Mijn verhaal over mijn vader

Euthanasie, soms een uitkomst.
morena
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Zo 29 Mar 2009 04:21

Mijn verhaal over mijn vader

Berichtdoor morena » Zo 29 Mar 2009 04:29

15 Maanden, zo lang duurt de strijd nu. Ik weet dat sommigen langer stijden, maar velen halen die eindstreep wel met positief resultaat.

Eergisteren is mijn vader weer geopereerd. Zonder resultaat. Het stuk darm waar ze voor gingen was niet meer te helpen, de buikholte zat vol, de uitzaaiien zijn erg agressief gaan groeien. Dit had zelfs de chirurg niet verwacht.
Ook al ben je voor een groot deel voorbereid, je gevoel zegt je al dat het niet klopt. Toch blijf je altijd hopen, vooral wanneer de artsen niet opgeven.

Op zich heb ik mijn gevoel wel goed op een afstand kunnen houden, uiteraard heb ik ook mijn momentjes wel gehad. Maar als ik terugkijk ben ik als dochterzijnde, als iemand die tijdens deze strijd nauw betrokken is, wel sterk geweest. Wanneer mijn vader zat te jammeren en te mekkeren, werd ik, zoals ik ook ben, giftig! Vond dat mijn vader er niet zo lang en diep in moest blijven hangen. Door moest gaan, vechten en strijden. Ik heb altijd wel begrepen en dat doe ik nog steeds dat het geen makkelijke strijd was en nog steeds is. Maar ik ken mijn vader toch wel aardig goed. Het is een eenzame man die veel steun en liefde nodig had en nog steeds heeft. Maar ik vond dat hij de ziekte wat zakelijker moest zien. Het is een strijd, een harde strijd, een ziekmakende strijd, die je uitput, geestelijk en lichamelijk. Maar wanneer je je gevoel probeert uit te schakelen, is het alleen nog maar een strijd die je lichaam hoeft te voeren. En zo moest mijn vader, in mijn ogen, tegenover deze ziekte en deze strijd staan. Kop op, het leven gaat door, en na de strijd komt alles goed en komt je leven er ook heel mooi uit te zien!

Op dit moment voelt dat dus totaal niet zo.
17 December 2007 werd mijn vader 61 jaar. Op die dag kreeg hij ook te horen dat hij darmkanker heeft. In privésfeer lag het tussen mij en mijn vader totaal niet goed, maar we zijn die avond toch maar even langsgegaan. Wat een dubbelgevoel gaf mij dat. Ik was boos, verdrietig om het nieuws, maar vond het ook lastig om mijn "trots" opzij te zetten. Op dat moment had ik nog ruzie met mijn vader. Anderen zullen waarschijnlijk denken: "Wat een rotwijf, je vader is ziek en dan ga jij aan de ruzie denken." Tja ze zullen wel gelijk hebben, maar het is wel mijn gevoel geweest dat moment. Nu is het niet zo dat ik die dag de ruzie ging bespreken, zo'n rotwijf ben ik ook weer niet. Als ik zo terugdenk hebben we de ruzie eigenlijk nooit uitgesproken.

Vanaf dat moment is het eigenlijk snel gegaan. In januari, geloof ik, zijn de bestralingen begonnen, in februari de eerste operatie. Mijn vader die al wat kilootjes kwijt was, was de avond voor de operatie erg nerveus, maar ook erg blij dat hij geopereerd zou worden. De tumor word weggehaald, je hebt dan nog het herstel van de operatie, een tal nabehandelingen, maar dan is het klaar!!!

En toen kreeg ik het telefoontje, De Graaf heette hij geloof ik (ik ben echt al die namen kwijt of ik haal ze doorelkaar). "Ik ben slecht nieuws mevrouw". Even dacht ik dat de grond onder mij vandaan zakte en dacht dat mijn vader op de OK heen was gegaan. Maar dat was niet het geval, de chirurg bracht het gelukkig op een heel ongelukkige manier. De tumor was aan zijn stuitje verkleefd en het zou te riskant zijn om er iets aan te doen. Het was dus een open en dicht operatie. Ook waren er 2 vlekken op de lever. Tijdens de scans hebben ze die niet gezien, omdat ze zich volledig op de endeldarm concentreerden. Wat een GVdeGVdeGV moment. Maar ja, met de juiste chemo zou het wel goed komen. Mijn vader is na deze operatie een weekje bij mij thuis geweest om bij te komen van de operatie. Dat was een vreemde situatie, het was geen uitstapje of gezellig bijeenzijn ofzo.

