Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

[Cil]

Hallo,

Ik heb een maand geleden te horen gekregen dat mijn moeder longkanker heeft met uitzaaiingen en dat ze niet meer te genezen is. Mijn wereld staat op z'n kop en er zijn momenten dat ik me totaal geen raad meer weet. Ik voel de behoefte mijn verhaal te delen met en advies te krijgen van mensen die hier ook ervaring mee hebben, vandaar dit berichtje.

Mijn verhaal:

Mijn moeder ging met aanhoudende hoest naar de dokter en omdat ze een paar jaar geleden vlekken op haar long had (die overigens weer verdwenen waren), hebben ze voor de zekerheid een thoraxfoto gemaakt. Daarop was een vlek te zien op een van haar longen. Toen kwam de hele malle molen van het ziekenhuis: onderzoekje hier, testje daar. En na 1,5 week al kwam de uitslag. Ik, mijn vader en mijn broertje voelden al aan dat het niet goed zat, maar om het dan ook echt van de arts te horen, was het meest verschrikkelijke wat ik tot nu toe heb meegemaakt. In zo'n steriel kamertje, tegenover de arts die dan zegt dat je moeder gaat overlijden... de muren kwamen op me af en het voelde alsof mijn keel werd dichtgeknepen.. ik werd compleet gek en ben ook weggelopen. Kon het gewoon niet aan.

De eerste week was echt hel; ik kon niet slapen, bleef maar malen in mijn hoofd. Wilde alleen maar bij mijn moeder zijn, het liefst 's avonds bij haar in bed slapen. Ik vond het wel vreemd dat ik al vrij snel overschakelde op een soort van 'overlevings-modus': het huilen en piekeren nam af en in plaats daarvan wilde ik dingen regelen, dingen doen. Het is denk ik nog steeds niet volledig tot me doorgedrongen. Nu heb ik wisselende stemmingen; over het algemeen ben ik rustig en kalm, ik kan er ook gewoon goed over praten. Maar ik heb ook nog momenten dat ik ineens intens verdrietig ben en heel erg moet huilen. Ik wil ook niet te veel denken aan de moeilijke periode die nog komen gaat als ze echt ziek wordt (ze voelt zich nu nog goed), als ze er straks niet meer is en alle dingen die ze niet meer zal meemaken. Ik ben 28 jaar en mijn vriend en ik willen graag kinderen.. het idee dat op het moment dat ik voor de aller eerste keer mijn eigen kind vasthoud, ik dat niet kan delen met mijn moeder, vind ik ondragelijk. Dat ze nooit op mijn kinderen zal passen terwijl ze dat zo graag wilde.. ze wil zo graag oma worden...mijn hart doet daar letterlijk pijn van. Denk nu ook steeds 'had ik maar eerder kinderen genomen'.. Ik voel ook heel sterk de drang om elke dag na werk even langs te gaan, haar even te zien, even aan te raken, in de ogen te kijken en te knuffelen. Dan denk ik 'goed onthouden; zo ruikt ze, zo voelt ze en zo klinkt haar stem'.. ik wil alles in me opslaan voor als ze er straks niet meer is.

Ondanks het verdriet, proberen we met het gezin (vader, moeder, broertje, ik en aanhang) wel positief te blijven en te genieten van de mooie dingen. We weten niet hoe lang mijn moeder nog heeft, dus we willen zo veel mogelijk leuke dingen samen doen. Onlangs zijn we al wel met z'n allen een weekje weg geweest, was super. Mijn moeder is ook heel sterk en positief. Ze is vorige week begonnen met de chemo en ze zegt dat ze ervoor wil gaan, nog zo lang mogelijk bij ons wil blijven.

Ik vraag me heel erg af hoe andere mensen met een soortgelijke ervaring dit meemaken of meegemaakt hebben: hoe ga je om met het verdriet? alle emoties? tips, advies.. dat soort dingen. Want hoewel ik veel lieve vrienden en een fantastisch vriendje heb, is het gewoon niet uit te leggen hoe het voelt om te weten dat een van je ouders gaat overlijden...

Lieve groetjes,

Cil

[liddy]

Als ik het zo lees, ben jij heel goed bezig.
Je laat je emoties komen.
Is het een idee voor je moeder om herinneringen op te schrijven. In de trant van "Oma, vertel 's!".
Op die manier kan je moeder toch verhalen vertellen als jullie straks kinderen hebben.
Je kunt heel vaak denken: had ik maar, echter je schiet er niets mee op.
Destijds heb je weloverwogen met de wetenschap van toen de beslissing genomen kinderen uit te stellen. Dat je er nu anders overdenkt, is enkel omdat je nu dingen weet die je toen niet wist.
Luister naar je gevoel. Wil je even bij je moeder langs en is het mogelijk, doe dat dan.
Er is geen leerschool om te leren hoe om te gaan met verdriet. Je leert het al doende.
Leef bij de dag, kijk niet naar de toekomst, want alles loopt toch weer anders dan je bedacht had.

[Cil]

Beste Liddy,

Dankjewel voor je reactie. Fijn dat je zegt dat ik goed bezig ben, omdat ik zelf op 't moment geen idee heb of ik wel of niet goed bezig ben. Wat 'grappig' dat je het 'vertel eens' boek noemt.. ik heb vorige week het 'mam vertel eens' boek gekocht, de uitgebreide versie met veel vragen en ruimte voor veel foto's, heb het gisteren toevallig aan haar gegeven. Ze wil het graag voor me invullen, hoewel ze het wel moeilijk vindt denk ik.

En 'leef bij de dag' is inderdaad een goeie...

[riaw]

Ik kan niet anders dan mij volledig aansluiten met wat Liddy al gezegd heeft,leef bij de dag, knuffel haar zo vaak je kunt want dat heeft ze ook echt nodig,praat ook over hoe zij wil dat een crematie of begrafenis geregeld wordt ,haar wensen op dit vlak.
Als dat geregeld is geeft het ook rust.

