partner verloren aan kanker

[alkawe]

Ik ben 55 jaar en ben nu sinds een jaar alleen .
Heb mijn man verloren aan de vreselijke ziekte maagkanker.Na drie maanden ziek zijn is hij overleden.
Zou graag met iemand willen praten die het zelfde heeft meegemaakt en voelt wat ik nu voel.
Je voelt je zo eenzaam en alleen en er zijn veel vrienden verloren gegaan maar ook nieuwe vrienden er bij gekomen.
Het blijft moeilijk veel begrijpen er niks van .
Je moet door ja dat weet ik ook maar je maatje die waar je alles mee deelde en bepraatte die ben je kwijt .
Je kinderen kunnen er ook niet altijd zijn en je wilt ook niet altijd bij hun zijn.
Een arm om je heen een knuffel lekker stoeien ja dat kan niet meer.
Misschien is er iemand die weet waar ik het over heb en kunnnen we er samen over praten .


Groetjes Alkawe

[Ingrid L]

Beste Alkawe

Ik begrijp wat je voelt, ook ik ben mijn man vorig jaar juli verloren aan uitgezaaide nierkanker, nu ook alweer bijna een jaar geleden. Hij was pas 50 jaar. Ik kan niet geloven dat er alweer een jaar voorbij is, zo snel en dan schrik ik ervan want het lijkt nog zo kort. Wij waren 26 jaar samen, ik was 19 toen ik hem ontmoette, kortom hij maakte zo'n groot onderdeel van mijn leven uit. Het voelt rot om je maatje kwijt te zijn, je voelt je zo geamputeerd en ook in het begin zo onveilig, even met hem kunnen overleggen, even kroelen met elkaar, erop uit gaan met elkaar, het leek vanzelfsprekend, maar inmiddels weten we dat dit niet zo is. Heb je ook goede vrienden waar je dingen mee kunt doen? Erover kunt praten zo vaak en zo lang je wilt? Dit is ook belangrijk. Ik kan nu zeggen dat ik mijn leven al aardig weer aan het oppakken ben, ik moet ook wel want bij de pakken neerzitten brengt mij niets.
Ik kijk wel niet meer naar de toekomst want die voelt momenteel nog leeg en koud, maar leef nu bij de dag, de ene dag gaat het beter dan de andere en pak veel geniet-momenten aan, bijv. lekker op mn terras lezen in de zon, borrelen met een vriendin, want ik besef nu hoe snel het leven kan veranderen en over kan zijn. ook voor mij. Ik relativeer veel meer en maak me zoveel minder druk om futiliteiten. De verdrietige momenten komen ook altijd zo onverwachts, je gaat gewoon even iets doen of ergens naartoe en dan ineens wordt je met iets geconfronteerd en bam dan slaat het toe.
Gelukkig heb ik nu ook momenten dat ik tijdens activiteiten ineens in gedachten zijn stem hoor met wat hij dan gezegd zou hebben en moet ik zo lachen in mezelf. Daar ben ik blij om want de eerste maanden kon ik alleen maar aan het hele slopende ziekteproces denken en wat dat met ons deed en werd dan zo intens verdrietig.
Als je je verhaal kwijt wilt ben je welkom. Ik wens je veel sterkte.
Groetjes Ingrid

[alkawe]

Hoi Ingrid


Ja dat is dus ook wat ik voel en het blijft moeilijk.
Ook ik weet dat ik verder moet maar je bent zo verschrikkelijk alleen en er zijn dagen dat ik ook zoveel verdriet heb en ook op de gekste momenten.
Ik probeer mijn leven weer op te pakken want dat is want mijn man ook heeft gezegd het houdt niet op voor jou je meot verder en er is nog heel veel om voor te leven maar ja het blijft wel moeilijk.
Je hebt niemand meer om tegen aan te leunen en geen schouder om te huilen.
En je ziet nu ook andere paartejs die het nog zo gezellig met elkaar hebben en samen leuke fietstochtjes dan ben je soms zo jaloers ja echt.
Je weet dat het niet meer kan maar het blijft ongeloofwaardig en je denkt soms dat hij zo weer terug kan komen,
Wij waren bijna 35 jaar getrouwd net niet gehaald.
En er was een vierde kleinkind op komst maar helaas dat heeft hij niet mee mogen maken. Maar het is zo,n schat en ik zie er ook nog wat in van mijn man van die guitige oogjes echt. Verder heb ik gelukkig wat vrienden over gehouden waar ik lekker tegen aan kan praten en zeker over mijn man want die hebben ze heel goed gekend maar er zijn er ook wel wat afgevalen hoor.
Maar ja je moet het zelf doen hé dat zal jij ook wel hebben ondervonden.
Ja je maatje je steun en toeverlaat ben je kwijt je meot verder en er nog wat van maken.
Ik wens jou ook veel sterkte en spreek je graag nog eens weer.


Groetjes Alie

[Ingrid L]

Hoi Alie,

Ja je gevoelens zijn zo herkenbaar. Jullie waren nog langer getrouwd, het komt overeen met ons, ik ben 46 jaar en as vrijdag zouden we 25 jaar getrouwd zijn, ook net niet gehaald.
Ik ga morgen een weekje naar Rome met mijn zus en kom op onze trouwdag terug, even eruit, even de zinnen verzetten.
Ik ben het afgelopen weekend ook bij zijn beste vriend geweest en dat is zo fijn want hij kende mijn man nog langer dan ik mijn man kende en dan is het voor beiden fijn om er veel over te praten en het verdriet komt dan wel weer intens boven maar we hebben ook om hem gelachen, veel anekdotes vertelt en dan voelt het ook weer alsof je man nog levend is. Ze zeggen ook je bent pas dood als de ander niet meer aan je denkt.
Jouw gevoelens van jaloezie zijn wel herkenbaar, ik zie ook veel stelletjes samen en denk dan koester het maar, het is allemaal niet zo vanzelfsprekend.
Of ik denk waarom jullie wel en ik niet. Dit is heel normaal, ik hoor ze van andere nabestaanden ook. Het zijn toch alle gevoelens die bij een rouwproces horen.
Fijn dat je ook kinderen en kleinkinderen hebt, dat lijkt me erg fijn.Wij hadden geen kinderen en met name kort na zijn dood dacht ik wat zou het nu fijn zijn geweest om te weten dat je man in je kind had kunnen voortleven, ook het zien hiervan. Die gevoelens kwamen ineens toen bij me opzetten en waren nieuw voor mij.
Het alleen zijn is af en toe gemakkelijk maar zie ook zat stellen om me heen waarbij de relatie ook niet makkelijk is en denk dan ik heb toch maar mooi een fijn huwelijk gehad met een fantastische man, wat niemand van me af kan pakken en velen misschien nooit meemaken. Ik probeer het positief om te draaien.
Maar dat is wel rationeel hoor, want op emotionele momenten komt het verdriet en gemis intens naar boven en huil ik mijn verdriet weer weg. Het is een proces van vallen en opstaan. Veel sterkte Alie en probeer zoveel mogelijk van de kleine dingen ook te genieten.
Gr. Ingrid