De waarheid niet onder ogen willen komen, misschien, maar ik besef nu steeds meer dat ik heel goed verstoppertje heb zitten spelen. Wilde op een gegeven moment ook niet meer mee dat dat klote ziekenhuis. Ik had ook net die maand een nieuwe baan, kon me dat ook niet veroorloven. Gelukkig stond mijn tante voor mijn vader en mij klaar en zij briefde mij over alles.

De start van de chemo's was begonnen. Elke week ging ik naar mijn vader om de pillen in zijn bakje te doen, zodat hij iedere dag de juiste medicatie binnen zou krijgen. Drama's waren dat soms. Mijn vader vond het heerlijk dat ik kwam met de kinderen, maar voor mijn kinderen was het op een gegeven moment niet leuk meer. "Verplichte" bezoekjes bij opa, weer die rottram en rotbus in. Zon, regen, wind. Mijn vader merkte daar, hoop ik, weinig van, maar ik merkte aan mijn kinderen dat ze daar eigenlijk helemaal niet op zaten te wachten. Tja wat moest ik? 4 en 6 jaar, steeds 2 uur op en neer reizen. Normaal zijn bezoekjes aan opa's leuk, maar ja, opa ging steeds minder snel naar buiten, dus het was voor de kinderen vaak binnen voor de tv hangen. En gelukkig was daar dan ook weer mijn tante of Roel die mij en de kids dan ook vaak een slinger gaven, waardoor in ieder geval de ritjes gemakkelijker waren.

Mijn tante bleef steeds netjes met mijn vader op en neer gaan naar het ziekenhuis, voor alle testen, onderzoeken en gesprekken. We kregen goed nieuws, de vlekken op de lever waren teruggedrongen naar 1 klein vlekje en de tumor in de endeldarm groeide niet. Mijn vader was er lichamelijk wel zwakker door geworden, maar dit was goed nieuws. Kom op pa! Straks nog een operatie, een tijdelijke stoma zodat je darmen kunnen aansterken. What's the deal???

Wat een drama, mijn vader kon de chemo niet aan. Hij at niet tot weinig, viel af, spuugde alles uit wat naar binnen ging. Zat in een dip en op zijn eigen manier verwaarloosde hij zichzelf. Zijn lichaam verzwakte. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis om aan te sterken en de chemo moest tijdelijk worden gestaakt. Een nog ergere drama, in de tijd van 4 weken is de teruggedrongen vlek op de lever weer gaan groeien en als klap op de vuurpijl... er zijn ook vlekken op de longen.

Nou dat is dan geen GVmoment meer. Dat moment is dan niet te beschrijven. Inmiddels is het al zomer. En ook al voel je van binnen dat het einde oefening is, mijn vader moest niet zo zeiken, kom op, het is een extra strijd die hij voeren moet, maar god geeft je nooit meer dan je aankan. Met de juiste pijnbestrijding en wanneer hij weer een beetje op kracht is kan hij weer aan de chemo, tegenwoordig kunnen die artsen blind een naald uit een hooiberg halen. Dus niet zeiken en zeuren, gewoon doorgaan!!!

