mijn vader heeft slokdarmkanker

[lb]

hallo,

eigenlijk ben ik helemaal niet zo voor forums maar op de een of andere manier wil ik graag mijn verhaal kwijt en zou ik graag willen weten hoe anderen omgaan of om zijn gegaan met een vader of moeder die kanker heeft.

Mijn vader heeft vorige wee te horen gekregen dat hij slokdarmkanker heeft. De mate waarin is nog niet precies bekend dat weten we over twee weken, maar de klachten duren al bijna een jaar dus ik ben bang voor het ergste. Ik heb inmiddels op internet al gelezen dat slokdarmkanker moeilijk te behandelen is en vaak zeer agressief is. Ik ben bang voor wat gaat komen. Tuurlijk ook om mijn vader te verliezen maar vooral hoe ik met hem moet omgaan. ik ontwijk het onderwerp en zie dat mijn broers dat niet doen. Ik kan gewoon niet met mijn vader over zijn ziekte praten . Ben bang voor zijn emoties en weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Heeft iemand hier ervaring mee ?

lb

[xxx]

Hallo LB

Blijkbaar wil je er toch graag over praten... Mijn man had kanker en was erg gesloten...Op het moment dat we het hoorden hadden we besloten dat we erover moesten praten! Anders wordt je gek (dat idee hadden we).
Vanaf dat moment zijn we dat ook gaan doen, met iedereen. Het heeft echt geholpen. Ook andere mensen vonden dat fijn want dan konden ze er gewoon over praten en dingen vragen. Het maakte het voor iedereen makkelijker. Voor onszelf en voor anderen.
Ik hoop dat je eruit komt...
Heel veel sterkte
xxx

[Gast]

Ja, erover praten doe ik nu wel ,maar somsl ijkt het net of je het niet over je eigen vader hebt. Morgen weten we als het goed is wat meer, vorige week is er een scan gemaakt om te kijken of er uitzaaiingen aanwezig zijn en daar horen we de uitslag morgen van. Eigenlijk is het dus D-day morgen.

Wel gek , de ene keer denk ik dat het allemaal wel goed komt en het andere moment juist niet. Afgelopen week ben ik er toch weer minder mee bezig geweest. Alsof het er niet meer is..........dat gevoel snap ik eigenlijk niet. Vorig weekend heb ik alleen maar gehuild en eigenlijk weet ik niet eens waarom en nu voel ik bijna niets. Meer nieuwsgierigheid naar wat er allemaal kan en gaat gebeuren dan angst of verdriet.

[Gast]

hallo lb,

Ik herken je verhaal. Vier weken geleden kreeg mijn moeder een bloeding op het toilet. Er bleek een gezwel te zitten in haar endeldarm. Inmiddels weten we sinds vorige week, dat het darmkanker is. Eergisteren heeft ze de CT-scan gehad en maandag horen we of er uitzaaiingen zijn. We weten in wel al dat ze bestraald moet gaan worden, geopereerd en ws ook chemotherapie. Ze krijgt een stoma.
Ook ik wissel van gevoel per dag. De ene dag heb ik veel behoefte om alle informatie op het gebied van (darm)kanker op te slurpen en met lotgenoten te praten. Andere dagen wil ik het ver weg stoppen.
Als je jouw ervaringen met mij wilt delen, dan mag je ook persoonlijk mailen.. Mijn mailadres is: S.Boer-Vilters@nidos.nl
Heel veel sterkte. Ik begrijp de pijn en verdriet die jij nu ook meemaakt.

Een hartelijke groet van san

[f.c.vandalen@hetnet.nl]

quote="lb"]hallo,

eigenlijk ben ik helemaal niet zo voor forums maar op de een of andere manier wil ik graag mijn verhaal kwijt en zou ik graag willen weten hoe anderen omgaan of om zijn gegaan met een vader of moeder die kanker heeft.

