Terug in de maatschappij met kanker

[haje]

Heel internet staat vol met informatie over kanker. Wat is de diagnose, feiten en cijfers, eventuele medicatie, psychische ondersteuning maar helaas is er weinig te vinden over de fase van remissie en bijvoorbeeld ondernemen om terug te komen in de maatschapij.

Na de schok van het nieuws van de ziekte en de beproeving van de behandeling, wil ik verder met mijn leven. Ik ben echt te jong (30) om bij de pakken neer te zitten en ik wil het maximale eruit halen. Het kan heel goed zijn dat de ziekte jaren lang weg blijft en dat ga ik echt niet opvullen met diverse klusjes in huis en toegeven aan het feit de ik als het ware elke dag maar weer moet plukken. (iedereen kent die cliches wel)

Mijn grootste aangst van mijn ziekte is het echte gevolg. Bij de diagnose krijg je ontzettend veel steun en wil iedereen echt alles voor je doen. Dit is natuurlijk helemaal geweldig maar de angst die ik heb lijkt langzamerhand uit te komen. Je staat er immers altijd maar met een paar personen alleen voor de situatie en je moet het ook echt zelf oplossen. Dit is echt niet negatief bedoeld met het is de harde realiteit van de ziekte. Het zijn niet alleen de pijntjes, de vermoeidheid en een bepaalde angst voor de dood maar het hele maatschappelijke proces kan stil gaan staan.

Maatschappelijk gezien zit je echt op de reservebank en hoe hard je ook traint om weer bij de groep terug te komen des te harder word je weer teruggeroepen. Soms mag je even warmlopen maar vooral niet te lang.

Het risico dat bedrijven lopen om mij aan te nemen is gewoon te groot. Naast mijn kwaliteiten en ervaringen kan ik helaas geen continuiteit bieden en lopen bedrijven het risico dat ik af en toe langdurig ziek ben. Daarnaast ben ik natuurlijk af te toe erg moet en flink afwezig.

Maar nu komt dus de uitdaging. Ik zit vol idealen en heb echt kwaliteiten voor een onderneming. Daarnaast wil ik graag het arbeidsproces in maar ik vertik het gewoon om achter de lopende band te staan om gezien te worden als een maatschappelijk project. Mocht dat toch gaan gebeuren dat ben ik bang een stuk eigenwaarde te verliezen. Ik ben dertig jaar en voor het leven getekend met mijn ziekte maar ik laat mij niet afschrijven.

Het grote voordeel om voor mijzelf te beginnen is natuurlijk duidelijk.

- Ik kan mijn eigen uren bepalen;
- Ondanks mijn grote drang naar sociale contacten heb ik soms echt de behoefte om alleen te zijn;
- De intense vermoeidheid wil ik zelf per direct oplossen en niet in overleg met eeen werkgever verwerken;
- Eventuele schuldgevoel bij het slecht presteren wil ik voorkomen; Ik ben altijd succesvol geweest maar dat kan in de toekomst anders worden.
- Daarnaast is het altijd mijn grootste wens geweest om voor mijzelf te beginnen. Dit is een droom die ik gewoon wil halen.

Ik heb dus besloten om voor mijzelf te beginnen en maar ik heb daar hulp voor nodig. Onderwerpen als verzekeringen, financiele ondersteuning, eventuele wetswijzigingen, borgstellingen als het gaat om WW en ZW,

Terugkomend op mijn introductie loop ik dus tegen beperkte informatie aan. Naast alle websites over diverse diagnoses, psychische ondersteuning en harde feiten over de ziekte kom ik weinig tegen aan relevante informatie om echt te leven met de ziekte.

Heb jij zelf ervaring opgedaan in een tijd van remissie en wil je dit delen, dan hoop ik dat je reageert op dit onderwerp.


Groeten van HaJe,

Remissie van Non-Hodgkin Fase IV + chronische lymfatische leukemie
(mijn volgende stap in genezing is een stamcel transplantatie maar dat kan nog jaren duren)

Kracht haal je uiteindelijk door er positief mee om te gaan en op de juiste
momenten te relativeren.

[Iris363]

Hoi Haje,

Precies jouw situatie heb ik niet meegemaakt.
Ik ben op dit moment aan het proberen terug te keren in het werkende leven. Ik heb onlangs longkanker uit mijn lijf voelen verdwijnen. Binnen drie maanden van kankerpatient naar genezen verklaard. Mijn werkgever kan maar niet geloven dat ik mijn leven weer leven kan. Nu heb ik het voordeel een vast contract bij de overheid te hebben, dus moeten ze verder met mij. Maar dat mag niet zomaar. Sinds de wet Poortwachter dient er gerevalideerd te worden... Dit houdt dus in dat ik per augustus met een plan van aanpak heel voorzichtig aan weer eens wat uurtjes werken mag.... pffffffffffffffffffffff!!! En dat terwijl mijn specialist me vertelt dat ik alles weer kan, helaas denkt de arbo het beter te weten... Dus ik ben intussen een computerdossier en een mevrouw die geen enkele longfoto heeft gezien, niet weet wat een lobectomie is (letterlijk, haar vraag aan mij; hebben ze een hele of een stukje long verwijderd? lobectomie is dus de medische term voor een gedeeltelijke verwijdering van de long), niet naar mijn longen heeft geluisterd, geen enkel onderzoek heeft bekeken of uitgevoerd etc etc, deze mevrouw bepaalt of ik al dan niet werken mag... Zijn er nog ergens brandstapels want ik heb wel een kandidaat....

