Berichtdoor rostje123 » Do 15 Okt 2009 10:14
Ik ben blij voor jullie dat alles stilletjesaan beter gaat, jullie geven mij hoop dat alles ook wel goed zal komen.
We zien wel voorlopig nog geen einde. De dokters weten niet meer wat te doen, dus weten wij het zeker niet meer.
Ze gaan nu toch maar bestralen want ze willen/kunnen niet opereren, ze willen het gezwel niet laten zitten, dus gaan ze maar bestralen. Het kan wel zijn dat het niet nodig is, want alles (CT/PET/tumormarkers) wijst erop dat het gezwel dood is maar toch vertrouwen ze het niet.
Dus opteren ze voor die bestraling maar ze zijn wel bang dat ze gaan overbehandelen dus dat ze eigenlijk te veel gaan kapotmaken. Op gebied van vruchtbaarheid zeker. Nu gaan ze toch nog proberen kijken of er nog enkele zaadcellen de chemo overleefd hebben en of ze er kunnen invriezen (wat eigenlijk voor de chemo moest gebeurd zijn, maar ja...) want de kans is eigenlijk onbestaand dat we nog op de natuurlijke manier gaan kunnen kindjes krijgen.
Dat is natuurlijk weer een zeer zware klap geweest, die moment dat ze gisteren dit vertelden zag ik zijn hartje zo in elkaar krimpen. Die klap was gelijk groter voor hem dan het feit dat hij kanker heeft. Die kanker overwint hij wel, daar is hij van overtuigd, maar da vruchtbaar zijn... , tis toch moeilijk voor een man.
Sorry als ik zo een beetje alles door elkaar schrijf, tis gewoon weer eventjes moeilijk. Gelukkig is ons Luna er, maar ik ben ook beetje bang dat het een verwend nestje zal worden, zo als enig kindje en dan vooral omdat het niet anders kan, tis niet ons eigen keuze. pfff, diepe zucht, waarom toch wij??
Groetjes