Emotionele achtbaan

[Birdie]

Hallo,
Mijn verhaal begint in januari 2012 als ik kaak en voorhoofd holte ontstekingen krijg die niet willen genezen na prednison en antibiotica.
De dokter stuurt mij vrij snel door naar de kno arts en die gaat eerst zelf nog aan de slag met antibiotica. In totaal heb ik vijf kuren gehad, is er tussendoor nog een kies getrokken door de kaakchirurg op verzoek van de kno arts. Dan vind de kno arts het mooi geweest en stelt voor de holtes operatief schoon te maken. Na alle ellende en kuren ben ik allang blij dat ik er misschien wel voorgoed vanaf kom. 27 juni jl ben ik dan eindelijk geholpen. Als ik wakker word vertelt de kno dat het de moeite waard was en dat hij er nogal wat viezigheid heeft uitgheeld. De kaakholtes zijn gespoelt en er is een opening gemaakt naar de kaakholte zodat deze beter belucht gaat worden.
De week erop moet ik terug komen voor de eerste controle, als ik bij de kno binnen kom dan vertelt hij me tussen neus en lippen door dat hij wel wat verrast was toen hij een poliep tegenkwam en die ook maar meteen heeft verwijderd?? Hier wist ik dus niets van.. Oja vertelt hij dan nog even, en er zaten ook wat vreemde plekjes op die poliep die hij door de patholoog anatoom heeft laten onderzoeken; daar kwam dus uit dat er wel ' iets' zat en dat ik daarvoor bij zijn collega onder behandeling zal moeten blijven want zijn collega ' verzamelt' dat soort mensen die iets bijzonders hebben en vervolgd moeten worden. Er was al een brief onderweg naar mijn huisarts hierover met uitleg. Ik moest een afspraak maken voor 15 augustus met de collega kno arts. Ik was zó overdonderd dat ik zowaar vergat om door te vragen wat en hoe.. Op weg naar huis in de auto drong het ttot me door dat dit niet een gewoon gesprek was geweest en moest ik ontzettend huilen. Vooral omdat ik niet echt door had wát er nu precies aan de hand was en wat er gebeurde.
De week erop had ik een afspraak met mijn huisarts voor te stoppen met roken. Deze vertelde me dat zij inderdaad de brief al had gehad en dat de kno hierin vermeldde dat er premaligne inverted papilloom was gevonden. Wát dat dan precies was wist de huisarts ook niet had ze nog nooit van gehoord. Ze ging meteen voor mij op zoek opinternet en had al snel een site gevonden. Dat wat ik heb komt 0,8 op de één miljoen voor en dan nog meer bij mannen dan bij vrouwen.. Al met al is het op dit moment nog steeds niet duidelijk hoe of wat. De informatie die ik heb kunnen vinden is té wetenschappelijk of het gaat over mensen waarbijdit is gediagnosticeerd en die dan kort daarna overlijden..
Inmiddels hebik het gevoel alsof ik mijn verstand langzaam aan het verliezen ben. Soms krijg ik een gevoel alsof ik met alles wil gooien wat ik tegenkom. Ik ben gewoonweg niet te genieten en jank om het minste of geringste. De onduidelijkheid nekt me gewoon. Aan de ene kant wil ik het weten maar aan de andere kant ook weer niet. Er is bijna niets te vinden over hoe men dit dient te behandelen. In de tussentijd gebeurd er nog helemaal niets met mij en moet ik wachten totm15 augustus. In december is mijn dochter uitgerekend van de eerste, mijn eerste kleinkind, en ik wil dat heel graag allemaal nog meemaken. Het is alsof mijn gevoelens in een achtbaan zijn terechtgekomen die niet te stoppen is en ik die gevoelens niet meer in de hand heb. Voel me zo machteloos en onheus behandeld en ik vind het zo niet eerlijk wat en hoe dit gebeurd. Hoe moet ik hiermee omgaan, heb ik recht op dat ik eerder gezien wordt.. Ik weet het gewoon ff niet meer....

[Birdie]

Ow, ik ben trouwens al wel vanaf 16 juli hélemaal gestopt met roken... Trots op..