Mijn vader heeft vorige wee te horen gekregen dat hij slokdarmkanker heeft. De mate waarin is nog niet precies bekend dat weten we over twee weken, maar de klachten duren al bijna een jaar dus ik ben bang voor het ergste. Ik heb inmiddels op internet al gelezen dat slokdarmkanker moeilijk te behandelen is en vaak zeer agressief is. Ik ben bang voor wat gaat komen. Tuurlijk ook om mijn vader te verliezen maar vooral hoe ik met hem moet omgaan. ik ontwijk het onderwerp en zie dat mijn broers dat niet doen. Ik kan gewoon niet met mijn vader over zijn ziekte praten . Ben bang voor zijn emoties en weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Heeft iemand hier ervaring mee ?

lb[/quote][list=] :P :P [/list]

[annemie]

lieve lb,

ook ik herken je probleem. ik ben 15 en mijn vader heeft kanker. eigenlijk kan ik er met niemand over praten, de mensen uit mijn klas begrijpen dat niet en ze denken dat het zo over gaat. sindsdien ben ik meer gesloten en niet meer het blije meisje van vroeger. mijn vriendinnen merkten dit en reageerden erop. hierdoor werd ik erop gewezen, dat ik zo niet verder kan gaan. nu praat ik veel met mijn oudersz, over hoe het met mijn vader, maar ook hoe het mij gaat. ik vind dit erg fijn, kan mijn verhaal kwijt. ik ben weer in betere buien, kortom gaat beter met me. zet gewoon de eerste stap en begin erover, ik weet het: het lucht echt op!!! heel veel succes.
xxx annemie

[Gast]

Bij mijn vader is afgelopen week ook slokdarmkanker geconstateerd. Hij ligt momenteel in het ziekenhuis voor verder onderzoek mbt uitzaaiingen. Alles is heel erg snel gegaan, hij had een week of 3 last met het wegkrijgen van voedsel en nu ligt hij aan de sondevoeding omdat hij nog maar 20% ruimte over heeft in zijn slokdarm. Verder voelt hij zich absoluut niet ziek en heeft hij verder ook nergens last van. Dat is meteen ook het rare ervan want hij is nog gewoon in alle opzichten mijn vader en (nog) niet doodziek. Het wachten is nu op de scan en de uitslag of hij geopereerd kan worden. Ben nu veel informatie aan het zoeken op internet en hoop mensen te vinden die in eenzelfde situatie zitten.

Liefs,
Kyara

[::VeRa::]

Ik hoop dat je snel de kracht en rust kan vinden om wel over dit onderwerp te praten. Je moet misschien ook met je vader er over praten en misschien kan Hij je op een of andere manier gerust stellen....

Veel sterkte gewenst voor de komende tijd!

[linda]

Bij mijn vader is afgelopen week ook slokdarmkanker geconstateerd. Hij ligt momenteel in het ziekenhuis voor verder onderzoek mbt uitzaaiingen. Alles is heel erg snel gegaan, hij had een week of 3 last met het wegkrijgen van voedsel en nu ligt hij aan de sondevoeding omdat hij nog maar 20% ruimte over heeft in zijn slokdarm. Verder voelt hij zich absoluut niet ziek en heeft hij verder ook nergens last van. Dat is meteen ook het rare ervan want hij is nog gewoon in alle opzichten mijn vader en (nog) niet doodziek. Het wachten is nu op de scan en de uitslag of hij geopereerd kan worden. Ben nu veel informatie aan het zoeken op internet en hoop mensen te vinden die in eenzelfde situatie zitten.

