Broken bubbles: mijn moeder

[Gast]

Een paar dagen geleden heeft mijn moeder te horen gekregen dat ze longkanker heeft, maar in een zo dergelijk agressieve vorm dat er niets meer aan te doen is dan pijnbestrijding.

Nu was mijn moeder sinds begin december niet lekker, in de trant van ze was veel afgevallen en had vaak maagpijn. Ze liep al sinds oktober bij de dokter, maar deze kon na verschillende onderzoekn niets vinden. Ze heeft zelfs meegedaan aan de bevolkingsonderzoeken voor baarmoederhals kanker en borst kanker, die beide positief waren.

Toch kreeg ze in december last van vocht in de voeten en toen ze eerste kerstdag opgenomen werd bleek er ook vocht achter de longen en in haar buik te zitten.

Na anderhalve week en verschillende onderzoeken verder kregen wij eindelijk de uitslag. Het feit dat het zo lang duurde en het feit dat ze vroegen of er familie bij kon zijn zei mij al genoeg. Er zat iets niet goed. Ook bleek ze morfine te hebben gekregen.

Er blijkt een groot tumor op haar longen te zitten, het is een agressieve vorm die zomaar is opkomen zetten.

We gingen ervan uit dat het ernstig zou zijn, maar dat het zo agressief is en dat er niets meer aan te doen is dan pijnbestrijdingen is simpelweg een nachtmerrie. Ze heeft nog minder dan drie maanden.

Deze week wordt ze overgebracht naar een hospice in Gorichem. Het is moeilijk, maar alles is beter dan het ziekenhuis waar geen privacy is en waar je constant wordt aangekeken met blikken vol medelijden.

Het is vooral heel erg moeilijk voor mijn broertje om het te accepteren. Zelf ben ik 23 en is mijn broertje 19. Hij is heel erg close met mijn moeder, ik ook maar op een andere manier, en ook afhankelijk.

Hij kan niet accepteren dat er niets meer aan te doen is en wil nog een gesprek met de dokter. Op het moment is hij ervan overtuigd dat als de tumor weggehaald wordt dat ze dan nog een kans heeft, maar ze is zo verzwakt dat ze een operatie niet zou overleven.

Zelf ben ik er nog best wel rustig onder. Ik ben best wel praktisch ingesteld en op het moment wil ik nog het beste maken van de tijd die er is. Wel heb ik gevoelens van machteloosheid, boosheid, verdriet, onwerkelijkheid en pijn.

Zijn er hier mensen die ervaringen hebben met hospices, maar ook met familie die het niet kon accepteren? En hoe kan ik mijn broertje leren te accepteren met wat er gebeurd?