Mijn moedertje is overleden aan een Tumor met Longkanker.

[portugal71]

Hallo allemaal,

Ik ben Jacqueline en ik ben 37 jaar en ik wilde mijn verhaal vertellen.
Mijn moeder is op 28 Juni overleden aan de gevolgen van een Tumor. Jullie moeten weten dat mijn moeder en mijn vriend mijn allesie zijn. Mijn moeder was een warm persoontje die het beste met de meeste mensen voor had! Ze is zolang ik mij herinner haar halve leven al ziek geweest en had van alles en nog wat! Ze had gewoon een abonnement op het ziekenhuis!
Onbegrijpelijk blijft het voor mij dan ook dat er nooit eerder iets ontdekt was over die tumor in haar hoofd! Mijn halve familie is al aan de gevolgen van longkanker overleden! En ik had wel gehoord van erfelijkheid maar ik stond er nooit bij stil dat het mamma ook kon gebeuren! Krakkemikkige fietsen gingen toch altijd lang mee??!! En welke god zou zoiets laten gebeuren dacht ik nog! Maar het tegendeel bleek snel bewezen, Mamma had nog een gesprekje met mij gehad dat ik binnenkort toch minder afhankelijk van haar moest worden en dat ik mijn eigen gids in het leven moest worden. Toen ze de deur uit was gegaan terug naar haar huisje kreeg ik een vreemd en heel verdrietig gevoel over mij heen en huilde ik tranen met tuiten, alsof ik toen al afscheid van haar genomen had! We hebben het toen allebei gevoeld dat er iets mis met haar was, en dat het geen gewone Tia was die zij achter elkaar gehad heeft. Dat was rond september! Ik vond ook dat zij zichzelf niet meer zo was en dat ze koeler naar mij reageerde, later in april na de kerst werd duidelijk dat ze afstand van mij wilde nemen zodat het afscheid nemen makkelijker zou zijn! Toen ik 17 was heeft mijn moeder mij gered van open long tuberculose door te dreigen dat ze mij voor de tram zou leggen als er niet snel een ambulance kwam om mij naar het ziekenhuis te kunnen brengen! Ze heeft toen mijn leven Gered!! Mijn mamma, mijn held! Ik wilde ook haar leven redden toen ze zo hulpeloos sliep toen ze aan die morfinepomp lag, ze was eerst zo bang en daarna keek ze zo moe en zorgelijk, het was de laatste dag geweest van haar leven, en ik kon mijn mams niet redden! Ze heeft zo dapper die 2 maanden gevochten, zelfs met die gebroken broze botten in haar arm wat zo onmenselijk veel pijn deed! Machteloosheid, dat is wat mij nu zo kapot maakt van binnen! Ik heb gevochten mams, heb me baan tijdens je periode gevonden en iedereen was trots op me, zelfs ik! Ik mis alleen hoe meer hoe meer een kindje om mij heen! Maar het zal minstens nog 3 jaar duren voordat ik mijn ellende weer op de rail heb, en dat maakt je verlies des te moeilijker mams! Ik mis je warmte om mij heen en je armen om mij heen en al het Geluk wat je Wim en Mij toewenste en de dikke knuffels!
Heel veel liefs mams, en Meu Querido voor ever!

ik heb mijn verhaal verteld omdat ik dat kwijt moest maar mijn vraag is ook of er mensen zijn die net als ik behoefte hebben om een arm om hen heen te voelen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. En de ervaringen te delen van het verwerkingsproces. Want nu heb ik het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen en voel ik mij langzaam van binnen kapot gaan!

Alvast bedankt,
Liefs, Jacqueline

[liddy]

Jouw gevoelens horen bij het rouwproces.
Het gaat beter over een tijd, maar daar heb je nu weinig aan.
Probeer bij de dag te leven.
Wees eerlijk naar jezelf toe en zoek hulp als dat nodig is.
Praat in ieder geval met je huisarts over je gevoelens.
Blijf praten met je moeder, ze zal je horen, ook vanaf de andere kant.
Veel sterkte.

[jacquelinerowdy]

Hey Jacqueline,

Ik zal me even voorstellen. Heet ook jacqueline en ben 24 jaar oud. Heb mijn moeder 25 februarie 2009 ook verloren aan longkanker met uitzaaiengen naar het hoofd. De uitzaaingen waren ook de doodsoorzaak. Als je wilt kun je me toevoegen op msn jacquelinerowdy@hotmail.com en misschien kan ik je iets helpen. Zet er wel even heel duidelijk bij wie je bent en van het forum ( ik accepteer namelijk normaal nooit geen vreemden. ) Verder wil ik je laten weten dat het ook hier met hogen pieken en diepen dalen gaat. Maar elke dag wordt het ietsje beter.


Misschien tot msn

En sterkte,

Liefs jacqueline