Hoe ga je ermee om ?
Geplaatst: Zo 01 Sep 2013 10:58
Mijn vader, mijn lieve vader heeft helaas niet lang meer te leven. Het is begonnen in Februari van dit jaar, de diagnose plaveiselcelcarcinoom in de kaak, na vele onderzoeken met uitzaaiingen in de hals. Niemand die een prognose kon geven, dit wordt tegenwoordig niet echt meer gedaan werd er gezegd. Toch is dat een van de vele vragen die men heeft, als je te horen krijgt dat je uitbehandeld bent.
Wel vragen als heeft u over euthanasie nagedacht, of palliatatieve sedatie..
Hij is nog naar de camping gegaan, met het doel om samen met mijn moeder nog 1 keer een hele seizoen in hen stacaravan te mogen genieten van elkaar, en ons met de kleinkinderen.
Vorige week zondag ging het mis en hebben we hem naar huis gebracht, de dienstdoende huisarts is geweest, want hij voelde zich echt niet goed, het bleek tumorkoorts te zijn en in dit stadium kon men niet veel meer doen, dan alleen de morfine te verhogen en voor de angsten een middeltje te geven..
Maandag gesprek thuis gehad met de eigen huisarts, en daar kwam de prognose toch om de hoek..zoals het nu gaat nog misschien een maandje te leven.
BOEM!
Ik ben enigste kind maar heb wel 2 lieve kinderen en een geweldige man die mij hierin steunt en samen steunen we elkaar maar ook mijn moeder en mijn vader.
Ik merk alleen aan de jongste van ons (14 jaar) dat zij er niet over wil praten, terwijl ik van mening ben dat er wel over gepraat moet worden..zij loopt weg, is vreselijk humeurig en probeert er overheen te praten..
Ik weet niet hoe ik met dit om moet gaan, zelf ben ik ook boos en verdrietig..sta voor beslissingen die ik met mijn 35 jaar zo goed als zo kwaad probeer te nemen met mijn ouders..
Maar ik kan met mijn eigen gevoel totaal niet weg, thuis houd ik me groot voor de kinderen en bij mijn ouders probeer ik mij groot te houden voor hen..
Hoe doet een ander dit ???
Lieve groet...
Wel vragen als heeft u over euthanasie nagedacht, of palliatatieve sedatie..
Hij is nog naar de camping gegaan, met het doel om samen met mijn moeder nog 1 keer een hele seizoen in hen stacaravan te mogen genieten van elkaar, en ons met de kleinkinderen.
Vorige week zondag ging het mis en hebben we hem naar huis gebracht, de dienstdoende huisarts is geweest, want hij voelde zich echt niet goed, het bleek tumorkoorts te zijn en in dit stadium kon men niet veel meer doen, dan alleen de morfine te verhogen en voor de angsten een middeltje te geven..
Maandag gesprek thuis gehad met de eigen huisarts, en daar kwam de prognose toch om de hoek..zoals het nu gaat nog misschien een maandje te leven.
BOEM!
Ik ben enigste kind maar heb wel 2 lieve kinderen en een geweldige man die mij hierin steunt en samen steunen we elkaar maar ook mijn moeder en mijn vader.
Ik merk alleen aan de jongste van ons (14 jaar) dat zij er niet over wil praten, terwijl ik van mening ben dat er wel over gepraat moet worden..zij loopt weg, is vreselijk humeurig en probeert er overheen te praten..
Ik weet niet hoe ik met dit om moet gaan, zelf ben ik ook boos en verdrietig..sta voor beslissingen die ik met mijn 35 jaar zo goed als zo kwaad probeer te nemen met mijn ouders..
Maar ik kan met mijn eigen gevoel totaal niet weg, thuis houd ik me groot voor de kinderen en bij mijn ouders probeer ik mij groot te houden voor hen..
Hoe doet een ander dit ???
Lieve groet...