op haar eigen tempo verwerken.
en blijven jullie praten <de fam.>over de uitslag en de angst hierover.
verder kan ik weinig zeggen ,bij ieder is het anders ,maar hou haar wat in de gaten eens dringt het tot haar door.
sterkte stoffeltje,
zelf kan ik hier wel op antwoorden maar iedereen reageerd anders na zo een uitslag.
bij mijn broer was het anders,eerst eerst ook een lange voorgeschiedenis.
moe en niet een snelle verbetering van verkoudheid etc.
maar hij heeft ook een ander kankertype.
toen ook huisarts en onderzoeken en de uitslag.
hij had lever en alvleesklier.
hij hield zich groot <te groot>.
toen het bij hem door drong reageerde hij voor zijn kinderen en anderen heel <optimistisch>.
hij heeft een kei van een vrouw achter hem staan.
luisteren en er zijn is erg belangrijk wat de reacties ook zijn.
wees er voor haar,laat ze het op haar eigen tempo verwerken.
en blijven jullie praten <de fam.>over de uitslag en de angst hierover.
verder kan ik weinig zeggen ,bij ieder is het anders ,maar hou haar wat in de gaten eens dringt het tot haar door.
sterkte stoffeltje,
Hopelijk komen ze er snel achter waar het begonnen is en kan er in ieder geval iets van een behandelingsplan worden opgesteld. De vooruizichten zijn niet zo mooi als het uitzaaiingen betreft helaas.
Op zich heel logisch dat je schoonzusje de kluts kwijt is. Haar huisarts kan daar in ieder geval wat in betekenen qua met haar spreken en ook eventueel iets kortdurend kalmerends
Ik vind het heel erg zo jong nog en dan een klein kindje om voor te zorgen. Voor jou ook naar om te zien dat je schoonzus niet echt goed beseft wat er aan de hand is en alleen maar aan kaal worden denkt. Je schoonzus heeft ook even tijd nodig denk ik, het is haar maar net meegedeeld en sommige mensen zijn dan danig van de kaart. Dat zal wel veranderen de komende dagen. Huilen kan goed zijn en het is ook een schok, maar ook niet te lang, tenminste zo denk ik erover, misschien wordt dat je schoonzus ook wel te veel. Beter kijken wat überhaupt nog mogelijk is en of de kanker nog een flinke tijd geremd kan worden i.p.v. helemaal gelijk bij de pakken neerzitten.
Als zij zo positief mogelijk wil zijn, zou ik zelf wel proberen daarin mee te gaan en de tranen voor thuis bewaren, of als zij wel over het verdriet wil praten. Is moeilijk nu, nu het allemaal zo vers is. Ik hoop dat er gauw duidelijkheid is voor jullie, heel veel sterkte ermee.
Anne
Op zich heel logisch dat je schoonzusje de kluts kwijt is. Haar huisarts kan daar in ieder geval wat in betekenen qua met haar spreken en ook eventueel iets kortdurend kalmerends
Ik vind het heel erg zo jong nog en dan een klein kindje om voor te zorgen. Voor jou ook naar om te zien dat je schoonzus niet echt goed beseft wat er aan de hand is en alleen maar aan kaal worden denkt. Je schoonzus heeft ook even tijd nodig denk ik, het is haar maar net meegedeeld en sommige mensen zijn dan danig van de kaart. Dat zal wel veranderen de komende dagen. Huilen kan goed zijn en het is ook een schok, maar ook niet te lang, tenminste zo denk ik erover, misschien wordt dat je schoonzus ook wel te veel. Beter kijken wat überhaupt nog mogelijk is en of de kanker nog een flinke tijd geremd kan worden i.p.v. helemaal gelijk bij de pakken neerzitten.
Als zij zo positief mogelijk wil zijn, zou ik zelf wel proberen daarin mee te gaan en de tranen voor thuis bewaren, of als zij wel over het verdriet wil praten. Is moeilijk nu, nu het allemaal zo vers is. Ik hoop dat er gauw duidelijkheid is voor jullie, heel veel sterkte ermee.
Anne
Bedankt voor jullie reacties. Prettig om jullie ervaringen te lezen, juist omdat ik er (gelukkig) nog onbekend mee was.
Vandaag is het een beetje tot haar door gaan dringen, ze was af en toe heel verdrietig, maar ze houdt zich ook veel te sterk. Ze wil niet dat haar ouders (daar blijft ze nu met haar man en kindje, en die wonen vlak naast ons) haar zien huilen, maar ja, dat houdt ze niet vol. Ik ben vandaag veel bij haar geweest, en ik heb me gelukkig sterk kunnen houden. Maar ja, als je dan thuis komt, zak je helemaal in elkaar.