[sonjas]

Hallo Cil,

Wat jij nu schrijft hebben wij ongeveer een jaar geleden meegemaakt. In December hebben wij te horen gekregen dat mijn moeder (55 jaar) een tumor in haar buik had. Ongeneeselijk ziek. Dmv chemo hebben ze geprobeerd het proces stil te leggen, wat helaas niet gelukt is. Afgelopen juni, ruim 7 mns na de diagnose is mijn moeder overleden.
Zelf heb ik 2 kleine kinderen, gelukkig hebben ze oma nog mee mogen maken. Dat ze mijn kinderen niet verder op ziet groeien doet pijn, ook dat mijn vader, net 60 jaar, er nu helemaal alleen voorstaat.
Hoe ga je ermee om....? Het komt zoals het komt, laat alles maar gewoon over je heenkomen.Als je eenmaal in de molen zit beleef je alles zo anders. Dat is mijn ervaring dan. Kijk niet te ver vooruit maar leef met de dag!!

Gr Sonjas

[Cil]

Bedankt voor de lieve reacties, dat doet me goed.

@Sonjas:
Ik vind het heel erg om te horen dat je ook je moeder hebt verloren, wat een vreselijk verhaal ook. Je hebt eerst de hoop dat chemo het proces stillegt of vertraagt, maar als dat niet lukt is dat ontzettend moeilijk volgens mij.
Ik heb nu ook nog de hoop dat de chemo mijn moeder nog wat tijd geeft naast de pijnverlichting. We moeten nog afwachten, want ze heeft net de eerste keer achter de rug. Gister had ze een hele slechte dag. Als ik haar dan zo uitgeteld op de bank zie liggen, moet ik al mijn moed bijeen rapen om sterk te blijven. Ik wil er voor haar zijn

Wat je zegt over je vader, herken ik ook. Mijn vader is een echt binnenvetter die nooit over zijn gevoelens praat. Sinds de uitslag is hij als een zuster voor mijn moeder: hij doet alles, 24 uur per dag. Aan de ene kant vind ik dat heel mooi om te zien, maar aan de andere kant maak ik me ook zorgen.. dit is heel zwaar voor hem. En hoe moet het inderdaad straks als hij er na al die jaren (hij is 58) ineens alleen voor staat; alleen thuiskomen, alleen slapen.. verschrikkelijk. Ik hoop maar dat mijn vader zijn verdriet straks een plekje kan geven en het hem lukt zijn leven weer op te pakken; leuke dingen te blijven doen, blijven genieten, weer gelukkig worden. Dat hoop ik ook voor jou en jouw vader.

Ik moet alles inderdaad gewoon maar over me heen laten komen, anders kan ook eigenlijk niet. Ik probeer ook wel niet te veel vooruit te kijken. Soms ben ik alleen heel erg bang.. ga ik dit echt wel aankunnen? Zal het verdriet en het gemis straks ooit gaan slijten? Zal er een moment komen dat ik weer oprecht gelukkig kan zijn? Ik hoop het.

Sonjas, dankjewel voor het delen van je verhaal, ik waardeer het enorm!

Gr Cil

[liddy]

Is het een idee om de thuiszorg in te schakelen, zodat bijv. je vader hulp krijgt bij het huishoudelijk werk?
Je huisarts weet waar je moet zijn. Dan hoeft hij niet alles alleen te doen.

[Cil]

@Liddy
Dankjewel voor het meedenken. Ja, misschien is thuiszorg voor straks wel handig. Hoewel we ook een hele hoop vrienden hebben die aangeven te willen helpen. Maar nu is het misschien nog iets te vroeg, nu voelt mijn moeder zich op zich nog goed. Ze vindt het ook vervelend dat mijn vader haar alles uit handen neemt. Het is nu nog een beetje een lastige situatie, want aan de ene kant voelt m'n moeder zich nog goed genoeg om zelf te koken en te wassen en dat soort dingen. Dus nog wel redelijk zelfstandig zeg maar, maar ik moet er niet aan denken dat ze een dag of meer alleen thuis is. Wat als er iets gebeurt?

Gelukkig hebben zowel ik, mijn vader als mijn broertje zeer flexibele werkgevers die allemaal zeggen 'neem zo veel tijd als nodig'. Mijn vader is nu ook al bijna 4 weken thuis (sinds de uitslag), ook omdat ze vakantie hadden. Maar gisteren toen ik op bezoek was, zag ik wel dat mijn vader het zwaar heeft. Hij is constant bezig met zorgen dat mijn moeder wel eet, wát ze eet, of ze haar medicijnen wel slikt, dat ze buiten komt, dat soort dingen.. en dan ook nog redelijk wat huishoudelijke taken die hij snel doet voordat mama dat zelf kan doen. Maar dat hou je volgens mij niet lang vol.

Zelf ben ik op vrijdag altijd vrij, dus ik zat te denken dat ik voor ga stellen dat hij in elk geval de vrijdag naar werk gaat en ik bij mama blijf. Ik zou ook een dag bij mijn ouders thuis kunnen werken, scheelt mijn vader weer een dag. Wordt misschien wel moeilijk voor mij, maar ik kan toch niet voor de situatie weglopen en ik wil er graag voor mijn ouders zijn. Denk dat we het ook allemaal een fijner idee zouden vinden om zelf voor alle dingen te zorgen ipv een vreemde in het huis, hoewel we er misschien straks toch niet aan ontkomen...