Liefs,
Kyara

hallo lieve kyara
bij mijn man is 1 maand geleden ook slokdarmkanker vast gesteld wij wachten zo als u op meerdere resultaten van de verichte onder zoeken maar ellendig genoeg en beangstigend van ons onkunde van wat hoe en zomeer laat eens iets van u horen hoe het met u vader is verder ver lopen is en of ik u vragen mag waar u de informatie vond op het internet want tot op heden heb ik nog maar wijnig kunnen vinden in verband met slokdarmkanker help je mij even op weg want mijn wereld is wel in een gestort want 5 jaar geleden kreen mijn man een hart infart en was pas 39 jaar oud en is volledig envaliede verklaard kan al zoweinig inspaningen meer doe en nu 5 jaar later krijgen wij te horen slokdarmkanker wat er in ons omgaat kan ik zelfs niet onderwoorden brengen hoe veloopzo iets wachten op resultaten en wat nog verder komt???? ho wat een elende en waarom onmacht is het mogenlijk met u in cotact te komen geef reactie of zijn er andere mensen die mij helpen kunnen of informatie kan verschaffen help
groetjes linda

[Erika]

Bij mijn vader is afgelopen week ook slokdarmkanker geconstateerd. Hij ligt momenteel in het ziekenhuis voor verder onderzoek mbt uitzaaiingen. Alles is heel erg snel gegaan, hij had een week of 3 last met het wegkrijgen van voedsel en nu ligt hij aan de sondevoeding omdat hij nog maar 20% ruimte over heeft in zijn slokdarm. Verder voelt hij zich absoluut niet ziek en heeft hij verder ook nergens last van. Dat is meteen ook het rare ervan want hij is nog gewoon in alle opzichten mijn vader en (nog) niet doodziek. Het wachten is nu op de scan en de uitslag of hij geopereerd kan worden. Ben nu veel informatie aan het zoeken op internet en hoop mensen te vinden die in eenzelfde situatie zitten.

Liefs,
Kyara

hallo lieve kyara
bij mijn man is 1 maand geleden ook slokdarmkanker vast gesteld wij wachten zo als u op meerdere resultaten van de verichte onder zoeken maar ellendig genoeg en beangstigend van ons onkunde van wat hoe en zomeer laat eens iets van u horen hoe het met u vader is verder ver lopen is en of ik u vragen mag waar u de informatie vond op het internet want tot op heden heb ik nog maar wijnig kunnen vinden in verband met slokdarmkanker help je mij even op weg want mijn wereld is wel in een gestort want 5 jaar geleden kreen mijn man een hart infart en was pas 39 jaar oud en is volledig envaliede verklaard kan al zoweinig inspaningen meer doe en nu 5 jaar later krijgen wij te horen slokdarmkanker wat er in ons omgaat kan ik zelfs niet onderwoorden brengen hoe veloopzo iets wachten op resultaten en wat nog verder komt???? ho wat een elende en waarom onmacht is het mogenlijk met u in cotact te komen geef reactie of zijn er andere mensen die mij helpen kunnen of informatie kan verschaffen help
groetjes linda

Hallo Kyra en ook Linda,

Misschien een enigzins bemoedigend bericht.
In September 2003 werd er bij mijn moeder slokdarmkanker geconstateerd. Ze had eigenlijk erg weinig klachten en het etenging op zich ook nog goed. Na onderzoek bleek dat er gelukkig geen uitzaaiingen waren.
Na dit bericht ga je overal zoeken en informatie proberen te verkrijgen. En alles wat ik vond, was zeker niet optimistisch te noemen. Kleine kans op overleven na 5 jaar. En kwaliteit van leven kan erg afnemen. Niet meer normaal kunnen eten, leven met angst dat het terugkomt, etc.
Gelukkig kon mijn moeder wel geopereerd worden, en dat moest zo snel mogelijk gebeuren.
In November is ze geopereerd (er zijn nog heel wat onderzoeken nodig, voordat ze dat daadwerkelijk gaan doen), en dat is een hele spannende tijd geweest, omdat er complocaties op waren getreden. (vocht achter de longen).
Maar gelukkig is dat allemaal weer goed gekomen.
Het is nu inmiddels maart 2004. 5 december is mijn moeder thuis gekomen uit het ziekenhuis en inmiddels gaat het echt goed met haar!. Ze kan in principe eten wat ze wil, het smaakt haar ook erg goed, zelfs een wijntje kan ze goed verdragen. Conditioneel gezien gaat ze snel vooruit en ze is erg optimistisch. Voorzichtig aan worden er vakantie plannen gemaakt en geboekt.
Ik ben me er terdege van bewust dat de kans dat ze na 5 jaar nog leeft, tussen de 20 tot 40% ligt. Feit blijft dat prognose op langer termijn niet gunstig is. Maar op dit moment gaat het goed, en is de kwaliteit van leven ver boven verwachting!
Ik hoop dat ik hiermee wat meer inzicht kan geven, over hoe het proces kan verlopen! Laat de moed niet zakken en ik weet dat dat erg cliche klint.
Sterkte voor jullie! (sorry het is wat langer geworden dan de bedoeling was).
Liefs Erika