We denken het eigenlijk allemaal, is hier nog wat aan te doen, maar we durven het niet te zeggen. Morgen gaat ze naar het ziekenhuis voor een gesprek, we zijn allemaal erg bang dat ze dan gaan zeggen dat ze er dus niks meer aan kunnen doen. Maar we moeten positief blijven, anders houd niemand het vol.
We zullen het morgen allemaal wel horen.
Vandaag is het een beetje tot haar door gaan dringen, ze was af en toe heel verdrietig, maar ze houdt zich ook veel te sterk. Ze wil niet dat haar ouders (daar blijft ze nu met haar man en kindje, en die wonen vlak naast ons) haar zien huilen, maar ja, dat houdt ze niet vol. Ik ben vandaag veel bij haar geweest, en ik heb me gelukkig sterk kunnen houden. Maar ja, als je dan thuis komt, zak je helemaal in elkaar.
We denken het eigenlijk allemaal, is hier nog wat aan te doen, maar we durven het niet te zeggen. Morgen gaat ze naar het ziekenhuis voor een gesprek, we zijn allemaal erg bang dat ze dan gaan zeggen dat ze er dus niks meer aan kunnen doen. Maar we moeten positief blijven, anders houd niemand het vol.
We zullen het morgen allemaal wel horen.
Kylindra schreef: Maar we moeten positief blijven, anders houd niemand het vol.
We zullen het morgen allemaal wel horen.
Heel veel sterkte voor morgen. Heel vaak is er nog wel het een en ander te doen, afhankelijk van wat voor soort kanker het is. Borstkanker reageert bijvoorbeeld vaak goed op chemo. Genezen bij uitzaaiingen in de botten is eigenlijk niet mogelijk, maar er kan vaak een boel gedaan worden om de boel tot staan te brengen en terug te dringen waardoor er meer tijd is voor je zus. Ik hoop dat er een goed plan is en dat je zus nog een hele tijd bij jullie en vooral ook haar kindje kan zijn.
Anne
Bedankt Anne.
Vandaag was dan de 'grote' dag. Tenminste dat dachten we allemaal. Iedereen was weer thuis, en we zaten in spanning te wachten tot mijn schoonzus en haar man weer thuis zouden komen met het nieuws. Toen ze uiteindelijk kwamen, was er weinig nieuws onder de zon. De oncoloog (weet niet of ik het goed schrijf) sprak niet van uitzaaiingen en nam het woord kanker ook niet in zijn mond. Hij had het over vlekken in haar rugwerfel en heup die er absoluut niet hoorden te zitten. Maar ja, dan hoor je ergens anders weer verhalen over iemand die ook vlekjes had maar dat bleek uiteindelijk botontkalking te zijn. Weet je, zulke dingen, dat geeft je dan stieken toch weer wat hoop. Je weet wel dat het niet goed zit, maar toch ben je even blij met deze hoopvolle middag. Morgen moet ze weer terugkomen voor onderzoek, er wordt dan een botscan gemaakt. Ook heel spannend, we weten niet of we dan meteen de uitslag krijgen of dat dat ook weer dagen duurt. We zien het allemaal wel weer..
Vandaag was dan de 'grote' dag. Tenminste dat dachten we allemaal. Iedereen was weer thuis, en we zaten in spanning te wachten tot mijn schoonzus en haar man weer thuis zouden komen met het nieuws. Toen ze uiteindelijk kwamen, was er weinig nieuws onder de zon. De oncoloog (weet niet of ik het goed schrijf) sprak niet van uitzaaiingen en nam het woord kanker ook niet in zijn mond. Hij had het over vlekken in haar rugwerfel en heup die er absoluut niet hoorden te zitten. Maar ja, dan hoor je ergens anders weer verhalen over iemand die ook vlekjes had maar dat bleek uiteindelijk botontkalking te zijn. Weet je, zulke dingen, dat geeft je dan stieken toch weer wat hoop. Je weet wel dat het niet goed zit, maar toch ben je even blij met deze hoopvolle middag. Morgen moet ze weer terugkomen voor onderzoek, er wordt dan een botscan gemaakt. Ook heel spannend, we weten niet of we dan meteen de uitslag krijgen of dat dat ook weer dagen duurt. We zien het allemaal wel weer..
