Wat supermoeilijk voor je waar je doorheen gaat, eigenlijk precies waar ik al die tijd zo bang voor ben. Bah! Wat een rotgevoel moet dat zijn dat je zowel je moet verheugen op de toekomst, maar tegelijkertijd nog rouwt en met het verleden bezig bent. Natuurlijk lukt het dan niet om die twee evenveel aandacht te geven. Maar het moet je innerlijk echt verscheuren...
Wat je schoonmoeder betreft, wow, kan ze zich niet inleven? Hoe moeilijk is dat, zou je zeggen! Je zei al dat ze wat zakelijker was ingesteld dan je eigen mama, maar dit? Nou ja, misschien heeft ze zelf nooit echt zo'n band gehad met haar eigen moeder en kan ze zich niet voorstellen hoe moeilijk het voor jou is? Of houdt ze gewoon niet zo van heftige emoties, en vindt ze dat allemaal maar lastig en vervelend, dat ze daar nu mee moet omgaan?
Op veel kleinere schaal merk ik dat bij mijn eigen schoonouders ook wel, wat jij zegt over die babyshower en je schoonmoeder die daar niet wil komen. Mijn schoonouders hebben namelijk een supertuin voor kleine kinderen, met een groot grasveld en een zwembad en barbecue. Ik zei een paar weken geleden toen ik daar was, dat dat voor onze kinderen later echt wel ontzettend leuk zou zijn, lekker samen in die tuin. Het kostte mij best wat moeite om dat hardop uit te spreken, want tegelijkertijd weet jij natuurlijk ook wel wat een ander stemmetje in mijn achterhoofd dan zegt... Maar het enige wat mijn schoonouders konden zeggen was: oh, komen jullie hier dan ook in de buurt wonen? Ze weten wel dat dat geen realistische optie is. Dus ik, enigszins uit het veld geslagen: eh... nee.. maar ik bedoel als we op bezoek komen toch...? Er werd toen verder niet veel over gezegd. Van binnen was ik toen best verdrietig. Zij kunnen zich tenminste op het vooruitzicht verheugen, er blij over worden dat ze dat gaan meemaken, dat als we langskomen de hele familie lekker bij elkaar is, al dan niet in die tuin, en dan reageren ze zo lauw! Terwijl mijn eigen mama daar niet eens over na kan denken! Het voelde bijna als een belediging naar haar toe.
Ik weet niet wat de beste manier is om ermee om te gaan. Je hoopt gewoon toch op een goede/betere band, ook al is het tegen beter weten in. Het blijft je schoonmoeder... Wat ik zat te denken: kun je je vriend niet inschakelen? Dat die eens met haar gaat praten over hoe jij het allemaal ervaart? Misschien dat ze dan bijvoorbeeld zich wel realiseert dat zo'n babyshower eigenlijk hartstikke leuk is, zowel voor haar als voor jou, ook al is het misschien niet 'haar ding'. Je vriend kan dan misschien als een soort buffer fungeren. Natuurlijk, dat kan hij niet altijd doen, maar het is wel zijn moeder, misschien weet hij beter aan haar verstand te peuteren hoe alles voor jou voelt dan jij dat kunt overbrengen naar haar. En dan word je misschien ook minder vaak gekwetst... Bij ons is dat in ieder geval wel de oplossing, meestal lost mijn man de conflicten met die kant van de familie op. Omdat het op een andere manier eigenlijk gewoon niet echt lukt.
In ieder geval superveel sterkte met alles. Weet je ook al binnenkort of het een jongetje of meisje wordt? Misschien helpt het als je dat weet, dat je het in gedachten een naam kunt geven en aanspreken? Om er wat blijer over te worden... Het is maar een idee, ik heb er natuurlijk ook geen ervaring mee
![Sad :(](./images/smilies/icon_sad.gif)
Veel knuffels,
Lini