[Cil]

@riaw:

Ik vind praten over de begrafenis/crematie zo moeilijk nog. Heb het er vorige week wel met mijn moeder over gehad, ze kwam er zelf mee. Over wat en hoe ze het straks wil. Ik kan dan wel heel rustig blijven, maar van binnen voel ik de drang hard weg te rennen omdat ik het zo moeilijk vind. Soms lijkt het net eventjes alsof we het dan over iemand anders hebben ipv mijn eigen moeder. Maar ik weet dat ik sterk moet zijn.. dat is ook fijner voor haar.
Maar soms is het ook wel lastig te peilen waar mijn moeder behoefte aan heeft? De ene keer wil ze over dingen praten en de andere keer wil ze helemaal niets. Het is natuurlijk heel begrijpelijk dat ze dagen heeft dat ze erg boos is of pijn heeft en dan niets wil en in een slecht humeur is. Maar als ze me dan wegduwt als ik haar vast wil houden of een kus geven, doet dat wel een beetje pijn. Ik weet dan niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan...

[sonjas]

Het is één en al herkenning wat ik lees. Mijn vader heeft de laatste 2,5 maand ook fulltime voor mijn moeder gezorgd. Gelukkig vonden ze dat op zijn werk prima. Achteraf gezien is dat voor mijn vader wel goed geweest, zo heeft hij in die tijd nog wat dingen kunnen 'leren' , achter kunnen komen waar alles ligt en wat normaal de gang van zaken is etc. Mijn moeder deed voornamelijk toch alles thHij is nu best eenzaam, komt 's avonds in een leeg huis thuis en moet dan alles nog alleen doen. Zelf breng ik 1x in de week een avondmaaltijd en één van mijn zussen heeft een vaste avond dat ze komt koken en eten. Over 2 jaar gaat het met pensioen. Dat zal voor hem zelf meer rust geven, maar misschien juist ook wel meer eenzaamheid..

Mijn moeder heeft toen ze erg hard achteruit ging weinig meer gepraat erover. Ze voelde het natuurlijk wel aankomen en vond het heel erg dat ze ons achter moest laten. We wisten dat ze gecremeerd wilde worden en vond het fijn als één van ons 3'en iets voor wilde lezen. Dat heb ik dan ook gedaan.
Voor moederdag had ze het boek; mam vertel is, gekregen. Daar is ze helaas niet meer aan toegekomen.

Als je vragen hebt, stel ze gerust!
Gr Sonjas

[Cil]

Hoi Sonjas,

Ja, het moet toch erg eenzaam zijn om na jaren met z'n tweetjes nu ineens alleen thuis te komen, dan lijkt je huis volgens mij opeens een stuk groter. Wel heel fijn dat jij en je zus hem bijstaan door een vaste dag in de week langs te gaan voor het eten. Je blijft je toch zorgen maken over je vader. Ik ben ook vaak aan het piekeren over mijn vader en hoe het straks met hem zal gaan. We hebben gelukkig hele goede vrienden die nu al aangeven dat ze op hem zullen blijven letten en hij heeft zelf ook al tegen hen gezegd dat ze hem straks wel een 'schop onder z'n kont' moeten geven als dat nodig is. Ik ben ook blij dat mijn vader een echte 'doener' is, hij kan niet stil zitten en is in z'n vrije tijd altijd wel op pad. Ook ben ik blij dat, ondanks dat hij een binnenvetter is, ik merk dat hij nu wel met mensen praat over de situatie met mijn moeder.. hij kan in elk geval z'n ei kwijt. Soms ben ik ook wel eens bang dat als mijn moeder er straks niet meer is, ik mijn vader ook kwijt ben. Hij heeft namelijk een voorliefde voor Terschelling, daar komen we als gezin al jaren en jaren en mijn vader gaat heel vaak tussendoor even langs omdat hij ook heel veel vrienden heeft daar. Ergens diep van binnen ben ik er zeker van dat hij straks voorgoed naar het eiland vertrekt, misschien niet meteen omdat mijn oma nog leeft en hij ook voor haar zorgt, maar uiteindelijk wel. Aan de ene kant hoop ik dat hij dat doet, omdat hij altijd zo gelukkig is als hij daar is en ik wil dat hij gelukkig is. Aan de andere kant, ben ik hem straks dan ook soort van kwijt. Maar goed, dat is koffiedik kijken

Ik heb mijn moeder ook onlangs het 'mam, vertel eens' boek gegeven, ik hoop dat ze daar nog aan toekomt! Besefte me vanochtend ineens hoe weinig ik eigenlijk van mijn moeders leven weet van voordat ik er was en toen ik klein was. Ik heb het denk ik nooit willen weten omdat ze best een moeilijk leven heeft gehad en het zeer doet om over je moeders verdriet te horen. Ook zij heeft op vroege leeftijd haar moeder verloren en vandaag vroeg ik me af hoe dat voor haar moet zijn geweest. Ineens heb ik allemaal van dat soort vragen voor haar en schaam ik me een beetje dat ik het nooit eerder heb gevraagd. Ik zou het er ook wel eens persoonlijk met haar over willen hebben, maar weet niet goed hoe ik daarover moet beginnen. Als ze een slechte dag heeft, wil ik haar niet lastig vallen en als ze een goede dag heeft, wil ik dat niet verpesten... Daarom hoop ik dat ze het boek nog voor me in gaat vullen. Maar het moet natuurlijk moeilijk voor haar zijn om over al die dingen na te denken als je weet dat je dood gaat, ze vindt het ook heel erg dat ze ons straks achter moet laten.

Jeetje, ik zie dat ik er weer een heel verhaal van heb gemaakt.. Maar ik merk dat het me goed doet om te praten met mensen die weten wat het is en hoe het voelt. Ik denk daarom dat ik ook zeker in zal gaan op je aanbod van het vragen stellen Nogmaals dank voor je fijne reacties en het delen van jouw verhaal

Groet, Cil

[sonjas]

Hoi Cil,

Ik vind het zelf ook wel prettig om er over te kunnen praten. Met mensen die het niet meegemaakt hebben
is toch veel anders. Het is nu weer bijna een jaar geleden dat alles begon, dan is dit ook wel een goede uitlaatklep.