-
stoffeltje
- Lid
- Berichten: 1370
- Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
- Locatie: bennebroek
Hai Kylindra
Wat verwarrend dat de oncoloog nu niet het woord 'kanker' gebruikt. Een oncoloog is trouwens een specialist in kanker dus het lijkt me wel raar zo. Ik hoop dat de botscan wat uitwijst of anders eventueel een PET-scan.
En vraagje: waarom is "sterk houden" zo belangrijk? Uiteraard moet je niet bij de pakken gaan neerzitten en helemaal depressief worden, op die manier is sterk blijven (en positief blijven) heel erg belangrijk.
Maar ik proef ook uit je verhaal dat er geen tranen mogen zijn, dat verdriet taboe is. Dat is een slecht idee hoor, want wegstoppen kun je het toch niet, je krijgt de rekening onherroepelijk gepresenteerd.
Dus laat ook het verdriet de ruimte, maar probeer er niet in weg te zakken. Jullie wereld stort in op het moment, maar het leven is nog niet voorbij, echt niet.
Heel veel sterkte gewenst!
Renée
Wat verwarrend dat de oncoloog nu niet het woord 'kanker' gebruikt. Een oncoloog is trouwens een specialist in kanker dus het lijkt me wel raar zo. Ik hoop dat de botscan wat uitwijst of anders eventueel een PET-scan.
En vraagje: waarom is "sterk houden" zo belangrijk? Uiteraard moet je niet bij de pakken gaan neerzitten en helemaal depressief worden, op die manier is sterk blijven (en positief blijven) heel erg belangrijk.
Maar ik proef ook uit je verhaal dat er geen tranen mogen zijn, dat verdriet taboe is. Dat is een slecht idee hoor, want wegstoppen kun je het toch niet, je krijgt de rekening onherroepelijk gepresenteerd.
Dus laat ook het verdriet de ruimte, maar probeer er niet in weg te zakken. Jullie wereld stort in op het moment, maar het leven is nog niet voorbij, echt niet.
Heel veel sterkte gewenst!
Renée
Kylindra schreef: De oncoloog (weet niet of ik het goed schrijf) sprak niet van uitzaaiingen en nam het woord kanker ook niet in zijn mond. Hij had het over vlekken in haar rugwerfel en heup die er absoluut niet hoorden te zitten. Maar ja, dan hoor je ergens anders weer verhalen over iemand die ook vlekjes had maar dat bleek uiteindelijk botontkalking te zijn. Weet je, zulke dingen, dat geeft je dan stieken toch weer wat hoop. Je weet wel dat het niet goed zit, maar toch ben je even blij met deze hoopvolle middag. Morgen moet ze weer terugkomen voor onderzoek, er wordt dan een botscan gemaakt. Ook heel spannend, we weten niet of we dan meteen de uitslag krijgen of dat dat ook weer dagen duurt. We zien het allemaal wel weer..
Hopelijk dan snel uitslag. In principe kan dat de dag erna, maar vaak krijg je de uitslag pas later vanwege de planning. Voor nu kan je ook maar het beste gewoon doorleven en niet teveel piekeren, maar valse geruststelling, ik weet niet of dat wat brengt, het is in ieder geval niet mijn manier, maar ik weet dat mensen daarin erg verschillen.
Je zus is niet voor niets bij een oncoloog en er is wel ernstige verdenking op kanker, anders zat ze daar niet. Toch kan het zijn dat die botscan een ander beeld laat zien, je weet maar nooit.
Veel sterkte de komende dagen en ik ben zelf ook altijd wel zo geweest dat ik zolang er geen duidelijkheid is, ik het probeer van me af te zetten en de wachttijd zo prettig mogelijk door te komen met veel afleiding zoeken.
Hopelijk lukt dat bij jullie ook, het is er wel het weer voor. Ik hoop dat de uitslag jullie niet tegenvalt. Laat je het nog weten hier?
Anne
Bedankt allemaal voor het meeleven.
@Renee, op je vraag waarom "sterk houden" zo belangrijk is, kan ik eigenlijk niet echt een duidelijk antwoord geven. Ik heb het idee, dat ik iedereen heel erg moet steunen, en hun wat positief laten denken. En mijn eigen tranen passen niet in de plaatje, vind ik
Huilen doe ik wel als ik alleen ben.
Gister is ze dan door de scan geweest. Zij en haar man hadden dus begrepen dat het een botscan zou zijn, maar dat hebben ze verkeerd begrepen. Ik had al voorgesteld om mee te gaan naar het gesprek. Dan zou ik wel ergens achter gaan zitten om de dingen op te schrijven die er gezegd zouden worden zodat we wel alles duidelijk hebben. Ze gingen er het liefst met z'n tweetjes heen, maar dan krijg je dus wel verwarring zoals nu. Er komt dan zoveel op je af, dat kán je niet allemaal goed onthouden. Misschien kan ik de volgende keer wel mee.
