Angst voor Botkanker

[Freya]

Hallo Allemaal,

Ik zet niet voor mijzelf een berichtje op dit forum, maar voor mijn moeder.

Mijn moeder heeft sinds enige tijd pijn achter haar schouderblad. Hier is ze vrijdag 3 november mee naar de huisarts geweest en hij dacht, dat de pijn in de spieren zat en ze moest het maar goed warm houden en wanneer het niet beter werd, zou ze er eventueel mee naar de fysio kunnen gaan.

De pijn nam in de afgelopen week echter niets af (ook niet door masseren en smeren met spierenspul enzo) en alleen het slikken van ibuprofen maakte het iets minder. Verder is de pijn ook niet anders of erger bij beweging, hetgeen je wel zou verwachten als het in de spieren zit.

Nu ze zo ineens deze pijn heeft, moest mijn moeder toch steeds weer aan haar vader denken. Mijn opa is namelijk in 1980 aan botkanker overleden, 2 maanden na de diagnose was hij er al niet meer. Bij hem begon deze ziekte ook met pijn achter zijn schouderblad en dat maakt ons dus wel angstig

In de loop van deze week is mijn moeder dus, omdat ze het niet vertrouwde, met dit verhaal terug naar de huisarts gegaan. Hij nam dit wel dermate serieus, dat hij het nodig vond om toch maar even grondig uit te zoeken, wat de oorzaak van haar pijn nu precies is.

Afgelopen vrijdag 10 november is ze dus naar het ziekenhuis geweest voor uitgebreid bloedonderzoek en foto's. En waarschijnlijk halverwege komende week kunnen we daar de uitslagen van verwachten. Hopelijk komt er iets onschuldigs uit de onderzoeken naar voren, maar gezien de voorgeschiedenis van mijn opa maken we ons natuurlijk wel wat zorgen .

Ik zou graag van mensen met ervaring met botkanker willen weten, wat precies de symptomen van botkanker kunnen zijn. Ik heb al wel gelezen, dat het vrij zeldzaam is en dat er verschillende soorten botkanker voorkomen op verschillende leeftijden. Mijn moeder is 59 jaar en mijn opa was destijds begin 70 geloof ik. Wij kunnen ons ook niet zo goed meer herinneren wat hij precies had, want hij overleed ook vreselijk snel na de diagnose.

Ik hoop, dat iemand mij iets wijzer kan maken en ik hoop eigenlijk vooral, dat ik mij voor niets zorgen maak en dat het allemaal meevalt.

Alvast bedankt voor jullie reacties.

Liefs Freya

[ievie]

bericht verwijderd

[Freya]

Hallo Evie,

Heel erg bedankt voor je reactie. Ik kan gelukkig vertellen, dat mijn moeder geen kanker blijkt te hebben. De foto's waren goed en het bloedonderzoek heeft ook niets aan het licht gebracht. Ik ben dus ontzettend opgelucht, dat er niets aan de hand is. (Ik ben namelijk in dat soort situaties een vreselijke doemdenker en zag haar in gedachten al bijna in een kist liggen)

Inmiddels was de pijn in de afgelopen dagen ook al sterk afgenomen. Mijn moeder had steeds ibuprofen genomen en dit hielp eerst niet echt, maar later begon het wel te helpen. Als het iets ernstigs was geweest had zo'n simpele pijnstiller niet geholpen, lijkt mij. Dus dat was ook al een goed teken. Volgens de huisarts is het waarschijnlijk een slijmbeursontsteking ofzo geweest. Mijn moeder heeft inmiddels geen pijn meer, het is nu alleen nog maar een gevoelig plekje. Dus achteraf was het storm in een glas water, maar het had natuurlijk ook iets ernstigers kunnen zijn. Als je nog in onzekerheid zit, dan vrees je het ergste.

Wat rot trouwens voor jou, dat je op zo'n jonge leeftijd al kanker kreeg. Ik weet niet hoe oud je nu bent (ik heb het gevoel, dat je nog jong bent), maar ik hoop, dat je inmiddels "kankervrij" bent. Ik heb op internet gelezen, dat botkanker over het algemeen bij 2 leeftijdscategorieen voorkomt en dat is bij jongeren en dan vaak in de ledematen of bij mensen van middelbare leeftijd / ouderen en dan vaak in het skelet. Dus, dat komt wel weer overeen met wat jij vertelde. Mijn opa had het in het skelet en jij hebt / had het in je been. Jij zal het, denk ik, niet gemakkelijk hebben gehad met zo'n diagnose, de pijn, die dat met zich meebracht en de behandelingen, die daar op volgden. Je hebt vast een hele vervelende tijd meegemaakt.