Gr Sonjas

[lydia162]

Hallo Cil,

Allereerst wil ik je een compliment geven over de manier waarop je meeleeft met je moeder en over de manier hoe je er zelf mee omgaat.

Zelf ben ik een moeder met (uitgezaaide) kanker en heb twee jongvolwassen dochters, die studeren op en op kamers wonen. Natuurlijk vind ik het ook fijn om hun betrokkenheid te ervaren en eigenlijk heb ik dat ook nodig. De tijd die mij hier nog rest, wil ik ook graag sámen beleven, ook omdat voor hen goed is, denk ik. Maar ik wil vooral ook dat zij hun eigen leven leiden en genieten van hun jeugd. Ik vind het totaal geen probleem om alleen thuis te zijn, en dat vond ik ook niet in de tijd van de chemo en de hersteltijd na de operaties, op enkele lastige dagen na.

Misschien kun je er over nadenken of het wel nodig is dat je zo vaak bij je moeder bent. Je bent immers nog veel verder van huis als jij het ook niet meer trekt. Dan heeft je moeder ook niets meer aan je.

Verder wens ik je heel veel sterkte.

Hartelijke groeten, Lydia

[Cil]

Beste Lydia,

Dankjewel voor je reactie, ik waardeer het enorm. Het is ook goed om eens een verhaal van de andere kant te horen.. zeg maar.

Ik moest je berichtje wel even goed laten bezinken, om eerlijk te zijn schrok ik een beetje toen ik merkte dat ik een reactie had van iemand die zelf ziek is. Weet dan niet zo goed wat ik zeggen moet. Ook moest ik even goed nadenken over de boodschap, voelde me er op een of andere manier een beetje door op mijn teentjes getrapt.. het was niet wat ik wilde horen. Ik heb meerdere mensen, waaronder mijn vriend, die me waarschuwen dat ik ook tijd voor mezelf moet nemen en voor mezelf moet zorgen. Iets wat ik tot nu toe helemaal niet wilde horen en zelfs boos om werd, ik denk omdat de drang om bij mijn moeder te zijn zo ontzettend groot is dat ik er steeds aan toe wil geven. Ik denk steeds, 'nu kan het nog, straks niet meer'. En.. nu ik erover nadenk.. ook uit een soort schuldgevoel.. Ik vind dit onbewust geen tijd om nu aan mezelf te denken, heb denk ik het idee dat als ik een dag niet geweest ben, ik geen goede dochter ben en dat mensen me dit kwalijk zullen nemen ofzo. Maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik besefte dat je wel gelijk hebt. Nu trek ik het nog.. maar wat als het straks moeilijker wordt als mama zieker wordt? Hoe lang hou ik het dan nog vol? Het is alleen zo moeilijk, omdat ik 24 uur per dag aan haar denk.

Ik vind het ook heel bewonderenswaardig hoe jij ermee omgaat, het lijkt me zo dubbel. Aan de ene kant wil je hen van wie je houdt dichtbij je hebben, maar aan de andere kant besef je ook dat ze hun eigen leven moeten leiden.. lijkt me heel moeilijk. Ik weet eigenlijk zeker dat mijn moeder er precies zo over denkt als jij, misschien dat ik je reactie daarom ook een beetje moeilijk vond. Mijn moeder geeft ook aan het niet erg te vinden om alleen te zijn, soms is het misschien ook wel eens even fijn en iets waar ze behoefte aan heeft. Dan ben ik misschien ook wel een beetje egoistisch als ik elke dag langs kom.. mmm... iets om over na te denken

Beste Lydia, nogmaals bedankt voor je reactie.. je hebt me aan het denken gezet. Ik wens je heel veel sterkte en veel mooie momenten met je dochters.

Hartelijke groet, Cil

[lydia162]

Lieve Cil,

Dank je wel voor je openhartigheid. Fijn dat je iets hebt gehad aan reactie, dat doet mij weer goed…
Je kunt je gedachten en gevoelens goed overdenken en verwoorden. Dat maakt het – denk ik – ook ‘gemakkelijker’ om voor jezelf te overdenken wat de hele situatie met je doet en hoe je er het beste mee om kunt gaan en soms misschien jezelf te corrigeren en dat kan ook wel eens pijn doen…
In elk geval denk ik dat je moeder het fijn vindt mee te leven met jou geluk. Een moeder wil immers dat haar kinderen gelukkig zijn. Ik geniet in elk geval van de enthousiaste verhalen van mijn dochters.

Jij hoeft natuurlijk niet voorbij te gaan aan je eigen behoeften en verlangens. Het is begrijpelijk dat je denkt ‘nu kan het nog’. Misschien een idee om er eens over te praten met je moeder wat voor jullie allebei het fijnst is? Ik ben ervan overtuigd dat je zo een goede balans zult vinden.

Warme groet, Lydia

[meerpons]

Beste Cil,

Ook wij hebben afgelopen maart het nieuws gekregen dat mijn moeder een ongeneeselijke vorm van longkanker heeft (kleincellige longcarcinoom) uitgezaaid.
Ik ben zelf 32 jaar, getrouwd en hebben samen 2 kinderen Nick van bijna 10 en Lisa van 6. Mijn moeder is afgelopen september 53 jaar geworden en hebben het er allemaal ook heel moeilijk mee. Ik weet zelf ook niet goed hoe ik met alles om moet gaan en sta nu op de automatische piloot denk ik. Ik ben al een poosje aan het kijken of ik mensen kan vinden die op dit moment hetzelfde door moeten maken en kwam jou verhaal op dit forum tegen en vind het knap dat je het zo goed van je af kan schrijven.
Mijn moeder is helaas zelf niet positief en is zelfs zwaar depressief en huilt alleen maar en denkt en zegt dingen die het voor mij en mijn vader en natuurlijk mijn gezin er niet makkelijker op maken.
Ik heb wel inderdaad van mijn beste vriendinnen het boekje gekregen van mam en pap vertellen over jou, zodat ze dat samen voor mij in kunnen vullen.
Ik hoop dat ik net als jou nog eens het verhaal goed van me af kan schrijven, maar zit zelf op dit moment even vast.
Heel veel sterkte met alles en ik denk ondanks dat we wel eens kunnen denken doe ik het goed of niet goed dat je je gevoel moet blijven volgen.