En daar ging mijn vader weer, hij werd weer geopereerd. Ze hebben nu zijn algehele toestand in kaart gebracht en ze gaan de endeldarm aanpakken. Wanneer de stoma links zit, zal hij zijn leven lang een stoma moeten hebben en wanneer de stoma rechts is, dan zou het een tijdelijke stoma zijn. Nou je begrijpt het zeker wel; het is een blijvende stoma geworden. Nou pa, niet zo aanstellen, de tumor in je darmen is aangepakt. Een stoma is klote, maar liever die stoma, dan de tumor, ja toch??? Na een week of 2 mocht hij weer naar huis. De wond was goed genezen en hij was tot een waardig stomaspecialist opgeleid. Hulp voor thuis werd wel geregeld. Extra hulp bij de stoma, tot hij het echt helemaal zelf aan kon. Hij kreeg thuis fysiotherapie, een rollator, het moest helemaal goed komen. De dames voor de stoma, daar liep mijn vader geloof ik wel mee weg. Maar die fysiotherapeut, ik weet niet wie het is, maar pfff ga dan vakkenvullen ofzo als je je werk niet goed wilt uitvoeren. Mijn vader woont op de tweede etage zonder lift. Moet wel naar buiten om aan te sterken, maar die lul vond dat mijn vader de rollator zelf maar naar beneden en naar boven moest sjouwen voor de therapie. Anders moest mijn vader de rollator maar in de auto zetten, dat scheelde dan mijn vader weer 3 trappen tillen. Kan je het geloven???
Mijn vader belde mij soms om te zeggen dat hij last had van zijn buik. "Ja maar pa, je bent net geopereerd, je bent herstellende!', was mijn reactie. Neem een extra morfinepleister of ga naar de dokter was dan ook mijn advies. En probeer zoveel mogelijk binnen te houden en goed eten!!! Want dat was een echte drama voor mijn vader. Het eten. Niets smaakte, de trek had hij ook niet meer. En dat voor een echte lekkerbek.

Het was op een vrijdag geloof ik, ik was met mijn kinderen in de stad en ging even langs op mijn werk. Mijn kinderen vinden mijn werk en mijn collega's maar al te interessant en de toiletten daar zijn ook VEEL schoner dan bij de mac. En het scheelt mij weer een hamburger, want ja plassen bij de mac betekent ook een menuutje van de mac, voor de kids dan althans.
De kinderen waren hun schoenen aan het showen en toen werd ik gebeld. De huisarts was bij mijn vader geweest en hij werd met spoed opgenomen. Met ambulance en al. De arme man, die ik steeds probeerde af te poeieren met paracetamol en morfinepleisters, had een ernome abces, ter grootte van een vuist. Of ik het mijzelf kwalijk neem? Ja en nee, ik had misschien zelf naar de dokter moeten bellen, maar aan de andere kant, ik ben geen arts. Dat hou ik mijzelf ook steeds voor, dat ik er niet verantwoordelijk voor ben, maar ja... als ik nou beter had geluisterd, als ik nou de arts in het ziekenhuis had gebeld, als ik... als als als. Was er maar niet 1 hele week over heen gegaan. Want ja in die week heeft het abcest ruime kans gehad om te groeien. Wat moet die man pijn hebben gehad, wat moeten mijn oren toen verstopt zijn geweest.

Nou daar ging mijn vader weer. Drain in zijn kont, clixma's, pijnbestrijding en vooral emotioneel was het een achtbaan. Mijn tante en ik vonden dat mijn vader niet meer naar huis mocht. Hij moest naar een verpleeghuis. Daar hebben ze de expertise, weten ze hoe ze handelen moeten en mijn vader wordt gewoon goed verzorgd. Er word op de voeding gelet, pijntjes en symptomen worden direct opgemerkt. Of mijn vader nu wilde of niet, mijn vader had daar geen zeggenschap meer over. Dat was in ieder geval mijn mening. Mijn tante stond vierkant achter mij. En met pijn en moeite heeft mijn vader ingestemd.

Nog steeds zakelijk in gedachten, maar mijn gevoel begon steeds meer de overhand te krijgen. Het einde van het jaar zou heel wat zijn, dat was mijn gedachte. Deze deelde ik niet met mijn vader, maar wel met iedereen die het maar horen wilde. Vertellen kon ik ook heel makkelijk. Heel af en toe kwam er een emotie uit. Maar vaak was ik er wel nuchter onder.
Terwijl mijn vader in het verpleeghuis lag, zag ik hem steeds kleiner worden. Onverwachtse bezoeken van mensen die je al jaren niet meer hebt gezien of gehoord deden mijn vader heel erg goed.

Mijn vader begon weer aan de chemo, maar al snel moest dat weer gestopt worden. Hij werd alleen maar zieker en zwakker er van. Pff, ik was in het afgelopen jaar de strijd met mijn kiloos aangegaan. Maar als ik dan naar mijn vader keek. Van 104 kilo met een lengte van ongeveer 1.73 ofzo naar 58 kilo. Weer ziekenhuis in en uit, aansterken en in het verpleeghuis afwachten wanneer hij er sterk genoeg voor is om door te gaan.

