man is uitbehandeld, vader van 3 jonge kinderen 2,5,7

[Jessica2442]

Wij hebben drie dagen geleden te horen gekregen dat mijn man is uitbehandeld, hij heeft een ewing sarcoom in zijn bekken die nu inmiddels zijn weg in het lichaam heeft gevonden, ik ben een jonge vrouw van 32 jaar en drie mooie kinderen van 2, 5 en 7 jaar, graag kom ik in contact met mensen die op dit moment hetzelfde door maken. Ze hebben ons vertelt dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft, we leven in een hel!

[liddy]

Wat een verschrikkelijk bericht hebben jullie gekregen.
Ik heb geen kinderen maar wel mijn man aan kanker verloren.
Probeer nu eerst wat zaken te regelen.
Vraag in het ziekenhuis naar begeleiding, want jullie zijn helaas niet de enige die dit overkomt.
Hoe ga je met de kinderen om, om maar wat te noemen.
Ga een gesprek aan met je man om duidelijk te krijgen wat zijn wensen zijn voor straks.
Nee, dit is niet gemakkelijk, echter hoe langer je wacht hoe moeilijker dit gesprek.
Ga je wekelijks naar sport, koor of iets dergelijks blijf dat doen. Het is zo belangrijk even een stukje
afleiding te vinden. Maak af en toe tijd voor jezelf, dat is de enige manier om het vol te houden.
Hoe ga je met de kinderen om, om maar wat te noemen. Is er iemand die de kinderen kan
opvangen? Probeer minimaal één dagdeel te regelen waarop je geen afspraken maakt en die uren
puur voor jullie tweetjes te houden.
Wie weet heb je iets aan de tips uit het programma 'Liefde voor later', <http://liefdevoorlater.kro.nl/communiceren_met_je_kinderen_over_de_ziekte>.
Leef bij de dag, want morgen loopt het vaak toch weer anders dan je dacht.
Ik hoop zo voor jou dat er iemand reageert die eenzelfde situatie heeft meegemaakt.

[Jessica2442]

Bedankt liddy voor jouw reactie,

[Mars-zonder-Chris]

Allereerst: wat een ontzettend klote is het toch om te horen te krijgen dat iemand uitbehandeld is. Helaas weet ik hoe het is. Mijn man (vader van twee meiden van 7 en 9) is 11 februari overleden na een ziekbed van bijna 9 maanden aan teruggekeerde darmkanker. Ik weet natuurlijk niet hoe het nu met jou en je man is en dus ook niet of je nog steeds behoefte hebt aan contact met een lotgenoot... Laat maar weten.

[Tineenbart]

hallo,

Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij... mijn man is bijna 3 jaar geleden overleden aan uitgezaaide darmkanker, op 4 weken tijd was het voorbij. Hij was net 33, ik was toen 31 en we hebben 5 jonge kids die toen 3, 4, 5, 7 en 9 jaar waren...
Ik kan soms nog altijd niet goed geloven wat ons overkomen is en ik wil heel graag de tijd terugdraaien...
Ik leef met je mee. Heel veel sterkte.

[Duran1557]

