Lotgenoten gezocht

[Ken]

Hallo bij mijn man is kleincellige longkanker geconstateerd met uitzaaiingen in botten en klieren.Er is geen genezing mogelijk.Ik ben op zoek naar lotgenoten. Op termijn zal ik achter blijven met een zoontje van 5.Ik ben woonachtig in Friesland, Oosterwolde. Ik hoop op reacties.

[liddy]

Dat is niet niks om zo'n bericht te krijgen.
Mijn man had ook longkanker met uitzaaiingen in botten en klieren.
Echter wij hadden geen kinderen.
Ik kan je aanraden te gaan praten met maatschappelijk werk van het ziekenhuis.
Zij weten de weg naar hulp, ook met name voor je kind.
Iets wat heel moeilijk is, maar wel nodig nu is een gesprek over wat je man wil als hij is overgegaan.
Je kunt daar beter nu over praten, want dan kunnen jullie het achter je laten en jullie richten op de dag.
Echt, het zal een opluchting zijn als die kant geregeld is.
Praat met de huisarts, overleg wat jullie willen, wel of niet thuis blijven, het regelen van zorg.
Regel gesprekken met de huisarts waar je man niet bij is.
Dit kan ook een pastorale werker zijn, het is maar net waar jij je het beste thuis voelt.
Doel van die gesprekken is dat jij je uit kunt spreken over gevoelens.
Bijv. hoe je de zorg zwaar vindt. Zoiets wil je liever niet zeggen waar je man bij is,
om hem hier niet mee te belasten.
Over jouw gevoelens als de relatie veranderd in steeds meer zorg verlenen.
Door deze gesprekken met je huisarts, zijn gesprekken straks makkelijker.
Leidraad voor deze gesprekken is hoe blijf jij op de been, zowel fysiek als geestelijk.
Verder hoop ik zo dat er iemand reageert die ook kinderen heeft.
Sterkte.

[Ken]

Hai Liddy dank je voor je reactie.Ik zal zeker in gesprek gaan met mensen.Alleen zou het voor mij een steun zijn als ik zou kunnen spreken met een lotgenoot naast de andere hulp.Trouwens wat ik vergeten ben te vermelden is dat mijn man vorige week is begonnen met chemo.Hij heeft deze keuze gemaakt voor ons.Om toch nog iets te rekken zodat hij wat langer bij ons kan blijven als de chemo aanslaat.

[Ken]

Nog even voor jou liddy.Kinderen of niet het is natuurlijk even moeilijk om je man te verliezen.Tuurlijk is het extra vervelend als er kinderen in het spel zijn.Maar voor ieder is het verdriet natuurlijk even groot.

[liddy]

Dank je voor je aanvulling.
Mijn man heeft ook palliatieve chemo gedaan.
Hij heeft daarna nog 3 goede maanden gehad, 2 mindere maanden en 1 maand echt te bed.
Ik bewaar hele goede herinneringen aan die tijd.
O.a. dat mijn man tijdens de chemo vaak trek had in bitterballen!

[Ken]

Liddy fijn dat je toch die goede dingen (bitterballen) uit zo'n moeilijke tijd als herinneringen houd. Ik schrok eerlijk gezegd dat je schreef dat het al met al maar een half jaar heeft geduurd voordat hij is overgegaan (zo kort). Hoe werd het ingeschat door de artsen als ik vragen mag. Zij geven mijn man zonder palliatieve chemo een half jaar en met misschien dus langer. Ze moeten schatten maar misschien 2 jaar. Of moet ik niet in die verhalen geloven. Het spijt mij als ik dingen naar jou toe niet goed omschrijf maar over het aankomende verlies van mijn man schrijven ben ik niet gewend en ik ben dus ook niet gewend om over een verlies van anderen te schrijven.Dus als ik iets kwetsend neer schrijf is dat uiteraard niet mijn bedoeling.

[stoffeltje]

hoi ken,
het is ook niet makkelijk om erover te praten,maar wel erg belangrijk.
de terugklap kan later zwaarder zijn.
het is zeker met kinderen ook moeilijk,het verdriet je man te verliezen ,
maar ook de vader van je kind en hoe ga je daar mee om.
de levensduur met kanker is altijd moeilijk aan te geven.
sommige hebben een soort stilstand<niet voor en ook niet achteruit>.
en anderzijds kan het erg grillig zijn.
en zoals liddy al zei,zoek ook voor jezelf iemand met wie je kunt praten,
zelf had ik een dominee,die begeleide mij in het rouwverwerken.
probeer nog mooie momenten mee te maken of van daarvoor vast te houden.
praat ook met je zoontje al is hij nog maar 5 jaar,op een kinder begrijpende manier wat het is als papa ziek is.
en er over een poosje niet meer zou kunnen zijn.
ms. is dit pas wat later nodig,maar nodig is het.
moest even lachen om de bitterballen,mijn broer at veel zoute haring en mandarijntjes.
heel veel sterkte stoffel...