Kerst hebben we bij mijn schoonmoeder gevierd. Het heeft mijn vader goed gedaan. De grootpraat die ik en velen van mijn vader wel gewend zijn, kwam weer om de hoek kijken. Even leek het of hij niet "zo" ziek was. Roel haalde en bracht mijn vader van en naar het verpleeghuis. Mijn vader wilde toen niet eens weg. Het was half 9 's avonds geloof ik, maar om de minuut vielen zijn ogen dicht en mond open, och die man, hij was zo moe. Maar hij genoot en wilde blijven. Blijven bij de gezelligheid, blijven onder de mensen. Tja in het verpleeghuis was dat natuurlijk heel anders. Daar lag hij als net 62-jarige, tussen allemaal oude bejaarden. Dat was zijn plek niet, in het begin vond hij het ook echt een drama. Stelletje draken had hij een keer gezegd. Maar gelukkig draaide hij wel bij. Hij ging met zijn eigen kracht de verpleegsters helpen met de tafels dekken voor de maaltijden. Het oogje in de "woonkamer" in het zeil houden, wanneer de verpleegsters even de woonkamer uitmoesten of een andere patiënt te helpen. Hij maakte plannen om na zijn herstel als vrijwilliger terug te komen. De verantwoordelijkheid en het vertrouwen die hij kreeg daar deed hem goed. Hij was dan even geen patiënt, maar weer even de oude Charley die de zaakjes wel ging regelen. Dat vertelde hij dan ook in geuren en kleuren aan iedereen. God, hij is 62, maar je zou hem zo 80 schatten.

Ik had het gelukkig helemaal bij het verkeerde eind. Mijn vader heeft het einde van het jaar gehaald.Stiekem was ik trots op mijn vader. Ookal wilde ik niets van de pijn en de strijd horen, ik was en ben mij er heel erg van bewust dat het gewoon een gebed zonder eind is. Mijn vader is nog een tijdje blijven doorsukkelen. Het abces van de tweede operatie was nog steeds niet verholpen. Hij had nog steeds die drain in zn kont. En door het abces kon de chemo niet starten. Alles werkte elkaar tegen. De gedachten over het groeien van de kanker die stopte ik zo ver mogelijk weg. Toch vertelde ik mensen om mij heen dat mijn gevoel mij zei dat hij het niet nog een half jaar zou redden.

Op een gegeven moment werden de pijnen weer erger. Mijn vader begon ook steeds meer te klagen. Mijn vader had een verstopping in zijn darmen. Weer ziekenhuis in en uit. Clixma's hier en daar.

Ik geloof dat mijn vader de afgelopen 3 maanden alles bij elkaar 6 weken in het ziekenhuis heeft doorgebracht.
De verstopping bleef aanhouden maar was voor een deel verholpen. De pijn was minder, maar werd op den duur dus weer erger. De arts had er wat twijfels over. Maar na wat onderzoeken, kwam de arts tot de conclusie dat er nog een darmoperatie nodig was. Mijn vader had in de dunne darm verklevingen. En mijn vader werd voorbereid op nog een operatie.

Zoals ik al in het begin vertelde, de ruzie van 2007 was nog niet uitgesproken. Veel dingen van mijn leven zaten mijn dwars. De ziekte, het maakte eigenlijk alles erger. Mijn vader die ziek is, die moet ik niet lastig vallen met mijn gevoel, mijn verdriet van het verleden. Maar hoe langer je iets weg stopt, hoe harder alles omhoog komt, wanneer het komt. En dat kwam deze week. Woensdagavond, de avond voordat mijn vader geopereerd werd, heb ik een deel van mijn frustraties op een niet leuke manier op zijn schoot geworpen. Diep van binnen had ik ook angst dat hij het niet zou overleven. Mensen om mij heen hadden mij al gewaarschuwd, zeg nu wat je dwars zit, anders is het te laat. Iedereen die mij kent weet dat ik totaal geen tact bezit. Het is er die avond dan ook behoorlijk tactloos uitgekomen. Samen hebben we wat gehuild en sommige dingen lichtelijk uitgesproken. Ik heb mijn vader veel sterkte gewenst en hem op het hart gedrukt dat het een operatie van niets was. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, want dat was waar hij bang voor was. Terwijl ik de kamer uitloop, voel ik mij leeg worden. Iets in mij zegt mij dat ik nog even terug moet, maar aan de andere kant moet ik doorlopen, anders bevestig ik mijn eigen angst; dat hij ook daadwerkelijk morgen op de OK heen gaat.