Hallo, allereerst wil ik je sterkte wensen. Ik zal mij even voorstellen. Ik ben een vader van 3 kinderen. Na een huwelijk van 20 jaar achter de rug, leerde ik mijn vriendin kennen. Wij woonden 7 jaar samen. We waren zeer gelukkig. Ik zal ons verhaal vertellen. In januari 2014 kreeg mijn vriendin vage buikklachten. Nadat zij een aantal keren bij de dokter was geweest werd zij verwezen voor een echo. Niets te zien. In maart dit jaar kon zij haast niet meer lopen van de pijn. Hierop met spoed naar dokterspost naar het ziekenhuis Amersfoort gegaan. Daar werd uit eindelijk bloed geprikt en konden wij naar huis. 's Avonds werden wij door het ziekenhuis gebeld. De ontstekingswaarden in het bloed waren niet goed. Wij moesten snel terug komen naar het ziekenhuis. Na onderzoek bleek dat zij een darmtumor had en dat ook haar darm was geperforeerd. Zij moest met spoed worden geopereerd. De operatie vond pas volgende dag plaats. Na de operatie vertelde de chirurg dat alles goed was gegaan en dat zij op dat moment niet wisten of het een goed-of een kwaadaardig gezwel was. 8 dagen later bleek kanker te zijn. Vervolgens ga je de molen in van chemo. De eerste 2 chemo's goed verdragen. Bij de 3de chemo ging het mis. De tumor bleek te groeien en wij kregen te horen dat zij niet meer te genezen was. Op advies zijn wij terechtgekomen in AVL in Amsterdam. Daar werd na bestuderen van het dossier wederom gekozen voor chemo. Nu een andere samenstelling en ipv 100% kreeg ze 50% chemo om de twee weken. Ook dat mocht niet baten. Uit eindelijk na 8 maanden na de operatie is mijn lieve schat op 17 oktober 2014 overleden. Het is niet te vatten en onbegrijpelijk dat dit gebeurd. Ik geloof het nog steeds niet. Soms denk ik dat ik in een nachtmerie zit. Ik heb tijdens de ziekte periode op automatische piloot geleefd en kon nachten niet slapen. Ik ben nu met de uitvaart bezig en haal daar mijn kracht uit om door te zetten. Ik weet niet hoe ik me daarna zal voelen. De leegte, pijn en verdriet wisselen zich steeds keer op keer af. Het is een zware strijd die je moet leveren. Ik ben bang dat ik het niet zal reden. Sorry dat ik mijn verhaal hier zit te vertellen. Het klinkt allemaal somber en onmenselijk maar dat is het ook. Het is een klote ziekte. Als je het hebt ontkom je er niet aan.

[liddy]

Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vriendin.
De dagen word je nog geleefd door alles wat moet en daarna...
Dan slaat de rouw pas echt door.
Jouw wereld staat stil en om je heen draait de wereld door en je maakt er geen deel van uit.
Laat het zoveel mogelijk over je heen komen.
Een dag lijkt niet om te komen en een week vliegt door je handen.
Het is maar goed dat iedere dag 24 uur heeft, niet meer, niet minder.
Al voor het overlijden van mijn man had ik intensief contact met mijn huisarts.
Ik had geleerd van het overlijden van mijn eerste man.
Ga naar de huisarts en zeg tegen de assistente dat je een lange afspraak wilt om te praten.
Laat je begeleiden door je huisarts en bekijk met hem/haar wat je nodig hebt.
Want ergens zit er nog kracht heel ver weg in je tenen om door te gaan.
Je vriendin wilde vast dat je door zou gaan.
Geef je emoties de ruimte, blijf er niet in hangen, maar raap je na een tijdje weer bij elkaar.
Nee, je hoort mij niet zeggen dat het makkelijk is, beslist niet, echter eventueel met hulp wel doenbaar.

[Duran1557]

Bedankt voor je reactie liddy.
Vandaag is mijn vriendin begraven. De laatste dagen bij familie en kennissen doorgebracht en gegeten, maar ik voel me als een derde wiel bij hen. Het is anders, het voelt niet goed. Ik voel me niet compleet. Het is verschrikkelijk. ik ben niet ziek maar voel me klote. Misschien heb je gelijk een dokter raadplegen kan geen kwaad. Dit red ik niet alleen.

Zijn er meer lotgenoten die zich zo voelen. Ik ben benieuwd hoe anderen het verlies van hun dierbaren hebben verwerkt.

[liddy]

Ja, je gevoelens komen me heel bekend voor.
Ik heb er 2x mee te maken gehad.
De eerste keer had ik geen hulp van de huisarts. Dat was toen niet gebruikelijk in 1983.
Toen het me in 1999 weer overkwam, heb ik heel bewust voor een traject bij en met de huisarts gekozen.
Daar kwam ik eerst iedere week en dat werd na verloop van tijd afgebouwd toen ik het aankon.
Ik leefde die eerste maanden op een automatische piloot. De weekenden waren verschrikkelijk.
Gelukkig leefden mijn ouders toen nog en kon ik op zondag naar hen toe.
Ook heb ik zes weken in een herstellingsoord gezeten om helemaal tot rust te komen.
De weg was heel zwaar, echter wel te doen, al leek dat in het begin echt niet zo.
En toch kwam de zon weer in mijn leven, wist ik het allemaal een plaats te geven.
Mijn eerste en tweede man hebben voor altijd een plek in mijn hart.
Toch bleek mijn hart zo groot dat ik nu weer een relatie heb.
Het is maar net wat er op je pad komt.