[liddy]

Hoi Ken,

Ik heb geen enkel probleem met je bericht.
De verwachting bij mijn man was zeer kort.
Dat hij het uiteindelijk nog 7 maanden hebt volgehouden, heeft de dokter zeer verbaasd.
De dokter had dat niet verwacht. Mijn man is er gewoon voor gegaan.
Nu hebben wij ook wel geluk gehad.
We hoorden het op vrijdagochtend en in de middag zaten zijn en
mijn werkgever bij ons om samen met ons te overleggen hoe verder te gaan.
We zijn op een holletje getrouwd en zijn zelfs nog naar Zuid-Afrika gegaan om een maand bij zijn broer te verblijven.

[Ken]

Wat super dat jullie nog heerlijk op vakantie zijn geweest en zijn getrouwd. Momenten om van te blijven genieten!

[charlottte]

hoi ken,

Misschien kun je ih ziekenhuis vragen om t boekje "chemo-kasper" voor je zoontje. Hierin wordt voor kinderen duidelijk en op een speelse manier verteld wat kanker en chemotherapie inhoudt.
Ik heb een zoontje wat nu een maand klaar is met zijn chemo, hij is nog klein (21 mnd) maar voor zijn oudere zus (nu 7) was t boekje wel heel verhelderend.
Ik weet eigenlijk niet hoe ze ih ziekenhuis omgaan met kinderen van een ouder met kanker en of ze daar dit boekje wel hebben (wij zaten natuurlijk op kinderoncologie), maar je kunt t ook bestellen bij de VOKK (kun je googelen).

succses met alles. gr.lotte

[Ken]

Hai charlotte bedankt voor je tip.Wij hebben chemo-casper meegekregen uit het ziekenhuis.Mijn zoontje zei als papa naar het ziekenhuis gaat maken ze papa weer beter.We wilden niet tegen hem liegen en hebben hem eerlijk verteld dat ze papa niet meer beter kunnen maken maar dat ze gaan proberen dat papa wat langer bij ons kan blijven.Maar hij weet dat papa komt te overlijden.Mijn schoonvader is pas overleden en mijn zoontje zit op een chr.school.Dus hij zei: O dan gaat papa naar opa en naar de hemel.Hij weet dus inmiddels wat er gaat gebeuren.Hij heeft heel erg gehuild (logisch) maar gaat er momenteel aardig mee om en probeert rekening met zijn papa te houden.Mijn man huilde een keer s'morgens in bed en werd betrapt door de kleine.Mijn zoontje zei je hoeft niet te huilen papa de dokters gaan proberen dat je langer bij ons kan blijven.De rest kan je raden ik stiekum onder de dekens ook diep in de tranen.

bedankt voorde reacties

[stoffeltje]

hoi ken,
dat is idd. zo een moment waar je bij moet slikken.
kinderen kunnen er ook zo wisselend mee omgaan.
de kinderen van mijn broer ook.
ook hun wisten pappa en opa gaat dood.
het is erg zwaar als je weet dat er niks meer aan te doen is.
veel sterkte en probeer er nog een mooie tijd van te maken.
stoffeltje...

[Liaska]

Verwijderd

[liddy]

Natuurlijk ben je bang voor wat komen gaat.
Wat ik gedaan heb, is bij de dag leven.
Vooruit kijken had geen enkele zin. Ik wist dat het in de toekomst steeds slechter zou gaan met mijn man.
Maar hoe, wanneer, wat ... ik schoot er niets mee op.
Dus hebben mijn man en ik eerst de praktische kant geregeld.
Wat waren zijn wensen als hij was overgegaan?
Wat wilde hij nu nog doen als het ging?
In ons geval betekende dat naar de notaris, testamenten opmaken en trouwen.
Als echtgenoot heb je meer rechten, dan vriendin van.
Met name als er moeilijke beslissingen genomen moesten worden in het ziekenhuis,
dan wilde ik zijn gesprekspartner zijn en dit niet hoeven afstaan aan zijn zoon.
Daarom ging ik regelmatig alleen naar de huisarts om al die dingen te bespreken,
die ik niet in het bijzijn van mijn man wilde bespreken. Mijn man wist van de gesprekken.
Wat ik bijv. besproken heb, is hoe ga ik om met de verandering in zijn karakter,
die het gevolg was van een uitzaaiing in de hersenen.
Ga met iemand praten, schrijf je verhaal op, weet dat je hier welkom bent.
Laat je emoties toe, druk ze niet weg.
Sterkte.

[Ken]

hai liaska woon je bij mij in de buurt?