Ons leven staat opeens op zijn kop

[***BepV***]

Twee weken gelden is mijn lieve schoonmoeder ter controle bij de longarts geweest ( ze heeft COPD), nog geen dag alter belde de longarts dat het er niet goed uitzag en dat ze moest komen voor een biopsie. Deze is 2 weken geleden gedaan en nog geen 24 uur daarna stond de huisarts op de stoep, conclusie: kwaadaardige longkanker. Er zijn toen 2 scans gemaakt en nu is eruit gekomen dat ze uitzaaiingen heeft in bijnier, lever en botten. Ik zie mijn schoonmoeder per dag achteruitgaan....onvoorstelbaar zoals het gaat, het lijkt wel alsof het allemaal niet echt is. NU is ze gisteren gestart met chemo en dan puur pallitatief, doordat ze al in een slechte conditie is is ze wel opgenomen in het ziekenhuis....vandaag haar 2e kuur gehad en morgen de derde.

Wij hebben weinig hoop meer ook omdat het al zo snel slechter gaat, de dokter heeft gezegd dat ze de meest agressieve vorm van longkanker heeft, het is nu dus een kwestie van rekken maar voor hoelang??? Wij begrijpen dat niemand dat kan zeggen maar ik ben bang dat we in maanden moeten denken en niet meer in jaren, het is te veel uitgezaaid.
En ze is net pas 67 geworden!!!!!
Ons leven staat momenteel helemaal op zijn kop en we willen haar nog helemaal niet missen, ik sta 'sochtends er mee op en ga er 'savonds mee naar bed.

Is mijn verhaal herkenbaar voor anderen die ook momenteel leven in deze nachtmerrie???

Groeten, Bep

[liddy]

Beste Bep,

In juni 1998 kregen wij te horen dat mijn man longkanker had. Meteen werd er gezegd dat er geen genezing meer mogelijk was.
Hij heeft wel chemo gekregen en dat heeft geweldig geholpen om de kwaliteit van zijn leven te verbeteren.
Alles bij elkaar heeft hij nog 8 maanden geleefd, waarvan de eerste vijf maanden erg goed zijn geweest.
Daarna werd het nodig om met morfine te starten, omdat hij niet goed reageerde op de pleisters was dat in het begin niet makkelijk.
Later kreeg hij morfinetabletten en dat ging heel goed.
De laatste 5 weken heeft hij te bed gelegen.
De laatste dagen was hij minder van bewustzijn, daarna in coma en thuis rustig ingeslapen.
Hoe moeilijk deze tijd ook is geweest, we hebben hele mooie dagen en momenten gehad.
Ik kan jullie aanraden om nu meteen alles te regelen, zodat je dat achter je kunt laten.
Heel veel sterkte,

Liddy

[***BepV***]

Beste Bep,

In juni 1998 kregen wij te horen dat mijn man longkanker had. Meteen werd er gezegd dat er geen genezing meer mogelijk was.
Hij heeft wel chemo gekregen en dat heeft geweldig geholpen om de kwaliteit van zijn leven te verbeteren.
Alles bij elkaar heeft hij nog 8 maanden geleefd, waarvan de eerste vijf maanden erg goed zijn geweest.
Daarna werd het nodig om met morfine te starten, omdat hij niet goed reageerde op de pleisters was dat in het begin niet makkelijk.
Later kreeg hij morfinetabletten en dat ging heel goed.
De laatste 5 weken heeft hij te bed gelegen.
De laatste dagen was hij minder van bewustzijn, daarna in coma en thuis rustig ingeslapen.
Hoe moeilijk deze tijd ook is geweest, we hebben hele mooie dagen en momenten gehad.
Ik kan jullie aanraden om nu meteen alles te regelen, zodat je dat achter je kunt laten.
Heel veel sterkte,

Liddy

Beste Liddy,

Dank je wel voor je reactie.....ik zie mijn schoonmoeder met de dag achteruitgaan , de chemo is nu bijna klaar en waarschijnlijk mag ze vrijdag naar huis. Er word vanuit het ziekenhuis hulp geregeld voor de verzorging 'sochtends en 'smiddags. Zelf denkt ze dat ze het allemaal wel zelf kan maar de verpleging heeft haar, gelukkig, er van weten te overtuigen dat ze echt hulp nodig heeft. Nu word ze ook met alles geholpen.
Wat mij ook zorgen baart is dat ze opeens zo anders doet dan anders, ze maakt kattige opmerkingen naar haar man, vertelt dingen dubbel enz. terwijl ze eerst nooit zo was, juist heel aardig enzo maar nu steeds aan het katten enzo. Waarschjijnlijk hoort het bij het ziekteproces en misschien heeft ze ook wel uitzaaiingen in haar hoofd.

De onzekerheid is ook erg moeilijk om mee om te gaan, van hoe lang nog en hoe gaat het nu verder, ze zeiden vandaag in het ziekenhuis dat de 10e dag na de kuur de meest kritieke dag is en dat dan naar alle waarschijnlijkheid de bijwerkingen heftig zullen zijn en ook haar haal zal uitvallen. We wachten maar af en meer kunnen we ook niet doen, gelukkig kunnen we ook nog lachen om dingen maar het is wel heeeel moeilijk.

Groeten, Bep

[liddy]

Beste Bep,

Het kost tijd voor je schoonmoeder om alles op een rijtje te zetten. Ze heeft nu ineens geen toekomst meer.
En dat je daar heel kattig van kunt worden, lijkt me een heel normale reactie.
Daarnaast is kan het zijn dat uitzaaiingen met name in de hersenen voor een verandering kunnen zorgen.
Probeer zo normaal mogelijk te reageren, trek het je niet persoonlijk aan.
Dat is niet gemakkelijk, het doet zeer om iemand te zien veranderen.
Ik ben blij dat je schrijft:

gelukkig kunnen we ook nog lachen om dingen

Koester de mooie momenten en geniet ervan.
Veel sterkte,

Liddy