Zelf weet ik heel goed, wat het is om ziek te zijn in je jeugd, want ik kreeg op mijn 13de reuma (inmiddels ben ik 36 jaar en heb ik nog reuma). Al met al is dat toch wel heel bepalend voor hoe je in het leven staat. Het is ontzettend vervelend om ziek te zijn, maar je leert er ook weer veel van. Je beseft veel beter wat echt belangrijk is in je leven. Ik vind bijvoorbeeld, dat veel mensen heel oppervlakkig leven. Veel mensen vergeten om van het leven te genieten en vinden werken / geld verdienen en materie belangrijker, dan hun gezondheid.

Ze kijken door hun snelle leven bijvoorbeeld ook nooit naar de achtergrond van hun emoties. Ik heb door mijn ziekte geleerd om wat meer naar mijn geestelijke leven te kijken, want ik ben er inmiddels wel achter gekomen, dat psychische zaken veel invloed op een ziekteproces hebben. Wanneer ik geestelijk lekkerder in mijn vel zit, gaat het lichamelijk vaak ook een stuk beter. Van huis uit heb ik niet goed geleerd om mijn emoties te uiten en ga ik vaak uit van het negatieve. Inmiddels weet ik dit van mezelf en heb ik in de loop der jaren geleerd om me beter te uiten en probeer ik positiever in het leven te staan. Het blijft echter moeilijk om ingebakken gedachtengangen om te buigen. Vrienden, waarmee ik diepgaande gesprekken hierover kan voeren, zijn voor mij dan ook belangrijk geworden.

Maar goed, ik zal je verder niet vermoeien met dit soort teksten, want wie weet ben je nog hartstikke jong en zit je hier niet op te wachten. Je persoonlijke groei begint vaak na je 20ste en dan kom je er achter wie je bent en wat je wilt in het leven. Ik wil je in elk geval hartelijk bedanken voor je reactie en ik hoop dat het goed met jou gaat en wens je veel geluk in je verdere leven. Ik hoop, dat je ondanks wat je hebt meegemaakt of nog meemaakt een leuk leven hebt. En geniet daar vooral van!

Liefs Freya

[ievie]

bericht verwijderd

[Freya]

Hoi Evie,

Ik ben blij om te horen, dat het met jou zo goed gaat. Je bent dus nog maar 19 jaar en hebt nog een heel leven voor je en dat moet ook zo blijven. Je bent dus hard op weg om die eerst 5 jaar "kankervrij" voorbij te streven en dan is de kans, dat je kanker krijgt, geloof ik net zo groot als bij ieder ander gezond mens toch? Jouw vertrouwen, dat alles goed blijft, wordt dus ook steeds groter zeker?

Het klopt inderdaad, dat je veel gemakkelijker met ziekte omgaat als je nog zo jong bent, wanneer je met ziekte te maken krijgt. Als ik er op terug kijk, heb ik mij als kind helemaal niet zo goed beseft wat het inhield wat ik had en hoe dat mijn leven kon beinvloeden. Je accepteert wat je overkomt veel makkelijker, omdat je alle consequenties nog niet zo goed overziet. Als je volwassen bent, zie je veel meer beren op de weg.

Ik heb Rheumatoide Arthris. Dat is de gewrichtsreuma, waarbij het kraakbeen in je gewrichten aangetast wordt door ontstekingen. Het is een auto-immuunziekte, waarbij dus (even simpel uitgelegd) bepaalde eigen lichaamscellen andere eigen lichaamscellen aanvallen. Ze zien die cellen als indringers zeg maar. Wanneer de ziekte actief is, ben je ook vaak heel moe. Hierdoor kan ik dus ook niet meer werken (ik deed altijd administratief werk) en zit inmiddels een aantal jaren in de WAO. De ziekte is vooral verergerd na de geboorte van mijn dochter (nu 6 jaar).

Inmiddels is de ziekte al een paar jaar weer behoorlijk rustig, doordat ik zelf mijn activiteiten kan indelen en mijn medicatie goed is ingesteld. Ik ben ook goed mobiel en kan een redelijk normaal leven lijden. Wel heb ik vorig jaar een nieuw heupgewricht gekregen, doordat mijn linkerheup al versleten was door aantasting vanwege de reuma. Maar goed, daardoor kan ik nu weer lopen als een kievit, zoals men dan zegt.

Al met al kunnen wij samen dus wel concluderen, dat wij ondanks onze beperkingen toch een leuk leven lijden en weten wij daardoor 'lekker wel' wat belangrijk is in het leven. Laten we dat dan maar zo bekijken. Alles wat je overkomt zal toch zo zijn redenen wel hebben, denk ik. Ach en wat is zwaar. Je leert overal mee leven.

Liefs Freya

PS: Veel succes met je studie. Klinkt misschien een beetje dom, maar ik weet niet precies waar SPH voor staat. Mijn schooltijd ligt al weer een tijdje achter mij.

[ievie]

bericht verwijderd

[Freya]

Tja Evie, onze conclusie is inderdaad goed.

So, HAVE A NICE LIVE!

Leuk om je gesproken te hebben en veel GEZONDHEID en GELUK gewenst voor de rest van je leven

Liefs Freya