PAP 3a

[Roos24]

Hallo Allemaal

Ik wil graag even mijn verhaal kwijt,Want ik heb nu een dubbel gevoel.
Vanaf van 11e heb ik eigelijk al buikklachten gehad.Vaak naar de huisarts geweest. maar ik heb nooit echt veel aan de huisartsen gehad.
ik moest maar gwoon asprine innemen. zo ging dat jaren door.
Tot dat ik erachter kwam dat ik op mijn 16e zwanger was.
Ik was jong. maar het kindje was welkom. Eenmaal naar de huisarts geweest, om toch nog een zwangerschapstest te doen. voor de zekerheid. en na de 3 zwangerschapstest bleek ik dus zwanger te zijn.
Maar kreeg al snel die ochtend bericht dat mijn baby het niet zou halen.
Er mankeerde zoveel in mijn lichaam. dat het babytje niet de kans kreeg om in mijn buik te groeien. En naar veel infomatie te zoeken en vragen.
heb ik met pijn in mijn hart een abortus moeten plegen in Arnem.
Ik heb heel veel verdriet gehad. maar vooral erg ziek van de abortus.
Ik was moe. mijn mentruatie bleef uit. of ik menstueerde 3 weken achter elkaar of langer. of soms 2 dagen. en dan was het een week niet. en ik menstueerde weer. Maar mijn buik klachten kwamen vaker. en de pijn was ondraagelijk. Steeds maar weer naar de huisarts. maar ze konden maar niks vinden. ik moest het maar weer met pijnstillers doen.
ik heb dus ook de moed opgegeven. en dacht ook echt. dat de buik krampen en de bleodingen bij me hoorde. omdat ik met mijn 10e al ongesteld werd. en nu ben ik 24 geworden. en ben vandaag voor de uitslag naar de dokter geweest, en eindelijk wordt ik nu geholpen.
maar dit is het 2 verhaal.

Vorige jaar Juni ben ik s avonds met spoed naar het ziekenhuis gegaan
samen met mijn vader. ik dacht dat ik een blindedarm onsteking had.
Ik gilde het uit van de pijn. eenmaal in het ziekenhuis. ben ik geholpen.
bloed afgenomen. maar ze konden niks vinden. Ik moest de volgende dag maar weer terug komen. en dat deed ik.

Ze hadden de volgende dag een cyste bij me gevonden.
en bleek allemaal in orde te zijn. was niks om zorgen over te maken.
alleen mijn darmen zagen er niet goed uit. maar door een middel van de apotheek was dat wel te verhelpen.
Tot dat de gynecoloog mij aansprak over mijn abortus.
Hij vroeg aan mij. of ik na mijn aportus een na controle heb gehad.
Ik zei nee. daar is mij nooit wat over gezegd.
en het gesprek was afgelopen.

4 weken daarna na het ziekenhuis onderzoek.
kreeg ik weer buik krampen. en weer ondraagelijk pijn.
en weer pijnstillers blijven slikken. maar er begonnen zich ook hevige bloedingen te onstaan. en dat heb ik gehad tot Dec 2006.
steeds weer naar de huisarts. maar wees eruit dat ik een blaasonsteking had. en weer maar naar de apotheek. tot dat een vriendin van mij een onderzoek ging doen. en er achter kwam dat mijn baarmoeder niet in orde was. en toen weer naar de huisarts gegaan. en dit keer heb ik met een boze stem gezegd. en nu wil ik dat jullie mij helpen. ik vertouw het niet. en eindelijk er werd een monster bij me gedaan. en een uitstrijkje. en dat was nu 3 weken geleden gebeurd. en vanochtend belde mijn huisarts op. of ik vandaag nog naar de praktijk wilde komen
mijn uitstrijkje en monster waren onderzocht. en blijkt dat ik PAP 3a heb.
met vele cellen wat er niet hoort te zijn. ik heb verschillende virussen in mijn baarmoeder. alle symtonen wezen op negatief.
22 februari kan ik eindelijk naar het ziekenhuis. en gaan ze verder onderzoeken. ik ben blij dat het nu naar me geluisterd wordt. maar ben ook boos. waarom ze niet eerder naar mijn klachten hebben geluisterd.
en dit maakt mij nu zo boos.
ik heb bijna 8 jaar een lieve Rottweiler. mijn steun en toeverlaat.
ze lag altijd bij me als ik buikpijn had. en het ging weer over.
ze voelde mijn pijn aan. en nu helaas kreeg ik te horen dat mijn meissje mijn hond. kanker heeft. en nog maar even te leven heeft.
en ik vind het verschrikelijk pijn doen. dat we dit mee moeten maken.
want ik hoop op niks liever dat het bij mij meevalt. en dat ik gewoon de tijd heb om afscheid te nemen van mijn hond. en niet dat ik vele onderzoeken nu moet ondergaan. en tuurlijk Mijn hond is nu opgegeven, en mij kunnen ze helpen. maar waarom nu. ik heb mijn hond Jootje nu zo hard nodig en zij mij. Ik wil uit mijn verhaal echt duidelijk maken.
Als je iets niet vertrouwd. ga gelijk naar de huisarts. en laat duidelijk merken dat je wilt. dat je een onderzoek wilt. ik heb mischien nu veel te lang mee rond gelopen en gewacht. en ik hoop dat alles straks in orde is.
dan ik geen pijn meer heb. maar weer door kan gaan.
en ik wil iedereen heel veel succes wensen. met alles wat je moet doorstaan. positief of negatief. ik heb nu geleerd om extra naar me lichaam te luisteren. en niet altijd naar een verhaal van de huisarts te luisteren. ik ga morgen de verzekering bellen. of er extra vaart in kan komen voor een onderzoek. en ik heb veel bericht gekregen. dat groningen ziekehuis je heel goed kan helpen. ik ga nu niks aan nemen van me huisarts. ik ga het zelf maar regelen. ik ga er vaart achter zetten.
wat dit voelt gewoon niet goed.
en diep in me hart hoop ik dat het allemaal goed komt.
maar ik ben pas 24. ik en moet nu knokken. voor mij zelf. en positief denken. en juist heb ik mijn hond zo hard nodig.
het voelt ook dubbel.. ik ben vreselijk boos en verdrietig.
maar weet gewoon niet op wie.

dus nogmaals. luister alsjeblieft goed naar je lichaam.
en sta erop dat je onderzocht wil worden.

heel veel liefs roos
en ik laat jullie weten wat de uitslag is.
alsjeblieft wacht er niet te lang mee.

[liddy]

Beste Roos,

Na het lezen van je verhaal werd ik heel stil.
Het is amper te bevatten dat dit voorkomt.
Hopelijk kun je steun in je omgeving vinden.
Hier ben je ook welkom.
Ik wil je zo graag bemoedigen, kracht wensen voor wat komen gaat.

Ik herken zoveel in je verhaal, al ging het bij mij niet over kanker.
Van mij 10de tot mijn 19de heb ik hoofdpijn gehad.
Men wist dat ik slecht hoorde, echter men wilde er niets aan doen.
In die tijd luisterde je netjes naar een dokter, zelf meedenken was nog niet uitgevonden.
Op mijn negentiende heb ik eindelijk een specialist gevonden die me wel hoortoestellen wilde voorschrijven
en van de ene op de andere dag was mijn hoofdpijn verdwenen.
Het maakt je zo wantrouwig tegenover dokters.
Steeds weer naar de dokter toe, om eigenlijk voor gek versleten te worden.


Heel veel sterkte,

Liddy