[Willi Vanilli]

Hai LB,

Ik ben zelf een "ex"-kankerpatient (vorige jaar is mijn oog verwijderd i.v.m. een tumor), en kan je dus alleen uit mijn ervaring vertellen hoe er op mij werd gereageerd.

Het is zo dat iedereen verschillend reageert. Mijn moeder en ik hebben veel over mijn ziekte gesproken, mijn vader heeft wat tijd nodig gehad om er over te kunnen praten en mijn broer praat er nu (het is inmiddels ruim een half jaar geleden) met mij nog steeds eigenlijk niet over. Hij leeft wel heel erg met me mee wanneer ik op controle moet en praat er wel soms over met mijn moeder.

Het is dus voor iedere persoon verschillend hoe hij of zij er mee omgaat. Je hoeft niet met je vader over zijn ziekte te praten om te laten merken dat je om hem geeft en met hem meeleeft, dit kun je ook op een andere manier laten merken.

Veel sterkte.

Willeke

[perlege]

weg

[perlege]

[quote="linda"][quote="Anonymous"]Bij mijn vader is afgelopen week ook slokdarmkanker geconstateerd. Hij ligt momenteel in het ziekenhuis voor verder onderzoek mbt uitzaaiingen. Alles is heel erg snel gegaan, hij had een week of 3 last met het wegkrijgen van voedsel en nu ligt hij aan de sondevoeding omdat hij nog maar 20% ruimte over heeft in zijn slokdarm. Verder voelt hij zich absoluut niet ziek en heeft hij verder ook nergens last van. Dat is meteen ook het rare ervan want hij is nog gewoon in alle opzichten mijn vader en (nog) niet doodziek. Het wachten is nu op de scan en de uitslag of hij geopereerd kan worden. Ben nu veel informatie aan het zoeken op internet en hoop mensen te vinden die in eenzelfde situatie zitten.

.

[Gast]

hallo allemaal ik ben marieke en op 15 mei heb ik te horen gekregen dat mijn vader slokdarmkanker heeft.
het is geen prater dus ik weet niet veel over de gevolgen en de operaties ervan wie kan my daarover informatie geven????
ik voel me zo machteloos en best wel eenzaam
marieke

[perlege]

hallo allemaal ik ben marieke en op 15 mei heb ik te horen gekregen dat mijn vader slokdarmkanker heeft.
het is geen prater dus ik weet niet veel over de gevolgen en de operaties ervan wie kan my daarover informatie geven????
ik voel me zo machteloos en best wel eenzaam
marieke

.

[Gast]

hallo allemaal ik ben marieke en op 15 mei heb ik te horen gekregen dat mijn vader slokdarmkanker heeft.
het is geen prater dus ik weet niet veel over de gevolgen en de operaties ervan wie kan my daarover informatie geven????
ik voel me zo machteloos en best wel eenzaam
marieke

Je kunt via de kankerbestrijding een aantal folders aanvragen. Hierin staat veel informatie die je in alle rust kunt doorlezen. Ook met plaatjes waardoor het iets makkelijker is als je niet zo anatomisch ingesteld bent. Ik heb hier in ieder geval veel aan gehad.