Liefs Wilma

[Cil]

Beste Wilma,

Onze verhalen lijken sterk op elkaar, ik leef dan ook met je mee. Ik ben ook blij dat je gereageerd hebt op mijn verhaal, want als ik jou kan helpen door bijvoorbeeld een luisterend oor te bieden of ervaringen delen, doe ik dat heel erg graag. Persoonlijk vind ik het erg fijn om met mensen te praten die begrijpen wat ik voel en meemaak, het biedt mij heel veel steun.

Het is ook zo ontzettend moeilijk allemaal.. Hoe moet je omgaan met zo'n situatie en alle emoties die daarbij komen kijken? Ik weet het soms ook niet meer. Maar wat jij zegt is denk ik waar.. naar je gevoel luisteren is belangrijk. Ik vind het zo vervelend voor je om te lezen dat je moeder zo depressief is, dat maakt het voor jou en je vader nog zo veel zwaarder. Je bent zo machteloos dan, je wil zo graag je best doen voor je moeder, haar bijstaan en de situatie dragelijker voor haar maken.. maar als dat niet lukt, doet dat heel zeer. Ook wil je natuurlijk gewoon nog van haar genieten nu ze er nog is. Ik zou ook niet zo goed weten wat je zou kunnen doen.

Wat ik zelf heel erg merk, is dat communicatie echt heel erg belangrijk is. Met mijn moeder heb ik altijd redelijk goed kunnen praten, met mijn vader niet, hij is een echte binnenvetter. Dat zorgt weleens voor spanningen en misvattingen. Zo dacht ik tot voorkort dat mijn vader wel erg pusherig was tegenover mijn moeder.. altijd maar aandringen dat ze haar medicijnen wel slikt en genoeg eet. Ik dacht 'ze is toch een volwassen vrouw?' Maar gisteren hebben mijn vader, moeder, broertje, mijn vriend, schoonzusje en ik met z'n allen een heel fijn en goed gesprek gehad. Mijn vader en moeder vertelden eindelijk eerlijk dat het niet altijd zo goed gaat als dat het lijkt. Blijkt dat mijn moeder wel degelijk iemand nodig heeft die haar net even dat duwtje geeft om op te staan, te douchen, te eten.. etc. Niet dat ze niet weet wat goed voor haar is of niet wil.. maar door de ziekte en de situatie.. is die drang/urgentie om te beginnen met dingen weg. Kijk.. en nu begrijp ik mijn vader en snap ik ook dat hij zelf nog steeds 24/7 bij mijn moeder wilde zijn omdat hij bang was dat mijn broertje en ik er anders niet bovenop zouden zitten en niet zouden zorgen dat alles gebeurt wat nodig is. Nou konden we gisteren ook eindelijk praten over het afwisselen van mijn vader. Dat hij weer een paar dagen gaat werken en mijn broertje en ik dan bij mama zijn.

Ik heb ook veel gehad aan Lydia haar advies (zie overige reacties en nogmaals dank Lydia!), we hebben gisteren ook met mijn moeder zelf goed gesproken. Wat wil zij? Wat vindt ze fijn? Daar kwam dus uit dat het wel nodig is dat er elke dag iemand is.. niet klokje rond achter haar aanlopen.. maar wel iemand die zorgt dat ze opstaat, dat ze gaat douchen en zorgt dat ze eet. Ze gaf aan het zelf ook prettig te vinden als papa weer gaat werken en wij hem 'aflossen'. Ik denk ook dat als ik een vaste dag heb om bij mama te zijn, de drang om elke dag langs te gaan af zal nemen en ik veel zal hebben aan die 'quality time' die ik dan alleen met mama heb.

Het is een beetje een lang verhaal (dat gebeurt mij wel vaker) Maar in het kort komt het erop neer dat ik heel veel profijt heb van goede communicatie. Is het mogelijk dat jullie ook een keer een goed gesprek hebben met elkaar? Dat je, hoe moeilijk ook, misschien eerlijk tegen je moeder zegt dat het jou zeer doet wanneer ze zo negatief is. Dat je aangeeft dat je graag ook nog wil genieten van de tijd die jullie samen hebben, leuke dingen wil doen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik en misschien heb je dit al wel geprobeerd.. Ik vind het alleen zo naar voor je.

Wat betreft het schrijven, ik merk dat het oplucht, dat ik zo mijn gedachten goed kan ordenen en meer ruimte heb in mijn hoofd. Maar ik begrijp je heel goed als je zegt dat je vast zit. Normaal gesproken was ik nooit van het 'van me afschrijven' en hield ik mijn verdriet of issues altijd voor mezelf. Maar toen mijn moeder ziek werd, wist ik meteen dat dat mijn grote valkuil kon worden.. eentje waar ik niet in wilde stappen. Ben vanaf dat moment heel bewust bezig met de hele situatie: hoe voel ik me, wat doet het met me, goed blijven praten.. etc. Misschien een idee om zo af en toe eens echt tijd voor jezelf te maken, ook voor je verdriet. Als ik nu verdrietig ben, zeg ik niet meer tegen mezelf dat ik me niet aan moet stellen, maar neem ik de tijd om ook echt even verdrietig te zijn ipv het weg te stoppen. Op die manier geef ik mezelf echt de ruimte om even goed te huilen of na te denken.. Dat klinkt misschien dramatisch en ik vind het ook lastig om uit te leggen, maar ik merk dat ik het op die manier veel beter een plekje kan geven. Dan ben ik misschien een uurtje somber en komen er tranen.. maar daarna kan ik meteen weer positief denken en weer even naast me neer leggen zeg maar. Ik begrijp dat dat wellicht lastiger is als je kinderen hebt..
Wat ik ook doe is een soort dagboekje bijhouden. Ik schrijf er zeker niet elke dag in, maar gewoon de dingen waar ik over na moet denken; leuke en slechte. Soms gewoon heel kort, maar wel even mijn gedachten en gevoelens op papier zetten.. geeft ook rust.

Nogmaals.. een lang verhaal.. maar ik hoop gewoon dat ik je ergens, hoe dan ook, mee kan helpen. Dat je wellicht iets hebt aan mijn ervaringen. Als je iets wilt vragen of gewoon je verhaal wil doen, mag dat altijd!

Ik wens jou ook heel veel sterkte met alles. En het is inderdaad niet erg om het soms even niet meer te weten.

Lieve groet,

Cil

[meerpons]

Beste Cil,

Sorry voor mijn hele late reactie terug. Maar ik wil je heel erg bedanken voor je lieve antwoord terug.
Ik zit helaas doordat het met mijn moeder niet zo lekker gaat weinig achter de computer. Wij hebben wat vervelende weken gehad en hebben deze week te horen gekregen dat de laatste chemo waarschijnlijk niet zoveel zin meer heeft en dat is even schrikken. Wij dachten de chemo aardig aansloeg maar de cellen delen zich waarschijnlijk zo snel dat de chemo daar niet tegenop kan en ik ben heel bang om volgende week te horen te krijgen dat we nu alleen nog maar kunnen afwachten.

Zelf krijg ik nu steeds meer de besef momenten dat ik misschien wel heel snel mijn moedertje moet gaan missen en heb veel verdriet op dit moment.
Om even terug te komen op de vraag of ik goed kan praten verder met mijn vader en moeder dat is gelukkig zeker het geval. Ik kan het met mijn vader ook heel goed vinden ben altijd al een vaderskindje geweest volgens mijn moeder. We hebben de laatse tijd hele goeie en diepe gesprekken maar dan nog blijft het heel moeilijk. Ook heb ik een hele goeie en lieve man en kinderen en heel veel fijne vriendinnen die er echt voor me zijn. Maar toch voel je je met dit verdriet ook vaak eenzaam en ben zelf heel bang voor alles wat komen gaat. Het is een tijd van angst en onzekerheid en toch proberen we er nog wat van te maken door zoveel mogelijk met haar te doen en te praten. Ze is nog wel heel negatief maar ik kan gelukkig wel weer met haar praten over onze beide gevoelens en samen weer huilen en heel veel knuffelen en daar ben ik zo blij om, want dat was wel even weg.

Ik hoop dat jullie ook de kracht gaan vinden om met alles om te gaan en wens jullie ook nogmaals veel sterkte.

En is het ook mogelijk om een keer prive te mailen, want de mail checken wij verder wel maar ben niet zo vaak op het forum.

Lieve groeten,

Wilma

[liddy]

Als je via de mail op de hoogte gehouden wilt worden of er een reactie op je bericht is, dan kun je dit instellen.
Ga naar het bewuste onderwerp en klik erop, je ziet dan alle berichten die bij het onderwerp horen.
Kijk onderaan de pagina en klik op "Abonneer op dit onderwerp".
Iedere keer als er dan een reactie op dit onderwerp verschijnt, krijg je een melding via de e-mail.

Ps. Deze reactie stuur ik je ook even via e-mail.

[Cil]

Net te horen gekregen dat de scan van de longen bij mama niet positief was.. chemo heeft zijn werk tot nu toe niet gedaan...

Ze gaan vanaf volgende week een andere chemo proberen .. nu maar hopen/duimen/bidden/? ...

*zucht*

Echt een domper.. wat een !!@#$##%^& ziekte toch ook.
Verdrietig, gefrustreerd, teleurgesteld, gedesillusioneerd en gewoon boos... moeilijk om positief te blijven soms..

[liddy]

Wat valt dat tegen voor jullie.
Ik kan me goed voorstellen dat je even niet weet waar je het zoeken moet.
Nu is het wel zo dat jouw moeder een kuur heeft gehad met een combinatie van middelen die de meeste kans van succes heeft.
Kennelijk is er een andere combinatie bij jouw moeder nodig. Dit weet je pas als na de eerste kuur.
Dat ze je moeder een nieuwe kuur aanbieden, doen ze enkel als ze denken dat echt zin heeft.
Dus niet alles is verloren, al voelt het misschien wel zo.
Er is nog steeds hoop voor jouw moeder dat er een waardevolle verlenging mogelijk is.

[Cil]

Beste Liddy,

Dankjewel voor je snelle en fijne reactie. Ik kon echt even een oppeppertje gebruiken. Gister gewoon echt een rotdag gehad. Mijn moeder was helemaal kapot van het nieuws.. daarbij was gister ook de condoleance van haar schoonzus die aan slokdarmkanker is overleden.. ze is nu even helemaal neergeslagen. Ik hoop dat mama ergens weer de moed vandaan kan krijgen om positief te worden, dat geldt eigenlijk ook voor mijzelf, papa en broertje. Ze hadden vanuit het ziekenhuis wel gezegd dat als deze chemo aanslaat.. ze ook nog kunnen bestralen. Ik denk dan, dat gaan ze toch niet zeggen (en hoop geven) als die kans er niet is?

