doodzieke vader (leverkanker)

[hija]

Ik doe dit voor het eerst, hoop dat het goed gaat. Ben niet zo goed met de PC...
Mijn vader (65jr) heeft leverkanker , niets meer aan te doen, hij heeft niet meer lang te leven, denk ik. We zijn er allemaal helemaal stuk van, het beheerst ons hele leven. Het ergste van alles vind ik dat hij zo'n doodsangst heeft, heel begrijpelijk maar ozo moeilijk. Het doet me zo'n verdriet om hem zo te zien.
Voel me machteloos, kan geen woorden van troost vinden, ik vind het zo erg voor hem. Hij wil niet dood, en is heel erg bang voor wat er nog gaat komen en ik eerlijk gezegd ook wel. Hij ligt nog niet op bed ofzo maar moet wel steeds vaker gaan liggen. Veel pijn heeft hij ook niet dankzij die morfine maar hij wordt wel steeds zieker omdat die tumor zijn andere organen in de verdrukking brengt. Gelukkig kunnen we steeds beter met elkaar over zijn ziekte praten maar ook niet teveel want hij heeft heel veel behoefte aan "gewone" gespreksonderwerpen, dan denkt hij er tenminste niet de hele tijd aan. Ik zoek contact met mensen die dit ook hebben meegemaakt of nog meemaken.

[geert]

Begrijp je maar al te goed. Ik heb zelf ongeveer 3 weken geleden het nieuws gekregen dat mijn vader (73j) longkanker heeft (met uitzaaiingen in de lever). Prognose is niet goed. Ben enig kind thuis, dus ik sta er samen met mijn moeder (68j) alleen voor. Wij kunnen er zeer gemakkelijk over praten. Pa lijkt weinig aangedaan, maar ik denk dat hij zich stoerder voordoet als hij is. Ik denk dat hij net zoals bij jouw vader met heel wat angst zit. Ik kan je enkel maar zeggen dat ik hem sinds het slechte nieuws elke dag bezoek en dat lijkt hij enorm te apprecieren. Ik help hem ook regelmatig in de tuin, want de vermoeidheid tgv chemo is niet te onderschatten. Bij al dit slechte nieuws is het enige voordeel dat ik mij nog nooit zo close gevoeld heb ten opzichte van pa & ma. Ik hoop voor jou dat je die ervaring ook hebt? In ieder geval wil ik echt van de resterende tijd voor mijn pa een periode maken die hem warm maakt vanbinnen.

[Stien]

Ik begrijp best wat jullie meemaken, met dit grote verschil dat er bij mijn vader altijd een beetje hoop is geweest op genezing. Hoewel zijn kansen initieel niet zo goed werden ingeschat (hij had een prostaatcarcinoom èn non-Hodgkin) heeft hij hieruit altijd moed geput. Hij is nu sinds 2,5 jaar in remissie.
Maar die doodsangst, die wanhoop vaak, die waren er ook. Als dochter vond ik dit vreselijk, dat machteloze, want op zo'n momenten moet je onderdoen voor dat grote spook "kanker" en zie je even geen lichtpunt meer.
Maar ook bij ons groeide er in die tijd een enorm sterke band en daardoor heb ik (bizar!) ook een aantal heel mooie herinneringen uit die tijd, en wat er ook gebeurt, die nemen ze me nooit meer af!
Ik wens jullie in ieder geval nog heel veel moed!!!

[Anouk]

Beste Hija

Ik begrijp precies wat je door maakt mijn vader had precies het zelfde hij is daar jammer genoeg 5 jaar geleden aan overleden, hij was pas 42 8 maanden lang heeft hij gevochten tegen de ziekte alleen er kwamen overal uitzaaiingen waardoor me vader de hoop op gaf daarna is alles heel snel gegaan praat heel veel met je vader is heel vaak belangrijk ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijden.

Ik doe dit voor het eerst, hoop dat het goed gaat. Ben niet zo goed met de PC...
Mijn vader (65jr) heeft leverkanker , niets meer aan te doen, hij heeft niet meer lang te leven, denk ik. We zijn er allemaal helemaal stuk van, het beheerst ons hele leven. Het ergste van alles vind ik dat hij zo'n doodsangst heeft, heel begrijpelijk maar ozo moeilijk. Het doet me zo'n verdriet om hem zo te zien.
Voel me machteloos, kan geen woorden van troost vinden, ik vind het zo erg voor hem. Hij wil niet dood, en is heel erg bang voor wat er nog gaat komen en ik eerlijk gezegd ook wel. Hij ligt nog niet op bed ofzo maar moet wel steeds vaker gaan liggen. Veel pijn heeft hij ook niet dankzij die morfine maar hij wordt wel steeds zieker omdat die tumor zijn andere organen in de verdrukking brengt. Gelukkig kunnen we steeds beter met elkaar over zijn ziekte praten maar ook niet teveel want hij heeft heel veel behoefte aan "gewone" gespreksonderwerpen, dan denkt hij er tenminste niet de hele tijd aan. Ik zoek contact met mensen die dit ook hebben meegemaakt of nog meemaken.