Berichtdoor Meen22 » Ma 08 Jul 2013 02:38
Hoi Lini,
Ik heb al je berichten in dit topic met volle aandacht en bewondering gelezen met tranen in mijn ogen.
We zitten in hetzelfde schuitje, ben ik bang.
Mijn moeder, mijn beste vriendin, mijn steun en toeverlaat ligt op haar sterfbed. Bizar is dat, hè? Dat het van ziektebed overgaat naar sterfbed. Zo onwerkelijk en toch zo ontzettend pijnlijk waar.
Mijn moeder is 9 maanden 'kankervrij' geweest; dat wil zeggen dat we ons die 9 maanden er niet van bewust waren dat het terug was, aangezien in het Deventer Ziekenhuis niet wordt gewerkt met scans bij de controles. Daarvoor had ze eierstokkanker. Drie chemokuren (carboplatin met taxol) gehad, operatie waarbij de vrouwelijke organen zijn verwijderd en de zichtbare haardjes in het buikvlies en daarop aansluitend weer drie chemokuren. Wat waren we blij dat dat voorbij was! Nu ongeveer een jaar geleden, gok ik. Hebben oud en nieuw gevierd met tranen in onze ogen en een brede lach, want we waren er vanaf en we zouden de wereld wel een poepie laten ruiken. En wat was (en ben) ik trots op haar, dat ze zo heeft gevochten!
Eind januari viel het mij op dat de buik van mijn moeder weer wat dikker werd. Ik bleef het in eerste instantie een beetje goed praten met "Ach, ze heeft ook best veel gegeten de laatste tijd en vet is altijd als eerste bij je buik zichtbaar" om vervolgens toch voorzichtig aan mijn oudere broer en zus te vragen of het hun misschien ook was opgevallen. Mijn broer maakte zich ook al zorgen, mijn zus werd boos want; Wat dachten wij toch negatief!
Mijn vader, broer en ik hebben meerdere malen aangedrongen bij mijn moeder om het toch na te laten kijken. Ook zij werd heel boos (achteraf zegt ze dat ze er zelf ook heel bang voor was. Logisch ook), we moesten ons niet zo met haar bemoeien. En ja, ze was wat dikker geworden, nou en? Ze voelde zich goed. Zei ze. Telkens als we erover begonnen werd ze boos.
In februari hebben zij, mijn vader en ik nog een fotoshoot gehad voor het blad 'Boodschappen' voor de C1000, iets waar mijn moeder spontaan ingerold was. Hele leuke fotoreportage, ze kijkt daar zo gelukkig en ziet er gezond uit!
Om nog geen twee weken later toch een afspraak te maken in het ziekenhuis, omdat ze zelf ook merkte dat haar buik dikker werd en deze haar nu echt in de weg begon te zitten. Nog geen week later hadden we de uitslag; de kanker was terug. Het zat in het buikvlies. Maar de oncoloog was optimistisch. Mama zou weer aan de carbo+taxol en dat zou de kanker wel flink terug dringen.
Na de eerste chemokuur was mama al langer beroerd dan 'normaal'. Voorheen voelde ze zich na de tweede dag ziek, duurde dit vier dagen en dan begon ze weer op te krabbelen. Nu is ze de hele drie weken beroerd geweest. De tweede chemokuur; we hebben nog een groot kado in staan pakken voor mijn neefje (die was jarig op de dag dat de tweede chemokuur plaats zou vinden), mijn ouders gingen samen op weg naar het ziekenhuis ik heb nog vanaf de overloop geroepen "Succes hoor, mam! Ik denk aan je!". Ik moest werken die dag bij mijn bijbaantje bij Jack&Jones en zag meerdere gemiste oproepen van mijn broer en zus. Ik snapte er al niets van, ze wisten dat ik moest werken. Ik belde nietsvermoedend terug en kreeg toen mijn zus gehaast aan de telefoon die me vertelde dat mijn moeder aan de beademing lag op de Intensive Care. Ze had een hevige allergische reactie gekregen op de chemokuur, longen waren verkrampt waardoor ze geen lucht meer kreeg en heeft een hartstilstand gekregen. Mijn vader heeft het zien gebeuren en was erbij toen ze gereanimeerd werd en een elektrische schok kreeg. Met medicatie werd ze in slaap gehouden; hoe ze eruit zou komen zou maar de vraag zijn. Wonder boven wonder was er hersenactiviteit te zien en wilde mama zelfstandig gaan ademen. Medicatie werd afgebouwd en mama werd wakker. Weliswaar erg vergeetachtig (slaapmedicatie) maar wakker, vrolijk, positief... Helemaal mama!
