Anders

Op "ons themaforum" kun je reageren op zaken en stellingen die heel erg van invloed zijn op hetgeen ons overkomt rondom de ziekte 'kanker'.

18jaar

Anders

Berichtdoor 18jaar » Vr 04 Jun 2004 19:52

Is er leven na kanker?

Ik was 4,5 toen ik het kreeg. Kheb een jaar in het ziekenhuis gelegen,
kben tig keer geöpereerd op die leeftijd (!), chemokuur gehad, bestraling,
ik was het eerste kindje in de Daniël den Hoed kliniek in Rotterdam. 12
dagen in coma gelegen, op latere leeftijd allemaal achterstalige groei, kan
later geen kinderen krijgen...

En ik overleefde het.

Nu.... 12 jaar later.

Nu ben ik 18. Nu begint voor mij pas de hel. Van mij hoeft het allemaal nie
meer suw. Het is dat mn ouders het er anders zo moeilijk mee hebben.
Weet je, natuurlijk iedereen die met kanker heeft te maken (gehad) heeft
ut moeilijk, maar dit van mij...
Ik ben anders. Zie..... als jullie/jij in het dorp lopen, kan een ander dat niet zien. Maar bij mij wel. Het zit um juist in mn gezicht!

Elk uur (en dan overdrijf ik echt niet) moet ik denken aan vroeger. Op
feestjes, of waar dan ook, telkens weer. Omdat iedereen me altijd aan
zit te kijken :!:

En hier ga je echt hardstikke kapot aan. En wat zo F*CKING klote is, is dat
je er gewoon HE-LE-MAAL NIX aan kunt doen! En zoals je kunt zien, ben
ik soms zo gefrustreerd, maarja, wat doe je eraan :?:

Ik kan er met niemand, en dan ook met niemand over praten. En dat wil
ik ook nie, omdat er is toch niemand die mij kan helpen.

Wat is er nou moeilijker dan op je 17e te horen krijgen dat je geen
kinderen krijgen kan....

Op school gaan ze vragen naar vroeger... Het gaat niet goed, omdat je
zo vaak absent bent.

Wat als iemand je uitscheld? Iedereen je aan zit te kijken? Dat je altijd
wee zo vaak afwezig bent omdat je voor controle moet? Je veel vaker
als anderen ziek bent?

Het moeilijkst vind ik gewoon nog met de liefde. Het gaat al veel
moeilijker om een meisje te krijgen.
Ooit wel eens iemand tegen gekomen die met heel haar/zijn hart van jou
hield? ik niet :cry:

Gebruikersavatar
jodyi
Lid
Berichten: 499
Lid geworden op: Za 15 Mar 2003 19:56

Berichtdoor jodyi » Vr 04 Jun 2004 21:49

je bent niet alleen! Ondanks dat je je waarschijnlijk zo hartstikke eenzaam voelt; ben je niet alleen! Dat moet je niet vergeten. Er zijn jongeren net als jij; bij wie je duidelijk ziet dat ze kanker hebben, of hebben gehad. Die net als jij alleen zijn, en zelf maar moeten dealen met het feit dat ze geen kinderen meer kunnen krijgen door de kanker. Delen = helen. Misschien is de mailgroep iets voor jou; voor jongeren en kanker. Of misschien de vokk? ik weet niet of je dat kent? www.vokk.nl ook heb je nog de stichting jongeren en kanker; www.stichtingjongerenenkanker.nl / www.internethaven.nl . Zowel de vokk als de stichting jongeren en kanker organiseren lotgenoten weekendjes. Leuke dingen doen, met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Met mensen die je begrijpen zonder woorden.

Misschien heb je hier iets aan, ik hoop het..

sterkte in elk geval,

Jodyi

I.van der Burg
Lid
Berichten: 8
Lid geworden op: Wo 23 Jun 2004 19:05

Berichtdoor I.van der Burg » Wo 23 Jun 2004 19:49

Hoi,

Ik ben ook 18 en heb ook kanker gehad, ook toen ik zo jong was. Toegegeven, mijn littekens zitten niet in mijn gezicht, maar wel op andere delen van mijn lichaam. Mijn kleine teen van mijn linkervoet is zelks geamputeerd. Daardoor heb ik met een aantal dingen moeite( lange afstanden, evenwicht) en moet ik altijd stevige schoenen aan. Elke keer als ik mijn schoenen aan- of uittrek of als ik langs een schoenenwinkel loop, moet ik er aan denken.

Ook heb ik een heel groot litteken aan de binnenkant van mijn linkerbeen, omdat al mijn lymfeklieren (tenminste, zo veel mogelijk) zijn verwijdert. Daardoor wordt het lymfevocht niet goed afgevoerd en moet ik een steunkous dragen. Geen korte broeken of rokken dus. Elke keer
als ik een kledingwinkel zie dan denk ik daar weer aan.