Maar in alle eerlijkheid weet ik het zelf even ook niet meer. Ik probeer altijd positief te blijven en het leven te accepteren zoals het komt .. maar nu begin ik toch te twijfelen.. krijg allemaal gekke gedachten. Soms denk ik dat het komt omdat wij niet gelovig zijn en dat dit dan een soort straf is ofzo.. Nu ik dit typ, besef ik me wel hoe raar dat misschien klinkt, maar ik kan er niets aan doen. Dan denk ik .. misschien moet ik gaan bidden, maar wil ook niet hypocriet zijn. Of dat het misschien komt door te veel stress. Ik heb wel eens gelezen dat sommige mensen denken dat wanneer je met te veel opgekropte gevoelens kampt waar je dus niets mee doet, dat tot uiting kan komen in de vorm van een ziekte. Nou weet ik niet wat ik daarvan moet geloven, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen... opgekropte emoties kunnen als een grote donderwolk boven je hoofd zijn die maar niet weggaat en die stress is te voelen in je hele lichaam, dat moet er dan toch een keer uitkomen. En nu is het zo dat tot voor kort mijn broertje en ik een hele slechte relatie hadden en we elkaar 3 jaar niet hebben gesproken. Ik weet dat mijn moeder daar heel veel verdriet van heeft gehad, ze is nu ook heel erg blij dat het weer zo goed gaat. Maar soms denk ik dan dat wij met ons gedoe voor zoveel stress hebben gezorgd... dat... nou ja..
Weet jij of het 'normaal' is dat mensen van dit soort gedachten hebben? Ik schrik soms een beetje van mezelf.. maar dit soort dingen houden me de laatste tijd heel erg bezig.. ik denk toch een teken dat ik het nog lang niet geaccepteerd heb. Kom je dit weleens vaker tegen op het forum, of ben ik echt een beetje gek? Ik speur de laatste tijd ook het internet af naar nieuwe dingen (alternatieven tegen kanker en dergelijken).. maar dan weet ik ook niet zo goed wat ik daar dan mee moet... word er ook zo moe van. Ik lees dan dingen over wat voedsel in combinatie met voedingssuplementen zouden kunnen betekenen, of dat acceptatie van je ziekte en bezinning positief zouden kunnen zijn.. ik weet het allemaal niet meer...
Wat moet ik nou doen? Wat kun jij vanuit jouw ervaring zeggen Liddy? Wat kan ik het beste doen? Ik ben zo moe van al het gepieker...

Groet, Cil

p.s. Sorry als het een beetje gek/raar/maf overkomt.. maar dit forum voelt als de fijnste plek om mijn (gekke) gedachten kwijt te kunnen.. durf dit soort dingen niet zo goed tegen mijn familie, vriend of vrienden te zeggen..

[liddy]

Wat jij moet doen: je eerst realiseren dat je normaal bent.
Het is nu eenmaal mensen eigen dat alles er oorzaak dient te hebben, ook al is dat niet waar.
Jouw geest accepteert niet dat de waarom-vraag niet beantwoord wordt, dus gaat jij geest zelf iets verzinnen.
En haalt er letterlijk van alles bij om de waarom-vraag maar van een antwoord te voorzien.
Op die manier zou je heel extreem kunnen denken. Bijv. ik mocht van mijn moeder maar één koekje pakken en omdat ik er twee gepakt heb, is mijn moeder nu ziek.
Want ik heb haar stress bezorgt door me niet aan haar regels te houden.
Kortom, je geest wringt zich in allerlei bochten om een antwoord te krijgen.
Echter de waarom-vraag laat zich niet beantwoorden.
Stel je eens voor dat iedereen die last van stress heeft kanker krijgt, dan zouden er heel veel mensen kanker hebben of krijgen.
Bidden is een vorm van meditatie.
De moslims en de christenen geloven in dezelfde God. Het verschil is mij als volgt uitgelegd. De christenen geloven dat God Jezus heeft gestuurd om ons te zeggen hoe we moeten leven.
De moslims zeggen dat Jezus de regels van God niet goed heeft uitgelegd en daarom heeft God daarna Mohammed gestuurd die de regels wel goed heeft uitgelegd.
Ik geloof dat er iets is geweest wat de aarde gestart heeft. Ikzelf vertaal dat naar een christelijke God.
Als iemand mij zegt dat hij uitgaat van een innerlijke kracht in zichzelf, dan is dat zijn manier. En een even waardevolle manier als die van mij.
Mijn filosofie: Iedereen maakt fouten en de kunst is om van je fouten te leren en er niet in te volharden.
Het is zo goed dat jij erover schrijft, want dit leeft bij heel veel mensen.
Sommige kunnen het zelf hanteren, sommige hebben baat bij een paar gesprekken met een derde, sommige hebben baat bij een paar gesprekken met een hulpverlener, huisarts, maatschappelijk werker, pastoraal medewerker, psycholoog.
Zelf heb ik tijdens de ziekte van mijn man veel gehad aan gesprekken met de huisarts en na zijn overlijden met een psychologe.
Even iemand die je doormalende geest even een halt toe kan roepen en je laat zien dat er meer mogelijkheden zijn dan je geest doet geloven.
Heel hartelijk bedankt voor je oprechtheid.

[Cil]

Liddy dankjewel weer.. Ik had ook een paar privéberichten gekregen met dezelfde boodschap.. en ik ben opgelucht.
Dit is gewoon allemaal zo nieuw voor me dat ik me steeds afvraag of mijn reacties wel "normaal" zijn. Ik had ook geprobeerd om er voorzichtig over te praten met mijn vriend. Hij is heel lief en doet erg zijn best.. maar hij begrijpt niet hoe ik bepaalde dingen kan denken. Dan is het fijn om een plek te hebben waar mensen zijn die het wel begrijpen.

