Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo lezer(s),

Ik studeer Fotografie aan de Kunstacademie in Den Haag. Nu 3e jaar. Komende maanden werken we aan een zelfgekozen thema, met als resultaat een expositie in Den Haag en een boek(je). Mijn thema is: Leven na Kanker. Ik wil me richten op jonge mensen (tot +/- 40 jaar) die aan het begin van hun leven staan en genezen zijn van Kanker. Ik ben vooral benieuwd naar hoe iemand zijn leven weer invult op het moment dat je genezen blijkt te zijn; hoe ga je om met zo'n verandering?

Zelf ben ik ruim 4 jaar geleden met kanker geconfronteerd, mijn moeder had kleincellig longkanker. Een paar maanden geleden kwam het nieuws dat een goede vriendin van mij baarmoederhalskanker heeft. Ze is nu aan het herstellen.

In mijn project wil ik mij vooral gaan richten op de lichtheid en de eventuele positieve kanten en/of veranderingen in het leven van iemand na kanker. Ik wil dan ook wat tijd met de mensen doorbrengen om een eerlijk beeld te krijgen van diegene. Bepaalde uitspraken wil ik gebruiken voor in het boekje, met daarbij een portretfoto.

Het lijkt mij mooi als het uiteindelijke boekje wordt gezien door mensen die aan het begin van hun ziekteproces staan. Ik kan niet spreken voor die mensen maar als ik in die positie zou zitten dan zou ik me zo kunnen voorstellen dat je er hoop uit kunt halen.

Kortom; een mooi, integer project! Mocht je interesse hebben om mee te werken aan dit project schroom dan niet om contact met mij op te nemen.

Groet!

Ursula

Hoi Ursula,

Ik ben Ilona, ben nu 23 jaar, en ruim (even denken) 17 jaar 'schoon'. Op zich vind ik je fotografieproject leuk, en begrijp ik wel dat je interesse hebt in het lichte, of positieve gedeelte van genezen zijn. Het 'meer van het leven kunnen genieten' en 'je minder druk maken om kleine dingen'. Alleen loop ik vaker tegen de negatieve kanten aan. Waarschijnlijk komt dat ook wel omdat je die negatieve dingen bewuster meemaakt, of iets dergelijks.

Toen ik 15 was hoorde ik voor het eerst de mogelijke late effecten van mijn ziekte, onder andere nierfalen, hartfalen, onvruchtbaarheid en chronische vermoeidheid. De ware ernst snapte ik niet, maar dat het echt erg was wel. Ik wilde er met mijn vriendin over praten maar voordat ik m'n mond open deed begon zij over de puist die haar leven verziekte. En dan? Dat was voor mij zoiets kleins, voor haar zoiets verschrikkelijks, maar echt begrip kon ik moeilijk opbrengen, en m'n verhaal bij haar kwijt kon ik ook niet. Lekker hoor, dat 'je niet zorgen maken om kleine dingetjes'. In m'n puberteit stond ik erg alleen. Juist omdat ik me niet druk kon maken om al die kleine dingetjes die centraal staan in de puberteit. Ik had, en heb ECHTE zorgen waar leeftijdsgenoten geen idee van hebben. Andere mensen trouwens ook niet altijd.

In ieder geval loop ik er herhaaldelijk tegen aan dat mensen lijken te verwachten dat je er per definitie iets positiefs uit haalt, en dat het dan over is. Uitdrukkingen als:
- maar het is toch al zo lang terug
- je was toen toch ZO jong, je had het toch niet door
- dan moet je toch juist genieten van het leven
- je moet toch verder
- dat heb je dan toch verwerkt
- daar ben je toch op een gegeven moment over heen
- etc
Dat kom ik nu steeds tegen. Maar mijn ervaring is dat als overlevende LEEF je met kanker, elke dag in mijn geval omdat een teen is geamputeerd en ik een steunkous moet dragen. Ik kan niet alle type schoenen aan, dus elke dag met om- en aankleden kom ik het tegen. En als ik niet lekker in m'n vel zit, weegt het extra zwaar, maar steun vind ik niet, want men gaat ervan uit dat je het hebt omgezet naar iets positiefs. Dat het klaar is.

Heel verhaal, maar op zich wil ik wel wat meer horen van je project. Ik heb het wel druk met een tweede studie en werk, maar wie weet. En misschien is juist het stille lijden van jonge ex-patiënten een inspiratie voor een andere fotograaf?

Groeten,
Ilona

Hoi Ilona,

Ik was wat ouder dan jij toen je kanker kreeg, maar ik kan me volledig aansluiten bij jou verhaal. Ik was net 37 geworden, ben nu inmiddels 7 jaar schoon, maar ben er net als jij niet ongeschonden uitgekomen.
Ik heb aan de bestralingen een klapvoet overgehouden, en krachtsverlies en gevoels verlies in mijn rechterbeen. Ik loop nu inmiddels op orthopedische schoenen (als ik veel moet lopen) en kan net als jij ook niet alle schoen aan (teenslippers etc.) Ik heb inmiddels al veel schoenen en laarzen moeten verkopen via marktplaats en wordt ook elke dag met de zichtbare en onzichtbare gevolgen geconfronteerde.
Dus: tuurlijk ben ik blij dat ik het overleefd heb, feitelijk nog steeds aan het overleven ben, maar het is niet halleluja......ik ben er zoveel beter door geworden.

Groetjes Foxje