Het is mooi en toch eigenlijk niet
Geplaatst: Wo 08 Jan 2003 14:59
Hoi,
Ik ben Michiel. 24 jaar. Nabestaande..
Ik ben nog net drie weken met Annemarie getrouwd geweest, toen het toch niet meer ging. Het zou gebeuren die week. Zoieso. Euthanasie was al helemaal rond. Dat was eigenlijk uit voorzorg geregeld en we hoopte het niet te hoeven gebruiken. Er waren op papier drie dingen gezet.
Ik wil niet meer verder als:
- Ik voor 24 uur pijn heb en/of het benauwd krijg dan niet weg te nemen is.
- Ik voor 2 dagen zoveel pijnstilling moet krijgen dat ik niet meer aanspreekbaar ben.
- Ik voor 3 dagen in coma raak en dus ook niet aanspreekbaar ben.
De uiteindelijke praktijk zat eigenlijk tussen 1 en 2 in. We waren achteraf blij dat we het hadden liggen, die euthanasie verklaring.
We hebben een mooie tijd gehad en ook die dag was gewoon mooi. We zijn die dag ook gewoon doorgekomen, net alsof het een gewone dag was (wel dat ze ziek was, maar dat was al zo lang, daar zat ik niet meer mee). Op een gegeven moment vroeg ze mij ook of ik wel besefte dat ze er morgen niet meer zou zijn. Ik antwoordde daarop dat ik dat wel begreep, maar dat dat nu nog niet was. Het was eigenlijk om het moment dat we nog hadden niet te verpesten. Nu denk ik wel eens dat ik het inderdaad nog niet geloofde. Die avond ging ze slapen met hulp van een arts. Haar familie was er bij gekomen. Het ging snel. Maar het duurde voor mij de hele nacht. We mochten niet huilen van haar, maar dat was het eerste wat we deden. Je voelt op een gegeven moment het leven uit haar hele lichaam gaan. Ik had haar hand vast. Het was eng en toch ook een hele opluchting. De pijn verdween ook van haar gezicht, maar ook de vecht, levenslust verdween. Ik kon lachen en huilen tegelijk. Ik was blij voor haar en ook verdrietig. Daarna was alles nog een laatste keer.
Het leven leef ik, maar leuk vind ik het niet meer. Ik houd me bezig. Ik werk. Ik sta op. Ik eet en slaap. Maar waarom........
Ik ben Michiel. 24 jaar. Nabestaande..
Ik ben nog net drie weken met Annemarie getrouwd geweest, toen het toch niet meer ging. Het zou gebeuren die week. Zoieso. Euthanasie was al helemaal rond. Dat was eigenlijk uit voorzorg geregeld en we hoopte het niet te hoeven gebruiken. Er waren op papier drie dingen gezet.
Ik wil niet meer verder als:
- Ik voor 24 uur pijn heb en/of het benauwd krijg dan niet weg te nemen is.
- Ik voor 2 dagen zoveel pijnstilling moet krijgen dat ik niet meer aanspreekbaar ben.
- Ik voor 3 dagen in coma raak en dus ook niet aanspreekbaar ben.
De uiteindelijke praktijk zat eigenlijk tussen 1 en 2 in. We waren achteraf blij dat we het hadden liggen, die euthanasie verklaring.
We hebben een mooie tijd gehad en ook die dag was gewoon mooi. We zijn die dag ook gewoon doorgekomen, net alsof het een gewone dag was (wel dat ze ziek was, maar dat was al zo lang, daar zat ik niet meer mee). Op een gegeven moment vroeg ze mij ook of ik wel besefte dat ze er morgen niet meer zou zijn. Ik antwoordde daarop dat ik dat wel begreep, maar dat dat nu nog niet was. Het was eigenlijk om het moment dat we nog hadden niet te verpesten. Nu denk ik wel eens dat ik het inderdaad nog niet geloofde. Die avond ging ze slapen met hulp van een arts. Haar familie was er bij gekomen. Het ging snel. Maar het duurde voor mij de hele nacht. We mochten niet huilen van haar, maar dat was het eerste wat we deden. Je voelt op een gegeven moment het leven uit haar hele lichaam gaan. Ik had haar hand vast. Het was eng en toch ook een hele opluchting. De pijn verdween ook van haar gezicht, maar ook de vecht, levenslust verdween. Ik kon lachen en huilen tegelijk. Ik was blij voor haar en ook verdrietig. Daarna was alles nog een laatste keer.
Het leven leef ik, maar leuk vind ik het niet meer. Ik houd me bezig. Ik werk. Ik sta op. Ik eet en slaap. Maar waarom........