Je hebt denk ik gelijk wat de waarom-vraag betreft.. Ik ben zo krampachtig op zoek naar hoe dit allemaal nou komt. Helaas zal die vraag altijd onbeantwoord blijven.. dat grote gevoel van machteloosheid, van geen controle hebben, is heel beangstigend. Je moet je als het ware overgeven aan iets groters en accepteren wat het leven je brengt.. en dat is soms heel moeilijk. Ik heb ook nog veel nagedacht over bidden en geloof.. dat is toch iets wat veel mensen steun biedt in moeilijke tijden. Zelf denk ik ook wel dat er meer is dan wij kunnen zien en begrijpen.. ik geloof in de kracht van de natuur en zie mezelf als onderdeel daarvan. Alles om ons heen (planten, dieren) komt en gaat.. en in die zin geeft het idee dat wij mensen daar ook deel van uitmaken me een soort van geruststelling. Toch blijven mensen altijd zitten met vragen over het grotere geheel. Ook ik heb daar lang mee geworsteld .. jaren geleden heb ik besloten dat ik geen antwoord nodig heb op alle vragen, maar het leven wil accepteren zoals het komt en is: de mooie en de minder mooie dingen, inclusief de mysterieuze kanten. Tot voor kort ging dat goed en gaf het me rust. Zelfs op hele moeilijke momenten, waar ik mijn portie ook zeker wel van heb gehad. Maar nu dit alles met mama gebeurd.. weet ik het niet meer. Ik probeer nog steeds te denken, dat dit soort dingen nou eenmaal bij het leven horen, maar het is soms zo moeilijk. Ga opnieuw twijfelen..

Ik zag bidden altijd als iets was onlosmakelijk verbonden was aan theisme en wat heel hypocriet van mij zou zijn aangezien ik niet gelovig ben opgevoed. Maar jouw woorden dat bidden een soort van meditatie is.. heeft me opnieuw doen nadenken. Mediteren doe ik wel af en toe om tot rust te komen en mijn gedachten te ordenen.. het helpt me vaak hoewel ik de laatste tijd meer moeite heb om de al mijn gedachten tot stilstand te laten komen. Maar als ik bidden inderdaad als een vorm van meditatie zie, als een manier om mijn hoofd leeg te maken en alles op een rijtje te zetten, denk ik dat ik me daar goed bij zou voelen.

Tot nu toe helpt dit forum me super fijn om met alle narigheid om te gaan. Ik heb ook goede ervaringen met een psycholoog, dus mocht het nodig zijn, kan ik ook altijd nog bij haar terecht. Ik ben blij dat je zegt dat het goed is dat ik erover schrijf omdat het bij meer mensen speelt, dit soort dingen zijn nou niet bepaald iets waar je met iedereen over praat. Bedankt dan ook voor het bieden van zo'n fijne plek voor zulk verdriet.

[lydia162]

Lieve Cil,

In een periode dat ik niet lekker in mijn vel zat, ging er weleens door mij heen dat het oppervlakkig is of ‘niet echt’ als je in een moeilijke periode gaat bidden of tot geloof komt. Dat leek mij maar zwak. Een paar weken (!) later (zo’n 28 jaar geleden), kwam ik wel tot geloof en ik heb er nooit spijt van gehad. Nu ben ik ziek, met hopelijk nog een paar jaar te leven en dat is natuurlijk een moeilijke situatie. Maar groter dan dat probleem is de vrede die God in mijn hart geeft. Te weten dat ál mijn zonden/fouten zijn vergeven doordat Jezus de straf daarvan heeft gedragen, geeft zó’n rust en vrede, ook in moeilijke omstandigheden. Dat gaat het verstand misschien te boven, maar is wel realiteit. Ik kan zelfs zeggen dat ik liever allebei heb (de kanker én de rust en vrede die God geeft) dan geen van beide.
Ik vind dus helemaal niet zo vreemd dat je nadenkt over bidden/gelovig zijn. Er is ook niet voor niets een spreekwoord dat zegt: nood leert bidden. Voor mij is bidden zeker geen vorm van meditatie, maar een manier om met contact te hebben met God. Door gebed verandert er werkelijk iets, soms krijg je bijvoorbeeld rust en vrede in je hart, soms zie je iets ineens anders, soms geeft iemand je net op het juiste moment een bemoediging, soms ook verandert de situatie van bijvoorbeeld de ziekte. Ik heb zelf ook de kracht ervaren van de vele mensen die voor mij baden. En ik bid ook voor jou. Bid maar gewoon als je dat wilt zonder je daarover schuldig te voelen. God wil ook jou graag laten weten hoeveel Hij van je houdt.

Frappant is dat ik dit bovenstaande al voorbereid had, terwijl jij bezig was met jou laatste bericht. Ga ik dus nog maar even door.

Ik geloof dat wij mensen de kroon zijn op de schepping, allemaal stuk voor stuk gewild door God, van grote waarde. Zo waardevol voor God dat Hij zijn eigen Zoon gaf om in onze plaats te sterven. Zo konden wij weer in contact komen met onze Schepper. Door dat offer aan te nemen, ontvangen wij vergeving voor al onze fouten en staan wij dus niet meer in de schuld bij God en kunnen wij zelfs weer in zijn heerlijkheid en tegenwoordigheid zijn . Dat is pas echt leven in vrijheid, en geeft vrede en blijdschap, een diep geluk waar niets tegenop kan.

Het biedt mij ook idd een enorme steun in mijn ziekte. Ik weet dat mijn leven in Gods Hand ligt en Hij ook zal zorgen voor mijn man en dochters als ik er niet meer ben. Dan, als mijn leven hier ten einde is, mag ik zijn bij Hem. Daar waar het volmaakt is, waar geen pijn, ziekte of verdriet meer is, maar eeuwige vreugde.

Je hebt gelijk: er is veel meer dan wij kunnen zien en begrijpen. Als je bidt tot God, gebeurt er wat in die onzichtbare wereld. Dat is een groot verschil tussen bidden en mediteren.

Als christen wil ik je dit graag meegeven, omdat ik geloof dat dit, naast voor je bidden, het beste is wat ik voor je kan doen.

Veel liefs, Lydia