Mijn man is opgegeven....

[Marie-José]

Hallo.
Las net een paar reacties van mensen die, net als ik nieuw zijn op deze site. Ze hebben zich eerst voorgesteld. Dus dat zal ik ook doen.
Mijn naam is Marie-José, gehuwd met Herman en samen hebben we 5 kinderen. We zijn een samengesteld gezin. Mijn man heeft 2 zonen (25 en 23 jaar) uit een eerder huwelijk en ik heb een zoon (25) en dochter (22) uit een eerder huwelijk. Samen hebben we onze benjamin Sander (7) gekregen. Was wel ff schrikken, we waren net pas bij elkaar en "op leeftijd" (50 en 46), maar echt erg vonden we het niet toen bleek (na vruchtwaterpunctie) dat hij gezond is.

Mijn man kreeg begin juli (dit jaar) koorts en diarée. Na 3 weken heb ik bij onze huisarts aangedrongen om eens iets te laten onderzoeken (bv. kweek van ontlasting). Dát vond hij niet nodig en zei hij dat mijn man makkelijk naar Berlijn zou kunnen rijden, waar we op vakantie bij mijn zoon zouden gaan. Nadat ik zei dat mijn man écht ziek is en hij zéker niet in staat zou zijn überhaupt ergens naar toe te kunnen rijden en als hij ons niet geloofde we dan wel naar het ziekenhuis zouden gaan, liet hij eindelijk bloed prikken en opsturen. 's Middags belde hij terug dat het ziekenhuis geen goed nieuws had ... alle waarden waren slecht. Met spoed werd er een afspraak bij specialist gemaakt voor een darmonderzoek. Tijdens dat onderzoek konden we het zien... een flinke tumor onder in de dikke darm. Dat was op vrijdagmorgen. Die avond werd mijn man al met spoed geopereerd, kreeg een (blijvende) stoma en werd er al na een operatie van 2 uur (vooraf zeiden ze dat het vele uren zou gaan duren) besloten niets te doen aan de tumor. Hij was té groot en zat té vast aan meerdere andere organen dat verwijderen veel te risicovol zou zijn. Ook bleek zijn lever al op meerdere plaatsen aangetast te zijn. Hoe is dit mogelijk? Een maand daarvoor fietste hij nog voorop bij zijn fietsploeg en was er nix aan de hand....
Na 2 dagen kregen we van die chirurg te horen dat er geen behandeling meer mogelijk was... Dat werd na diverse andere onderzoeken ook bevestigd door de oncoloog. Ga naar huis en geniet zoveel mogelijk van de komende wéken werd er gezegd.
Toch zijn we naar Genk gegaan voor een second opinion. De dokter daar vond het zeer vreemd dat mijn man hier in Nederland opgegeven werd, terwijl hij nog zo jong is, redelijk mobiel is en nog prima kan eten. Zij heeft besloten wél met chemo te starten om zijn leven op een kwalitatieve manier te verlengen. Voordat de chemo kon starten kreeg mijn man echter hoge koorts en werd met spoed opgenomen... hier in Nederland. Daar kwam hij, na een dag, in quarantine. Hij was immers de week van te voren in Genk geopereerd... ze hadden daar een port-a-cath geplaatst waardoor de chemo gegeven zou worden. Na 5 dagen mocht hij opeens weer naar huis. Hij kreeg te horen dat er gestopt werd met de antibiotica en dat hij, bij een volgend spoedgeval, niét terug moest komen maar naar Genk moet gaan... hoe kunnen ze. Hoe onmenselijk kan iemand zijn? Eerst hem opgeven en nog maar enkele weken geven en na 3 maanden alweer zo wreed zijn door te zeggen "kom vooral niet terug".
De dag erna werden we echter door het ziekenhuis gebeld en kregen we te horen dat het geen kankerkoorts was geweest maar een besmetting van het E-colibacterie. Er werd toch weer antibiotica voorgeschreven.
Afgelopen donderdag heeft mijn man dan eindelijk zijn eerste chemo gekregen... eerst in Genk en daarna kreeg hij ook chemo (aangesloten op de port-a-cath) mee naar huis voor 2 dagen. Vanmiddag hebben ze dit in Genk afgekoppeld. Onze stoma-hulp (van Thuiszorg) is meegegaan om dat afkoppelen te leren, zodat we niet om de 14 dagen 2x naar Genk moeten en zij dat zelf kan doen.
Ja, mijn man krijgt nu om de 14 dagen chemo. Na 2 maanden wordt er een nieuwe ct-scan gemaakt om te kijken of de tumor zich nog uitbreid en/of de uitzaaïingen zijn stopgezet. Nu maar hopen dat de chemo aanslaat en we hem nog lang bij ons kunnen houden.

Zou graag met mensen in contact komen die ook een dierbaar iemand hebben die opgegeven is...