Mijn moeder heeft eierstokkanker

[liddy]

Hier op Diagnose Kanker kennen we ook mailgroepen.
Klik op de link http://www.diagnose-kanker.nl/lotgenoten/overzicht-mailgroepen/algemeen en je komt bij de mailgroepen uit.
Iets onder het midden over het overzicht staat de mailgroep "Kinderen met 'n ouder met kanker ".
Wellicht is dat iets wat je bedoelt.
Bij kanker is het helaas vaak zo dat je het ene nog niet opgelost hebt of het volgende is er al.
Je lijkt steeds achter de feiten aan te lopen.
Heel goed om te horen dat je contact opneemt met de huisarts.
Met hem/haar kun je ook de problemen van je vader bespreken.
Best kans dat hij/zij weet hoe je vader te helpen.
Op het moment dat je moeder in het ziekenhuis ligt, is het wel een regel om op bezoek te gaan, echter de zorg heb je dan overgedragen.
Nu ze thuis is, heb jij het gevoel medeverantwoordelijk te zijn voor haar zorg.
Je huisarts kan er mede voor zorgen dat er voldoende hulp in huis komt.
Met hem/haar kun je bespreken of een hospice wel of niet een uitkomst kan bieden.
Voel je vooral ook hier welkom.
Ook kun je eens kijken in het forumoverzicht bij"Jongeren en kanker" daar is het forum "Mijn vader, moeder, broer, zus of vriend heeft kanker".

[Claudia23]

Mijn moeder heeft net de bloed test gehad om te kijken of ze nog een chemo aan zou kunnen. Nog maar net. Ze zal er een paar bloed zaken bij moeten krijgen.
Nu komp het einde van de behandeling in zicht. Dan is het afwachten. De angst begint me nu al te komen want na de chemo gaan ze een scan maken om te kijken hoe het er voor staat.
Ik weet niet wat ze gaan doen als het niet helemaal weg is. Ik heb in ter periode van de behandeling lage dalen en hoge pieken gehad. En heb dat nog steeds.
Ik had me zelf steeds voorgenomen om een of andere hulp te gaan regelen. Maar daarvoor heb ik geen energie voor. School gaat ook erg slecht. Maar ik wil nog wel blijven gaan omdat ik anders helemaal vereenzaam.

Ik heb de laaste tijd veel plannen wat ik allemaal wil doen. Bijvoorbeeld naar Korea gaan voor een lange tijd. Of een eigen bedrijfje neer zetten (grafisch vormgeven). Maar ik weet dan al dat ik daar de energie niet voor heb. Hier word ik zo down van. Ik wil op mijn 23 nog veel doen maar het komt er nooit van. en de tijd gaat ook nog zo snel.

De behandeling is bijna klaar (na een half jaar). En ik weet niet wat er nu gaat komen. Ik wil leven @^#$&!. Niet steeds me zorgen te maken over mijn moeder. Ik wil stapen met vrienden (die hebben me laten valen). Ik wil dit niet.

De gedachten van de begrafenis van mijn oma gaan nu ook steeds vaker door mijn hoofd. Maar dan dat het mijn moeder is.
Doctors verschilen ook zo per mening. We hebben een doctor is heet positief doet, een andere wil niet zegen alleen de feiten en onze eigen huis arts wil dan mijn moeder en vader een gaan praatten wat er moet gebeuren als mam er niet meer is.

hoo de drama en emoties lopen steeds hoger

[liddy]

Ga morgen praten op school met je mentor.
Vraag hem/haar om hulp.
Ja, het kost energie om hulp te vragen en te accepteren, echter je krijgt er veel meer voor terug dan je nu kunt bedenken.
Alleen al het gevoel dat je er niet meer alleen voor staat, zal je goed doen.

[Claudia23]

Ik heb al contact met mijn mentor op genomen en die heeft niets ondernomen. Ze zeiden dat ze me door zouden sturen naar de pych maar dat is alweer 2 maanden geleden.
En die pych zou ik dan zelf (verzekering) moeten betalen.

Mijn verzekering pakt maar 10 afspraken en dan doen ze het niet meer.

[liddy]

Heel spijtig te horen dat de mentor zo laks gereageerd heeft.
Dit jaar vergoedt de zorgverzekeraar 8 gesprekken vanuit de basisverzekering en dan is er een eigen bijdrage van € 10,= per gesprek.
Onder deze eigen bijdrage valt ook medicijnen, bloedonderzoek.
Kennelijk krijg jij uit de aanvullende verzekering nog 2 gesprekken vergoed.
10 gesprekken is nog altijd meer dan niets.
Samen met de hulpverlener kun je dan bekijken hoe je verder gaat na die 10 gesprekken.
Wellicht is er iets mogelijk wat jij en ik op dit moment nog niet weten, mede afhankelijk van de plaats waar je woont.
Probeer de moed op te brengen en naar je huisarts te gaan.
Hopelijk staat die meer open voor jouw vragen.

[Claudia23]

Hallo allemaal

Het is alweer een tijd geleden. Maar nu is het waarschijnlijk goed mis. Mijn moeder is de laaste tijd er misselijk. En de doctor wist het ook niet meer. Het liep zo hoog op dat mam met spoet naar het ziekenhuis werd gestuurt. Daar hebben ze al een paar testjes gedaan. Maar konden ze nog steeds niet snapen wat er nou mis is. Ze kwijgt zo een scan waar ze willen kijken of ze iets kunnen vinden. Mam is ook de afgelopen nacht in het ziekenhuis gebleven. Ze kunnen maar niets vinden tegen de misselijkheid.

Ik het begin dachten wij dat het een reactie was op alle medicijnen die ze heeft. Ze heeft de laaste tijd nieuwe pijn stillers genomen. Maar het begint er steeds meer op te lijken dat dit niet aan de orde is. Gestelijk is iedereen zig op en slechte nieuws aan het voorberijden. Als het nu terug is. Valt er niet veel meer aan te doen. Mam is nog te zwak voor weer een nieuwe chemo kuur. En dan word het dag dag mama.

Gezien de omstandigheden ben ik nog wel rustig. Ik dan als papa belt met het slechte nieuws dat dan alles los gaat.

Ik ben bang dat de nachtmerrie gaat beginnen.

[Claudia23]

Het is echt weer zo ver.

De kanker is echt terug en niet zoon klein beetje. Ik heb nu wel geleert dat al de artsen niet duidelijk zijn. Dat het dan erger is dan wat ze zegen.
Mama gaat weer aan de chemo, Ik zelf zie dit meer als levens verlenging. Dat zegen de doctors natuurlijk niet die zegen we geven de hoop nog niet op.
Maar de vorige keer werd er al tegen ons gezecht dat als het terug komt dat de kans op genezing voor mijn moeder eigenlijk niet meer zou bestaan.

Ik weet nu zeker dat mijn moeder dood gaat. Ik had eerst hoop maar die is weg.
Met de kerst mag ze wel weer thuis komen. Maar dan kan ze niet eten. Ze krijgt ook gelijk een chemo morgen. Ik hoop maar dat hij aan slaat.

[liddy]

In de hoop dat jullie nog een beetje de Kerstsfeer mogen beleven, wens ik jullie toch fijne dagen.
Genieten van de kleine momenten.
En als je moeder niet kan eten, kan ze misschien wel proeven. Even de smaak beleven, iets is meer dan niets.
'Gelukkig' krijgen jullie de tijd om je voor te bereiden op het onvermijdelijke.
Nog een keer Kerst, probeer er van te genieten.