Anders
Geplaatst: Vr 04 Jun 2004 19:52
Is er leven na kanker?
Ik was 4,5 toen ik het kreeg. Kheb een jaar in het ziekenhuis gelegen,
kben tig keer geöpereerd op die leeftijd (!), chemokuur gehad, bestraling,
ik was het eerste kindje in de Daniël den Hoed kliniek in Rotterdam. 12
dagen in coma gelegen, op latere leeftijd allemaal achterstalige groei, kan
later geen kinderen krijgen...
En ik overleefde het.
Nu.... 12 jaar later.
Nu ben ik 18. Nu begint voor mij pas de hel. Van mij hoeft het allemaal nie
meer suw. Het is dat mn ouders het er anders zo moeilijk mee hebben.
Weet je, natuurlijk iedereen die met kanker heeft te maken (gehad) heeft
ut moeilijk, maar dit van mij...
Ik ben anders. Zie..... als jullie/jij in het dorp lopen, kan een ander dat niet zien. Maar bij mij wel. Het zit um juist in mn gezicht!
Elk uur (en dan overdrijf ik echt niet) moet ik denken aan vroeger. Op
feestjes, of waar dan ook, telkens weer. Omdat iedereen me altijd aan
zit te kijken
En hier ga je echt hardstikke kapot aan. En wat zo F*CKING klote is, is dat
je er gewoon HE-LE-MAAL NIX aan kunt doen! En zoals je kunt zien, ben
ik soms zo gefrustreerd, maarja, wat doe je eraan
Ik kan er met niemand, en dan ook met niemand over praten. En dat wil
ik ook nie, omdat er is toch niemand die mij kan helpen.
Wat is er nou moeilijker dan op je 17e te horen krijgen dat je geen
kinderen krijgen kan....
Op school gaan ze vragen naar vroeger... Het gaat niet goed, omdat je
zo vaak absent bent.
Wat als iemand je uitscheld? Iedereen je aan zit te kijken? Dat je altijd
wee zo vaak afwezig bent omdat je voor controle moet? Je veel vaker
als anderen ziek bent?
Het moeilijkst vind ik gewoon nog met de liefde. Het gaat al veel
moeilijker om een meisje te krijgen.
Ooit wel eens iemand tegen gekomen die met heel haar/zijn hart van jou
hield? ik niet
Ik was 4,5 toen ik het kreeg. Kheb een jaar in het ziekenhuis gelegen,
kben tig keer geöpereerd op die leeftijd (!), chemokuur gehad, bestraling,
ik was het eerste kindje in de Daniël den Hoed kliniek in Rotterdam. 12
dagen in coma gelegen, op latere leeftijd allemaal achterstalige groei, kan
later geen kinderen krijgen...
En ik overleefde het.
Nu.... 12 jaar later.
Nu ben ik 18. Nu begint voor mij pas de hel. Van mij hoeft het allemaal nie
meer suw. Het is dat mn ouders het er anders zo moeilijk mee hebben.
Weet je, natuurlijk iedereen die met kanker heeft te maken (gehad) heeft
ut moeilijk, maar dit van mij...
Ik ben anders. Zie..... als jullie/jij in het dorp lopen, kan een ander dat niet zien. Maar bij mij wel. Het zit um juist in mn gezicht!
Elk uur (en dan overdrijf ik echt niet) moet ik denken aan vroeger. Op
feestjes, of waar dan ook, telkens weer. Omdat iedereen me altijd aan
zit te kijken
En hier ga je echt hardstikke kapot aan. En wat zo F*CKING klote is, is dat
je er gewoon HE-LE-MAAL NIX aan kunt doen! En zoals je kunt zien, ben
ik soms zo gefrustreerd, maarja, wat doe je eraan
Ik kan er met niemand, en dan ook met niemand over praten. En dat wil
ik ook nie, omdat er is toch niemand die mij kan helpen.
Wat is er nou moeilijker dan op je 17e te horen krijgen dat je geen
kinderen krijgen kan....
Op school gaan ze vragen naar vroeger... Het gaat niet goed, omdat je
zo vaak absent bent.
Wat als iemand je uitscheld? Iedereen je aan zit te kijken? Dat je altijd
wee zo vaak afwezig bent omdat je voor controle moet? Je veel vaker
als anderen ziek bent?
Het moeilijkst vind ik gewoon nog met de liefde. Het gaat al veel
moeilijker om een meisje te krijgen.
Ooit wel eens iemand tegen gekomen die met heel haar/zijn hart van jou
hield? ik niet