'S avonds bel ik mijn vader nog even, probeer hem wat gerust te stellen. Al de hele week ben ik heel erg onrustig. Kan niets hebben, word om alles boos, verdrietig en lach om de achterlijkse dingen.

Wanneer ik wakker word, ben ik heel rustig en heb toch echt heel goed geslapen. Op mijn werk bespreek ik het nog even met mijn collega, maar begin steeds onrustiger te worden. God, wat word ik gek van die klok. Ik heb een stapel werk voor me, maar ik kom er gewoon niet doorheen. Om half 8 is hij naar beneden gebracht, dus zal de operatie om 9 uur zeker wel beginnen. De zaalarts had gezegd dat de operatie ongeveer een uur tot HOOGUIT 2 uur zou duren. Om 11 uur heb ik nog niets vernomen, ben ondertussen al weet ik hoe vaak gaan roken met mijn collega´s. En dan is het toch maar verstandig dat ik het ziekenhuis ga bellen. Mijn collega oppert zelfs nog dat ik anders thuis maar moet wachten, omdat ze ziet dat ik in de stress zit. Het telefooontje naar het ziekenhuis levert niets op. Hij is nog niet op de IC, ze zullen dan nog wel met hem bezig zijn is het antwoord van de IC-verpleegkundige. Nog gestresder hang ik op. Weer roken! De angst, onzekerheid alles schiet in mijn hoofd. Wat gebeurd daar toch allemaal? Dan eindelijk om half 1 word ik gebeld. Mijn vader ligt al op zaal en hij is al aardig bij. WHAT THE FUCK??? Jullie zouden mij bellen wanneer hij op IC ligt!!! De verpleegster van zaal begrijpt mijn boosheid en stress en zegt mij dat ik mag komen wanneer ik wil. Ik bel school omdat ik de kinderen op ga halen en neem 2 uurtjes vrij.
Wanneer wij aankomen is mijn vader in lichte slaap maar word al snel wakker van mijn stem en uiteraard de stuiterballetjes die ik bij mij heb. Ik zeg mijn vader zelfverzekerd dat het goed is gegaan en "Zie je nou, je bent sterk genoeg voor de operatie, je bent er levend en wel uitgekomen!" Nu weer aansterken en gaan met die banaan. Na 3 kwartier vind ik het tijd om weer naar huis te gaan. Onderweg naar huis bel ik wat mensen om te zeggen dat alles ok is. Ondertussen is mijn tante bij mijn vader aangekomen, dus ik maak mij geen zorgen. Aan de zaalarts heb ik gevraagd of de chirurg mij kan bellen om mij te vertellen wat er precies is gebeurd tijdens de operatie en hoe hierna verder. Normaal zou de zaalarts mij dit ook kunnen vertellen, maar hij was nog niet ingelicht.

Wanneer ik net een kwartier binnen ben, word ik gebeld. De lasagna voor de kinderen zit al in de oven, want 's avonds moet ik weg voor een etentje met mijn werk. De oppas komt over 3 kwartier en dan hebben de kinderen in ieder geval al gegeten en ze zijn al druk in de weer om hun pyama aan te trekken, om ook de oppas daar niet mee lastig te vallen. "Spreek ik met de dochter van?" hoor ik een vriendelijke mannenstem vragen. " Ik heb slecht nieuws". Even weet ik niet waar ik het zoeken moet, hoezo slecht nieuws? Ik kom net van hem vandaan, hij was wakker, wat is er net gebeurd dan, en Gladys is toch bij hem? Wat, hoe?? schiet er door mij heen. Tijdens het openmaken zagen ze dat er meer vocht dan gebruikelijk in zijn buik zat en toen al het vocht weg was gehaald zagen ze waar die pijnen vandaan kwamen. Zijn buikholte zal vol met plekken, waardoor de darmen niet meer konden functioneren. Eerlijk gezegd, wat de chirurg precies heeft gedaan, dat is mij helemaal ontgaan. Het enige wat ik weet dat hij zei is dat zij niets meer voor mijn vader kunnen betekenen in de zin van het genezingsproces. We hebben het dan over weken, hooguit een half jaar. De chirurg hoort mijn gescheld, geschreeuw en verdriet aan. Hij begrijpt mij en laat mij uitrazen. Mijn kinderen vangen dit op, god wat een klote moment zeg! Wanneer ik ophang, word ik meteen gebeld door een verpleegster. Of ik kans zag om vanavond langs te komen, want mijn vader zit er door heen. Direct bel ik mijn tante, de oppas is eerder gekomen en samen met Gladys rijd ik naar het MCH.

