me moeder is opgegeven

[angeliqueA]

Me moeder is opgegeven .
Ze heeft 4 tumoren en longkanker .
Ze kan niet meer lopen en niet zelf meer eten....ze kan niet meer praten en der geheugen gaat ook heel erg snel achteruit .
Ik weet dat het beter is als ze uit der lijden is verslost .
Maar het is zo moeilijk....wil nog zoveel dingen met der doen en dat kan niet meer .
Wil graag weten hoe mensen hier mee omgaan .
Lijkt net of ik er niet mee om kan gaan....ben gewoon heel erg bang om haar kwijt te raken .

misschien een raar verhaal....maar hoop dat iemand het misschien leest .

liefs angelique

[Miep]

Hoi Angelique,

Allereerst wil ik je zeggen dat ik t heel erg voor je vindt.
Mijn moeder is ook heel ziek, ze heeft kleincellige longkanker met uitzaaíngen naar lymfeklieren, alvleesklier lever en waarschijnlijk ook de bijnier... Mijn moeder is 52 jaar. Ik ben 25 en mn broers zijn 18 en 27.
T is bijna niet te geloven want mn moeder wil nog zóveel........
Ze is n echte vechter maar t gevecht zal toch binnenkort een keer ophouden. Ze gaan geen kuren meer doen, want dat zou ze waarschijnlijk niet overleven.. Mam heeft nu 10 chemokuren en 40 bestralingen gehad, en die heeft ze heel dapper doorstaan.
Maar t is zó moeilijk allemaal, wat jij ook beschrijft..
Soms kan ik dr niet meer tegen.. Maar je moet er maar steeds weer t beste van proberen te maken. Daarbij woon ik nog thuis en ik ben verpleegkundige, dus iedereen denkt dat ik wel alles weet.
Dat is echt niet altijd leuk, want ik ben ook gewoon dochter en niet dé verpleegkundige van mam.
Vorig jaar 12 aug. kregen we te horen dat mam ziek was.
Mn mam heeft ook een tracheastoma.
Hoe oud is jouw mam en jijzelf??

Heel veel sterkte!!
Probeer ondanks alle ellende te genieten van alle momenten samen.

Groetjes Miep

[angeliqueA]

Me moeder is 48 jaar oud .
ik ben zelf 22 en heb een zusje van 18 jaar .
bij me moeder is het een half jaar geleden ondekt dat ze kanker heeft .
Ze is wel bestraalt aan de tumor maar het heeft niet geholpen .
Ze had 3 tumoren maar er waren er 2 bij gekomen .
Na die uitslag hebben de dokters besloten dat ze niets meer kunnen doen .
Het is zo moeilijk....kan er ook heel erg moeilijk mee omgaan .
Ze herkent me niet meer....me vader en me zusje herkent ze nog wel .
k*tziekte dat het is

[Miep]

Goh...

Wat erg dat ze je niet meer herkent....
Tja.....dan zul je ook wel denken als ik zeg;
probeer van alle momenten te genieten...
Als ik had geweten dat je moeder je niet meer herkent, had ik dat natuurlijk niet geschreven..

Mijn moeder levert ook flink in, qua gezondheid...
T gaat snel nu. Ze hebben gezegd dat we nog aan maanden
moeten denken.. Dit is alweer een dikke maand geleden dat ze dat gezegd hebben.
Ze heeft flink wat morfine nu. Ze gaan in t ziekenhuis een morfinepomp inbrengen in t ruggemerg.
Dit schijnt beter te werken.

Angelique.. heel veel sterkte en als er iets is, wat je van je af wil schrijven, dan moet je t zéker doen!!!

Liefs Miep

[Jan1977]

Hoi Angelique,
Op 14 februari 2005 kregen we te horen dat mijn moeder longkanker had met ook 4 hersentumor (uitzaaiingen) in haar hoofd.
Nooit zal ik die dag vergeten....nooit.
Sindsdien hebben we alles geprobeerd, bestralingen, chemo (hielp niet) en een nieuw expiriment met pillen maar niets heeft de kanker kunnen tegen houden en na 7 maanden 'vechten' met z'n allen is onze moeder (63) zondagochtend 25 september 2005 overleden nadat ze de dag ervoor moesten beginnen met een hoge dosis morfine om dat ze ineens onverklaarbare ernstige pijn kreeg in haar buikstreek...die nacht hebben we nog uren bij haar gezeten en op een gegeven moment sliep ze heel diep en daar is ze niet meer uit gekomen....ze heeft nog wel afscheid van ons allemaal kunnen nemen de dag ervoor maar het is zo vreselijk, en ik mis haar ontzettend.
En wat jij zegt is waar, dit is zo'n afschuwelijke ziekte........Heel veel sterkte en ik hoop voor je dat het met jouw moeder nog wel iets beter mag gaan.
Groeten,
Jan

