er leek geen einde aan te komen
Geplaatst: Wo 30 Dec 2009 21:47
ik ben nikki 19 jaar oud en heb voor 3 jaar terug eierstokkanker gehad. Na een jaar met een bult in mijn buik te hebben gelopen ben ik toch maar naar de dokter gegaan. Ik kwam daar hij voelde en zegt ik stuur je gelijk door naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis aangekomen worden er scan's en bloed geprikt en een inwendig onderzoek. Na dit achter te rug te hebben gehad, dacht mijn behandelend arts dat ik vleesbomen had of een vergrote eierstok, maar naderhand constateerde de dokter dat het een tumor was zo groot als een galiameloen. Mijn moeder schrok ontzettend, maar hij noemde een bepaalde naam iets van disscherminoom of zoiets. Hierdoor wist ik niet wat het was. Mijn moeder was helemaal bleek en voelde geen bodem meer onder haar voeten. Na 3 dagen liedjes alvast en alleen nog maar na kunnen denken hoe ik dood zou gaan en hoe ik erbij zou liggen, werd ik geopereerd. Ik kwam bij en had ontzettend veel pijn in mijn buik (niet gek na een operatie he) ze hebben 1 eierstok weg gehaald en lymfeklieren waar het naar uitgezaaid was. Na de operatie 3 weken herstel kreeg ik 6 chemotherapiƫn. Mijn haar viel uit en ik viel 45 kilo af ik voelde me zo kut! In deze tijd dat ik soms de neiging had om te zeggen trek de stekkers uit en laat me naar huis gaan. Dit wilde ik niet meer, ik kon er gewoon niet meer tegen tegen al die pijn wat ik had. En wat ik zag van mijn moeder, mijn zus en andere familieleden naar langere tijd van uitrusten en effe niks doen. Heb na dit achter de rug gehad te hebben moest ik op controle bij de arts in Maastricht. Hij deed inwendig onderzoek en zei daarna dat er kans bestaat dat ik geen kinderen meer kan krijgen. Ik heb nog 1 eierstok maar die is klein en afwijkend en is mogelijk dat die niet werken gaat. Na dit gezever allemaal mee te hebben gemaakt, moet ik gaan herstellen van de chemokuren. Dit was echt geen makkie wat ik wel dacht. Ik had geen conditie meer, had geen eetlust meer, geen smaak helemaal niks meer.
Hiervoor ben ik in Hoensbroek bij de Lucaskliniek geweest. Daar kreeg ik alles weer geleerd, dit ging wel makkelijker dan dat je het zelf probeert te doen allemaal op eigen houtje. Na 3 jaar heb nog heel veel pijn van deze ervaring en het feit dat ik geen kinderen kan krijgen. Ik ben altijd heel positief blijven denken en het enige waar ik toen aan dacht is beter worden. Nu begin ik pas door te krijgen dat het ook anders had kunnen aflopen.
Ik wil dit graag met iemand delen die ook zoiets heeft meegemaakt.
nog meer mensen dit ? laat het weten
In het ziekenhuis aangekomen worden er scan's en bloed geprikt en een inwendig onderzoek. Na dit achter te rug te hebben gehad, dacht mijn behandelend arts dat ik vleesbomen had of een vergrote eierstok, maar naderhand constateerde de dokter dat het een tumor was zo groot als een galiameloen. Mijn moeder schrok ontzettend, maar hij noemde een bepaalde naam iets van disscherminoom of zoiets. Hierdoor wist ik niet wat het was. Mijn moeder was helemaal bleek en voelde geen bodem meer onder haar voeten. Na 3 dagen liedjes alvast en alleen nog maar na kunnen denken hoe ik dood zou gaan en hoe ik erbij zou liggen, werd ik geopereerd. Ik kwam bij en had ontzettend veel pijn in mijn buik (niet gek na een operatie he) ze hebben 1 eierstok weg gehaald en lymfeklieren waar het naar uitgezaaid was. Na de operatie 3 weken herstel kreeg ik 6 chemotherapiƫn. Mijn haar viel uit en ik viel 45 kilo af ik voelde me zo kut! In deze tijd dat ik soms de neiging had om te zeggen trek de stekkers uit en laat me naar huis gaan. Dit wilde ik niet meer, ik kon er gewoon niet meer tegen tegen al die pijn wat ik had. En wat ik zag van mijn moeder, mijn zus en andere familieleden naar langere tijd van uitrusten en effe niks doen. Heb na dit achter de rug gehad te hebben moest ik op controle bij de arts in Maastricht. Hij deed inwendig onderzoek en zei daarna dat er kans bestaat dat ik geen kinderen meer kan krijgen. Ik heb nog 1 eierstok maar die is klein en afwijkend en is mogelijk dat die niet werken gaat. Na dit gezever allemaal mee te hebben gemaakt, moet ik gaan herstellen van de chemokuren. Dit was echt geen makkie wat ik wel dacht. Ik had geen conditie meer, had geen eetlust meer, geen smaak helemaal niks meer.
Hiervoor ben ik in Hoensbroek bij de Lucaskliniek geweest. Daar kreeg ik alles weer geleerd, dit ging wel makkelijker dan dat je het zelf probeert te doen allemaal op eigen houtje. Na 3 jaar heb nog heel veel pijn van deze ervaring en het feit dat ik geen kinderen kan krijgen. Ik ben altijd heel positief blijven denken en het enige waar ik toen aan dacht is beter worden. Nu begin ik pas door te krijgen dat het ook anders had kunnen aflopen.
Ik wil dit graag met iemand delen die ook zoiets heeft meegemaakt.
nog meer mensen dit ? laat het weten