karakterverandering door metastasen in hersens

[RdK]

Mijn vader heeft longkanker met uitzaaiingen in de hersens. Zijn ziekte is een half jaar geleden aan het licht gekomen omdat hij hevige epilepsie aanvallen kreeg. Hij heeft een maand in ziekenhuis gelegen, deels op IC. Hij is nu 2 maanden geleden bestraald. Sinds een week of 2 is hij opeens heel erg veranderd:

- hij denkt dat hij 'beter' is omdat hij zich lichamelijk redelijk goed voelt
- hij is vreselijk boos op iedereen omdat niemand het daarmee eens kan zijn
- hij rijdt auto terwijl dat niet mag
- hij praat niet meer, negeert iedereen
- hij wordt steeds agressiever; scheldt, vloekt, gooit met dingen
- hij heeft met niemand meer contact; slaapt nog thuis, maar gaat iedere dag met auto op pad, we weten niet waarheen, hij komt en gaat zonder iets te zeggen
- hij is onbereikbaar geworden voor ons, familie.

Hij woont bij mijn moeder, die zo goed mogelijk voor hem probeert te blijven zorgen, terwijl hij geen zorg wenst. Mijn moeder is 71 en heeft het er erg moeilijk mee, ze is naast verdrietig soms ook boos en vaak ook bang voor zijn agressiviteit en ontkenning van ziek zijn.

Wij als familie weten niet hoe we er mee om moeten gaan. Doktoren kunnen niet helpen, doktoren zijn er voor hem, niet voor ons.
- Wie heeft hiermee ervaring en kan advies geven?
- We hebben zo'n medelijden met mijn vader, is dat terecht? Of is hij nu zo ver dat hij niets meer werkelijk beseft?

Alvast bedankt voor elke reactie!
Een 'radeloze' familie

[Gast]

ik kan me voorstellen dat jullie radeloos zijn, het kan natuurlijk van alles zijn ontkenning, uitzaaing, het gevolg van de bestraling.
mischien kunnen jullie eens met de huisarts praten .
het spijt me dat ik niet meer kan bijdragen maar ik wens jullie veel sterkte toe.

[Arry]

Mijn vader is zes jaar geleden overleden aan longkanker. Ook hij had epilepsie door de hersenmetastasen. Zijn karakter veranderde nogal, was veel agressiever dan normaal. Dit kwam ten dele doordat hij suikerziekte had gekregen door de prednison, dus toen dat werd aangepakt werd het wat minder. Wat over bleef was verwardheid en soms agressief gedrag, maar niet zo erg als jouw vader. Het is iets wat bij het ziektebeeld hoort, dus ik raad jullie aan er wel met zijn artsen over te praten, misschien kunnen ze met medicatie toch iets voor hem doen. Je vader mag met deze ziekte geen auto rijden, dus het kan verder ook nog vervelende gevolgen hebben als er iets mis gaat. Als de behandelend arts niet wil helpen zou de huisarts misschien iets kunnen doen. Veel sterkte, hij kan er zelf niets aan doen dat hij zich zo gedraagt!