[Bert1965]

Lieve Angelique,

Ook mijn moeder (67) is opgegeven. We waren net getrouwd, mei 2003 toen bij haar eierstokkanker werd geconstateerd. Een nare tijd brak aan, leven tussen hoop en vrees. Die tijd is nu voorbij, na een darmoperatie in september dit jaar is het alleen nog maar wachten tot het moment van sterven.

Ik herken je gevoelens. Ik heb ze ook, bang dat ik binnenkort geen herinneringen kan maken, die ik nu wel nog kan maken.

Ik wil je de woorden van een goede vriend meegeven en aan je vragen diep in je hart te kijken: "hoe zwaar het kruis is dat men draagt, hoeveel kracht men krijgt het kruis te dragen".

Het is heel belangrijk om zoveel mogelijk tijd te delen met je moeder, en, hoe zwaar soms ook, het geeft me waaaaanzinnig veel kracht bij mijn moeder te zijn, te verzorgen en liefde te delen. Hier krijg ik in ieder geval de kracht van om door te gaan.
Uit je, huil, ben boos, op God en wie dan ook. Ik huil best vaak, roep als een klein kind om mijn moeder, en dat lucht me op.
Wat je beter niet kunt doen is, hoe moeilijk ook, proberen "niet gek te worden". Ieder mens is bang voor pijn, verdriet en probeert (ik dus ook) dit zoveel mogelijk te vermijden. Het lijkt allemaal makkelijker als je geen pijn ervaart, maar de enige manier om hiermee om te gaan is dwars door de pijn te gaan en het gevoel "gek te worden" toe te laten. LET WEL: (uiten van) verdriet is geen psychische ziekte alhoewel het wel zo voelt), alleen een manier van de geest om de enorme pijn te doorleven en een weg erdoorheen te vinden, uit de pijn.

Bedenk: als je helemaal geen pijn zou voelen, wat zou je dan denken? En wat zou je dan voelen? Pas dan zou ik me zorgen maken.

Ik weet het, het is makkelijk gezegd, maar ik zit in hetzelfde schuitje. Als ik huil en soms jammer, dan zeg ik tegen mezelf dat mijn moeder het waard is om zoveel verdriet om te hebben. Ze zou hetzelfde voelen als er wat met haar kinderen zou gebeuren. Dus laat ik het toe. En ja,dat is heel pijnlijk, maar het lucht WEL op en kan ik nog steeds vooruit, doe nog steeds mijn dingetjes die ik doe, werk, hobbies (allemaal wel iets minder)

En als het even niet gaat ... gaat het niet. En laat het dan maar toe.
Wij hebben in onze samenleving geleerd om ons "groot te houden". Onze gevoelens ver weg te stoppen, ziekte en dood helemaal. Maar het toelaten en doorleven van dit soort NORMALE gevoelens is de enige weg door de storm waar je inzit en waar jij en ik nog verder doorheen zullen gaan binnenkort.

Dus, ga niet proberen "ermee om te gaan", laat je leiden door het gevoel van het moment, veel minder door je gedachten en je zult merken dat het kruis zwaar is, je kracht ook.

Heel veel sterkte

Bert

Me moeder is opgegeven .
Ze heeft 4 tumoren en longkanker .
Ze kan niet meer lopen en niet zelf meer eten....ze kan niet meer praten en der geheugen gaat ook heel erg snel achteruit .
Ik weet dat het beter is als ze uit der lijden is verslost .
Maar het is zo moeilijk....wil nog zoveel dingen met der doen en dat kan niet meer .
Wil graag weten hoe mensen hier mee omgaan .
Lijkt net of ik er niet mee om kan gaan....ben gewoon heel erg bang om haar kwijt te raken .

misschien een raar verhaal....maar hoop dat iemand het misschien leest .

liefs angelique

[yvonne31]

Hallo Bert,

wat een prachtige woorden !
Mijn moeder is afgelopen 11/8 overleden aan alvleesklierkanker, na 1 jaar vechten.
En inderdaad zij is al het verdriet waard. Ik huil wanneer ik wil en laat mij niet leiden door mijn gedachten, maar door de emoties.

Heel veel sterkte in deze loodzware tijd.

liefs Yvonne