De dood, mijn vader en ik hebben het er wel een aantal keren overgehad. Ook samen met mijn tante en met Roel. Vorige week heeft mijn tante allemaal aantekeningen gemaakt voor mijn vader. Over hoe hij zijn crematie het liefst ziet, hoe met de dingen die geregeld moeten worden en dergelijke. Van de week vroeg Roel aan mijn vader of hij nog hoop had of hij het ziekenhuis of verpleeghuis nog uitkwam. Zijn antwoord was nee, hij had zelf het idee dat hij het einde van het jaar niet zou redden. Maar dat moest Roel maar niet tegen mij zeggen, want dat wilde hij mij niet aandoen.
Ik denk dat mijn vader het misschien al aanvoelde.

Die avond zijn mijn vader, mijn tante en ik gaan praten over zijn dood. Euthanesie. Ik had het er ook met de chirurg over gehad die middag. De chirurg stond hier "positief" tegenover. Op dat moment praat je er wel met emoties over, maar toch waren wij allen vrij zakelijk. Heel praktisch. Mijn vader uitte zijn wens. Wanneer er euthanesie gepleegd zou worden, wat zijn wens is, dan op de datum die hij uitkiest. Een datum die voor hem, maar ook voor mij persoonlijk vrij zwaar valt. Maar wat voor mij ook heel begrijpelijk is.
Mijn tante en ik namen afscheid van mijn vader, ik vertelde hem dat ik van hem hou en dat hij zich rustig moet houden. Mijn tante zet mij af bij het etentje waar ik eerst heen zou gaan en ik ga mijn onder het gezelschap van mijn collega's even goed inschenken. Ik had dat even nodig, even ontladen. Thuis aangekomen ben ik aangeschoten, heb nog niet normaal gegeten en zit vol emotie. Roel had gebeld, hij komt vanavond langs. Maar wanneer we samen in bed liggen, kan ik niet slapen. Ik denk nergens aan, maar kan de slaap niet vatten. Om 2 uur besluit ik uit bed te stappen. Roel is ook nog wakker, maar begrijpt dat ik nog maar even tv ga kijken. Met een leeg pak stroopwafels en een lege zak chips en de Wii controller in mijn hand vinden de kinderen mijn 's ochtends op de bank. Hahaha.

's Middags belt mijn oom mij op. Hij gaat naar mijn vader met zijn vrouw en zoon, of ik er dan ook ben. Wanneer we met zijn allen zijn kamer inkomen, is het eerste wat ik zie een voorbeeldbrief voor aanvraag van euthanesie. God wat slaat dat dan in. Ik ben niet gaan huilen, maar heb die ijzersterke, torenhoge muur opgetrokken en ben met mijn oom en tante wat gaan geinen aan het bed van mijn vader. De zaalarts komt langs en bespreekt nog wat dingen, maar dan komt de vraag. Wat te doen bij reanimatie. Mijn vader houdt stellig vol dat hij gereanimeerd moet worden. Hij heeft zijn sterfdatum al in zijn hoofd. En die datum betekent heel veel voor hem! Mijn oom wordt emotioneel, ik zie het in zijn ogen, maar hij wil het niet laten blijken. Mijn tante kijkt mij vaak geruststellend aan en ik hoor het verhaal van de arts en mijn vader aan.
Anderhalf week voor de datum zal mijn vader weer terug moeten komen naar het ziekenhuis, twee dagen voor de datum zal hij in coma worden gebracht. Het bespreken gaat zo makkelijk, maar het is allemaal zo onwerkelijk.
Maar WEER even roken hoor, ik trek dit niet. Mijn tante overspoelt de kinderen met snoep, cadeaus en drinken en mijn neef neemt mij mee naar buiten voor de nicotine. En dan later volgt ook mijn oom. Hij slaat een arm om me heen en ik voel mij weer helemaal leegstromen. God wat een drama is dit eigenlijk zeg. Er moet zoveel geregeld worden. Ik gooi bij mijn oom alles eruit wat mij dwars zit. Wat voor onrecht ik voel, bij deze ziekte, bij en door sommigen mensen. Gelukkig krijg ik van veel mensen om mij heen steun. Ik sta er niet alleen voor. Mijn tante, de zus van mijn vader, ik heb zo veel aan haar op dit moment. Dan nog de kennissen van mijn vader, die ik oom en tante noem. Maar ook de oude vrienden van mijn vader en mijn collega's.