Ook ik heb moeite met de liefde. Soms ook met gewone vriendschappen. Ik geloof dat ik lijd aan vroeg-volwassenheid. Klinkt leuk, maar het houdt mooi wel in dat er een behoorlijk verschil zit tussen mijn belevingswereld en die van leeftijdsgenoten en dat op een leeftijd dat je juist veel met leeftijdsgenoten hoort om te gaan. Dat gaat soms erg stroef. Zij houden van uit gaan (wat normaal is) en ik niet (meer). Zodoende lijk ik vaak buiten de boot te vallen. Ik zou wel meer met wat volwassen(ere) mensen om willen gaan, maar zolang ik op school zit, zit ik vast aan leeftijdsgenoten. En dat kan soms wel wat eenzaam zijn.

Wat betreft de liefde heb ik het ook niet makkelijk. Ik val nou eenmaal op wat oudere mannen (eind 20, begin 30), maar die ontmoet ik bijna nooit, us wordt ik ook niet verlieft. En als ik al een leuke volwassen man tegenkom, dan is de kans heel erg groot dat hij al een vaste relatie heeft. En ook al zou hij ook op mij vallen, dan nog zou ik het doodeng vinden om hem mijn littekens te laten zien.

Als kind had ik er geen moeite mee, totdat ik op mijn 12de realiseerde wat kanker eigenlijk is. Ik realiseerde me dat ik anders ben, altijd anders zal blijven en er niets aan te doen valt. Sindsdien verstop ik mijn littekens. Ik denk dat ik toen een 'sprong' naar volwassenheid gemaakt heb, en ik sindsdien een beetje 'voorloop' op leeftijdsgenoten.
Op mijn 16e begon ik me er echt rot over te voelen, en het lijkt langzaam maar zeker erger te worden.

Aan de ene kant wil ik heel erg graag een vriend, een 'echte'. Iemand op wie ik verlieft ben, en dat hij mij ook ten minste heeeeeel erg speciaal vindt. Niet zomaar iemand uit de kroeg. Echte liefde. Alleen diegene kan ervoor zorgen dat ik me beter ga voelen. Dat degene die ik fantastisch vind, dat hij van mij houdt ook met die littekens, dat zou mij echt helpen.
Aan de andere kant ben ik (nog) niet te wanhopig. Zoiemand kun je niet zoeken, daar loop je plotseling tegenop op het moment waarop je het niet verwacht. Daarom zoek en wanhoop ik niet. Het komt wel. En als hij me niet wil vanwege mijnlittekens? Dan is het blijkbaar een klootzak en is het maar goed ook dat we niet samen zijn.

Ik hoop dat je hoop kunt putten uit mijn verhaaltje. Ook al was het maar omdat je nu zeker weet dat je niet de enige bent. Ook al zijn onze problemen niet helemaal hetzelfde, maar dat is eigenlijk nooit mogelijk.
Succes en kop op!

Ilona

josenwijna1

Berichtdoor josenwijna1 » Vr 16 Jul 2004 12:26

Hallo Gast.

Ik wou eerst niet reageren op jou bericht maar nadat ik het nog een keertje had gelezen dacht ik ja toch maar doen,Waarom? omdat jij net zo kwaad ben als ik waarschijnlijk en ik ben effe wat ouder 56.maar daar zit het hem niet in, het is dat de mens het niet begrijpt waarom ik?en niet een ander nou neem van mij aan er zijn zat andere die ook wat mankeren dus we zijn niet de enigste, mijn ene broer is is 2 jaar geleden overleden en mijn lievelings broer drie maanden na hemde eerste aan botkanker en de ander aan longkanker en ik? nou ik had (geluk) ik kon nog aan mijn long kanker geopereerd worden wat in maart gebeurt is dus je kunt wel nagaan dat het met mij ook nu niet zo best gaat maar dat terzijde daar wou ik niet na toe waar wel dan zul je denken, nou naar mijn vriendin een vrouw van 43 jaar die d,r hele leven al rondloopt met een gezicht wat op een maanlandschap lijkt vol met kraters iedereen kijkt haar aan maar ze heeft het geaccepteerd en ik denk dat we dat allemaal moeten doen zeker de mensen met enrstige ziektes enz.dus kop op je bent en staat niet alleen en denk nou niet van ja die heeft makkelijk lullen ,want ik ben ook nog steeds boos verdrietigen weet ik veel wat nog meer maar wat moet je? gewoon proberen door te gaan, ik wens je veel sukses en sterkte.
Jos.


Terug naar “Ons themaforum”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten