Lieve Angelique,
Ook mijn moeder (67) is opgegeven. We waren net getrouwd, mei 2003 toen bij haar eierstokkanker werd geconstateerd. Een nare tijd brak aan, leven tussen hoop en vrees. Die tijd is nu voorbij, na een darmoperatie in september dit jaar is het alleen nog maar wachten tot het moment van sterven.
Ik herken je gevoelens. Ik heb ze ook, bang dat ik binnenkort geen herinneringen kan maken, die ik nu wel nog kan maken.
Ik wil je de woorden van een goede vriend meegeven en aan je vragen diep in je hart te kijken: "hoe zwaar het kruis is dat men draagt, hoeveel kracht men krijgt het kruis te dragen".
Het is heel belangrijk om zoveel mogelijk tijd te delen met je moeder, en, hoe zwaar soms ook, het geeft me waaaaanzinnig veel kracht bij mijn moeder te zijn, te verzorgen en liefde te delen. Hier krijg ik in ieder geval de kracht van om door te gaan.
Uit je, huil, ben boos, op God en wie dan ook. Ik huil best vaak, roep als een klein kind om mijn moeder, en dat lucht me op.
Wat je beter niet kunt doen is, hoe moeilijk ook, proberen "niet gek te worden". Ieder mens is bang voor pijn, verdriet en probeert (ik dus ook) dit zoveel mogelijk te vermijden. Het lijkt allemaal makkelijker als je geen pijn ervaart, maar de enige manier om hiermee om te gaan is dwars door de pijn te gaan en het gevoel "gek te worden" toe te laten. LET WEL: (uiten van) verdriet is geen psychische ziekte alhoewel het wel zo voelt), alleen een manier van de geest om de enorme pijn te doorleven en een weg erdoorheen te vinden, uit de pijn.
Bedenk: als je helemaal geen pijn zou voelen, wat zou je dan denken? En wat zou je dan voelen? Pas dan zou ik me zorgen maken.
Ik weet het, het is makkelijk gezegd, maar ik zit in hetzelfde schuitje. Als ik huil en soms jammer, dan zeg ik tegen mezelf dat mijn moeder het waard is om zoveel verdriet om te hebben. Ze zou hetzelfde voelen als er wat met haar kinderen zou gebeuren. Dus laat ik het toe. En ja,dat is heel pijnlijk, maar het lucht WEL op en kan ik nog steeds vooruit, doe nog steeds mijn dingetjes die ik doe, werk, hobbies (allemaal wel iets minder)
En als het even niet gaat ... gaat het niet. En laat het dan maar toe.
Wij hebben in onze samenleving geleerd om ons "groot te houden". Onze gevoelens ver weg te stoppen, ziekte en dood helemaal. Maar het toelaten en doorleven van dit soort NORMALE gevoelens is de enige weg door de storm waar je inzit en waar jij en ik nog verder doorheen zullen gaan binnenkort.
Dus, ga niet proberen "ermee om te gaan", laat je leiden door het gevoel van het moment, veel minder door je gedachten en je zult merken dat het kruis zwaar is, je kracht ook.
Heel veel sterkte
Bert
angeliqueA schreef:Me moeder is opgegeven .
Ze heeft 4 tumoren en longkanker .
Ze kan niet meer lopen en niet zelf meer eten....ze kan niet meer praten en der geheugen gaat ook heel erg snel achteruit .
Ik weet dat het beter is als ze uit der lijden is verslost .
Maar het is zo moeilijk....wil nog zoveel dingen met der doen en dat kan niet meer .
Wil graag weten hoe mensen hier mee omgaan .
Lijkt net of ik er niet mee om kan gaan....ben gewoon heel erg bang om haar kwijt te raken .
misschien een raar verhaal....maar hoop dat iemand het misschien leest .
liefs angelique
