Nieuw leven ingeblazen
Geplaatst: Ma 13 Sep 2010 22:09
Enkele jaren geleden bezocht ik voor het eerst dit forum. Aanleiding was het borstkankerproces van mijn vrouw (september 2006).
Zij overleefde de aanslag en ondergaat binnenkort opnieuw de jaarlijkse controle. De beleving van dat totale ziekte- en behandelproces maakte diepe indruk op mij en dat bracht mij ertoe om die ervaringen in een boekje neer te schrijven. In mei 2008 zaten mijn vrouw en ik tot onze verbazing bij een uitgeverij in A'dam aan tafel en daar ondertekende ik een contract voor het boekje Kanker, verwoesting en geneeskracht. Mijn vrouw voelde dit als een soort overwinning, het gaf haar nieuwe levensenergie.
Tijden vervliegen, jaar na jaar gaat voorbij en de aandacht voor kanker was er weliswaar altijd, maar toch ook wel minder. Natuurlijk vergt zo'n proces van gesprekken, onderzoeken, operaties, chemokuren, bestralingen, bijwerkingen enz. elke dag zware inspanningen, het heeft zijn enorme weerslag op de psyche en het duurt heel erg lang voor de onrust uit het lijf is, zowel bij mijn vrouw als bij mij. Wonderwel lukte het ons op de een of andere manier die onrust uit het lijf te krijgen. Geleidelijk aan kwam er ruimte en energie vrij om het leven weer op te pakken. Daarbij hebben mijn bezoeken aan het forum meegeholpen. Mijn vrouw doet helemaal niets met computers, maar ik hou haar van alles op de hoogte wat ik over ons proces schrijf en doe. Ik las haar berichten en reacties voor.
In die tijd zijn wij samen op uitnodiging naar het Steunpunt Terneuzen geweest, waar ik een presentatie over het boek gaf. Na afloop hebben wij een prachtig gesprek gevoerd met de mensen van het Steunpunt. Daarna ebde de aandacht voor kanker heel stiekem weg. Zo af en toe werd met mensen van gedachten gewisseld. Mijn vrouw gaf te kennen niet zozeer uit te zijn op lotgenotencontacten omdat zij daarbij het gevoel had dat zij alleen maar meegezogen zou worden in de ellende van anderen. Ik heb mij in die tijd lid gemaakt van de Borstkankervereniging Nederland, woonde zelfs de jaarvergadering bij in Utrecht. Daar werd ik verrast door het zeer geringe aantal aanwezige leden (ongeveer 70), waardoor geen besluiten genomen konden worden. Ook die ervaring droeg erbij toe dat onze aandacht verslapte. Tenslotte werd een afspraak om in mijn eigen omgeving (Toon Hermanshuis te Sittard) een presentatie te geven, simpelweg "vergeten" door de organisatie. Toen ik die afspraak maakte was men uitermate enthousiast, interne onvrede binnen de organisatie bracht daar onrust teweeg en dat leidde tot het niet nakomen van afspraken e.d. Onze interesse in alles wat met die zaken te maken had, was vrijwel verdwenen.
Nu is er bijzondere aandacht wanneer december nadert en opnieuw een onderzoek volgt.
Omdat ik merkte dat de laatste tijd opnieuw aandacht voor mijn boekje bestond werd ik aangemoedigd om nog eens op dit forum rond te kijken.
Dat was eerst schrikken. Al die ellendige toestanden. NIets is er veranderd, het lijkt wel of er steeds meer kankerpatiënten zijn.
Zelf hebben wij enkele maanden geleden nog te maken gehad met (slokdarm)kanker bij een broer van mijn vrouw. Hij is vroegtijdig overleden, nog voordat een operatie kon worden uitgevoerd. Moeilijke tijden, maar toch zijn wij ook hier weer sterker tevoorschijn gekomen. Een collega van mij (2 dagen ouder dan ik) stierf pas geleden aan kanker, waardoor ik nu ouder ben dan hij.
Toen ik dat boekje schreef, zag ik twee kanten van kanker. Enerzijds was daar het een toonbeeld van verwoesting, anderzijds liet hij mij ook zien dat er hoop is, dat er mogelijkheden zijn, dat geneeskracht alom tegenwoordig is. Voor mij is dat een wereld van tegenstellingen, waarin ik mij niet altijd even prettig voel. Tegelijkertijd geeft het mij - en ook mijn vrouw - enorm veel kracht om het leven tegemoet te blijven treden, zolang het leven ons daartoe de kans biedt. Wellicht dat mijn bijdrage aan dit forum hier en daar een vleugje van moed teweegbrengt.
Dat vleugje moed zou je kunnen zien als de vlinder die hier een keer met haar vleugels slaat en dat ervoor zorgt dat aan de andere kant van de wereld een storm ontstaat. Een mooie symboliek, ondanks alle ellende en dood die kanker ook teweegbrengt.