In mijn geval vindt de arbo dat ze me tegen mezelf moeten beschermen, het schijnt vreemd te zijn dat een 34jarige die zich beter voelt en beter verklaard is werken wil...

Ok zover mijn verhaal... Ondanks velen verschillen toch wellicht vergelijkbaar met dat van jou. Ik vind het zwaar klote dat jonge vitale mensen zo aan de kant geschoven worden. Tuurlijk neemt een baas een risico met jou, maar je zegt zelf al daar zoveel meer tegen over te kunnen stellen! Zijn er geen wetten die jou kunnen helpen? En je niet achter de lopende band plaatsen maar daar kunnen brengen waar jouw kwaliteiten tot zijn recht komen?

Voor jezelf beginnen is natuurlijk ook een optie. Aan de andere kant hoe zit het dan met alle regeltjes en diensten als je ziek wordt? Wie vangt dan wat op en hoe gaat het dan met jouw bedrijf? Kan je die stress erbij hebben? Omgaan met kanker en leven met kanker is al een hele opgave, daarnaast starten met een eigen bedrijf vind ik een stoer plan, maar is het ook een haalbaar plan?

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte, succes en wijsheid toewensen!

Groetjes Iris

[haje]

Bedankt voor je reactie Iris. Wat betreft jouw situatie gaat alles vaak mis bij de communicatie met de ArboDienst. Zij willen jouw situatie wel aanvoelen maar er komt totaal niks van terecht. ze gaan uit van de statistieken en vervolgens geven zij een bindend advies. In jouw geval wordt er dus niet geluisterd en nemens zij de beslissing op aannamens.

Voor jezelf beginnen is natuurlijk ook een optie. Aan de andere kant hoe zit het dan met alle regeltjes en diensten als je ziek wordt? Wie vangt dan wat op en hoe gaat het dan met jouw bedrijf? Kan je die stress erbij hebben? Omgaan met kanker en leven met kanker is al een hele opgave, daarnaast starten met een eigen bedrijf vind ik een stoer plan, maar is het ook een haalbaar plan?

In bovenstaande reactie geef je echt de problemen aan waarmee ik te maken heb.:

- De zerkerheden wat betreft arbeidsongeschiktheidsverzekering;
- Stress wat betreft inkomsten heb ik minder mee te maken want ik heb de voorkeur om het uit een WIA situatie te doen. Dus deels in de WIA en deels voor mijzelf. Daarnaast moet ik er voor zorgen dat mijn vrouw ook alles kan handelen dus dat kost wel veel moeite zodat zij niet veel zorgen gaat maken;
- De soort dienst die ik ga leveren is puur urenwerk. Het bouwen van websites, het aanbieden van hosting, het versturen van mailings, een commercieel concept uitwerken. ( het grote voordeel is dat ik dan lekker veel thuis aan het werk kan, dit levert echt grote voordelen voor mij op. Ook al ben ik een sociaal beest door de ziekte heb ik er af en toe behoefte aan omdat je zo vaak weer dezelfde vragen krijgt.

Ik ben dus op zoek naar ervaringsverhalen. Het kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben die hier over nagedacht heeft.

Ik zie dat het bericht wel meerdere keren is gelezen dus ik hoop toch meer reacties te krijgen. Het is tenslotte een forum dus laten we met elkaar in gesprek raken hierover.

Dus, wat is jullie ervaring wat betreft het arbeidsproces en hebben julie weleens nagedacht om een eigen onderneming te starten in een tijd van onzekerheid ?

Groeten van HaJe.

[liddy]

Hoi Haje,

Bij mij verloopt het allemaal iets anders. Ik heb een werkgever die me volledig probeert te steunen, zover het in het bedrijf mogelijk is.
Zodra er kanker werd geconstateerd, is er voor mij een vervangster gezocht. Na een half jaar werd duidelijk dat ik nooit meer in mijn functie zou kunnen werken. Nu werk ik 5 uur per week. Lukt soms wel, soms niet. Deels werk ik thuis.
Met het starten van een eigen bedrijf heb ik geen ervaring en zal gezien mijn huidige urenbeperking ook niet krijgen.
Wel is het aan de buitenwereld lastig om te vertellen wat er aan de hand is. Eigenlijk wil ik niet zeggen dat ik kanker heb,
want de kanker is mijn lijf uit.
Ik ervaar beperkingen als gevolg van de behandeling. Wel moet ik altijd bedacht zijn op de kans dat het terugkomt.
Heb ik dus nu kanker of heb ik het niet?
Mensen schrikken nogal als ik zeg dat ik ziek ben, omdat ik er niet ziek uitzie. En niet altijd wil ik uitleggen wat er aan de hand is.
Ik ervaar dat er door de kanker altijd bij de ander een zekere reserve is. Kunnen ze me nu wel of niet normaal behandelen?
Kijk ik kan zelf niet precies aangeven wat ik wel en niet kan, dus moet een ander daar dan mee omgaan?
Het blijft balanceren; wat zijn mijn grenzen en welke grenzen kunnen zij aan?
En dat is een onzekerheid die werkgevers maar liever uit de weg gaan.

Liddy