Hoe overleef ik mijn psychisch en lichamelijk zieke moeder

[Mirjam73]

Goed, hoe schrijf ik dit zonder over te komen als een egoïstische dochter. Mijn moeder is immers ziek, ik niet. Mijn moeder is depressief, al 21 jaar, met 3 suicidepogingen, waarvan 2 vorig jaar, en nu heeft ze ook borstkanker. Ze staat aan de start van bestraling, chemo en hormoontherapie. En noemt zichzelf een psychisch wrakje, die dit vast nooit aankan. Maar ik hoef me verder geen zorgen te maken hoor. Nee joh mam, tuurlijk niet. Maar mijn hemel mensen! Ik voel me zo alleen. Hoe doe ik dit. Hoe blijf ik functioneren met zoveel verdriet, angst en woede. Ik lees op dit forum dat ik niet moet blijven hangen in de waarom-vraag, en dat ik vooral leuke dingen moet blijven doen. Maar ... waarom gebeurt dit. Waarom is ons geen probleemloze periode gegund. Mag ik mijn plan door laten gaan om binnenkort 3/4 weken naar Cuba te gaan, iets wat ik al sinds jaar en dag wil? Mag ik mijn moeder nu alleen laten, in dit proces? Hoe doe ik dit. Mijn zus is net moeder geworden, die wil ik nu niet belasten. Mijn vader (gescheiden) is lekker met zijn eigen leven bezig. Ik heb geen partner. Hoe zorg ik ervoor dat het verdriet me niet opvreet. Ja, ik heb vrienden. Ja, ik heb werk. Ja, ik heb hobby's. Maar tegen dit verdriet, dit gevoel van machteloosheid en angst lijkt niets bestand. Ik heb mijn moeder nodig, maar die is er al jaren niet meer voor me. Mijn moeder heeft mij nodig nu. Maar ik heb niets meer te geven lijkt het wel, ik ben op. Lieve lotgenoten, hoe doe ik dit.
Mirjam

[starfleet]

Ik heb mijn moeder nodig, maar die is er al jaren niet meer voor me. Mijn moeder heeft mij nodig nu. Maar ik heb niets meer te geven lijkt het wel, ik ben op. Lieve lotgenoten, hoe doe ik dit.
Mirjam

Ik heb daar geen oplossing voor, denk alleen dat jij niet de moeder bent en dat je ook niet verantwoordelijk bent voor het geestelijk welbevinden van je moeder. Je kan haar praktische hulp bieden door wat boodschapjes te doen, haar te helpen met thuiszorg regelen, maar dat is het wel zo ongeveer. Haar verdriet of depressie kan je niet wegnemen en dat hoort ook niet op jouw bord vind ik. Het lijkt me al zwaar genoeg voor je om een moeder te hebben die geen echte moeder voor je kan zijn door haar depressies.

En ook al is je zus nu net moeder geworden, ook zij kan wat betekenen in de zorg voor je moeder. De tijd van chemo en bestraling is erg zwaar, ook praktisch gezien. Ik zou het zelf beslist niet kunnen dan voor drie of vier weken weg te gaan, zeker als je moeder niet veel ander vangnet heeft, maar dat is iets wat uiteindelijk ook iedereen voor zich uit moet maken.

Anne

[liddy]

Beste Mirjam,

Wat Anne zegt: "Ik ... denk alleen dat jij niet de moeder bent en dat je ook niet verantwoordelijk bent
voor het geestelijk welbevinden van je moeder" zo denk ik er ook over.
Jouw vakantie komt niet zomaar uit de lucht vallen.
Je zou met je zus en je vader kunnen bepraten dat jij nu wat meer zorg op je neemt en dat zij dat over mogen nemen als jij weg bent.
Wellicht zijn er nog andere mensen die kunnen helpen als jij weg bent. Bijv. thuiszorg, familie, buren, ik noem maar iets.
Het is zo belangrijk om ook aan jezelf te denken.
Om energie op te doen voor wat er nog kan gaan komen.
Vandaar dat ik zou zeggen beslist gaan, plezier maken en vooral genieten.

Liddy