Op deze plaats wens ik eenieder heel veel kracht, moed en wijsheid toe bij de aanpak van de ziekte of de beleving ervan als partner, ouder, kind, collega, vriend enz.
Jacques Smeets
Zij overleefde de aanslag en ondergaat binnenkort opnieuw de jaarlijkse controle. De beleving van dat totale ziekte- en behandelproces maakte diepe indruk op mij en dat bracht mij ertoe om die ervaringen in een boekje neer te schrijven. In mei 2008 zaten mijn vrouw en ik tot onze verbazing bij een uitgeverij in A'dam aan tafel en daar ondertekende ik een contract voor het boekje Kanker, verwoesting en geneeskracht. Mijn vrouw voelde dit als een soort overwinning, het gaf haar nieuwe levensenergie.
Tijden vervliegen, jaar na jaar gaat voorbij en de aandacht voor kanker was er weliswaar altijd, maar toch ook wel minder. Natuurlijk vergt zo'n proces van gesprekken, onderzoeken, operaties, chemokuren, bestralingen, bijwerkingen enz. elke dag zware inspanningen, het heeft zijn enorme weerslag op de psyche en het duurt heel erg lang voor de onrust uit het lijf is, zowel bij mijn vrouw als bij mij. Wonderwel lukte het ons op de een of andere manier die onrust uit het lijf te krijgen. Geleidelijk aan kwam er ruimte en energie vrij om het leven weer op te pakken. Daarbij hebben mijn bezoeken aan het forum meegeholpen. Mijn vrouw doet helemaal niets met computers, maar ik hou haar van alles op de hoogte wat ik over ons proces schrijf en doe. Ik las haar berichten en reacties voor.
In die tijd zijn wij samen op uitnodiging naar het Steunpunt Terneuzen geweest, waar ik een presentatie over het boek gaf. Na afloop hebben wij een prachtig gesprek gevoerd met de mensen van het Steunpunt. Daarna ebde de aandacht voor kanker heel stiekem weg. Zo af en toe werd met mensen van gedachten gewisseld. Mijn vrouw gaf te kennen niet zozeer uit te zijn op lotgenotencontacten omdat zij daarbij het gevoel had dat zij alleen maar meegezogen zou worden in de ellende van anderen. Ik heb mij in die tijd lid gemaakt van de Borstkankervereniging Nederland, woonde zelfs de jaarvergadering bij in Utrecht. Daar werd ik verrast door het zeer geringe aantal aanwezige leden (ongeveer 70), waardoor geen besluiten genomen konden worden. Ook die ervaring droeg erbij toe dat onze aandacht verslapte. Tenslotte werd een afspraak om in mijn eigen omgeving (Toon Hermanshuis te Sittard) een presentatie te geven, simpelweg "vergeten" door de organisatie. Toen ik die afspraak maakte was men uitermate enthousiast, interne onvrede binnen de organisatie bracht daar onrust teweeg en dat leidde tot het niet nakomen van afspraken e.d. Onze interesse in alles wat met die zaken te maken had, was vrijwel verdwenen.
Nu is er bijzondere aandacht wanneer december nadert en opnieuw een onderzoek volgt.
Omdat ik merkte dat de laatste tijd opnieuw aandacht voor mijn boekje bestond werd ik aangemoedigd om nog eens op dit forum rond te kijken.
Dat was eerst schrikken. Al die ellendige toestanden. NIets is er veranderd, het lijkt wel of er steeds meer kankerpatiënten zijn.
Zelf hebben wij enkele maanden geleden nog te maken gehad met (slokdarm)kanker bij een broer van mijn vrouw. Hij is vroegtijdig overleden, nog voordat een operatie kon worden uitgevoerd. Moeilijke tijden, maar toch zijn wij ook hier weer sterker tevoorschijn gekomen. Een collega van mij (2 dagen ouder dan ik) stierf pas geleden aan kanker, waardoor ik nu ouder ben dan hij.
Toen ik dat boekje schreef, zag ik twee kanten van kanker. Enerzijds was daar het een toonbeeld van verwoesting, anderzijds liet hij mij ook zien dat er hoop is, dat er mogelijkheden zijn, dat geneeskracht alom tegenwoordig is. Voor mij is dat een wereld van tegenstellingen, waarin ik mij niet altijd even prettig voel. Tegelijkertijd geeft het mij - en ook mijn vrouw - enorm veel kracht om het leven tegemoet te blijven treden, zolang het leven ons daartoe de kans biedt. Wellicht dat mijn bijdrage aan dit forum hier en daar een vleugje van moed teweegbrengt.
Dat vleugje moed zou je kunnen zien als de vlinder die hier een keer met haar vleugels slaat en dat ervoor zorgt dat aan de andere kant van de wereld een storm ontstaat. Een mooie symboliek, ondanks alle ellende en dood die kanker ook teweegbrengt.
Op deze plaats wens ik eenieder heel veel kracht, moed en wijsheid toe bij de aanpak van de ziekte of de beleving ervan als partner, ouder, kind, collega, vriend enz.
Jacques Smeets