Maar goed, wat er gister nou wel gedaan werd, is een buikscan. Ze moest voor de tijd een spulletje drinken, wat vermengd moest worden met water.
Nu is het toch weer afwachten, afwachten, afwachten. De arts heeft nog niks gezegd over de buikscan. Eigenlijk hoop ik dat ze daar de haart vinden, of nou ja, hopelijk. Je weet het niet, want waar zit het dan al allemaal? Het is allemaal erg tegenstrijdig van je gevoel zegt. Haar man denkt dat ze vandaag al bellen als ze wat gevonden hebben, maar ik denk eigenlijk, net als jou Anne, dat het allemaal nog wel even duurt voordat ze wat zeggen.
@Renee, op je vraag waarom "sterk houden" zo belangrijk is, kan ik eigenlijk niet echt een duidelijk antwoord geven. Ik heb het idee, dat ik iedereen heel erg moet steunen, en hun wat positief laten denken. En mijn eigen tranen passen niet in de plaatje, vind ik
Huilen doe ik wel als ik alleen ben.
Gister is ze dan door de scan geweest. Zij en haar man hadden dus begrepen dat het een botscan zou zijn, maar dat hebben ze verkeerd begrepen. Ik had al voorgesteld om mee te gaan naar het gesprek. Dan zou ik wel ergens achter gaan zitten om de dingen op te schrijven die er gezegd zouden worden zodat we wel alles duidelijk hebben. Ze gingen er het liefst met z'n tweetjes heen, maar dan krijg je dus wel verwarring zoals nu. Er komt dan zoveel op je af, dat kán je niet allemaal goed onthouden. Misschien kan ik de volgende keer wel mee.
Maar goed, wat er gister nou wel gedaan werd, is een buikscan. Ze moest voor de tijd een spulletje drinken, wat vermengd moest worden met water.
Nu is het toch weer afwachten, afwachten, afwachten. De arts heeft nog niks gezegd over de buikscan. Eigenlijk hoop ik dat ze daar de haart vinden, of nou ja, hopelijk. Je weet het niet, want waar zit het dan al allemaal? Het is allemaal erg tegenstrijdig van je gevoel zegt. Haar man denkt dat ze vandaag al bellen als ze wat gevonden hebben, maar ik denk eigenlijk, net als jou Anne, dat het allemaal nog wel even duurt voordat ze wat zeggen.
Nee, Anne, er staat nog geen afspraak voor de uitslag.
Gisteren hebben we te horen gekregen dat ze borstkanker heeft. Ze heeft daar nooit last van gehad, en er was ook helemaal niks te voelen.. het is toch erg De arts zei dat de kans groot was dat ze de borst niet eens meer weggingen halen, en dat het heel ernstig is allemaal. Maandag krijgt ze de botscan, dan zullen we maandag of dinsdag wel horen hoe ver het allemaal gevorderd is. Ik ben heel bang, en het begint nu ook echt tot mijn schoonzus door te dringen, zei s vreselijk verdrietig en bang. Ik wou toch dat ik iets kon doen
Gisteren hebben we te horen gekregen dat ze borstkanker heeft. Ze heeft daar nooit last van gehad, en er was ook helemaal niks te voelen.. het is toch erg
De arts zei dat de kans groot was dat ze de borst niet eens meer weggingen halen, en dat het heel ernstig is allemaal. Maandag krijgt ze de botscan, dan zullen we maandag of dinsdag wel horen hoe ver het allemaal gevorderd is. Ik ben heel bang, en het begint nu ook echt tot mijn schoonzus door te dringen, zei s vreselijk verdrietig en bang. Ik wou toch dat ik iets kon doen Kylindra schreef:Nee, Anne, er staat nog geen afspraak voor de uitslag.
Gisteren hebben we te horen gekregen dat ze borstkanker heeft. Ze heeft daar nooit last van gehad, en er was ook helemaal niks te voelen.. het is toch erg
Geen mooi nieuws, maar borstkanker is gelukkig nog wel vaak te remmen, ook al is het uitgezaaid, sommigen kunnen er zelf jaren mee nog leven. Ik hoop dat dat bij je zus ook mogelijk is en dat er snel een behandelplan komt.
Er is ook een forum voor jonge vrouwen met borstkanker, misschien is dat wat voor je zus?
www.de-amazones.nl
Heel veel sterkte ermee.
Anne
Terug naar “Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 35 gasten