liefs,
Kyara

[ck]

bij mijn vader is 3 weken geleden slokdarmkanker ontdekt, daarna zijn er wat onderzoeken gedaan en vandaag zijn eerste chemokuur. Het is schrijnend om je vader door zo'n fase te zien gaan. En eigenlijk steunt hij mij en mijn moeder meer als andersom. Het is ook zoiets onwerkelijks en het gebeurt ook zo snel allemaal. Het is echter gewoon niet in te schatten wat je te wachten staat. Elk geval staat op zich en de doctoren proberen de beste resultaten te behalen. De chemokuur die hij nu krijg staat beschreven op www.erasmusmc.nl/content/monitor/Monito ... entrum.doc. Dit zijn eigenlijk de 'strohalmen' die je zoekt om je zo nu en dan gerust te stellen. Je zit eigenlijk in een soort stappenplan en bekijkt alleen de stap waar je nu mee bezit bent omdat toekomst kijken koffiedik kijken is.[/i]

[Gast]

Na maanden van onzekerheid, wel/geen kanker, wel/geen behandeling mogelijk, kwam het hoge woord er dan eindelijk uit: wel kanker/ geen behandeling. Hoelang mijn vader nog te leven heeft, is met geen enkele zekerheid te zeggen. Dus de situatie is nu al een tijdje zo, dat mijn vader niets meer doet, zegt, niet meer lacht, telkens volschiet.. In september 2005 ben ik getrouwd, dat was de eerste gebeurtenis om nog mee te kunnen maken. Kort erna bleek ik zwanger en nu hopen we dat mijn vader over 2 maanden zijn eerste kleinkind vast zal kunnen houden. Hij gelooft zelf nergens meer in. Dood is dood, is zijn motto. Maar verder wil hij er niks over kwijt. Hij voelt zich klote. Is moe. Heeft totaal geen fut. Kan maar weinig eten. IJzerpreparaten helpen blijknbaar ook niet meer. Is om de haveklap koortsig. Hij is snauwerig naar mijn moeder, die ook op haar laatste benen loopt. De situatie is ronduit zwartgallig en naar. Ik kan niet hard tegen hem zijn, want ik weet gewoon niet wat er in hem omgaat. Het liefst zou ik willen schreeuwen, dat ie vol moet houden en dat ie nog moet genieten van alle keine gelukkige momenten in de laatste levensfase.. Maar ja, hoe kan je dat nou zeggen, tegen iemand die weet dat ie dood gaat, alleen wanneer? En hoe kan ik dat zeggen, tegen iemand die zelf het beste weet, hoe ziek (lees: depressief) hij zich voelt. Ik maak me vet veel zorgen om mijn moeder, die alles opvangt elke dag, hoe goed ze ook haar best doet, het is niet goed genoeg. Mijn broers zijn ook radeloos en hebben geen benul hoe ermee om te gaan. Kortom, wat kunnen kinderen doen, wat kan IK doen, om mijn vader zich beter te laten voelen. En zeg niet: er gewoon zijn. Want dat zijn we. Hoe kan ik hem uit zijn schulp halen?! En moet ik dat wel willen proberen?! Ik hoop iets hierover te kunnen lezen. Tips, ervaringen. Alvast bedankt.

[anja31]

Hallo,

Bij mijn moeder werd 1,5 jaar geleden slokdarmkanker geconstateerd, ze had geen uitzaaiingen en kreeg als behandeling chemo en bestralingen.
De uitslag was goed, de tumor was weg!
Maar toen kwamen de klachten, ze kon niet meer eten want haar slokdarm ging telkens dicht zitten, dit kwam door littekenweefsel vd bestraling.
Haar slokdarm werd toen steeds opgerekt en daarna ging het eten weer goed, tot 4 weken geleden, ze woog nog maar 35 kilo en moest meteen in het ziekenhuis blijven.
Ze wilden haar slokdarm in 3 etappes gaan oprekken, en bij de laatste x oprekken is er een scheurtje in haar slokdarm ontstaan.
Dit moest overgaan met rusten, maar helaas..ze hield vocht vast (want ze was ineens 7 kilo aangekomen) en ze kreeg het ineens erg benauwd, ze hebben haar gereanimeerd en kwam op de IC terecht.
Uit onderzoeken bleek dat het scheurtje verder was gegaan naar de luchtpijp en er was van alles mis,
Ze konden niets meer doen, afgelopen woesndag belde het ziekenhuis dat het slechter ging.
Ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan, mijn moeder is nadat mijn vader en broer kwam vredig ingeslapen!!
Gister hebben we haar begraven, wat een verdriet!!
De kanker overwonnen en door zo'n stom scheurtje tgv de behandeling overleden....

[reehorst ter J.]

Hallo,
Ben een jaar geleden geopereerd aan m'n slokdarm, hebben ze van mijn maag een slokdarm gemaakt.
Ben dus mijn maag, mijn slokdarm, 17 klieren, en 17 kilo kwijt, en voor de rest gaat het wel. O ja, na afloop van de operatie vertelden ze ook nog eventjes dat ik niet schoon was, en dat het dus terugkwam.
Ben 55 jaar en leef mijn leven zoals voor die tijd.
Ben lekker aan het werk(vertegenwoordiger in verpakkingen) neem de tijd voor mijn vrouw, kinderen (3) en kleinkinderen (3).
Praat er regelmatig over, weet dat ik nog maar een paar jaar heb, en probeer dat in een harmonieus leven te proppen.
De gedachte aan zo'n korte levenstijd doet je wel meer genieten van alle kleine dingen en details van het leven.
Wens iedereen een goede gezondheid toe, en geluk in het leven.

Jan

[anja31]

Hallo Jan,

ik vind het heel erg voor je!! Ik weet wat je ongeveer meemaakt nu (zie bovenstaand stukje) moet jouw slokdarm nu ook opnieuw opgerekt worden??
Mijn moeder was helemaal "schoon" maar is door dat scheurtje uiteindelijk overleden!
Ik wens je alle sterkte toe en maak er wat van samen met je naasten!!

[Gast]

Na maanden van onzekerheid, wel/geen kanker, wel/geen behandeling mogelijk, kwam het hoge woord er dan eindelijk uit: wel kanker/ geen behandeling. Hoelang mijn vader nog te leven heeft, is met geen enkele zekerheid te zeggen. Dus de situatie is nu al een tijdje zo, dat mijn vader niets meer doet, zegt, niet meer lacht, telkens volschiet.. In september 2005 ben ik getrouwd, dat was de eerste gebeurtenis om nog mee te kunnen maken. Kort erna bleek ik zwanger en nu hopen we dat mijn vader over 2 maanden zijn eerste kleinkind vast zal kunnen houden. Hij gelooft zelf nergens meer in. Dood is dood, is zijn motto. Maar verder wil hij er niks over kwijt. Hij voelt zich klote. Is moe. Heeft totaal geen fut. Kan maar weinig eten. IJzerpreparaten helpen blijknbaar ook niet meer. Is om de haveklap koortsig. Hij is snauwerig naar mijn moeder, die ook op haar laatste benen loopt. De situatie is ronduit zwartgallig en naar. Ik kan niet hard tegen hem zijn, want ik weet gewoon niet wat er in hem omgaat. Het liefst zou ik willen schreeuwen, dat ie vol moet houden en dat ie nog moet genieten van alle keine gelukkige momenten in de laatste levensfase.. Maar ja, hoe kan je dat nou zeggen, tegen iemand die weet dat ie dood gaat, alleen wanneer? En hoe kan ik dat zeggen, tegen iemand die zelf het beste weet, hoe ziek (lees: depressief) hij zich voelt. Ik maak me vet veel zorgen om mijn moeder, die alles opvangt elke dag, hoe goed ze ook haar best doet, het is niet goed genoeg. Mijn broers zijn ook radeloos en hebben geen benul hoe ermee om te gaan. Kortom, wat kunnen kinderen doen, wat kan IK doen, om mijn vader zich beter te laten voelen. En zeg niet: er gewoon zijn. Want dat zijn we. Hoe kan ik hem uit zijn schulp halen?! En moet ik dat wel willen proberen?! Ik hoop iets hierover te kunnen lezen. Tips, ervaringen. Alvast bedankt.

Ik denk dat je juist wel tegen je vader moet schreeuwen dat hij moet genieten van de tijd die hij nog heeft. Uit je verhaal begrijp ik dat er weinig tot niet over gesproken wordt. Dit is voor geen van alle een goede zaak. Erover praten helpt.
Mijn moeder heeft ook slokdarmkanker. De diagnose is gesteld eind december, en begin februari kregen we te horen dat ze nog 3 tot 5 maanden heeft te leven. Dat was een grote klap omdat uit alle onderzoeken en scans in eerste instantie geen uitzaaiingen te zien waren. Op een PET-scan was dit helaas wel te zien.
Vanaf het begin wordt er in ons gezin door en met iedereen over gesproken. Mijn moeder is vrij positief en doet er alles aan om zo lang mogelijk onder ons te blijven. Je moet natuurlijk niet de hele tijd over de ziekte praten, maar het helpt wel. Als het niet bespreekbaar is en iedereen loopt op zijn tenen van de spanning om maar niet het woord kanker te noemen, is dat voor geen van allen een leven.
Ik zou zeggen, probeer erover te praten en geniet van elkaar nu het nog kan. Een positieve instelling is beter.
Laat hem vechten om erbij te zijn na de geboorte van zijn 1e kleinkind, zoals mijn moeder probeert erbij te zijn met de 1e verjaardag van haar kleinkind over 4 maanden.

Veel sterkte,


Jan

[perlege]

Bij mijn vader is afgelopen week ook slokdarmkanker geconstateerd. Hij ligt momenteel in het ziekenhuis voor verder onderzoek mbt uitzaaiingen. Alles is heel erg snel gegaan, hij had een week of 3 last met het wegkrijgen van voedsel en nu ligt hij aan de sondevoeding omdat hij nog maar 20% ruimte over heeft in zijn slokdarm. Verder voelt hij zich absoluut niet ziek en heeft hij verder ook nergens last van. Dat is meteen ook het rare ervan want hij is nog gewoon in alle opzichten mijn vader en (nog) niet doodziek. Het wachten is nu op de scan en de uitslag of hij geopereerd kan worden. Ben nu veel informatie aan het zoeken op internet en hoop mensen te vinden die in eenzelfde situatie zitten.

Liefs,
Kyara

[connie]

Hallo,

bij mijn vader is 11 april ook slokdarmkanker geconstateerd.

Het is zo raar na 6 weken in het ziekenhuis en verschillende onderzoeken kwam er steeds niets uit uiteindelijk naar rotterdam gegaan en daar werd het dus duidelijk mijn vader heeft ook eigenlijk nergens last van behalve dat hij geen eten meer binnen kon houden hij heeft toen sonde voeding gehad nu hebben ze in rotterdam een stent geplaatst en nu kan hij veer (normaal) eten alles word wel heel fijn gemaakt maar het gaat allemaal weer naar binnen.

Bij mijn vader is verder geen behandeling meer mogelijk en vraag me af hoe het allemaal verder gaat hij is wel erg moe op het moment maar hij gaat nog met mijn moeder wandelen (ze nemen wel een rolstoel mee ) ze ondernemen tenminste nog dingen en hij kan nog wel auto rijden ze zijn gisteren voor het eerst weer bij ons gezinnetje thuis geweest.

Wat staat ons allemaal te wachten en hoe lang (of kort) gaat het allemaal duren ik wil ook graag met iemand mijn verhaal delen en andersom natuurlijk ook ik hoop dat er een reactie terug komt.

heel veel sterkte allemaal en laat de moed niet zakken zolang die er nog is.

groetjes connie

[connie]

Even iets recht zetten het is maagkanker die doorgegroeid is naar de slokdarm en uitzaaigen in lympe klieren bij de maag

groetjes connie