Een week later mocht ze al naar huis. Maar... de chemokuur die ze voorheen had gehad was dus geen optie meer. Er was wel een andere optie voor een chemokuur maar de kans dat die überhaupt iets zou doen zou tussen de 20-30 procent zijn. Mama wilde het wel proberen, ze wilde álles wel proberen. Ze wilde en wil zo graag leven, ons (haar kinderen) op zien groeien, haar kleinkind... Nog vaker oma worden.
De chemokuur zou ze na 3 weken kunnen krijgen aangezien ze van de vorige chemokuur toch nog bijna het hele zakje binnen heeft gekregen. Mama durfde het na die 3 weken toch nog niet aan en heeft de chemokuur nog 2 weken uitgesteld omdat ze zich net goed voelde.
Tot de volgende schrik... Mama heeft een dubbele longembolie (ruiterembolie) gekregen. Bij mensen met kanker is de kans op trombose en het vormen van bloedproppen aanzienlijk groter. Mama had niet door dat ze het had, ze dacht dat het een astma-aanval was en wilde niet naar het ziekenhuis. Ook was haar moeder (mijn oma) twee dagen daarvoor overleden en dacht ze dat de astma in combinatie met het verdriet en de stress de boosdoener was. Mijn vader gebeld, die was op zijn werk, kwam gelijk thuis en zag dat mama's nagels blauw waren door het gebrek aan zuurstof. Naar het ziekenhuis gesjeesd, spoedeisende eerste hulp, door de scan... En toen ze het zagen zijn ze rennend met haar op bed naar de IC gegaan. Waren we een kwartier later gegaan, was ze er niet meer geweest.
Stonden we voor het volgende dilemma; Mama kon een bloedverdunnend medicijn krijgen om de bloedproppen te doen verkleinen / verdwijnen met als groot risico dat het inwendige bloedingen zou veroorzaken. Als dit zou gebeuren, zou dat ook fataal zijn. Komende 24 uur waren kritiek. Als ze zou verkiezen dat medicijn niet te gebruiken, zou het sowieso fataal zijn.
En ook HIER is mama uit gekomen! Ze kon niet naar de begrafenis van mijn oma, mama en ik hebben de begrafenis telefonisch gevolgd vanuit het ziekenhuis (mama heeft 2 dagen op de IC gelegen en is toen naar de reguliere verpleegafdeling gebracht). Heel verdrietig allemaal, maar we waren ontzettend blij dat mama er nog was! We hadden een bed besteld bij MediPoint zodat mama beneden kon rusten in bed omdat haar conditie heel erg achteruit was gegaan door de ruiterembolie.
Mama heeft geen één nacht boven geslapen... Ze ligt hele dagen beneden op bed, benen dik van het vocht en van de vrouw die ze altijd was... Is een schim over, om te zien bedoel ik. Zo brood- en broodmager. Ze kan vrijwel geen eten binnenhouden, op de één of andere manier komt dat er gelijk weer uit. Er komt eerst een heleboel lucht uit en dan het eten. Zo weinig eten en drinken...
Vrijdag zijn mijn ouders voor de laatste keer op afspraak bij de oncoloog geweest; Ze heeft na de ruiterembolie 5 afspraken nog gehad (iedere week) met de oncoloog, maar de oncoloog zag mama's conditie niet verbeteren. De optionele chemokuur aangaan bleek toch geen optie; haar lichaam zou het niet aankunnen. Experimentele behandelingen evenmin. Mama is uitbehandeld. Ergens wisten we het wel, maar het is toch een enorme klap het zo 'officieel' te horen.
Zo'n bizar idee! Je moeder te moeten missen... Wat moet je haar nog zeggen? Wat moet je samen bespreken?
Mijn moeder is de belangrijkste persoon in mijn leven, de persoon waar ik het meeste van houd, het meeste mee heb gedeeld. Geen speld tussen te krijgen zei iedereen altijd. Ze lijkt er zelf vrede mee te hebben, maar hoe kan dat nou?
Ik herken zo wat je zegt; die steken van jaloezie als iemand vertelt iets met zijn of haar moeder te gaan doen of iemand met zijn of haar moeder lachend door de stad te zien lopen. Straks geen mama meer te hebben...
Ken je dat nummer van Claudia de Breij? 'Niet klaar'?
Ontzettend confronterend en herkenbaar en toch geeft het ergens steun te weten dat je niet de enige bent die doet moet dragen...
Ik ken je niet persoonlijk, maar ik zal aan je (jullie) denken deze moeilijke, heftige periode. Ik snap precies waar je doorheen gaat.
Alle liefs,
Maureen