Wanneer ik met de kinderen weer naar huis ga, bel ik met 2 collega's. Probeer op een rustige manier het verhaal te vertellen en ik voel alweer dat de nuchtere zakelijke kant omhoog komt. Dat is dan toch misschien mijn manier om het te verwerken, denk ik dan. Om mijn gezeur en slechte buien goed te maken bij de kinderen trek ik het matras van mijn bed en leg deze in de woonkamer. Zo!!! wij gaan een gezellige avond/ nacht tegemoet. Allemaal om de beurt een half uurtje Wiien. De kinderen helemaal blij. Joey valt laat in slaap, Quincey houdt het uit tot 1 uur, Wii-verslaafde. En ikzelf loop om 6 uur nogmaals naar de keuken om te roken. Ik weet niet wanneer ik in slaap val, maar om 11 uur word ik wakker gebeld door mijn schoonmoeder. We spreken wat later af voor vandaag, want ik ga 12 uur niet meer redden. Straks ga ik naar mijn vader. Ik weet gewoon niet meer wat ik voelen moet. Dat zal er wel bij horen. Ik heb nu 2 maanden de tijd om afscheid te nemen. Dat voelt echt raar. Ik hoop ook voor hem dat hij zijn datum met zo min mogelijk pijn haalt, dat zou een heel mooi iets zijn.

Mijn vader vroeg mij of ik hem wilde vergeven voor wat er allemaal ooit is gebeurd. Hoe koppig, eigenwijs en star ik ook ben, want ohhhh wat ben ik goed in blijven hangen, voor mij doet dat er allemaal niet meer toe. Ik hoop dat mijn vader de komende 2 maanden in rust kan leven. Dat hij zijn kopzorgen over de praktische dingen in het leven los kan laten. Dat hij tot rust kan komen in zichzelf, vrede kan sluiten met zichzelf.
Ik hoop dat ik hem daar de komende weken in kan steunen en helpen.

De datum die hij heeft gekozen is 26 mei. Voor hem hoop ik dat de artsen het hem zo comfortabel kunnen maken tot die tijd. Dat is dus pas over 2 maanden. 26 Mei, de sterfdag van mijn overleden zusje. Mijn overleden zusje die 1 jaar na mijn geboorte is geboren. 15 Dagen is zij geworden. Toch vieren wij in ons hart niet alleen mijn verjaardag wanneer ik jarig ben, Prisc is ook jarig. Daarom vind ik het een mooie gedachte dat mijn vader nog bij onze verjaardag wil zijn en zijn afscheid neemt van mij op haar sterfdag.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn verhaal over mijn vader

Berichtdoor liddy » Zo 29 Mar 2009 15:07

Wat een indrukwekkend verhaal.
En het is nog niet afgelopen ...
Probeer deze maanden vooral je gevoel de ruimte te geven.
Ook dat is een deel van jou.
Weet je dat contact ook mogelijk is als je vader in coma is?
Dat heb ik o.a. duidelijk bij mijn man gemerkt.
Hij was zich bewust wat we tegen hem zeiden en we hebben ook steeds hem teder aangeraakt.
Vraag aan de specialist wat er kan gebeuren tijdens het overgaan.

Heel veel sterkte en hierbij mijn vurige wens dat het mag lopen zoals je vader het wil.


Terug naar “Euthanasie”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten